Каб любіць Беларусь нашу мілую. Трэба ў розных краях пабываць.
Автор: • Февраль 8, 2023 • Сочинение • 333 Слов (2 Страниц) • 88 Просмотры
Страница 1 из 2
Каб любіць Беларусь нашу мілую. Трэба ў розных краях пабываць.
Радзіма-гэта родны дом, зямля, на якой жыла і жыве твая сям’я. Гэта родны край, яго прырода. Усё тое, што глыбока ўрэзалася ў памяць на ўсё жыццё і захоўваецца ў душы як самае патаемнае.
Радзіма часта асацыюецца з дарагім і мілым сэрцу аграгарадком. Успаміны пра яго вулачках і дворыках апускаюць у бесклапотнае дзяцінства. Гэты час мараў і фантазій, якое спалучана з адчуваннем абсалютнага шчасця.
Радзімай можа быць усё: дом, вуліца, сяло, горад, краіна. Аднак гэтым яна не абмяжоўваецца Радзіма гэта яшчэ і народ, родная мова, традыцыі, культура, прырода роднага краю…
Усё гэта прыходзіць нам у галаву пры згадванні словы Радзіма, але ці можам мы ў поўнай меры адчуць і зразумець гэтую любоў, цеплыню і ўтульнасць, якія так авеяна гэтае слова.
Як казаў Алесь Ставер:»каб любіць Беларусь нашу мілую Трэба ў розных краях пабываць». І з яго думкай я цалкам згодны, бо ўсё пазнаецца ў параўнанні. І пабываўшы хоць бы раз удалечыні ад дома мы міжволі адчувалі пачуцці дыскамфорту, турботы, суму.
Асабліва востра пачынаеш разумець гэта, калі з’язджаеш з роднай краіны. Усё вакол цябе нязвыклае. У кожнай краіне існуюць свае правілы і законы. І не заўсёды яны супадаюць са звыклымі табе Правіламі. Вельмі моцна можа адрознівацца лад жыцця. А падладзіцца пад чужы рытм жыцця — гэта не простая справа. Бывае так, што ты нешта зробіш ня правільна і пакрыўдзіш гэтым кагосьці .з ветлівасці цябе не пакажуць на памылку. Але ты ўсё роўна будзеш адчуваць сябе няўтульна і скавана ад гэтай недаказанасці і перажываць яшчэ больш, чым калі б ведаў сапраўдную прычыну .
…
Доступно только на Essays.club
“Каб любіць Беларусь нашу мілую, трэба ў розных краях пабываць…” — так пяецца ў вядомай песні Ігара Лучанка на словы Алеся Ставера. Канечне, паэт у сваім вершы меў на ўвазе краіны блізкага ці далёкага замежжа, але ўпэўнены, што вучням трэба найперш ведаць родны край. І не па словах настаўніка ці віртуальных фотаздымках, а пры дапамозе займальных краязнаўчых падарожжаў.
Да гэтай думкі я прыйшоў, калі толькі пачынаў педагагічную дзейнасць. Як гісторык і сам цікавіўся падарожжамі, таму, калі стаў класным кіраўніком, вырашыў заахвоціць вучняў да ўдзелу ў краязнаўчых экскурсіях. І так атрымалася, што я і мае пяцікласнікі сталі аднадумцамі ў гэтай цікавай і карыснай справе.
Першае падарожжа мы ажыццявілі ў 2013 годзе, накіраваўшыся ў Ружаны, дзе нас чакаў знакаміты беларускі Версаль. Палацавы комплекс Сапегаў заўсёды прыцягваў увагу наведвальнікаў моцным энергетычным уздзеяннем. Гэта асаблівае месца, што вучні адчулі адразу. Да Ружан мы пабывалі ў Брэсцкай крэпасці і Белавежскай пушчы, наведалі Мір і Нясвіж. Але гэта былі традыцыйныя школьныя экскурсіі, якія мелі мала агульнага з краязнаўствам. Усё пачалося менавіта з Ружан.
Потым былі палац Пуслоўскіх у Косаве, дом-музей Тадэвуша Касцюшкі і езуіцкі калегіум у Пінску. Лічу, што займацца краязнаўствам трэба пачынаць з наведвання родных мясцін. Таму шматлікія падарожжы па Брэстчыне сталі для мяне і маіх вучняў пачаткам вялікай экскурсійнай дзейнасці, якая працягваецца да сённяшняга часу.
Якія мясціны ўразілі маіх выхаванцаў больш за ўсё? Я гэта дакладна ведаю, бо пасля кожнага падарожжа хлопчыкі і дзяўчынкі пішуць водгукі і выказваюцца, ці спадабалася ім экскурсія, якую карысць яна ім прынесла і куды яшчэ яны хацелі б адправіцца. Менавіта з сачыненняў я даведаўся, што вучням вельмі спадабаліся гомельскі парк і палац Румянцавых-Паскевічаў, які ўпрыгожвае горад над Сожам, маляўнічы Крэўскі замак і першы мураваны храм на тэрыторыі Беларусі — знакаміты Сафійскі сабор у Полацку.
Адным з самых цікавых і ўражальных стала падарожжа ў Віцебск, на малую радзіму сусветна вядомага мастака Марка Шагала. Яго дом-музей і арт-цэнтр з выдатным відам на раку не могуць пакінуць абыякавым нікога з наведвальнікаў. Нездарма мастак заўсёды заставаўся верным малой радзіме і ўсё жыццё ствараў яе выявы, нават у эміграцыі.
Сёння мае вучні ўжо ў 10 класе. За 5 гадоў, што мы побач, яны пабывалі ў розных мясцінах Беларусі, але іх прага да падарожжаў захоўваецца дагэтуль. Дзеці выдатна разумеюць: лепш адзін раз убачыць на ўласныя вочы, чым тысячу разоў пачуць ад настаўніка ці прачытаць у кнізе. Некаторыя вучні ўдзельнічаюць у грамадзянска-патрыятычнай кадэцкай змене навучэнцаў Саюзнай дзяржавы, падчас якой працягваюць краязнаўчую адукацыю, наведваючы Хатынь, Нацыянальную бібліятэку, музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, “Лінію Сталіна” і іншыя адметныя аб’екты нашай радзімы. У планах — пабываць у Магілёве, убачыць блакітную крыніцу ў Слаўгарадзе, Бабруйскую крэпасць і Налібоцкую пушчу.
Мае вучні ведаюць, што краязнаўчыя экскурсіі — гэта надзвычай цікава і карысна, бо яны дапамагаюць пазнаць родны край, наталіцца яго прыгажосцю, адчуць сябе сапраўдным патрыётам. На пытанне “Што трэба для таго, как любіць Беларусь?” кожны мой выхаванец адразу адкажа: “Трэба падарожнічаць па ёй і трэба яе ведаць!” Ведаць, каб любіць!
Юрый АРСЯНЮК,
настаўнік гісторыі сярэдняй школы № 28 Брэста.
«Каб любiць Беларусь нашу мiлую, трэба ў розных краях пабываць». Сегодня мы все чаще вспоминаем эти слова из песни «Песняров». Листаем в смартфонах альбомы с фотографиями и вспоминаем Рим и Барселону, Прагу и Париж… И понимаем, как мало знаем свою страну. Ведь спешим объять необъятный мир! А то, что рядом, откладываем на потом. Мол, успеем еще. В этом году COVID-19 внес коррективы в планы путешественников. И Синеокая как место для уединения, самопознания и новых впечатлений может потягаться с любым другим уголком планеты. Агентство «Минск-Новости» начинает новый проект, в названии которого та самая строчка из песни. Расскажем об уникальных и заповедных местах, архитектурных жемчужинах и историческом наследии нашей земли. Устроим перезагрузку и откроем неизвестную Беларусь вместе!
Одно из самых живописных мест Беларуси расположено на территории Мядельского и Поставского районов. Там, на севере страны, у границы с Литвой лежит система озер, сформированная во время последнего ледникового периода. Сложный рельеф местности, древние леса, родники с ледяной водой привлекают сюда множество туристов.
Если вы хотите узнать, почему Беларусь называют Синеокой, начните знакомство с нашей землей с Голубых озер. Приезжать сюда лучше ранней весной или поздней осенью, когда тропы пусты и ты можешь остаться наедине с природой. Мне довелось побывать здесь в начале мая, в ту самую благодатную пору, когда зелень листвы едва только начинает окрашивать леса. Стволы деревьев открыты взору — в солнечных лучах они блестят, точно покрашенные наново. Это бросается в глаза на опушках смешанных лесов, там, где яркая белизна березы соседствует с золотистой охрой соснового ствола. По пути заезжаю в деревушку Комарово, чтобы купить вкуснейший душистый хлеб, который выпекают в местной пекарне. Здание заводика, расположенного у дороги, сложено из камня и красного кирпича и радует взгляд своей опрятностью. На фасаде яркими красками играет фреска: повар, напоминающий средневекового монаха, держит в руках свежеиспеченную краюху. Сама пекарня закрыта, а хлеб продают в магазине неподалеку.
В местной пекарне пекут вкуснейший хлеб
Хорошо бы остановиться на природе, разбить палатку под сенью леса с видом на озеро, провести вечер у костра и ночью любоваться роскошным звездным небом. Но в этот раз я решил переночевать в Грумбинентах и снял небольшой домик на краю села. Лучи весеннего солнца щедро окрасили его стены в золотистые тона заката. Без привычного забора, скрывающего от посторонних взглядов тайны жизни хозяев, с постриженной лужайкой и беседкой на заднем дворе, он выглядел гостеприимно.
Владелец усадьбы, парень лет тридцати, среднего роста и крепкого телосложения, встречает меня на пороге дома. Мы здороваемся без традиционного рукопожатия, соблюдая социальную дистанцию. Олег производит впечатление человека спокойного и скупого на эмоции, что бывает свойственно людям созерцательного типа. В доме мое внимание привлекает изразцовая печь, украшенная декоративной плиткой оттенка капучино с рельефным рисунком: еловые ветви с шишками. Хорошо протоплена, от нее веет ощутимым теплом. В углу кухни наверх ведет винтовая лестница.
— Там мансарда, — поясняет Олег. — Если хотите, можете ночевать наверху или в зале. Дом восстановлен, здесь много новых материалов, но в зале остались старые балки.
На столе я вижу папку с подшитой кипой бумаг. Заметив мой взгляд, Олег поясняет, что это историко-краеведческий очерк «Смарагдавы край» известного на Мядельщине исследователя Ивана Древницкого. Меня разбирает любопытство. Почему земли Голубых озер называются смарагдавымi? Нахожу в словаре это слово, означает оно «изумрудный».
Стены зала украшают фотографии с видами на озерную гладь, сделанные, вероятно, хозяином. Среди них выделяется пейзаж в лучах заходящего солнца: беседка над водой и чуть поодаль деревянная платформа плавают в нежном перламутровом сиянии, что редко увидишь вечером.
Вооружившись фотоаппаратом, отправляюсь бродить по окрестностям. Последний ледник оставил после себя сложный рельеф. Время от времени приходится преодолевать длинные узкие хребты высотой в десятки метров, похожие на железнодорожные насыпи. Это эскеры — валы из пород, принесенных потоками талых ледниковых вод. Полагаю, именно их местные жители называют чёртовыми скоками за их высоту и крутизну склона. А еще попадаются камы — высокие круглые холмы из камней и песка — тоже следы отступившего ледника.
Скоро меж деревьев замечаю блеск озера — это Глубля. С берега открывается фантастический вид на его сверкающую гладь. Вода в нем изумрудного оттенка. И я сам теперь понимаю, почему краевед этот край назвал смарагдавым. В нескольких метрах от берега на воде стоит беседка, к ней ведет мостик. Располагаюсь на ее дощатом полу, зажигаю газовую горелку и ставлю на огонь кофеварку. Через минуту черная блестящая жидкость начинает течь на дно моки, и вот я уже пью кофе с булочкой, сидя на краю беседки и блаженно подставив лицо лучам заходящего солнца. Слышно, как плещется рыба в зарослях камыша. Спустя час все изменится — солнце прильнет к горизонту и будет холодно. Но пока яркая дневная звезда щедро дарит тепло, и я спешу им запастись впрок…
Остаток вечера привожу в порядок путевые записи, просматриваю сделанные снимки. Снаружи сгустился мрак, сквозь открытое окно тянет сквозняком. Печь уже остыла, но все еще отдает накопленное тепло. В какой-то момент меня одолевает усталость, и я засыпаю под музыку ночи: в звонкой тишине шумит ветер в вершинах сосен…
Утром меня ждет завтрак с видом на околицу. На часах полседьмого, зарю я проспал, поэтому торопиться некуда. С кружкой дымящегося кофе в джинсах и майке выхожу на крыльцо. Холодный воздух обжигает кожу, но не проникает глубоко.
Птицы щебечут, не умолкая. Из рощи доносится сухой треск дятла. Где-то кукушка несмело пробует голос. Если закрыть глаза, живо воображаешь бескрайние просторы, рисуемые этими звуками. Весь этот огромный ландшафт, в древних складках которого притаились озера, мгновенно предстает перед внутренним взором. Я собираюсь спуститься к родникам у Большого Болтика. Проселочная дорога идет на юго-восток, пересекает поле. По правую руку далеко на горизонте видны градирни атомной станции, их маленькие башни мирно дремлют в лучах утреннего солнца, словно фигурки самодовольных божков, вырезанные из стали и бетона.
Дальше путь идет через лес и в конце едва заметной тропой спускается по крутому склону холма среди огромных стволов поваленных деревьев. В овраге бьют из земли холодные ключи, вынося на поверхность мелкий песок. Он бурлит, перемешиваясь, точно живое существо, обитающее в кристальных струях подземных вод. Рядом с большим родником на торчащем из земли стволе висит желтая пластмассовая кружка. Можно зачерпнуть воды и наполнить флягу, но не в этот раз, думаю я, не сегодня и даже не в этом году. Невидимая опасность изменила наше отношение к миру. То, что мы могли безбоязненно позволить себе еще вчера, теперь оказалось по другую сторону допустимого.
Я собираюсь выехать, чтобы оказаться в Минске пораньше. Вернувшись к дому, гружу вещи в багажник автомобиля, чувствуя легкое сожаление. Приехал Олег, чтобы попрощаться, спрашивает о впечатлениях.
— Места у вас тут первозданные, — говорю.
Он соглашается.
— Нехоженые, на болотах можно заблудиться. Есть такие уголки, которых нет на карте. Карта существует только здесь, — Олег касается указательным пальцем виска. — А если сойти с туристической тропы, можно встретить и медведя, и рысь.
— Не может быть! — восклицаю с неподдельным удивлением.
На лице хозяина появляется скупая улыбка:
— Рысь сам видел, а медведя мой приятель с отцом встретили.
Мысль о медведе повергает меня в замешательство. Через минуту разговор меняет направление, и мы уже говорим о фотографии. Воодушевленный, показываю ему снимки, которые сделал накануне. Разговор длится недолго, пора покидать гостеприимный дом. Вскоре я выезжаю пыльной дорогой за околицу.
Путь мой пролегает через Нарочь. Мимо проплывают знакомые пейзажи: холмистая местность, усеянная блестящей слюдой водоемов, темные силуэты деревьев вдоль дороги. Я был здесь не раз и приеду снова. Вероятно, тяга к смене картин и новым впечатлениям заложена глубоко в природе человеческой. Иначе как объяснить, что мы приходим в уныние, подолгу оставаясь запертыми в стенах привычных обстоятельств, а смена обстановки ободряет нас и новые пейзажи заставляют радостно биться сердце?
Как добраться
К Голубым озерам ведет красивая и удобная дорога. Выезжаете из Минска в направлении на Цнянку и далее по шоссе Р58 следуете до Мяделя, а за ним по Р28 через Никольцы до Швакшт. В Никольцах советую посетить Дендрологический сад имени Гомзы, в котором собраны представители флоры из разных уголков планеты. Если располагаете временем, обязательно уделите час-полтора его осмотру. В Швакштах сверните налево и двигайтесь до пересечения с трассой Р95, затем поверните в сторону Комарово (не забудьте здесь купить местный хлеб — очень вкусный). Дальше доезжаете до указателя на Грумбиненты или до Ольшево, где начинается экотропа, ведущая вдоль Голубых озер. Это не самый короткий путь, зато очень живописный. Счастливой дороги!
Подготовил Александр Карнаух, фото автора
Смотрите также:
https://youtu.be/eAA2-k-hdtE
https://youtu.be/7Yrz5zXqehk
3. Паводле верша Алеся Ставера, Радзіма — азёрны рабінавы край. Вобразна апішыце, якім вам уяўляецца Беларускае Палессе.
Паводле верша Алеся Ставера “Радзіма – азёрны рабінавы край” Палессе ўяўляецца бясконцымі прасторамі з мноствам лясоў і сенажацей. Аўтар кажа, што сакавітыя пожні мурожныя нічым не заменіш.
4. Паразважайце, ці абавязкова, каб любіць Беларусь, трэба ў розных краях пабываць. Чаму чалавеку бывае цяжка без роднага краю?
Аўтар кажа, што каб любіць нашу краіну, трэба ў розных краях пабываць. Сэнс такога меркавання ў тым, што толькі калі пабачыш іншыя мясціны, калі разлучаешся са сваёй Радзімай, пакідаеш родны кут, разумееш, як любіш яго, як сумуеш. Параўнанне іншых мясцін з родным краем дазваляе разумець, што толькі на Беларусі ёсць Палессе, сасновыя бары, сенажаці, мноства мясцін, якіх немагчыма знайсці больш нідзе.
5. Паслухайце аўдыязапіс песні «Жураўлі на Палессе ляцяць…» на музыку Ігара Лучанка ў выкананні ансамбля «Песняры». Якія думкі абудзіла ў вас песня? Які зрокавы малюнак узнік пасля яе праслухоўвання?
Песня «Жураўлі на Палессе ляцяць…» на музыку Ігара Лучанка ў выкананні ансамбля «Песняры» вельмі шчырая, меладычная, пявучая. Моцныя, прыгоыя галасы перадаюць вялікую шчырасць і сумнасць, якія запаўняюць душу і сэрца, калі знаходзішся ўдалечы ад Беларусі. Калі слухаеш такую песню, узнікаюць думкі аб тым, у якім неверагодным краі нам пашчасціла нарадзіцца і жыць. Пасля праслухоўвання песні ўзнікае малюнак Палесся і жураўлёў, якія ляцяць у вырай.
6. Уявіце: вам трэба пазнаёміць замежных гасцей са сваёй Радзімай, і тыя папрасілі паслухаць песні пра Беларусь. Ці падыходзіць, на вашу думку, твор Ігара Лучанка і Алеся Ставера для таго, каб быць песеннай візітнай карткай Беларусі? Абгрунтуйце свой адказ.
Для людзей, якія ніколі не былі ў нашай краіне, гэтая песня найбольш падыходзіць для таго, каб пазнаёміцца з ёй. Менавіт праз гэтую песню можна адчуць прыгажосць краіны, яе багацце. Песня напоўнена шчырасцю і адкрытасцю. Менавіта такія якасці характэрны ўсім беларусам.
7. Прыгадайце вядомыя песні на словы беларускіх паэтаў. Паспрабуйце назваць іх аўтараў і выканаўцаў.
Сярод беларускіх літаратурных песень мноства напісаны на словы вялікіх беларускіх пісьменнікаў. Напрыклад, “Зорка Венера” на словы Максіма Багдановіча, “Мой родны кут” на словы Якуба Коласа.
Каб любiць Беларусь нашу мiлую,
Трэба ў розных краях пабываць.
Разумею цяпер, чаму з выраю
Жураўлi на Палессе ляцяць.
Усе ведаюць гэтую цудоўную песню на музыку Iгара Лучанка. На слыху i iншыя — «А мне ў шчасце верыцца», «Беларусачка», «Нарачаначка», якiя там‑сям успрымаюцца як народныя. Але ў гэтых песень ёсць аўтар — паэт Алесь Ставер, якому сёння споўнiлася б 90 гадоў.
Давайце згадаем некаторыя факты з яго бiяграфii.
1. У дзяцiнстве патрапiў у фашысцкi палон
Алесь Ставер нарадзiўся ў вёсцы Маргавiца Докшыцкага раёна ў сям’i сялянаў Сяргея Макаравiча i Крысцiны Пятроўны Ставераў. Калi пачалася вайна, яму было дванаццаць. Давялося разам з роднымi ўцячы ў партызанскую зону. Вясной 1944‑га падчас адной з блакадаў Алесь згубiўся. Яго бацька i браты загiнулi, а Алеся злавiлi немцы. Хлопчыка вывезлi ў Германiю, дзе ён спазнаў усе жахi палону. Пра гэта ён напiша раман «Пад канвоем».
2. Збiраўся стаць шафёрам
Алесь вярнуўся ў родную вёску ў 1945‑м. Давялося шаснаццацiгадовым садзiцца за парту з шасцiкласнiкамi. Пасля школы хлопец настроiўся працаваць шафёрам. Але мацi Крысцiна Пятроўна бачыла для сына iншы лёс. Да вайны яна была дэпутатам сельсавета, мела дастаткова цвёрды характар i марыла, каб хоць адзiн з трох сыноў стаў «вучоным». Алесь паслухаўся i паступiў у Барысаўскае педвучылiшча — адтуль была магчымасць ездзiць дадому па ежу на паштовай машыне. Затым скончыў Мiнскi педiнстытут. Працаваў пiянерважатым, настаўнiкам, школьным iнспектарам. Але вершы, якiя пачаў пiсаць яшчэ ў вучылiшчы, сталi лёсам. Першы верш быў надрукаваны ў барысаўскай раённай газеце ў 1949 годзе, а праз дзесяць гадоў з’явiўся паэтычны зборнiк «Золак над Бярозай».
3. Песню «Жураўлi на Палессе ляцяць» напiсаў у Грузii
Падлеткам паэт апынуўся ў нямецкiм палоне. Пасля ён напiша пра гэта раман.
Алесь Ставер успамiнаў, што, калi бацькi прыходзiлi дадому, якiя б нi былi стомленыя, сядалi i спявалi, забыўшыся на ўсё. Так што любоў да песнi — з дзяцiнства, i вершы яго гучалi музычна, iх ахвотна выкарыстоўвалi кампазiтары. Самую сваю вядомую песню — «Жураўлi на Палессе ляцяць» — Ставер напiсаў у Грузii. Быў з дэлегацыяй пiсьменнiкаў у Тбiлiсi, выступаў з вершамi… Новыя радкi нарадзiлiся, калi ўжо з купленымi бiлетамi спяшаўся на вакзал: «Што iм тыя пагоды паўднёвыя! Што iм пышны платанавы рай, калi клiчуць iх далi сасновыя i азёрны рабiнавы край».
4. Спрабаваў сябе ў драматургii
Нейкi час Ставер працаваў загадчыкам лiтаратурнай часткi Белдзяржфiлармонii, потым — арганiзатарам Бюро прапаганды мастацкай лiтаратуры СП БССР. Пiсьменнiкi мусiлi часта выступаць у працоўных калектывах, ездзiць па ўсёй краiне, гэта аплочвалася. Несумненна, той, хто займаўся арганiзацыяй такiх выступленняў, мусiў сам добра выступаць. Не дзiўна, што паэт паспрабаваў перанесцi свае творы на сцэну — на яго рахунку лiрычная камедыя «Алiмпiяда Салодкая» i «Слова не верабей».
5. Быў дваюрадным братам паэта Юрася Свiркi
Знайшла iнтэрв’ю са стогадовым Сямёнам Ставерам з вёскi Маргавiца, ветэранам Вялiкай Айчыннай вайны. Ён расказваў, што быў настаўнiкам i ў яго вучылiся абодва ягоныя пляменнiкi, два будучыя паэты — Алесь Ставер i Юрась Свiрка. Дачка Юрася Свiркi, Iрына Юр’еўна, пацвердзiла, што браты‑паэты сябравалi, дапамагалi адзiн аднаму. Нават лецiшчы ў iх былi побач.
Любоў да беларускай песнi Алесь Ставер успадчыннiў ад бацькоў‑сялян.
6. Пiсаў для дзяцей
Дзiцячая паэзiя — вельмi складаная пляцоўка, бо дзецi адчуваюць фальш. Алесю Ставеру ўдавалася пiсаць запамiнальныя, меладычныя i шчырыя вершы для дзяцей — iх дасюль выкарыстоўваюць настаўнiкi i выхавацелi.
Як у небе зоркi,
Снег вакол iскрыцца.
Эх, на санках з горкi
Хораша пусцiцца!
Прыбегайце ўранку
Вы да нас, да хаты.
Мы дадзiм вам санкi,
Санкi‑самакаты.
7. Смерць была нечаканай
Калiсьцi Алесь Ставер марыў працаваць шафёрам. Ён стаў паэтам, але машыны прысутнiчалi ў жыццi. Любiў вадзiць, а паколькi ўзначальваў аддзел прапаганды, ездзiць даводзiлася часта. Вазiў калег‑пiсьменнiкаў… 23 лiпеня 1995 года на трасе пад Мiнскам машына, якой ён кiраваў, патрапiла ў аварыю. Алесь Ставер загiнуў ва ўзросце 77 гадоў.
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter