Туган ягыма кыш килде
Алтын көз китүгә, таягына таянып, ап-ак сакаллы кыш кунакка килде. Ул акрын гына җир өстенә күбәләк-күбәләк кар яудырырга кереште. Кар бөртекләре, жемелдәшеп, берсе белән берсе уйнап, җир-анага коелдылар. Озакламый җир өсте ап-ак юрган ябынды. Кыш үзенең ак келәмен җәйде. Елгалар, күлләр өсте көзге кебек шома боз белән капланды. Зифа каеннар кар кызларыдай басып торалар.
Узган җәйнең табигый уңайсызлыкларыннан тәмам аптырап алҗыган урман-кырлар, хәзергә барысы да тукталып торып, киләсе елда эшне яңа көч белән һәм яңача башлап җибәрү өчен ак юрганга төренеп, тирән йокыга талган. Тик песнәкләрнең агач очыннан килеп җитәр-җитмәс нәзек авазлары һәм урман гайбәтчесе — саесканның, юк хәбәрне бар итеп, агачтан агачка сикергәләп, чыркылдап йөрүе генә кышкы урманга бераз җанлылык өрә. Матур кышкы кунакларыбыз — кызылтүшләр инде октябрь ахырында ук килеп җиткәннәр иде. Безнең кышкы урманнар, бакчалар бу матур кошлардан башка бик ямансу булыр иде.
Көзге яңгыр көннәрендә, затлы каурыйларын чылатудан куркып, агач куышында ачлы-туклы гомер уздырган зур чуар тукран, кышкы салкын көннәр урнашкач, һәр көн иртүк торып эшкә тотына: «Тук-тук-тук».
Урман-кырлар өстендә кышкы тантаналы тынлык. Тик басу-кырлар өстеннән туктаусыз агылып торган җәяүле буран гына һәр төбәктә кышкы кырыс тәртипләрнең ныклыгын күзәтеп, барлап йөри. Көннән-көн соңарып чыккан кояш, бераз вакыт салкынча елмаеп, урман-кырларны биләп алган кышкы күренешләргә күз ташлый да, күңелгә ятышсыз вакыйгалардан тизрәк читләшергә ашыккандай, яңадан офыкка таба тәгәри башлый һәм тиздән урман артына төшеп югала.
Тыныч еллар, уңышлы һәм бәхетле еллар килсен! Төкле аякларың белән түрдән уз кыш!
Агачлар әллә кайчан инде алтын яфракларын койды, авыр соры болытларга төренгән күк йөзе салкын һава белән табигатьне каплап алган, җәнлекләргә тизрәк ояларына кереп качарга куша кебек, ә кошларны көн дә җылы якка озата. Кайчан яңгырлары белән сибәләп елап та ала, кайчан тынып кала. Сорылык һәм караңгылык баскан дөньяны… Иртәнге караңгы тынлыкта озын кышның бозлы сулышы сизелә. Беренче кар яуган. Кичә генә елап торган күк йөзеннән кышның беренче хәбәрчеләре — шук кар бөртекләре салкын һавада уйный-уйный тиз арада көзге коры сары үләнне ак юрган белән каплаган. Кыш җитте. Соры һәм дымлы көз кар астында калды. Тирән көртләр җирне иксез-чиксез кышкы бураннардан саклый. Җир тирән йокыга талган. Җәнлекләр дә йоклый ояларында, тик кайчан гына кытыршы кар өстендә ялгыз тычкан эзләре очрый, я караңгы урман эчендә урман тавыгының гөрелдәгән тавышы ишетелә, я тукранның шакылдаганы яңгырый. Кырыйда гына карлы тунга киенгән чыршылар басып тора, кышның зәгыйфь кояшы аларның очларын җылыта. Балалар һәр кыш саен чаңгыга басып урманга киләләр. Алар кышкы йокыга талган көчле имәннәрне һәм төз каеннарны күзәтеп, кышкы табигатне тыңлап, саф һава сулап кайталар, бала-чагага бик тә кар өстендәге эзләрне танып белү ошый. Боз белән капланган карда чаңгы шәп шуа, бөтен урманга балаларның күңелле тавышы яңгырый. Тик кышның кояшлы рәхәт көннәре бик каты суык бураннар белән дә алмаша. Ап-ак күк йокыга талган җир өстенә төшкән сыман булып тоела, ачы җилдән уянган кышкы урман улый, ыңгыраша… Икенче көнгә буранның иҗат иткән эшләре күренә: көртләрдә кардан фигуралар, тәрәзәләрдә хикмәтле бизәкләр, а елгадагы боз кояшта төрле төсләр белән ялтырый. Төн эчендә буран боз капкачын себерткән. Кыш безне каты салкыннары белән дә куркыткан була. Бигрәк тә төннәрен. Кара энҗе йолдызлы күктән суык бәрә, бөтен дөнья туңган, тирән йокыда. Тик торбадан чыккан төтен генә ялгызы өскә таба омтыла… Кышның саран саргылт кояшы карлы бураннар белән алмаша, ә бураннарга алмашка каты суыклар килә — мөгаен, кышның гүзәллеге шундадыр. Ә күпме шатлык алып килә ул бала-чагага: көннәр буе тау шуып шау-гөр киләләр, кемдер кар бабай ясый, кемдер кар бәрешеп уйный. Өлкәннәрдә кышны үзләренчә ярата. Һәр кем Яңа ел төнендә нинди булса да могҗиза я тылсым көтә. Ә табигать ягымлы язны көтеп тыныч кына йоклый…
Перевод сочинения на русский язык: Давно деревья сняли свои золотые убранства, тяжёлое серое небо веет холодом, как будто торопит зверушек укрыться в своих норках, а птиц перелетных стаями каждый день проводит на юг. Иногда всплакнет моросящим дождем, застынет. Серо и мрачно кругом… В утренней серой тишине уже чувствуется ледяное дыхание долгой зимы. Выпал первый снег. С плачущего неба резво полетели первые вестники зимы – снежинки, которые резвясь в морозном воздухе, быстро покрывали уставшую землю белым одеялом. Пришла зима. Серая осень растворилась в снежной белизне. Глубокие сугробы надежно греют землю от бесконечных метелей. Земля спит. Спят в глубине и зверьки, только одиноко пробежит по шершавой корке снега мышка, да загудит в глуши зимнего темного леса глухарь. Или дятел стучит звонко. Ели стоят в сторонке, обернувшись в снежные шубки, греет их верхушки скупое зимнее солнце. Ребята каждую зиму на лыжах приходят в лес. Нравится им наблюдать за зимним сном могучих дубов и стройных березок, послушать зимнюю тишину, спокойствие природы, подышать свежим воздухом, угадывать, какой быстрый зверек проскакал по снегу. Весело скользят по ледяной корке лыжи, разливается по зимнему лесу звонкий детский смех. Солнечное зимнее веселье может обернуться непроглядной вьюгой, когда белое небо словно падает на спящую землю, будоражит спящий лес, и он начинает гудеть и стонать… А на другой день видны творения вьюжной ночи – снежные фигурки на сугробах, замысловатые узоры на стекле, а лёд на речке блестит, переливается. За ночь вьюга подмела ледяную гладь. Трескучими морозами пугает нас зима. Особенно ночами. От черного неба с жемчужной россыпью звёзд веет холодом, всё давно замёрзло и погрузилось в глубокий сон. Лишь дымок с трубы одиноко стремится вверх… Бледно-желтое скупое солнце, снежные бураны, безжалостные морозы – в этом вся прелесть зимы. А сколько радости она приносит детворе: дни напролёт стоит веселый ребяческий смех на снежной горке, кто-то лепит снеговика, кто-то играет в снежки. Да и взрослые по-своему любят зиму. Хотя бы потому, что каждый ждёт чуда и волшебства в новогоднюю ночь.
Кышкы урмандагы табигатьнең гүзәллеген күзәтү, аны тасвирлау.
Скачать:
Предварительный просмотр:
Сочинение. Иҗади хикәя.
Кышкы урман.
Карлары, бураннары белән салкын кыш килде. Әйе, кыш безнең кирәкне бирә! Колакларны, битләрне чеметә, борыннарны кызарта. Кояш та, аз гына күренеп тора да, ашыга-ашыга офыкка кереп югала. Ә кышын табигать бик матур була. Аеруча, кыш көне урман бик матур һәм якты. Куаклар ап-ак бүрек кияләр. Нарат — чыршылар яшел күлмәкләре өстеннән мамык шәл ябыналар. Алар, әйтерсең лә, моңсуланып, тирән уйга чумганнар.
Урман хуҗасы аю, тәмле төшләр күрә-күрә, рәхәтләнеп йоклый. Куянкайлар соры туннарын акка алыштырганнар. Урман тавыгы да кышның рәхәтен белә: әйбәтләп бөре, миләш, кипкән җиләкләр ашый да, карга чумып йоклый. Өстеннән чаңгы белән үтеп китсәң дә уянмас. Чукырлар салкыннан бер дә курыкмыйлар. Алар кыш көне дә бала чыгаралар. Сирәк кенә ата чукыр ояга очып килә дә, ана чукырны алыштыра. Үзе байтак кына утырып, нәни йомыркаларга тән җылысын бирә. Бу вакытта анасы куак, агачлар тирәсендә чыр-пыр очып йөри, тамагын туйдыра. Бу салкында утырып, чеби чыгарып кара! Чукырлар гына шулай итеп кыш көне бала чыгаралар. Бигрәк гаҗәеп бу табигать!
Урмандагы сихри тынлыкны тукран боза. Ул агачлардагы кортларны ашый. Менә бер ботактан көртлек очып төште. Шунда ук аның артыннан көлтә койрыклы төлке йөгерде. Бер мәлдә көрттә алар арасында көрәш башланды: кайсы җиңәр? Тирә – якка кар тузаны очты, пырылдап, көртлек төлке агайдан котылырга азапланды, ләкин җирәнкәй көчле иде. Төлке аны муеныннан тотып алган да, тыпырчынуына карамыйча, тирән кардан сөйрәп алып китте. Ул урында кошның йоннары , төлке эзләре генә калды. Әйе, кышын да урманда тормыш дәвам итә…
Менә кинәт җил чыкты. Җәяүле буран башланды. Моны күреп, агачлар башларын селкеп куйдылар. Тынлыкның бетүе кош –кортларга да ошамады. Кошлар я түбәнәйделәр, я күккә күтәрелделәр. Буран көчәйгәч, алар дә ояларына ашыктылар.
Мин, кардагы урман картасын укый – укый, чаңгыда сәяхәтемне дәвам иттем. Шулай да, бик матур һәм серле ул кышкы урман! Табигатьнең гүзәллеген күрә һәм тоя белергә кирәк.
Мин кышны бик яратам.Чонки без кыш конендэ чангыда шуабыз,хоккей уйныйбыз.Туган ягыма кыш килде
Алтын көз китүгә, таягына таянып, ап-ак сакаллы кыш кунакка килде. Ул акрын гына җир өстенә күбәләк-күбәләк кар яудырырга кереште. Кар бөртекләре, жемелдәшеп, берсе белән берсе уйнап, җир-анага коелдылар. Озакламый җир өсте ап-ак юрган ябынды. Кыш үзенең ак келәмен җәйде. Елгалар, күлләр өсте көзге кебек шома боз белән капланды. Зифа каеннар кар кызларыдай басып торалар.
Узган җәйнең табигый уңайсызлыкларыннан тәмам аптырап алҗыган урман-кырлар, хәзергә барысы да тукталып торып, киләсе елда эшне яңа көч белән һәм яңача башлап җибәрү өчен ак юрганга төренеп, тирән йокыга талган. Тик песнәкләрнең агач очыннан килеп җитәр-җитмәс нәзек авазлары һәм урман гайбәтчесе — саесканның, юк хәбәрне бар итеп, агачтан агачка сикергәләп, чыркылдап йөрүе генә кышкы урманга бераз җанлылык өрә. Матур кышкы кунакларыбыз — кызылтүшләр инде октябрь ахырында ук килеп җиткәннәр иде. Безнең кышкы урманнар, бакчалар бу матур кошлардан башка бик ямансу булыр иде.
Көзге яңгыр көннәрендә, затлы каурыйларын чылатудан куркып, агач куышында ачлы-туклы гомер уздырган зур чуар тукран, кышкы салкын көннәр урнашкач, һәр көн иртүк торып эшкә тотына: «Тук-тук-тук» .
Урман-кырлар өстендә кышкы тантаналы тынлык. Тик басу-кырлар өстеннән туктаусыз агылып торган җәяүле буран гына һәр төбәктә кышкы кырыс тәртипләрнең ныклыгын күзәтеп, барлап йөри. Көннән-көн соңарып чыккан кояш, бераз вакыт салкынча елмаеп, урман-кырларны биләп алган кышкы күренешләргә күз ташлый да, күңелгә ятышсыз вакыйгалардан тизрәк читләшергә ашыккандай, яңадан офыкка таба тәгәри башлый һәм тиздән урман артына төшеп югала.
Тыныч еллар, уңышлы һәм бәхетле еллар килсен! Төкле аякларың белән түрдән уз кыш!
Ксю0007
+10
Решено
6 лет назад
Другие предметы
1 — 4 классы
Сочинение на тему «Зима» на татарском языке,прошу помогите.С переводом на русском
Смотреть ответ
1
Ответ
4
(47 оценок)
71
guliyashakirova
6 лет назад
Светило науки — 14 ответов — 284 помощи
Кыш
Мин кышны яратам!Шуна күрәдә мин кыш көне малайлар белән тышка уйнарга чыгам.Анда без кар атышабыз,кар бабай ясыйбыз,чана белән чынгы да шуабыз.Әниләр белән тышка чыксак өйгә бик соң кайтып керәбез.
Без ул вакытта табигатьне карыйбыз.әтием минем гел мине карга ега,аннан чангыа лаып бара.Кыш көне барлык җир ап-ак була.Менә мин нигә яратам кышны!
(47 оценок)
https://vashotvet.com/task/1179738
Сочинение на татарском языке про зиму
Кыш турында инша – Сочинение про зиму (на татарском языке) Агачлар? лл? кайчан инде алтын яфракларын койды, авыр соры болытларга т? ренг? н к? к й? зе салкын? ава бел? н табигатьне каплап алган, ??
Нлекл? рг? тизр?
К ояларына кереп качарга куша кебек, ? кошларны к? н д? ?ылы якка озата. Кайчан я? гырлары бел? н сиб? л? п елап та ала, кайчан тынып кала. Сорылык??
М кара? гылык баскан д? ньяны… Ирт? нге кара?
Гы тынлыкта озын кышны? бозлы сулышы сизел?.
Беренче кар яуган. Кич? ген? елап торган к? к й? зенн? н кышны?
Беренче х? б? рчел? ре – шук
кар б? ртекл? ре салкын? авада уйный-уйный тиз арада к? зге коры сары?
Л? нне ак юрган бел? н каплаган. Кыш? итте. Соры??м дымлы к? з кар астында калды.
Тир? н к? ртл? р? ирне иксез-чиксез кышкы бураннардан саклый.
?ир тир? н йокыга талган. ??нлекл? р д? йоклый ояларында, тик кайчан гына кытыршы кар? стенд? ялгыз тычкан эзл? ре очрый, я кара?
Гы урман эченд? урман тавыгыны? г? релд? г? н тавышы ишетел?, я тукранны?
Шакылдаганы я? гырый. Кырыйда гына карлы тунга киенг? н чыршылар басып тора, кышны? з? гыйфь кояшы аларны? очларын?
Ылыта.
Балалар??
Р
кыш саен ча? гыга басып урманга кил? л? р. Алар кышкы йокыга талган к? чле им? нн? рне??м т? з каеннарны к? з? теп, кышкы табигатне ты? лап, саф? ава сулап кайталар, бала-чагага бик т? кар? стенд? ге эзл? рне танып бел? ошый.
Боз бел? н капланган карда ча? гы ш? п шуа, б? тен урманга балаларны? к??елле тавышы я? гырый.
Тик кышны? кояшлы р? х? т к? нн? ре бик каты суык бураннар бел? н д? алмаша. Ап-ак к? к йокыга талган?
Ир? стен? т? шк? н сыман булып тоела, ачы? илд? н уянган кышкы урман улый, ы? гыраша…
Икенче к? нг? буранны? и? ат итк? н эшл? ре к? рен?: к? ртл? рд? кардан фигуралар, т? р? з? л? рд? хикм? тле биз? кл? р, а елгадагы боз кояшта т? рле т? сл? р бел? н ялтырый. Т? н эченд? буран боз капкачын себертк?
Н. Кыш безне каты салкыннары бел? н д? куркыткан була. Бигр? к т? т? нн? рен. Кара эн? е йолдызлы к? кт? н суык б? р?, б? тен д? нья ту? ган, тир? н йокыда.
Тик торбадан чыккан т? тен ген? ялгызы? ск? таба омтыла… Кышны?
Саран саргылт кояшы карлы бураннар бел? н алмаша, ? бураннарга алмашка каты суыклар кил? – м? гаен, кышны? г? з? ллеге шундадыр. ? к? пме шатлык алып кил? ул бала-чагага: к? нн? р буе тау шуып шау-г? р кил? л? р, кемдер кар бабай ясый, кемдер кар б? решеп уйный. ?лк? нн? рд? кышны?
Зл? ренч? ярата. ??р кем Я? а ел т? ненд?
Нинди булса да мог? иза я тылсым к? т?. ? табигать ягымлы язны к? теп тыныч кына йоклый…
Loading…
Сочинение на татарском языке про зиму
Сочинение.
Къыш.
Бораны къары булан.
Етип гелди къышыбыз.
Къышны биз кёп сюебиз.
Къыш бизин къурдашыбыз.
А.Гьажиев.
Йылны
дерт заманы бар: язбаш, яй, гюз, къыш. Оланы арасындан мен къышны кёп сюемен.
Къыш – сигьрулу чакъ. Къышны аламатлары герюнюп тура. Кёкден уллу лопа-лопа
болуп йымышакъ къар геле. Орамлар къар кюртлерден толгъан. Бавланы, авлакъланы,
агъачлыкъланы къар къатлавлар япгъан. Бавгъа гирсенг къар япгъан тереклер,
бёлеклер бир тамаша ёмакъда йимик.
Буса
да, мен къышны янгыз арив чагъы саялы сююп къоймайман. Къышда акъ къар, таза
гьава, тюрлю-тюрлю ойнайгъан оюнлары юрегимни уллу къуванчы.
Таза
гьавада къурдаш къызларым булан бирев-биревге къар атып, чана чабып,
къаркъурчакълар этип ойнамагъа кёп сюебиз.
Мени
уллуанам гьар заман айта: «Къышда терен къар болса, язда бай гелим болар,» —
деп.
Бизге
шулай къуванчлы, шатлы къышлар кёп болсун.
Язгъан:
Бекеева Минара 5 «А» класс
Муалим:
Бекеева О.И.