Наша родная мова — гэта мова Скарыны і Буднага, Багдановіча і Купалы, Багушэвіча і Коласа, мова сотняў талентаў, што яшчэ прыйдуць на нашу зямлю. Мова настаўнікаў і паэтаў, вучоных і кампазітараў, але перш за ўсё мова простых людзей, якія жывуць у Рэспубліцы Беларусь. Мова першай матчынай калыханкі, мова старадаўніх архіваў і пажаўцелых статутаў. Гнуткая і пявучая, адвечная і новая, без якой нельга ўявіць сабе свайго жыцця, як без хлеба, як без паветра.
Наша мова неўміручая, бо яе захоўваюць усе: селянін, што спявае народную песню, вучоны, які складае слоўнік, дзяды, што апавядаюць пра мінулае. Але самыя вялікія ў гэтым заслугі нашых настаўнікаў беларускай мовы і літаратуры. Дзякуючы іхняму таленту, працавітасці і любові да беларускага слова наша родная мова моцна, уладна і назаўсёды пасяляецца ў душах дзяцей. (127 слоў)
Паводле У. Караткевіча.
Наша родная мова – гэта мова Скарыны і Буднага, Багдановіча і Купалы, Багушэвіча і Коласа, мова сотняў талентаў, што яшчэ прыйдуць на нашу зямлю. Мова настаўнікаў і паэтаў, вучоных і кампазітараў, але перш за ўсё мова простых людзей, якія жывуць у Рэспубліцы Беларусь. Мова першай матчынай калыханкі, мова старадаўніх архіваў і пажаўцелых статутаў. Гнуткая і пявучая, адвечная і новая, без якой нельга ўявіць сабе свайго жыцця, як без хлеба, як без паветра.
Наша мова неўміручая, бо яе захоўваюць усе: селянін, што спявае народную песню, вучоны, які складае слоўнік, дзяды, што апавядаюць пра мінулае. Але самыя вялікія ў гэтым заслугі нашых настаўнікаў беларускай мовы і літаратуры. Дзякуючы іхняму таленту, працавітасці і любові да беларускага слова наша родная мова моцна, уладна і назаўсёды пасяляецца ў душах дзяцей.
(127 слоў)
Паводле У. Караткевіча.
Похожие статьи:
Л → Літаратурная мова
А → Аўтарская мова
М → Мова мастацкай літаратуры
Н → Няўласна-простая мова
В → Вершаваная мова
Перейти к содержанию
Наша родная мова
На чтение 1 мин Просмотров 1.2к. Опубликовано 7 ноября, 2020
Наша родная мова – гэта мова Скарыны і Буднага, Багдановіча і Купалы, Багушэвіча і Коласа, мова сотняў талентаў, што яшчэ прыйдуць на нашу зямлю. Мова настаўнікаў і паэтаў, вучоных і кампазітараў, але перш за ўсё мова простых людзей, якія жывуць у Рэспубліцы Беларусь. Мова першай матчынай калыханкі, мова старадаўніх архіваў і пажаўцелых статутаў. Гнуткая і пявучая, адвечная і новая, без якой нельга ўявіць сабе свайго жыцця, як без хлеба, як без паветра.
Наша мова неўміручая, бо яе захоўваюць усе: селянін, што спявае народную песню, вучоны, які складае слоўнік, дзяды, што апавядаюць пра мінулае. Але самыя вялікія ў гэтым заслугі нашых настаўнікаў беларускай мовы і літаратуры. Дзякуючы іхняму таленту, працавітасці і любові да беларускага слова наша родная мова моцна, уладна і назаўсёды пасяляецца ў душах дзяцей.
(127 слоў)
Паводле У. Караткевіча.
( 4 оценки, среднее 4 из 5 )
Родная мова
Родная мова ўваходзіць у наша жыццё з вуснаў маці. Пры-гожае гучанне
роднага слова мы пачынаем успрымаць з матчы-ных песень, цудоўных беларускіх
казак, легендаў, паданняў. 3 роднай мовай мы пакідаем бацькоўскі парог,
выпраўляючыся ў далёкія вандраванні. I пачуццё роднай зямлі, якое неяк
губля-ецца, калі ты жывеш на ёй, асабліва абвастраецца, калі апы-нешся дзесьці
далёка. Тады ўспамінаецца кожны куток роднай зямлі, яе людзі, асабліва
мілагучнай становіцца мова.
Сёння, напэўна, няма пісьменнікаў, якія не выказалі б сваіх адносін да роднай
мовы. У шматлікіх радках песняроў падкрэс-ліваецца яе значэнне ў жыцці
грамадства, багацце і адметнасць, паказваецца сувязь мовы народа, культуры і
гістарычнай па-мяці.
Мова — душа народа, векавая праца многіх пакаленняў, лю-стэрка духоўнага
жыцця і творчасці грамадства, наш галоўны і неацэнны скарб. I сёння гонар і
абавязак усіх нас — шанаваць родную мову, садзейнічаць яе развіццю і росквіту.
Гимн мове
Родная мова, такая знаёмая кожнаму з маленства, застаецца самай загадкавай
і дзівоснай з’явай. Без мовы не было б чала-века, яго дапытлівай думкі, якой
было мала зямной прасторы. Яна сягала ў бязмежжа космасу, прагна ўзіралася ў
зоркі, спра-буючы прачытаць таямніцу ўзнікнення Сусвету.
Пакуль чалавек ствараў мову, яна будавала ягоную душу, вучыла адчуваць і
думаць вобразамі.
3 добразычлівымі іншапляменнікамі добра было абменьвац-ца таварамі,
адначасова і непрыкметна ўзбагачацца новымі сло-вамі, перанятымі ад чужынцаў.
Плямёны прыстасоўваліся да ўмоў, імкнуліся выжыць і выхаваць нашчадкаў,
агарадзіць іх ад чужога ўплыву. Бо дзіця, выхаванае на чужой мове, будзе любіць
чужую болын, чым родную.
Самыя мудрыя і памятлівыя людзі племені захоўвалі веды, перадаючы іх з
вуснаў у вусны, з пакалення ў пакаленне. Са звычайных, будзённых слоў, сагрэтых
душэўным цяплом, вы-свечаных фантазіяй, ствараўся неад’емны скарб народа. Мы
ба-гатыя нашчадкі, бо маем болын за сорак тамоў сабраных і вы-дадзеных твораў
беларускага фальклору.
Вёска размясцілася на крутым рачным беразе. Хаты ляпі ліся на самым яго версе. Калі глянуць на вёску знізу, з ракі, то выразна вымалёўваліся ў нябеснай яснасці побач з абрысамі дрэў стрэхі з комінамі. Стрэхі ішлі роўненька, адна за адной. Былі яны высокія, у асноўным шыферныя. А вось коміны на кожнай тырчалі розныя. Невядома чаму, але людзі ў вёсцы ко мін на сваёй страсе хацелі бачыць не такім, як у суседа. I добра, што мясцовыя печнікі былі людзі з выдумкай.
Адзін комін вылазіў на страху, шырокі, прысадзісты. Ён быў важны, як і яго гаспадар. Другі вытыркаўся доўгай і тонкай жалезнай трубой. Ён выгляд меў такі, быццам упершыню трапіў на гэты свет і застыў у нямым здзіўленні. У трэцяга над тру бой быў прышлёпнуты шырокі брыль. Хутка коміны зрабіліся візітнай карткай вёскі. Яны ганарыста красаваліся над берагам, узнімаліся над садамі. (137 слоў)
Паводле А. Кажадуба.
Родная мова
Родная мова ўваходзіць у наша жыццё з вуснаў маці. Пры гожае гучанне роднага слова мы пачынаем успрымаць з матчы ных песень, цудоўных беларускіх казак, легендаў, паданняў. 3 роднай мовай мы пакідаем бацькоўскі парог, выпраўляючыся ў далёкія вандраванні. I пачуццё роднай зямлі, якое неяк губля ецца, калі ты жывеш на ёй, асабліва абвастраецца, калі апы нешся дзесьці далёка. Тады ўспамінаецца кожны куток роднай зямлі, яе людзі, асабліва мілагучнай становіцца мова.
Сёння, напэўна, няма пісьменнікаў, якія не выказалі б сваіх адносін да роднай мовы. У шматлікіх радках песняроў падкрэс ліваецца яе значэнне ў жыцці грамадства, багацце і адметнасць, паказваецца сувязь мовы народа, культуры і гістарычнай па мяці.
Мова — душа народа, векавая праца многіх пакаленняў, лю стэрка духоўнага жыцця і творчасці грамадства, наш галоўны і неацэнны скарб. I сёння гонар і абавязак усіх нас — шанаваць родную мову, садзейнічаць яе развіццю і росквіту. (134 словы)
Паводле В. Старычонка.
Гімн мове
Родная мова, такая знаёмая кожнаму з маленства, застаецца самай загадкавай і дзівоснай з’явай. Без мовы не было б чала века, яго дапытлівай думкі, якой было мала зямной прасторы. Яна сягала ў бязмежжа космасу, прагна ўзіралася ў зоркі, спра буючы прачытаць таямніцу ўзнікнення Сусвету.
Пакуль чалавек ствараў мову, яна будавала ягоную душу, вучыла адчуваць і думаць вобразамі.
3 добразычлівымі іншапляменнікамі добра было абменьвац ца таварамі, адначасова і непрыкметна ўзбагачацца новымі сло вамі, перанятымі ад чужынцаў. Плямёны прыстасоўваліся да ўмоў, імкнуліся выжыць і выхаваць нашчадкаў, агарадзіць іх ад чужога ўплыву. Бо дзіця, выхаванае на чужой мове, будзе любіць чужую болын, чым родную.
Самыя мудрыя і памятлівыя людзі племені захоўвалі веды, перадаючы іх з вуснаў у вусны, з пакалення ў пака’ленне. Са звычайных, будзённых слоў, сагрэтых душэўным цяплом, вы свечаных фантазіяй, ствараўся неад’емны скарб народа. Мы ба гатыя нашчадкі, бо маем болып за сорак тамоў сабраных і вы дадзеных твораў беларускага фальклору. (144 словы)
Паводле 3. Дудзюк.
Храмы і Слова
Як вядома, спачатку было Слова. У Слове пульсавала жыццё, і Слова з’яўлялася святлом для людзей.
Пасля словы пачалі складвацца ў сказы, сказы — у рознага кшталту аповеды. I паплыло, забурліла слоўнае мора, усё болып адыходзячы ад сваёй першаасновы.
I тады, думаецца, мудрыя людзі знайшлі варты спосаб за хавання Слова. Яны сталі будаваць цэрквы, дзе можна пачуць справядлівае і гаючае Слова ад Бога. I дзе можна прашаптаць да Бога сваё словамаленне, словапакаянне, словападзяку. Каб не хадзіць поначы, не блукаць у цемры духоўнай, не блудзіць па чужых сцежках, беларусы прагна шукалі сваю дарогу да храма. У часы спрыяння і нягоды, радасці і смутку, богапакланення і бязбожжа яны захоўвалі павагу да Слова, будавалі храмы. У іх, акрамя ўсяго, увасаблялася культура чалавека, яго ду хоўны стан, светапогляд грамадства.
Таму і ззяюць дыяментамі на беларускай зямлі храмы, што ўвасобілі ў сваёй архітэктуры спрадвечныя памкненні белару саў да дасканаласці. (142 словы)
Паводле газеты «Звязда».
Ведаць мову
Цяпер гэта можа гучаць як анекдот, але ў свой час, вельмі даўно, на мінскім шклозаводзе «Пралетарый» была вывешана такая абвестка: «Тут прадаецца шлюбнае шкло». Зразумела, што такую абвестку пісаў не літаратар. Аднак жа ён быў упэў нены, што піша пабеларуску. Чалавеку таму здавалася, што ве даць мову — лёгкая справа. Можна ўзяць слоўнік, паглядзець, як перакладаецца з мовы на мову тое ці іншае слова. I работа зроблена. У слоўніку супраць рускага слова «брак» стаяла адно з азначэннем «шлюб». Вось такім чынам і з’явілася абвестка, у якой паведамлялася, што замест бракаванага прадаецца шлюб нае шкло.
Гэтую далёкую быліцу, якая стала анекдотам, я прыгадаў нездарма. На жаль, і ў наш час трапляюцца людзі, якія лічаць, што ведаць мову — нескладаная рэч. Але гэта не так. Ведаць мову — гэта ведаць законы яе будавання. Ведаць мову — гэта ў першую чаргу ведаць, як гаворыць народ. (137 слоў)
Паводле Я. Скрыгана.
Мова часу Скарыны
Адным са стваральнікаў беларускай рэдакцыі царкоўнасла вянскай мовы з’яўляецца першадрукар і асветнік Францыск Скарына.
У эпоху Адраджэння ў Вялікім Княстве Літоўскім выкары стоўвалася некалькі моў. Паколькі літоўцы складалі нязначную частку насельніцтва дзяржавы і не мелі сваёй пісьменнасці, то дзяржаўнай мовай стала беларуская мова. На ёй пісаліся канцы лярскія і судовыя дакументы, зводы законаў, ствараліся арыгі нальныя творы, летапісы, хронікі, гістарычныя запіскі.
Старажытная беларуская мова значна адрознівалася ад той, якой мы карыстаемся ў цяперашні час. Яна была болып усклад ненай. Але яна адрознівалася і ад мовы, на якой напісаны такія вядомыя творы эпохі Кіеўскай Русі, як «Слова пра паход Ігара» і «Руская праўда».
Беларуская мова ў час Скарыны перажывае стадыю свайго станаўлення. Яна яшчэ захоўвае шмат устарэлых старажыт нарускіх рыс, але адначасова ў яе пранікае ўсё болып рыс на роднай гутарковай мовы. (127 слоў)
Паводле У. Свяжынскага.
Ефрасіння Полацкая
3 мінулых стагоддзяў дайшлі да нас імёны выдатных дзеячаў беларускай культуры. Сярод іх асобае месца займае імя Ефра сінні ГІолацкай. Аб унучцы славутага князя Усяслава Чара дзея, выдатнай асветніцы, расказваецца ў «Жыцці Ефрасінні Полацкай ».
Са старонак твора паўстае велічная постаць Ефрасінні Полац кай. Яна сама пісала арыгінальныя творы і, на думку некато рых даследчыкаў, удзельнічала ў стварэнні Полацкага летапісу. Паблізу Полацка Ефрасіння заснавала мужчынскі і жаночы манастыры, дзе былі арганізаваны школы і майстэрні па пера пісванні кніг.
Асветніца нястомна збірала вакол сябе таленавітых людзей, з’яўлялася адной з першых нашых мецэнатак. Па яе заказе дой лід Іван пабудаваў сусветна вядомы Спасаўскі сабор, распісаны ўнікальнымі фрэскамі. 3 імем асветніцы звязана і стварэнне майстрамювелірам Лазарам Богшам славутага крыжа — шэ дэўра старажытнабеларускага ювелірнага мастацтва.
Ефрасіння Полацкая пражыла жыццё, асветленае высакарод най ідэяй служэння народу. Яна стала адной з першых жанчын на ўсходніх землях, якая была прылічана да святых, нябеснаю заступніцаю ўсёй беларускай зямлі. (143 словы)
Паводле В. Старычонка.
Жыццё Ефрасінні Полацкай
У канцы дванаццатага — пачатку трынаццатага стагоддзя было напісана на царкоўнаславянскай мове «ЖыццёЁфрасінні Полацкай». Галоўная гераіня паказана асветніцай, якая з мала дых гадоў выявіла любоў да ведаў, бачыла сваё прызванне ў тым, каб служыць умацаванню хрысціянства ў Полацкай зямлі.
Ефрасіння Полацкая была ўнучкай князя Усяслава Чара дзея. Яшчэ зусім юнай пакінула свецкае жыццё і пайшла ў ма настыр. Яна сама перапісвала кнігі, клапацілася пра будаў ніцтва ў Полацку новых храмаў і манастыроў. Паступова, але ўпэўнена яна здзяйсняла свае планы і задумы. Падзвіжніцкая дзейнасць Ефрасінні спрыяла развіццю асветы, культуры і мас тацтва ў Полацкай зямлі. 3 імем асветніцы звязана будаўніцтва дзвюх цэркваў у Полацку, заснаванне манастыра, стварэнне вы датнага помніка прыкладнога мастацтва Старажытнай Русі — славутага крыжа Лазара Богшы.
Пад канец жыцця асветніца падарожнічала ў Святую зямлю, памерла ў Іерусаліме.
У жыцці Ефрасінні адчуваецца ўнутраная напружанасць, высокая духоўная апантанасць падзвіжніка, які глыбока ве рыць у сваю высокую місію на зямлі. (144 словы)
Паводле В. Чамярыцкага.
Эпоха Францыска Скарыны
Час сам выбірае і заклікае тых, каму будзе наканавана стаць яго выразнікам і сведкам праз напластаванні вякоў. Час сам назначае сувязных вякоў і пакаленняў, захавальнікаў вечнас ці і законаў вечнасці. Толькі час, як суддзя людскіх спраў, сам вызначае вартасць абраных і закліканых ім.
Час, у якім Францыску Скарыну наканавана было нарадзіц ца, жыць і служыць Богу і людзям, названы эпохай Адраджэння, або Рэнесансам. Эпоха Адраджэння — гэта эпоха станаўлення ў Еўропе духоўнай культуры новага часу. У эпоху Адраджэння Калумб адкрыў Амерыку, Магелан здзейсніў першае кругасвет нае падарожжа. Рэнесансавая эпоха нарадзіла такіх тытанаў, як Рабле, Сервантэс, Шэкспір, Рафаэль і іншых. Выразнікамі яе сталі прадстаўнікі новай інтэлігенцыі, перадавыя грамадскія і палітычныя дзеячы.
Эпоха адрадзіла забароненую ў сярэднія вякі антычную спад чыну, якая ў спалучэнні з хрысціянскім гуманізмам стварыла якасна новую культуру, што стала зыходнай базай для нацыя нальных культур многіх еўрапейскіх народаў. (137 слоў)
Паводле В. Верціхоўскай.
Постаці далёкай мінуўшчыны
3 пажаўцелых старонак летапісаў паўстаюць перад намі ве лічныя постаці сыноў і дачок беларускага народа, якія пакінулі значны след у гісторыі і культуры. Сваімі справамі ўслаўлялі яны наш родны край. Гэта былі дзяржаўныя і культурныя дзея чы Беларусі: Усяслаў Чарадзей, Ефрасіння Полацкая і шмат іншых выдатных асоб. Аб іхнім жыцці і справах на карысць Бацькаўшчыне мы даведваемся са старонак летапісаў.
У сярэдзіне адзінаццатага стагоддзя ў Полацку княжыў Уся слаў Чарадзей. Менавіта пры ім беларуская дзяржава зазнала найвышэйшы росквіт і ўздым.
Гордай пераемніцай добрых спраў і ўчынкаў сваіх папярэдні каў была ўнучка Усяслава Чарадзея, славутая асветніца Ефра сіння Полацкая. Па яе заказе дойлід Іван пабудаваў сусветна вядомую царкву Спаса ў Полацку, а ювелір Лазар Богша зрабіў славуты крыж — шэдэўр старажытнабеларускага мастацтва.
Можна прыгадаць сотні і тысячы імёнаў тых, хто зберагаў і ўзбагачаў нашу спадчыну. Мы павінны помніць пра гэтыя сла вутыя імёны, бо яны наша сучаснасць і будучыня. (144 словы)
Паводле В. Старычонка.
Спадчына Скарыны
У гісторыі ўсходнеславянскіх культур Францыск Скарына — з’ява ўнікальная. Выхаванец еўрапейскіх універсітэтаў, бліс кучы знаўца ўсёй сумы тагачасных ведаў, ён застаўся верны свайму народу, верны славянству.
Пра гістарычных асоб мы мяркуем па тых справах, якія яны здзейснілі, па той спадчыне, якую пакінулі сваім нашчадкам. У гэтым сэнсе Францыск Скарына — найярчэйшы прыклад не толькі сярод славянскіх народаў, але і ўсёй Еўропы, усяго све ту. Францыск Скарына лічыў кнігу сродкам узвышэння чала вечай асобы, яе духоўнага ўзбагачэння. 3 дапамогай прадмоў, тлумачэнняў тэксту старадаўніх помнікаў ён імкнуўся зрабіць свае выданні менавіта такімі.
Скарына, відаць, добра разумеў, што задуманая ім справа не прынясе яму матэрыяльных выгод. Усё яго жыццё, уся яго дзейнасць пераконваюць у тым, што гэта было гуманістычнае, асветніцкае імкненне чалавека бескарысліва паслужыць свайму народу.
Усяго каля чатырохсот экзэмпляраў кніг Скарыны захавалі ся да сённяшняга дня. Гэтыя кнігі — жывая памяць беларускага народа, яго слава, яго гонар. (140 слоў)
Паводле Ю. Лабынцава.
Мікола Гусоўскі
Сярод плеяды слаўных і несмяротных імёнаў эпохі Адраджэння адно з пачэсных месцаў даследчыкі аддаюць Міколу Гусоўскаму — беларускаму паэтугуманісту і асветніку.
Абагульніўшы перадавыя на той час погляды, Гусоўскі стаў адным з выразнікаў сваёй эпохі. Даследчыкі яго творчасці засведчылі, што аўтар «Песні пра зубра» заклікаў да яднання і дружбы розныя народы еўрапейскага кантынента.
Паэма «Песня пра зубра» з’яўляецца выдатным малюнкам нашай гераічнай Бацькаўшчыны. Пейзажы і замалёўкі з на туры, аформленыя пры дапамозе неверагодна маляўнічых фар баў, перадаюць нацыянальны характар беларусаў, нашу вобраз насць, каларыт.
Ці не самым першым у нашай нацыянальнай культуры і лі таратуры Мікола Гусоўскі паставіў і развіў праблему захавання прыроднага наваколля, выкарыстання і памнажэння багаццяў зямліматухны. Ён бачыў прыроду агульнанародным набыткам, вытокам здароўя, радасці і выхавання патрыятычных пачуццяў і маральных паводзін.
У справе выхавання людзей і ўмацавання дзяржавы наш зям ляк найперш аддаваў перавагу мастацтву і навуцы.
Паэт сцвярджаў непарушнасць прынцыпаў раннехрысціян скай маралі, ідэалаў тагачаснай народнай этыкі. (145 слоў)
Паводле А. Мяснікова.
Нашчадак старадаўняга роду
Род князёў Сапегаў быў у Беларусі адным з самых старажыт ных. Але найболып праславіў яго Леў Сапега, які нарадзіўся ў вёсцы Астроўна, што недалёка ад горада Бешанковічы на Віцебшчыне.
Калі хлопчыку споўнілася шэсць гадоў, бацькі завезлі яго ў Нясвіж. Тады там была найлепшая ў Беларусі школа, адкры тая князямі Радзівіламі. Якраз тым часам вучоны і асветнік Сымон Будны выпусціў у Нясвіжскай друкарні беларускія кні гі. Па адной з іх Сапега вучыўся чытаць.
У Нясвіжскім замку, дзе жыў хлопчык, працавала шмат за прошаных Радзівіламі вучоных, вядомых па ўсёй Еўропе. Тут яны пісалі свае творы, выкладалі ў школе, клапаціліся пра ба гацце Радзівілаўскай бібліятэкі. Гэтыя людзі ведалі старажыт ныя і сучасныя мовы. Беручы з іх прыклад, Леў Сапега ўжо ў дзяцінстве, апрача беларускай мовы, ведаў лацінскую, грэча скую, нямецкую, польскую. Ледзь не кожны дзень здольны да навукі хлопчык праводзіў у бібліятэцы. Ён чытаў старадаўнія рукапісы, друкаваныя кнігі і хутка назапашваў веды. (145 слоў)
Паводле У. Арлова.
Нашчадак старадаўняга роду
Род князёў Сапегаў быў у Беларусі адным з самых старажыт ных. Але найболып праславіў яго Леў Сапега, які нарадзіўся ў вёсцы Астроўна, што недалёка ад горада Бешанковічы на Віцебшчыне.
Калі хлопчыку споўнілася шэсць гадоў, бацькі завезлі яго ў Нясвіж. Тады там была найлепшая ў Беларусі школа, адкры тая князямі Радзівіламі. Якраз тым часам вучоны і асветнік Сымон Будны выпусціў у Нясвіжскай друкарні беларускія кні гі. Па адной з іх Сапега вучыўся чытаць.
У Нясвіжскім замку, дзе жыў хлопчык, працавала шмат за прошаных Радзівіламі вучоных, вядомых па ўсёй Еўропе. Тут яны пісалі свае творы, выкладалі ў школе, клапаціліся пра ба гацце Радзівілаўскай бібліятэкі. Гэтыя людзі ведалі старажыт ныя і сучасныя мовы. Беручы з іх прыклад, Леў Сапега ўжо ў дзяцінстве, апрача беларускай мовы, ведаў лацінскую, грэча скую, нямецкую, польскую. Ледзь не кожны дзень здольны да навукі хлопчык праводзіў у бібліятэцы. Ён чытаў старадаўнія рукапісы, друкаваныя кнігі і хутка назапашваў веды. (145 слоў)
Паводле У. Арлова.
Максім Багдановіч
Як няпроста было Багдановічу стаць беларускім паэтам! Па чаць хаця б з таго, што сваёй мове ён павінен быў вучыцца, як чужой. Напачатку ён проста не ведаў яе! Не ведаў яе жывых гаворак. Упершыню на радзіму ён прыехаў у дваццаць год. Дваццаць год — гэта многа толькі для Багдановіча, бо ён ужо вядомы беларускі паэт.
Вялікае відаць на адлегласці, і Багдановіч сваім прыкладам бліскуча пацвердзіў гэта. Усё яго жыццё — гэта подзвіг. Напо рыстае, роўнае, але кароткатэрміновае гарэнне адной страсці. Вось чаму яго жыццё нагадвае нам успышку метэора. Вось чаму мы часта і гаворым пра яго менавіта так. Тое, што мы завём по дзвігам, для яго натуральная манера мысліць і жыць. I, вядома, тварыць. Паняцце подзвігу ўключае ў сябе нешта такое, што, аддаючы належнае чалавеку, тым часам як бы робіць звышна туральнай для яго самога ягоную дзейнасць. Подзвіг? Багдано віч не адчуваў усяго гэтага. (139 слоў)
Паводле М. Стральцова.
Гаючая крыніца
Максім Багдановіч стаіць у роднай літаратуры, на нашай беларускай зямлі моцна і трывала. Яго не ссунеш з дарогі. Яго не абмінеш абыякава. Каля яго не пройдзеш напышліва і па гардліва. Хочаш ці не, а мусіш азірацца на яго вопыт, на яго прасторавы паэтычны край.
Перачытваеш яго «Вянок» і бачыш, як там усё арганічна. Гэта не проста зборнік выпадковых вершаў, а сюжэтная кам пазіцыя думкі, музыкі, пачуцця.
Ён, гэты юнак, шчыра верыў, што беларуская паэзія, каб стаць вядомай у свеце, не павінна саромецца свайго нацыяналь нага выгляду. Ён марыў вывесці ў людзі нашу паэзію. Менавіта беларускую песню, якая б змагла ўзбагаціць паэзію свету сваімі формамі, думкамі, сваім адцетным успрыняццем жыцця.
Мы павінны павучыцца ў паэта любіць сваю Радзіму. Ён, сур’ёз на хворы чалавек, знаходзячыся далёка ад свайго роднага краю, шчыра верыў, што толькі родная зямля мае тую гаючую крыніцу з жывою вадою, якая вылечвае любую хваробу. (143 словы)
Паводле Я. Сіпакова.
Министерство образования Республики Беларусь
Отдел по образованию Столинского райисполкома
Государственное учреждение образования
Белоушская средняя школа
Купалаўская дыктоўка “Наша родная мова”
19.02.2021
Магутнае слова, ты, роднае слова!
Са мной ты на яве і ў сне, душу мне затрэсла пагудкаю новай,
ты песень наўчыла мяне.
Янка Купала
Да раённага мерапрыемства, прысвечанага Міжнароднаму дню роднай мовы, ва ўстанове адукацыі праведзена Купалаўская дыктоўка “Наша родная мова”.
Прынялі ўдзел 22 чалавекі: вучні 9-11 класаў, кіраўніцтва ўстановы, настаўнікі рускай мовы і літаратуры, матэматыкі, англійскай мовы, тэхнічныя работнікі і інш.
Дыктоўку правяла настаўнмк беларускай мовы і літаратуры Бруцкая Вольга Лявонцьеўна.
З дапамогай мультыборда праведзена самаправерка ўдзельнікаў.
- Сочинения
- На свободную тему
/
У каждого человека, у каждого народа есть свой родной язык. Язык, который он должен знать, язык, на котором говорят его предки, язык, на котором будут говорить его потомки. Каждый человек должен хранить и уважать его. Даже при переезде в другую страну нужно не забывать откуда ты родом и на каком языке говоришь, ведь это – твоё наследие.
Мой родной язык – русский. Этот великий язык имеет огромную историю и могущество, он разнообразен и интересен. Чего стоит разнообразие слов, правил, таких как орфография, орфоэпия, пунктуация, приставки, предлоги, причастные и деепричастные обороты, абзацы и многое-многое другое! Интерес к великому русскому слову мне прививали с детства. Вполне возможно именно поэтому он мой любимый предмет в школе.
Мне очень интересно изучать новые правила, это так занимательно! Я должен знать свой родной язык, я его носитель, а он мой «второй отец». Моя учительница Валентина Евгеньевна – прекрасный знаток великого русского слова. Она помогает мне в его изучении на высшем уровне, она передает прелесть каждого слога, каждой буквы.
Великий русский язык хранит множество подвигов совершенных героями прошлого, настоящего и будет хранить в будущем. Такие люди как Петр I, Иван Грозный, Иосиф Виссарионович Сталин, Владимир Ильич Ульянов (Ленин), люди изменившие ход истории, воистину Люди с большой буквы!
По моему мнению русская литература – самое лучшая. Никакой язык не способен передать дух, настрой, величественность народа кроме как русский. Сколько великих поэтов сочинивших множество стихов, написавших множество поэм, чего стоит великое произведение Николая Васильевича Гоголя — «Мертвые Души».
Каждый народ, его судьба прямо связана с его языком. По-настоящему хранить и ценить родной язык могут только его носители, ведь они понимают, что их язык – лучший. У каждого народа это свой язык. Каждый народ должен его любить и уважать, это его прямая обязанность. Самый главный и важный дар которым наделен человек – его родной язык..
В последнее время очень многие стали забывать, что значит «родной язык». Люди стали слушать «чужую» музыку, делать свой выбор в пользу зарубежного. Я считаю это неправильным, люди должны гордиться своим языком, а не «отказываться» от него. Этими действиями народ проявляют максимально возможное неуважение к самому ценном у – родному языку.
Я горжусь тем, что я – носитель моего родного, могучего Русского языка.
Содержание
- 1 Популярные сочинения
- 2 Міні-сачыненне на тэму «Мой родны мову»
- 3 Мой родной язык русский сочинение рассуждение
- 4 Матчына мова — родная мова
Популярные сочинения
- Сочинение Мое любимое стихотворение Пушкина
Чуть ли не каждый пятый в мире знает великого русского поэта и драматурга Александра Сергеевича Пушкина. После себя он оставил тысячи лучших произведений, которые в школах изучают по сей день.
- Внутренний мир человека — сочинение
Я часто задумываюсь о том, что же такое «внутренний мир человека»? Внутренний мир человека — это его
- Сочинение по сказке Конек-горбунок Ершова
Главным героем в сказке является Иван-дурак, служащий царю. Царь был очень привередливый, он не думал о своем государстве, а также жестоко относился к своим подчиненным.
Міні-сачыненне на тэму «Мой родны мову»
Пераадолеўшы ўсе эвалюцыйныя змены, мова стала такім, якім мы яго ўспрымаем зараз, якім карыстаемся ў сучасным свеце, каб перадаваць інфармацыю. Варта толькі задумацца, каб было, калі чалавек не мог рэалізаваць сваё права — валодаць роднай мовай. Напэўна, многія з тых дасягненняў і адкрыццяў, што мы маем на сённяшні дзень, былі б проста не дасканалыя і не адкрыты.
Наша родная мова — гэта часцінка народа, які акружае нас, гэта часцінка сям’і, дзе нараджаецца і расце чалавек, гэта часцінка, перш за ўсё, кожнага з нас. Гэта мая родная мова — гэта рускі, і я гэтым вельмі ганаруся. Менавіта на гэтым, родным для мяне мове, кажа самы вялікі і моцны народ свету. Вядома ж, ён адрозніваецца ад тых моваў, якія атачаюць нас у іншых краінах. Так, напрыклад, націск у ім рухомы, але затое, колькі слоў сабрана ў маім роднай мове!
Ды і цяжка не кахаць тую мову, які быў засвоена намі з малаком маці, і на якім казалі такія рускія пісьменнікі, як Пушкін, Лермантаў, Чэхаў, Дастаеўскі і многія іншыя. Гучны, багаты, меладычны і прыгожы, родная мова прымушае слухаць яго і захапляцца. Бо для ўсяго, што існуе ў гэтым свеце, у родным маёй мове знаходзяцца словы, якія трапна адзначаюць і падкрэсліваюць вартасці прадмета або з’явы.
У апошні час руская мова стаў мяняць свой склад, з’явілася вельмі шмат запазычаных слоў, слэнг. Але я спадзяюся, што нават гэта не перашкодзіць мойму роднай мовы і далей быць такім яркім і маляўнічым. Нам, носьбітам гэтай мовы. Застаецца толькі толькі паклапаціцца аб тым, каб захаваць яго і ўзбагаціць новымі словамі і выразамі.
Родная мова … Ён такі непаўторны, меладычны і пявучы, так як увабраў у сябе гул дуброў і лугоў, палёў і лясоў, духмяны, п’янлівы пах роднай зямлі. У народзе няма большага скарбы, чым яго мову. Бо менавіта мова — гэта характар народа, яго памяць, гісторыя і духоўнае магутнасьць. У ім адлюстроўваюцца звычаі, традыцыі, побыт народа, яго розум і вопыт, прыгажосць і сіла душы, ён яго, народа, колер і завязь. Яшчэ ў дзяцінстве родная мова дапамагае нам пазнаваць свет, адкрываць для сябе вялікі і чароўны свет жыцця. Без мовы не можа існаваць і развівацца грамадства, бо ён дапамагае людзям абменьвацца думкамі, выказваць свае пачуцці, дасягаць ўзаемаразумення, ствараць духоўныя каштоўнасці.
Слова вельмі шмат азначае ў жыцці. Як вядома, яно можа ўплываць на лёс, яно ўмомант змяняе размяшчэнне духу, робіць чалавека шчаслівым або разгубленым. Прыкра, калі чуеш, як часам, людзі скажаюць нашу мову такімі словамі, якіх не знойдзеш ні ў адным з слоўнікаў. Ці то грэбуючы, ці то не ведаючы мовы.
Той, хто грэбліва ставіцца да роднай мовы, да роднага народа, не заслугоўвае ўвагі і павагі. І гэта балюча нам, тым, хто любіць родную Украіну, родная мова. Мова служыць нам заўсёды. Шчырымі словамі мы звяралі ў дружбе, словамі пяшчотнымі адкрываем сэрца любімаму чалавеку, словамі вострымі і цвёрдымі, «быццам сталь», даем адпор ворагу. Нельга хадзіць па роднай зямлі, не зачароўваючы роднай мовай, ня ведаючы і ня вывучаючы яе.
Ўкраінская мова — гэта квяцістых, духмяны, неўвядальны кветка, які вечна квітнее, асільваючы час, кідаючы квяцістых стужку з мінулага ў будучыню. Яна выткаць і чырвонай калінай, і сінім барвинком, і вішнёвым колерам і духмянай Рутай-мятай. Ўкраінская мова — гэта неацэннае духоўнае багацце, з якім народ жыве, перадаючы з пакалення ў пакаленне мудрасць, славу, культуру і традыцыі. Наша ўкраінскае слова, хоць і памірала з голаду, і гаравала, пераследвалася і забаранялася, але выстаяла і адрадзілася і працягвае хваляваць сэрцы многіх. Нашай мовы патрэбен менавіта цяпер агонь любові і духоўная моц.
Калінавым, Салаўіны называюць ўкраінскія паэты нашу мову. Кожны паэт па-свойму, але разам з тым шчыра, з сыноў прыхільнасць ўзьвялічвае родную мову. Адна ўкраінская прымаўка кажа: «ласкавае слова і гадзюк зачароўваюць». Давайце шанаваць родную мову, паважаць і развіваць, клапаціцца пра яго чысціні і прыгажосці, старацца казаць адзін аднаму толькі добрыя словы, тады і свет вакол стане лепш, дабрэйшым.
Павучальнае складанне на тэму «Родная мова» распавядае чытачу аб карысці чытання і вывучэння граматыкі з ранніх гадоў. Маленькі чалавечак, як правіла, усе схоплівае на лёце, засвойваючы новую інфармацыю досыць лёгка і хутка. Школьнік, які ўмее прымяняць розныя маўленчыя абароты ў размове з апанентам, заўсёды цікавы грамадству адукаваных людзей.
На вялізнай планеце Зямля пражывае незлічонае мноства народаў. Краіны свету напоўнены людзьмі розных нацыянальнасцяў, культур і моў. Кожны чалавек даражыць сваімі каранямі і пачытае гісторыю роднай зямлі.
Асаблівай гонарам нацыі з’яўляецца родная мова. Таму ў школах Расіі вялікая ўвага надаецца вывучэнню менавіта рускай гаворкі. Першыя запісы з «Буквар» адкрываюць перад намі дзіўна багаты і, напоўнены яркімі фарбамі, свет роднай мовы.
Мы пачынаем чытаць, адкрываем для сябе літаратуру і захапляемся прыгожай і пісьменнай прамовай герояў любімых кніг. Узнікае жаданне самім авалодаць выдатным мастацтвам красамоўства, каб ўмела выказваць свае думкі патрэбнымі словамі.
Імкненне да вывучэння роднай мовы развівае наша ўяўленне і творчае мысленне. Мы пачынаем фантазіяваць, пераўвасабляцца ў розных персанажаў, гуляць сцэнкі са спектакляў або, нават, цэлыя прадстаўлення на школьнай сцэне.
Веданне роднай мовы робіць нас культурнымі і адукаванымі людзьмі. Цяжка асвоіць якую-небудзь навуку або атрымаць кваліфікаваную прафесію, калі не ўмець пісьменна размаўляць. Каб тлумачыцца зразумела і годна, трэба па-сапраўднаму кахаць роднае слова, ведаць яго значэнне і правільна ўжываць у сітуацыі, якая склалася.
Сёння жыццё людзей вельмі змянілася і дыктуе новыя правілы. Адным з іх з’яўляецца веданне замежных моў. Не кожнаму з нас лёгка даецца вывучэнне англійскай, нямецкай або французскай. Але, калі ў школьныя гады мы з усёй сур’ёзнасцю ставіліся да роднай мовы, то абавязкова асвоім і замежны.
Мэтанакіраванасць, цярпенне і працу заўсёды дораць багатыя плады ведаў тым, хто верыць ва ўласныя сілы, пераадольваючы любыя цяжкасці.
Внимание, только СЕГОДНЯ!
«
»
Мой родной язык русский сочинение рассуждение
Наша планета наполнена разнообразными странами, национальностями. У каждой страны есть свой язык, который служит универсальным инструментом для общения и понимания друг друга. Много людей владеют чужими языками, это связано с переездами, спецификой работы, но всегда родной язык остается самым близким, единственным и драгоценным. Например, английский язык является мировым языком и его как второй знают очень много людей, но русский язык остается самым родным.
С детства после произношения первых слов и прихода их понимания, человек с помощью языка начинает открывать новые грани нашего мира, открывать что-то новое. Благодаря языку, люди стали понимать друг друга. Хорошо, когда можно поговорить с товарищем о волнующих моментах, а он выслушает и в ответ что-то подскажет. Каждый язык формировался не сразу, он несет в себе целую историю и традиции народа. Помнить свой родной язык, значит чтить историю своего народа.
Некоторых людей, жизнь заставила сменить место проживание и переехать в другую страну. Эти люди не имеют возможности говорить на родном языке, приходится изучать новый язык, чтоб понимать людей. Когда на чужбине слышится родная речь, то даже если люди не знакомы, им очень приятно пообщаться друг с другом на родном языке.
Наш язык русский, который для нашего народа является единственным и кстати неповторимым. Он хранит в себе историю и традиции русского народа, поэтому многие с гордостью считают себя человеком русской национальности. Многие лингвисты утверждают, что русский один из самых сложных языков для изучения. Но, каждому русскому он, по сути, давался без учителей, учителя только поправляли ошибки.
Русский язык очень мелодичный и красивый. Язык позволяет использовать множество синонимов, при описании чувств. Не зря русская литература является одной из самых богатых в мире, поэтов которой изучают во всем мире. Стихи на русском языке прекрасны, рифмы в которых неповторимы ни в какой другой литературе.
Иногда неприятно слышать, как люди добавляют в русский язык чужие слова. Ведь язык это богатство, достояние народа, которое нужно беречь и передавать от поколения к поколению.
2, 3, 4, 6 класс
Другие:
← Легко ли быть учеником ↑ На свободную темуБез прошлого нет будущего →
Мой родной язык русский
Сейчас читают:
- Сочинение на тему Если бы я был президентом
Если бы я была президентом, то я бы постаралась сделать мир чуточку лучше. Ведь, очень приятно пройтись весенним деньком в солнечную погоду по чистому родному городу?
- Сочинения Мое любимое животное
- Основной конфликт в комедии «Горе от ума» Грибоедова сочинение
Грибоедов Александр Сергеевич в 19 веке создал удивительное произведение, конфликт которого до сих пор будоражит умы всего прогрессивного общества. Если взглянуть на суть конфликта, то, на первый взгляд,
- Сочинение Пожарный моя будущая профессия
Даже маленький ребёнок знает о важности профессии пожарного. Родители с самого детства рассказывают малышам о правилах как весть себя с огнём и приборами, который его вызывают
- Сочинения на тему Праздники
- Сочинение Сила характера 9 класс 15.3 ОГЭ рассуждение
У каждого из нас свой, индивидуальный, характер. Характер – это такая черта человека, которая может передаваться по наследству. Но. Характер способен меняться на протяжении всей жизни. И если о характере еще что-то можно сказать,
Матчына мова — родная мова
Дзень беларускага пісьмен-ства праводзіцца штогод у першую нядзелю верасня.
Канцэпцыя гэтага свята прадугледжвае паказ адзінства беларускага друкаванага слова з гісторыяй і культурай беларускага народа, адлюстраванне гістарычнага шляху пісьменства і друку ў Беларусі.
У гэты дзень мы заўсёды аддаём даніну павагі ўсім тым, хто стаяў ля вытокаў беларускага мовазнаўства.
“Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына…”. І неад’емная частка яе — родная мова. Яна не проста сродак зносін, з дапамогай якога людзі наладжваюць сувязі, абменьваюцца інфармацыяй, яна — своеасаблівае люстэрка жыцця i працы народа, яго грамадскага i культурнага развіцця.
У кожным куточку Зямлі, дзе б’ецца беларускае сэрца, жыве беларуская мова. Жыве па-рознаму: у штодзённай гамонцы, у песнях і казках, у школьных падручніках і цудоўных творах літаратуры, нарэшце, проста жыве ў генах людзей, каб потым прагучаць з вуснаў іх дзяцей або ўнукаў. Менавіта праз родную мову, праз слова адраджаецца душа чалавека, душа народа, душа нацыі…
Цярністы шлях прайшла беларуская літаратура, перш чым дасягнула вяршынь свайго развіцця. Сёння мы з хваляваннем і гонарам вымаўляем імёны Ефрасінні Полацкай, Францыска Скарыны, Кірылы Тураўскага, Міколы Гусоўскага і іншых. Гэта яны пасеялі першыя зярняткі, з якіх пачала зараджацца беларуская мова і літаратура.
Матчына мова, родная мова. Менавіта так, шаноўна і ласкава, мы называем гэты бясцэнны духоўны набытак. Пра прыгажосць і багацце роднага слова, пра яго вялікае значэнне ў жыцці чалавека выказваліся такія вядомыя гістарычныя і культурныя дзеячы Беларусі, як Францішак Багушэвіч, Алаіза Пашкевіч і інш. Вялікі ўклад ва ўсталяванне і развіццё беларускай літаратурнай мовы, ва ўзвышэнне яе грамадскай і эстэтычнай годнасці ўнеслі Янка Купала і Якуб Колас, Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч і Максім Багдановіч, Васіль Быкаў і Ўладзімір Караткевіч і многія іншыя пісьменнікі Беларусі.
Моўная культура беларускага народа надзвычай багатая i самабытная. Яна ўвасоблена ў поўных чароўнага хараства песнях, у афарбаваных міфічнасцю легендах, паданнях, мудрых прыказках, у адмысловых загадках і магічна-таямнічых замовах i г.д. Гэтыя моўныя скарбы раскрываюць нам гісторыю народа, сведчаць пра яго сацыяльны інтэлект, далучаюць нас да маральных, эстэтычных каштоўнасцей, створаных народам за стагоддзі, дапамагаюць зразумець яго філасофію, мастацкія вобразы.
Любоў і павагу да мовы продкаў трэба выхоўваць з маленства. Сваёй унутранай культурай бацькі павінны паказваць прыклад сваім дзецям. Кожны маленькі беларус павінен ведаць роднае слова, плённа вывучаць яго. У многім пачатак гэтаму даюць, канешне ж, настаўнікі. На ўроках роднай мовы і літаратуры дзеці адкрываюць цудоўны свет беларускай пісьменнасці, яе адметнасць. Настаўнікі вучаць паважаць мову, любіць яе, шанаваць кнігу і друкаванае слова. Нягледзячы на актыўнае развіццё сучасных электронных носьбітаў інфармацыі, кніга, усё ж такі, не страчвае сваёй актуальнасці, дастойна вытрымлівае канкурэнцыю.
Мова — гэта тое, без чаго не можа жыць ніводны чалавек. Ёсць людзі, якія вельмі любяць, шануюць сваю родную мову, выступаюць у яе абарону. Любяць за тое, што яна прыгожая і мілагучная. За тое, што яна самая найлепшая за ўсе мовы ў свеце… І з гэтым нельга не пагадзіцца.
Мы павінны берагчы нашу мову — нашу спадчыну.
Марыя БУХАВЕЦ, “ЛК”.
|
Поделитесь в соц.сетях: |
Оцените статью:
|
Загрузка…