Сочинение на тему ци бывает зло маленьким кандрат крапіва на белорусском языке

Левановіч шукае Веру. Цёця Каця просіць сакратара парткома заступіцца за Чарнавуса. Вера таксама просіць заняцца справай Чарнавуса. Калі заходзіць вучоны, Левановіч вітаецца з ім за руку, просіць даць пачытаць рукапіс, распытвае пра яго адносіны з дырэктарам.
Незнаёмая жанчына хоча зайсці да дырэктара. Гарлахвацкі загадвае ёй пачакаць з паўгадзінкі, а сам запрашае Зіну Зёлкіну. Да дзвярэй кабінета падыходзіць Зёлкін, дзверы замкнутыя. Незнаёмая жанчына гаворыць, што дырэктар зачыніўся з сакратаркай і не скора, відаць, вызваліцца. Зёлкін хоча паглядзець у замочную шчыліну, што робіцца ў кабінеце, жанчына смяецца з яго.
Да дзвярэй кабінета накіроўваецца Анна Паўлаўна. Незнаёмая жанчына і ёй паведамляе, з кім там зачыніўся Гарлахвацкі. Анна Паўлаўна стукае кулакамі ў дзверы, патрабуе ключ.
Пачуўшы жончын лямант, Гарлахвацкі праз акно вылазіць на вуліцу, а Тулягу прымушае залезці ў пакой і быць там.
Адчыняюцца дзверы — усе вельмі здзіўлены. Зёлкін хоча ўдарыць Тулягу. Уваходзіць з партфелем Гарлахвацкі, пытаецца, што здарылася, ушчувае Тулягу.
Калі ўсе пакідаюць кабінет, з’яўляецца Левановіч. Размова ідзе пра Чарнавуса. Гарачае заступніцтва Веры за вучонага Гарлахвацкі тлумачыць тым, што яна жыве з Чарнавусам. Левановіч здзіўлены пачутым («Натыкается на сюрпрызы, дзе іх зусім не чакаеш»). Дырэктар запрашае сакратара прыйсці паслухаць яго даклад. Лічыць, што даклад будзе пробным камнем для Чарнавуса («Магчыма, што ён паспрабуе зганьбіць маю працу і скампраментаваць мяне як вучонага. Тады мы яго і выкрыем»). Левановіч абяцае прыйсці.

Карціна першая

Вера паказвае Чарнавусу артыкул «Об ошибках парторганизаций при исключении коммунистов из партии. », які з’ явіўся ў «Правде». Падкрадваецца Зёлкін. Вера заўважае і прапаноўвае пачытаць, што ў газеце напісана пра яго. Зёлкін моршчыцца.
Гарлахвацкі віншуе супрацоўнікаў з выдатным дакументам, у якім «проста пальцам паказваюць на ворагаў, двурушнікаў, здраднікаў, усялякіх прахвостаў. Нам астаецца толькі руку працягнуць і за каўнер схапіць». Адвёўшы ўбок Чарнавуса, пытаецца, як настрой, абяцае пасля даклада заняцца яго справай.
Чарнавус верыць у шчырасць дырэктара, называе яго цудоўным чалавекам. Вера з нейкага часу пачала сумнявацца ў гэтым. Пытаецца ў Тулягі, што за чалавек дырэктар, які ён вучоны. Туляга з роспаччу гаворыць: «Лепш бы я памёр на той час, калі будзе чытацца гэты даклад». Чарнавус і Вера нічога не разумеюць. Дзяўчына гаворыць, што не паверыла ў сувязь Тулягі з Зіначкай. Туляга расчулены, дзякуе Веры «за чыстыя думкі».
Вера збіраецца ехаць у Маскву да прафесара Анікеева. З газетай у руках усхваляваны Туляга шукае Веру. Сутыкаецца з Левановічам. Рашаецца расказаць сакратару парткома пра Гарлахвацкага, пра тое, як дырэктар прымусіў пісаць яму даклад. Левановіч паверыў Тулягу, вырашыў сам праверыць «некаторыя факты». Туляга просіць Нічыпара знайсці якую-небудзь костку, толькі вялікую і не вельмі свежую.
Гарлахвацкі чытае даклад. Нічыпар просіць дазволу паслухаць.
Пасля заканчэння дакладу Нічыпар просіць паглядзець костку, на аснове якой дырэктар адкрыў новы від выкапня-жывёліны — мамантаву свінню. Чарнавус пытаецца, да якога перыяду адносіцца знаходка. Гарлахвацкі не ведае нават перыядаў у геалогіі. Чарнавус выкрывае невуцтва Гарлахвацкага. Дырэктар згадвае водзыў аб працы «ўсім вядомага прафесара Анікеева». Левановіч іранізуе над практычным значэннем працы Гарлахвацкага.
Зёлкін у захапленні ад даклада. Просіць слова Нічыпар і здзіўляецца вучонасці дырэктара: «Гэта ж узяць тую звычайную костку, што пад нагамі валяецца, паглядзець на яе і ўгадаць, якія свінні былі мільёны год назад!» Гаворыць, што таго дырэктаравага знаёмага, які прынёс костку, і ён ведае, бо гэта. сабака Цюлік. Гарлахвацкі накідваецца на дворніка, што ён п’яны. Просіць выказацца Тулягу. Туляга называе даклад «вельмі, вельмі арыгінальным». Левановіч ставіць пытанне, як называецца адкрыты Гарлахвацкім від па-латыні.
Пачуўшы лацінскую назву «свінтус грандыёзус», Чарнавус называе дырэктара прайдзісветам і авантурыстам. Гарлахвацкі характарызуе выступленне Чарнавуса, як варожую дзейнасць.
З’яўляецца Вера. Яна выкрывае жульніцтва Гарлахвацкага з пісьмом прафесара з Масквы. Гарлахвацкі хоча пазваніць, каб Чарнавуса і Веру «зараз жа прыбралі». Левановіч не дае яму гэтага зрабіць, выступае з заключным словам: «Няхай жа веДаюць усе свінні — мамантавыя і немамантавыя: калі каторая з іх паспрабуе пакасціць у нашай савецкай навуцы, будзем біць проста па пятачку».
Гарлахвацкі раптам пачынае рагатаць і заяўляе, што ён разыграў калег, бо чытаў даклад не свой, а Тулягі. Левановіч кажа, што ён у курсе, хто з’яўляецца аўтарам «адкрыцця». Заяўляе, што ведае пра шкодніцкую дзейнасць Гарлахвацкага на Украіне.
Нічыпар кліча Цюліка і выкідае праз фортку костку.
Мастацкія асаблівасці Сатырычная камедыя «Хто смяецца апошнім» з’явілася ў 1939 г. і прынесла Кандрату Крапіву шырокую вядомасць. Драматург стварыў запамінальныя і яркія характары-тыпы — Гарлахвацкага, Зёлкіна, Тулягі, звярнуўся да падзей і канфліктаў рэчаіснасці 30-х гадоў.
П’еса пранізана гуманістычным пафасам. Аўтар заклікае верыць чалавеку, ствараць атмасферу добразычлівасці і павагі. У вырашэнні гэтай праблемы істотная роля належыць Тулягу. Калі б не разуменне з боку Веры, Чарнавуса, Левановіча, калі б не артыкулу «Правде», як выяўленне даверу партыйнага кіраўніцтва да чалавека, наўрад ці перамог бы свой страх Туляга і аказаўся здольным на мужны грамадзянскі ўчынак.
Асобнымі, але вельмі трапнымі штрыхамі пісьменнік перадаў грамадска-палітычную атмасферу ў краіне. Так, страх Тулягі, што яго прымаюць за дзянікінскага палкоўніка, зусім не беспадстаўны. Тут выявілася не толькі рыса характару персанажа, але пошук так званых класавых ворагаў, падазронасць, недавер, што панавалі ў грамадстве. Туляга баіцца, што не дакажа, кім быў у Варонежы ў гады грамадзянскай вайны — настаўнікам ці палкоўнікам, бо адпаведных дакументаў не мае. Пра тое, што справа можа павярнуцца такім чынам, сведчыць іншая сцэна ў творы. Зёлкін без ніякіх падстаў, нават не чытаўшы яе, называе навуковую працу Чарнавуса шкодніцкай. Доказаў гэтага ў яго не пытаюцца, адваротнае павінен даказваць аўтар кнігі.
Каб зрабіць ворагам Чарнавуса, хапіла таго, што ва ўстанову зайшоў чалавек у форме НКВД. Зразумела, п’еса «Хто смяецца апошнім» — твор камедыйнага жанру, дзе гіпербала— перабольшанне — з’яўляецца частым прыёмам. Аднак тое, што адбываецца вакол вучонага — «Учора лёг спаць як чэсны савецкі грамадзянін, а сягоння ўстаў, бачу — нешта няладнае. Некаторыя знаёмыя не пазнаюць мяне, на другі бок вуліцы пераходзяць, калі сустрэнуцца», — узята пісьменнікам з рэчаіснасці 30-х гадоў.
З вышыні нашага часу кідаецца пэўная спрошчанасць вырашэння канфлікту ў творы: сумленныя прынцыповыя людзі (Левановіч, Вера, Чарнавус, да іх далучаецца і Туляга) выводзяць на чыстую ваду Гарлахвацкага. Пры гэтым значна перабольшаны магчымасці сакратара парткома, які можа «з свайго боку праверыць некаторыя факты», дакопваецца да «кіеўскага следу» Гарлахвацкага і выступае ў заключнай сцэне ў якасці грамадскага абвінаваўцы.
Кандрат Крапіва вымушаны быў аддаць даніну часу, паказаўшы Гарлахвацкага не проста прайдзісветам і авантурыстам, а шкоднікам (ён спрабаваў «разлажыць на Украіне адзін наркамат»). У сувязі з гэтым канфлікт п’есы аказаўся прывязаным да афіцыйнай ідэалогіі свайго часу: паколькі ўсюды могуць дзейнічаць замаскіраваныя ворагі, трэба класавая пільнасць.
Разам з тым нельга не заўважыць, што «варожая дзейнасць» Гарлахвацкага абмінаецца, не яна цікавіць пісьменніка. Гарлахвацкі выкрываецца ў творы як прайдзісвет, прыстасаванец, а не як злосны вораг савецкай улады. На падставе навуковых распрацовак Чарнавуса дзяржплан праекціруе будаўніцтва новых заводаў. Скампраментаваўшы вучонага, абвінаваціўшы яго ў шкодніцтве, Гарлахвацкі тым самым тармазіў развіццё эканомікі рэспублікі. Аднак пра гэта «вораг» нават не згадвае, яму трэба «прыбраць да рук» ці хоць бы нейтралізаваць Чарнавуса, каб той не раскрытыкаваў яго даклад.
П’еса заканчваецца не арыштам Гарлахвацкага, а яго маральным крахам. Усе разыходзяцца. Гарлахвацкі застаецца ў кабінеце, «стаіць. утаропіўшыся ў злашчасную костку». Нічыпар кідае костку праз фортку сабаку са словамі: «На табе тваё дабро назад. Праз цябе толькі непрыемнасці чалавеку! (Хітра падміргвае цёці Каці, і абое выходзяць.)»
Гарлахвацкі лоўка прыстасоўваецца да грамадска-палітычных абставін часу, прымушае іх працаваць на сябе. Ахвярамі яго круцельства становяцца сапраўдныя вучоныя, сумленныя людзі. Чарнавус таксама ахвяра, ён, як і Туляга, не можа супрацьстаяць Гарлахвацкаму, бо «гэта ж трэба кінуць працу і заняцца гэтымі бруднымі плёткамі, траціць час, трапаць нервы». Варта адзначыць, што, «прыручаючы Чарнавуса», Гарлахвацкі дзейнічае больш тонка. Калі ў дачыненні да Тулягі ім выкарыстоўваецца грубы шантаж, то гэтага вучонага ён імкнецца скампраментаваць у вачах іншых, сам жа да апошняй хвіліны разыгрывае перад Чарнавусам ролю клапатлівага кіраўніка і заступніка.
«Зблытаць карты, што свой свайго не пазнае», Гарлахвацкаму дапамагае Зёлкін. Гэта яго багатая фантазія плеткара і паклёпніка нараджае «справу» Чарнавуса. Гарлахвацкі шырока карыстаецца «паслугамі» Зёлкіна, і пры гэтым зусім не паважае малодшага навуковага супрацоўніка, не хаваючы ад яго сваіх адносін:
Зёлкін (уваходзіць). Аляксандр Пятровіч, навіна!
Гарлахвацкі. Плётка ці праўда — прызнавайцеся.
Зёлкін. За каго вы мяне лічыце ?
Гарлахвацкі. За Зёлкіна.
Зёлкін. Мне гэта нават крыўдна.
Кандрат Крапіва па-майстэрску выкарыстаў прыёмы і сродкі сатырычнага ўзнаўлення жыцця. Драматург шырока звяртаўся да падтэксту (ён прысутнічае ў рэпліках і заключным слове Левановіча ў другой карціне трэцяга акта; згадваючы мамантавую свінню і свінтуса грандыёзуса, партыйны сакратар гаворыць пра Гарлахвацкага), да іроніі, напрыклад, ацэнка Тулягам Гарлахвацкага ў першай карціне трэцяга акта, рэпліка Нічыпара ў заключнай сцэне і інш), да самахарактарыстык герояў (самараскрываецца ў п’есе Гарлахвацкі), да сітуацыі-непаразумення (выступленне Нічыпара пры абмеркаванні даклада) і г. д.
Внимание, только СЕГОДНЯ!

Станоўчыя і адмоўныя героі твора

Твор Кандрата
Крапівы «Хто смяецца апошнім» можна назваць сучасным, таму што падзеі, аб якіх мы
даведваемся са старонак твора, вельмы падобныя на сённяшнія. У камедыі
асуджаецца кар’ерызм, паклёпніцтва, невуцтва і падхалімства. Дзеянні, якія
апісвае аўтар, адбываліся на тэрыторыі нашай краіны у трыццатых гадах мінулага
стагоддзя. У тыя часы
аднаго даносу на чалавека было дастаткова, каб пазбавіць яго працы, сям’і ці жыцця, а
часам і ўсяго адразу. Гэтаму часткова знаходзіцца пацверджанне у тэксце…

   Усіх герояў
тэксту можна падзяліць на станоўчых
і адмоўных.

   Да
станоўчых вобразаў камедыі
можна аднесці
Чарнавуса, Веру і Левановіча.

Аляксандр
Пятровіч Чарнавус – прафесар інстытута геалогіі. Без навукі ён не ўяўляе свайго
жыцця. Гэта вельмі разумны, адукаваны чалавек. Яго слабасцю з’яўляецца яго
даверлівасць і шчырасць. Калегі яго паважаюць, у цяжкую хвіліну яны яго
падтрымліваюць. “Ён чалавек дарма што сур’ёзны, а калі разгаворыцца, дык люба
слухаць. Раскажа, і дзе некалі мора было, і чаму яго цяпер там няма, і якія
жывёлы былі мільёны год таму назад, і як яны елі адна другую. Моцна вучоны
чалавек. Кніжкі друкуе свае, студэнтам лекцыі чытае, для піянераў у журнал
піша. Напісаў, кажуць,
нейкую кнігу важную, дык аж у Маскву паслаў. Гэта, брат, галава!” – так
кажуць пра яго людзі.

   Вера – правая рука Чарнавуса. Яна  для яго амаль што дачка. Калі з’яўляюцца дрэнныя чуткі аб ім, і сумленнага
вучонага пачынаюць зняважаць, Вера робіць усё магчымае, каб хутчэй зняць
абвінавачванне.

Яна мяркуе аб людзях па іх учынках, не верачы плёткам.

   Левановіч — сакратар парткома. Ён
справядлівы і сумленны чалавек, які змог паверыць і Падтрымаць вучонага. Ён карыстаецца даверам у грамадстве,
да яго звяртаюцца людзі, каб той дапамог Чарнавусу

   Адмоўнымі ў п’есе з’яўляюцца вобразы
Аляксандра Пятровіча Гарлахвацкага, Зёлкіна і яго жонкі.

   Гарлахвацкі — дырэктар інстытута геалогіі. Але да
навуковай дзейнасці гэты чалавек не мае ніякага дачынення. Гэту пасаду яму
дапамаглі атрымаць ягоныя сябры. Гарлахвацкі – вельмі хітры і знаходлівы
чалавек, таму адчувае сябе вельмі вольна. Нават калі прыходзіць ліст, у якім
трэці раз патрабуецца спіс яго прац, ён знаходзіць выйсце: “Зрабіць так, каб
Туляга і нават сам Чарнавус былі тут у мяне на паслугах… на іх спінах у
вялікія вучоныя ўехаць. Хрыбеціны
ў іх моцныя, галовы разумныя,— няхай стараюцца, калі хочуць на свеце жыць…”. Ажыццяўляе свой
намер Гарлахвацкі вельмі
спрытна і прафесійна.

   Зёлкін — малодшы навуковы супрацоўнік. Гэта
сапраўдны паклёпнік і падхалім. Ён заўсёды стараецца дагаджаць начальству,
падхалімнічае, каб утрымаць свае месца, , а вось супрацоўнік з яго не вельмі
ўдалы. Зелкін як вучоны амаль нічым не адрозніваецца ад свайго шэфа. Гэта
асабліва праяўляецца ў сцэне, калі Гарлахвацкі абараняе «сваю»
навуковую працу. Яны
абодва не ведаюць, што гэта ніякая не навуковая праца. И Зёлкин пачынае
расхваліваць свайго начальніка; «Павінен проста сказаць, таварышы, што ад
даклада паважанага Аляксандра Пятровіча я ў вялікім захапленні. Які палёт
думкі! Якое смелае пранікненне ў глыбіню сівых вякоў праз алювіі, дылювіі,
пліяцэны, міяцэны і ўсякія іншыя напластаванні. Якая сіла
канструктыўнага розуму…»

  Тулягу нельга аднесці ні да
станоўчых, ні да адмоўных вобразаў. Спачатку мы бачым яго баязлім, няўпэўненым.
Гарлахвацкі, напалохаўшы, прымушае напісаць за яго навуковую працу — даклад па
палеанталогіі: “Вы
папішаце, а я прачытаю, праверу. Пасля мы яе зачытаем на савеце, апублікуем”. Але раптам у Тулягі прачнуліся рашучасць і
мужнасць. Ён згадзіўся напісаць працу, але толькі дзеля таго, каб выкрыць
невуцтва Гарлахвацкага. З яго дапамогай ўсе даведаліся праўду.

“У выніку гэтага даклада перад
намі ва ўсёй прыгажосці ўстаў вобраз свінячага маманта. Гэта дапатопная жывёліна
аказалася вельмі жывучай, і некаторыя яе экземпляры дажылі аж да нашага часу.
Жывёліна гэта хоць і рэдкая ў нас, але надзвычай шкодная. Калі яе не ўзяць за
жабры — добра, што якраз жабры ёсць у яе,— калі не ўзяць за гэтыя жабры, дык
такі свінтус грандыёзус можа шмат шкоды нарабіць” –
падводзіць вынік Левановіч.

Такім чынам К. Крапіва дапамог нам зразумець
тое страшнае становішча, у якім апынуліся ўсе нашыя суайчыннікі ў трыццатыя
гады, як лёгка было ў той час прынізіць чалавека, а то і ўвогуле — адняць у яго
жыццё. І разам з тым вучыць нас быць сумленнымі перад сабой і людзьмі,
выкрываць невуцтва, кар’ерызм і ўсе адмоўныя рысы чалавечага грамадства.

Прайшло нямала часу пасля таго, як была напісана камедыя
«Хто смяецца алошнім». Здаецца, сваёй актуальнасці яна не страціла і
сёння.

«Свінячыя маманты могуць жыць толькі там, дзе ім
спрыяе клімат, — у атмасферы баязлівасці, разгубленасці, падхалімства.., а там,
дзе пануе мужнасць, чэснасць… яны жыць не могуць і хутка выдыхаюць».

• Главная

• Телеграм Каналы

• Образование

• 
  Самост и Контр работы(10 РБ)

• 
  #беллит Сочинение на тему «Ци бывае зл
  

• 

Обновлено: 11.03.2023

Комедия Кондрата Крапивы «Кто смеется последним» очень интересное произведение, которое также и актуально на сегодняшний день. Не смотря на то, что действия комедии происходят в тысяча девятьсот тридцать девятом году, но ее смело можно назвать современной. Поскольку действия, которые происходят в институте геологии, очень напоминают сегодняшние отношения между людьми почти во всех государственных учреждениях.

Кондрат Крапива очень искусно разоблачил нарушение принципов жизни и несправедливость, его произведение яркое и насыщено живыми героями, имеющими свою личную индивидуальную особенность. Автор осуждает карьеризм, и я думаю, что каждый читатель поддерживает его точку зрения. Однако стоит заметить, что в тоже время прославляет ученых, которые своей работой приносят большую пользу государству.

Я считаю, что большинство героев комедии вполне можно разделить на положительных и отрицательных.

Среди положительных персонажей читателю сразу встречается — Александр Петрович Черноус. Он профессор института геологии. Мы видим, что Крапива с симпатией относится к этому ученому. Мы вместе с автором комедии готовы искреннее сочувствовать и сопереживать Черноусу в то время, когда на беднягу навалились неприятности. Справедливость и честность временами препятствуют ученому видеть явления в действительном свете. Черноус неприхотливый и скромный. Его очень любят коллеги и он чувствует их моральную поддержку. Если что-нибудь не получается, он беспокоится, чтобы из-за него не было неприятностей у коллег. Интересы науки для Александра Петровича дороже всего. Без науки он не представляет своей жизни.

Особенно активной стала его деятельность после того, как в институт пришла бумага с требованием предоставить список научных трудов директора. Не имея ни одной, Горлохвацкий пытается спасти свою шкуру путем шантажа, подкупа, угроз, клеветы.

В этот момент становится обидно не только за тех героев, что пострадали о руки Горлохвацкого, но и за самого директора. Да, мне жаль его. Бедные человек, не осознает всю тяжесть морального преступления. Он очерняет и оскверняет не просто свое имя и свою репутацию, грязное пятно ложится на саму его душу.

В заключение хочу сказать, что комедия «Кто смеется последним» написано с большим сатирические мастерством. Действия здесь происходят, а авторских выводов нет. То, что мы делаем выводы сами, развивает мышление, фантазию. Поэтому комедия не только интересна, но и полезна.

Культура Германии в немецкой литературе

В мире столько стран, но только в некоторые из них хочется возвращаться снова и снова. Германия как раз относится к тем единицам, ибо побывав там, ты не сможешь забыть те живописные полотна природы, тех людей, их обычаи и нравы.

Да, да, не стоит удивляться тому, что Германия- страна с богатыми культурными традициями, узнать о которых всему миру помогли немецкие писатели.

В своих стихотворениях, новеллах, поэты стремились изобразить красоту окружающей природы, а вместе с тем им удавалось передать быт, культуру людей.

Наша задача состоит в том, чтобы ответить на вопрос: немцы, кто они? и в этом нам помогут немецкие писатели.

Смею развеять сомнения, ибо с уверенностью могу сказать, что немцы — в большинстве своем чувствительные и тонкие натуры.

Дохнуло прохладой. Темнеет.

Струится река в тишине.

Вершина горы пламенеет

Над Рейном в закатном огне.

Как точно переданы краски природы!

Кстати, из стихотворений поэтов мы узнаем и немецкие города, жизнь в них.

В стихотворениях того же Гейне не раз описываются городские пейзажи. Вот отрывок одного из них.

Весь отражен простором

Зеркальных рейнских вод,

С большим своим собором

Старинный Кельн встает.

Также хочется привести отрывок из стихотворения Теодора Шторма, в котором он говорит о том, что определенные улицы, постройки, дома всегда будут напоминать ему о прошлом, подталкивать к воспоминаниям.

У серого моря, там, где туман,

Виднеется город вдали.

На домах – из тумана тяжелый кафтан,

Шумит монотонно волн караван

Над тишиной вдали.

Но сердце мое навсегда с тобой,

Серый город на Северном море.

Волшебство моей юности: смех её, зной —

Хранятся в твоем бесконечном покое,

Мой серый северный город.

А вот отрывок о том, какие предпочтения отдают немцы еде.

Выбор вин отменно тонок.

Суп ласкает вкус и взор.

Заяц сочен и остер.

Воскресенье, песню сочиняет кто-то,

Понедельник, преступника ведут к эшафоту,

Вторник, у принца прихватило живот,

Среда, сражение дальше идёт,

Четверг, я в карты весь вечер играл,

Пятница, скончался прославленный генерал,

Суббота, ничего особенного не произошло;

Так, неделя за неделею, время шло;

Мелькают картины, пёстрые, непохожие,

Но, если вдуматься, всё одно и то же.

Еще одна немаловажная особенность культуры Германии, отразившаяся в произведениях немецких писателей и поэтов, это тема Родины. Как бы хорошо не было на чужбине, для немца дом — понятие недвижимое.

Отрывками из этого произведения можно подтвердить все слова, которые я сказала выше, а для этого достаточно просто пересказать сюжет произведения.

Герой покидает на время любимую жену и уезжает из Парижа для того, чтобы

совершить кратковременную поездку в родную Германию с целью навестить старую и больную мать, которую не видел уже тринадцать лет.

Вступил он на родную землю хмурой ноябрьской порой и невольно прослезился. Он услышал родную немецкую речь. Маленькая девочка с арфой пела заунывную песню о скорбной земной жизни и райском блаженстве. Затем начинаются посещения различных немецких городов

Первый город, который он посетил, был Аахен, где в древнем соборе покоится прах Карла Великого. На улицах этого города царят сплин и хандра. Поэт встретил прусских военных и нашёл, что за тринадцать лет они нисколько не изменились — тупые и вымуштрованные манекены. Поздно вечером поэт добрался до Кёльна. Там он съел омлет с ветчиной. Запил его рейнвейном. После этого пошёл бродить по ночному Кёльну. Он считает, что это город гнусных святош, попов, которые сгноили в темницах и сожгли на кострах цвет немецкой нации. Но дело спас Лютер, который не позволил достроить отвратительный Кёльнский собор, а вместо этого ввёл в Германии протестантизм. А потом поэт побеседовал с Рейном. После этого он вернулся домой и уснул, как дитя в колыбели. Во Франции он частенько мечтал поспать именно в Германии, потому что лишь родные немецкие постели такие мягкие, уютные, пушистые. В них одинаково хорошо мечтать и спать. Он полагает, что немцам, в отличие от алчных французов свойственна мечтательность и наивность. Наутро герой отправился из Кёльна в Гаген. В Гаген приехали около трёх часов, и поэт сразу начал есть. Он съел свежий салат, каштаны в капустных листах с подливкой, треску в масле, копчёную селёдку, яйца, жирный творог, колбасу в жиру, дроздов, гусыню и поросёнка. Но стоило ему выехать из Гагена, как поэт сразу же проголодался. Тут шустрая вестфальская девочка поднесла ему чашку с дымящимся пуншем. В сумерках поэт прибыл в Гамбург. Пришёл к себе домой. Двери ему открыла мать и просияла от счастья. Она стала кормить своего сына рыбой, гусем и апельсинами.

В заключении я бы хотела сказать, что немецкая литература — это огромный пласт культуры, где навсегда сохранятся обычаи, нравы и жизнь людей.

Таким образом, нет большого и малого зла, есть просто зло, которое в любом виде и размере влечет за собой трагические последствия. Неслучайно оба примера посвящены войне: такие столкновения всегда начинаются с малого, но заканчиваются великими потрясениями, и никто уже не может сказать, кто первый выстрелил, да это и не важно, ведь люди искупили вину страданиями.

Сочинение: Можно ли оправдать месть?

Автор: Самый Зелёный · Published 06.11.2018

Сочинение: Какие уроки можно извлечь из противоборства разных поколений?

Автор: Самый Зелёный · Published 04.12.2018

Итоговое сочинение: Месть — это преступление или восстановление справедливости?

Автор: Самый Зелёный · Published 12.10.2021

Добавить комментарий Отменить ответ

Последнее

Архивы

Литрекон © 2022. Все права защищены.

ol:first-of-type > li:nth-child(4)’ data-code=’PGRpdiBjbGFzcz0nY29kZS1ibG9jayBjb2RlLWJsb2NrLTYnIHN0eWxlPSdtYXJnaW46IDhweCAwOyBjbGVhcjogYm90aDsnPgo8IS0tIFlhbmRleC5SVEIgUi1BLTMzMDYzNS02IC0tPgo8ZGl2IGlkPSJ5YW5kZXhfcnRiX1ItQS0zMzA2MzUtNiIgc3R5bGU9ImRpc3BsYXk6IGlubGluZS1ibG9jazsiPjwvZGl2Pgo8c2NyaXB0IHR5cGU9InRleHQvamF2YXNjcmlwdCI+CiAgICAoZnVuY3Rpb24odywgZCwgbiwgcywgdCkgewogICAgICAgIHdbbl0gPSB3W25dIHx8IFtdOwogICAgICAgIHdbbl0ucHVzaChmdW5jdGlvbigpIHsKICAgICAgICAgICAgWWEuQ29udGV4dC5BZHZNYW5hZ2VyLnJlbmRlcih7CiAgICAgICAgICAgICAgICBibG9ja0lkOiAiUi1BLTMzMDYzNS02IiwKICAgICAgICAgICAgICAgIHJlbmRlclRvOiAieWFuZGV4X3J0Yl9SLUEtMzMwNjM1LTYiLAogICAgICAgICAgICAgICAgYXN5bmM6IHRydWUKICAgICAgICAgICAgfSk7CiAgICAgICAgfSk7CiAgICAgICAgdCA9IGQuZ2V0RWxlbWVudHNCeVRhZ05hbWUoInNjcmlwdCIpWzBdOwogICAgICAgIHMgPSBkLmNyZWF0ZUVsZW1lbnQoInNjcmlwdCIpOwogICAgICAgIHMudHlwZSA9ICJ0ZXh0L2phdmFzY3JpcHQiOwogICAgICAgIHMuc3JjID0gIi8vYW4ueWFuZGV4LnJ1L3N5c3RlbS9jb250ZXh0LmpzIjsKICAgICAgICBzLmFzeW5jID0gdHJ1ZTsKICAgICAgICB0LnBhcmVudE5vZGUuaW5zZXJ0QmVmb3JlKHMsIHQpOwogICAgfSkodGhpcywgdGhpcy5kb2N1bWVudCwgInlhbmRleENvbnRleHRBc3luY0NhbGxiYWNrcyIpOwo8L3NjcmlwdD48L2Rpdj4K’ data-block=’6′>

ol:first-of-type > li:nth-child(4)’ data-code=’PGRpdiBjbGFzcz0nY29kZS1ibG9jayBjb2RlLWJsb2NrLTcnIHN0eWxlPSdtYXJnaW46IDhweCAwOyBjbGVhcjogYm90aDsnPgo8IS0tIFlhbmRleC5SVEIgUi1BLTMzMDYzNS03IC0tPgo8ZGl2IGlkPSJ5YW5kZXhfcnRiX1ItQS0zMzA2MzUtNyIgc3R5bGU9ImRpc3BsYXk6IGlubGluZS1ibG9jazsiPjwvZGl2Pgo8c2NyaXB0IHR5cGU9InRleHQvamF2YXNjcmlwdCI+CiAgICAoZnVuY3Rpb24odywgZCwgbiwgcywgdCkgewogICAgICAgIHdbbl0gPSB3W25dIHx8IFtdOwogICAgICAgIHdbbl0ucHVzaChmdW5jdGlvbigpIHsKICAgICAgICAgICAgWWEuQ29udGV4dC5BZHZNYW5hZ2VyLnJlbmRlcih7CiAgICAgICAgICAgICAgICBibG9ja0lkOiAiUi1BLTMzMDYzNS03IiwKICAgICAgICAgICAgICAgIHJlbmRlclRvOiAieWFuZGV4X3J0Yl9SLUEtMzMwNjM1LTciLAogICAgICAgICAgICAgICAgYXN5bmM6IHRydWUKICAgICAgICAgICAgfSk7CiAgICAgICAgfSk7CiAgICAgICAgdCA9IGQuZ2V0RWxlbWVudHNCeVRhZ05hbWUoInNjcmlwdCIpWzBdOwogICAgICAgIHMgPSBkLmNyZWF0ZUVsZW1lbnQoInNjcmlwdCIpOwogICAgICAgIHMudHlwZSA9ICJ0ZXh0L2phdmFzY3JpcHQiOwogICAgICAgIHMuc3JjID0gIi8vYW4ueWFuZGV4LnJ1L3N5c3RlbS9jb250ZXh0LmpzIjsKICAgICAgICBzLmFzeW5jID0gdHJ1ZTsKICAgICAgICB0LnBhcmVudE5vZGUuaW5zZXJ0QmVmb3JlKHMsIHQpOwogICAgfSkodGhpcywgdGhpcy5kb2N1bWVudCwgInlhbmRleENvbnRleHRBc3luY0NhbGxiYWNrcyIpOwo8L3NjcmlwdD48L2Rpdj4K’ data-block=’7′>

ul:first-of-type > li:nth-child(4)’ data-code=’PGRpdiBjbGFzcz0nY29kZS1ibG9jayBjb2RlLWJsb2NrLTEwJyBzdHlsZT0nbWFyZ2luOiA4cHggMDsgY2xlYXI6IGJvdGg7Jz4KPCEtLSBZYW5kZXguUlRCIFItQS0zMzA2MzUtOSAtLT4KPGRpdiBpZD0ieWFuZGV4X3J0Yl9SLUEtMzMwNjM1LTkiIHN0eWxlPSJkaXNwbGF5OiBpbmxpbmUtYmxvY2s7Ij48L2Rpdj4KPHNjcmlwdCB0eXBlPSJ0ZXh0L2phdmFzY3JpcHQiPgogICAgKGZ1bmN0aW9uKHcsIGQsIG4sIHMsIHQpIHsKICAgICAgICB3W25dID0gd1tuXSB8fCBbXTsKICAgICAgICB3W25dLnB1c2goZnVuY3Rpb24oKSB7CiAgICAgICAgICAgIFlhLkNvbnRleHQuQWR2TWFuYWdlci5yZW5kZXIoewogICAgICAgICAgICAgICAgYmxvY2tJZDogIlItQS0zMzA2MzUtOSIsCiAgICAgICAgICAgICAgICByZW5kZXJUbzogInlhbmRleF9ydGJfUi1BLTMzMDYzNS05IiwKICAgICAgICAgICAgICAgIGFzeW5jOiB0cnVlCiAgICAgICAgICAgIH0pOwogICAgICAgIH0pOwogICAgICAgIHQgPSBkLmdldEVsZW1lbnRzQnlUYWdOYW1lKCJzY3JpcHQiKVswXTsKICAgICAgICBzID0gZC5jcmVhdGVFbGVtZW50KCJzY3JpcHQiKTsKICAgICAgICBzLnR5cGUgPSAidGV4dC9qYXZhc2NyaXB0IjsKICAgICAgICBzLnNyYyA9ICIvL2FuLnlhbmRleC5ydS9zeXN0ZW0vY29udGV4dC5qcyI7CiAgICAgICAgcy5hc3luYyA9IHRydWU7CiAgICAgICAgdC5wYXJlbnROb2RlLmluc2VydEJlZm9yZShzLCB0KTsKICAgIH0pKHRoaXMsIHRoaXMuZG9jdW1lbnQsICJ5YW5kZXhDb250ZXh0QXN5bmNDYWxsYmFja3MiKTsKPC9zY3JpcHQ+PC9kaXY+Cg==’ data-block=’10’>

ul:first-of-type > li:nth-child(4)’ data-code=’PGRpdiBjbGFzcz0nY29kZS1ibG9jayBjb2RlLWJsb2NrLTExJyBzdHlsZT0nbWFyZ2luOiA4cHggMDsgY2xlYXI6IGJvdGg7Jz4KPCEtLSBZYW5kZXguUlRCIFItQS0zMzA2MzUtMjQgLS0+CjxkaXYgaWQ9InlhbmRleF9ydGJfUi1BLTMzMDYzNS0yNCIgc3R5bGU9ImRpc3BsYXk6IGlubGluZS1ibG9jazsiPjwvZGl2Pgo8c2NyaXB0IHR5cGU9InRleHQvamF2YXNjcmlwdCI+CiAgICAoZnVuY3Rpb24odywgZCwgbiwgcywgdCkgewogICAgICAgIHdbbl0gPSB3W25dIHx8IFtdOwogICAgICAgIHdbbl0ucHVzaChmdW5jdGlvbigpIHsKICAgICAgICAgICAgWWEuQ29udGV4dC5BZHZNYW5hZ2VyLnJlbmRlcih7CiAgICAgICAgICAgICAgICBibG9ja0lkOiAiUi1BLTMzMDYzNS0yNCIsCiAgICAgICAgICAgICAgICByZW5kZXJUbzogInlhbmRleF9ydGJfUi1BLTMzMDYzNS0yNCIsCiAgICAgICAgICAgICAgICBhc3luYzogdHJ1ZQogICAgICAgICAgICB9KTsKICAgICAgICB9KTsKICAgICAgICB0ID0gZC5nZXRFbGVtZW50c0J5VGFnTmFtZSgic2NyaXB0IilbMF07CiAgICAgICAgcyA9IGQuY3JlYXRlRWxlbWVudCgic2NyaXB0Iik7CiAgICAgICAgcy50eXBlID0gInRleHQvamF2YXNjcmlwdCI7CiAgICAgICAgcy5zcmMgPSAiLy9hbi55YW5kZXgucnUvc3lzdGVtL2NvbnRleHQuanMiOwogICAgICAgIHMuYXN5bmMgPSB0cnVlOwogICAgICAgIHQucGFyZW50Tm9kZS5pbnNlcnRCZWZvcmUocywgdCk7CiAgICB9KSh0aGlzLCB0aGlzLmRvY3VtZW50LCAieWFuZGV4Q29udGV4dEFzeW5jQ2FsbGJhY2tzIik7Cjwvc2NyaXB0PjwvZGl2Pgo=’ data-block=’11’>

Несмотря на то, что работа была выполнена для школьницы, пришлось хорошенько пораскинуть мозгами. Хоть в нашем образовании есть много прорех, но вот такие возможности подумать над самыми фундаментальными вопросами мне нравились всегда. Помогали мне в этом деле сосед-философ, Анджей Сапковский и Геральт из Ривии. Текст на белорусском языке, поэтому приведу версии на двух языках.

Сущность зла — одна из основных проблем, которые волнуют общество на протяжении тысяч лет. Из этого вопроса закономерно выходит ещё один: можно ли измерить зло? На мой взгляд можно и сейчас я попробую это аргументировать свою позицию.

Прежде всего нужно отметить, что зло может иметь размер только относительно другого зла, а не само по себе. Поэтому проблема меньшего и большего зла подразумевает некий выбор. В повседневной жизни мы постоянно выбираем между несколькими вариантами, обосновывая свои предпочтения потенциальным результатом, который в разной степени может как навредить, так и принести пользу. Концепция меньшего зла необходима человеку для того, чтобы в ситуации, когда все альтернативы не являются привлекательными, получить меньше как можно меньше вреда.

Проблему меньшего зла хорошо иллюстрирует так называемая дилемма вагонетки или трамвая. Водитель трамвая может поехать по одному из двух путей. На одном из них работает пять человек, а на втором всего один. Все люди, работающие на пути, по которому поедет трамвай, погибнут. Какой выбор должен сделать водитель? Конечно эта модель довольно категорична. В своей жизни на не доводится убивать людей, но наш выбор часто приходится на вещи, которые могут навредить нам или другим людям.

Сутнасць зла — адна за асноўных праблем, якія хвалююць грамадства на працягу тысяч год. З гэтага пытання заканамерна выходзіць яшчэ адно: ці можна зло вымерыць? На мой погляд можна і зараз я паспрабую абгрунтаваць сваю пазіцыю.

Перш за ўсё трэба адзначыць, што зло можа мець памер толькі адносна другога зла, а не само па сабе. Таму праблема меншага і большага зла мае на ўвазе нейкі выбар. У паўсядзённым жыцці мы пастаянна робім выбар паміж некалькімі варыянтамі, абгрунтоўваючы яго патэнцыяльным рэзультатам, які ў розный ступені можа як нашкодзіць, так і прынесці карысць. Канцэпцыя меншага зла неабходна чалавеку для таго, каб у сітуацыі, калі ўсе альтэрнатывы не з’яўляюцца прывабнымі, атрымаць меншую шкоду.

Праблему меншага зла добра адлюстроўвае так званая праблема ваганеткі ці трамвая. Кіроўца трамвая можа паехаць па адным з двух шляхоў. На адным з іх працуе пяць чалавек, а на другім толькі адзін. Усе людзі, якія працуюць на том шляху, па якім паедзе трамвай, будуць забітыя. Які выбар кіроўца павінен зрабіць? Канешне гэта мадэль даволі катэгарычная. У сваім жыцці нам не даводзіцца забіваць людзей, але наш выбар часта прыходзіцца на рэчы, які могуць пашкодзіць нам ці іншым людзям.

Выбар заўсёды маецца на ўвазе як адмова ад чагосьці, ад якой-небудзь магчымасці. Часцей за ўсё ў такой сітуацыі мы адмаўляемся ад чагосьці, з чым будзе цяжэй ўжыцца, што будзе цяжэй выправіць.

Зло – это понятие нравственности, все негативное, что есть в мире, противоположность добру; намеренное, целенаправленное причинение разного рода вреда кому бы то ни было. Идеалы зла – это разрушение, терроризм, конфликт, страх, ненависть, агрессивность, зависть и злость.

Что такое Зло – сочинение

Зло ‒ это совершение плохих поступков по отношению к другим людям, причинение им вреда.

Она своими глупыми и жестокими распоряжениями губит людей, и не только. Прачку Татьяну выдает замуж за пьяницу, чем губит обоих, и приказывает утопить Муму от злости.

Проще говоря, зло — это причинение вреда и разного рода страданий живым существам любыми способами.

Сочинение, как научиться прощать зло

Можно ли научиться прощать зло, сделанное тебе другими? А если можно, то как это сделать, когда от обиды слезы наворачиваются на глаза?

Вопрос сложный. Мне кажется, что единого рецепта нет и быть не может. Можно убеждать себя в том, что зло, совершенное человеком, к нему же и вернется. Или понять, что, держа обиду, делаешь хуже только себе: ведь память о плохом в таком случае будет всегда с тобой.

Держать зло на человека, какую бы боль он вам ни причинил, значит, находиться в состоянии жертвы, то есть постоянно жалеть себя. Однако жалость к себе – разрушающее чувство, которое все-таки следует избегать. А можно попытаться понять, что человек, сотворивший зло, сам очень несчастен, предан или отвергнут, и обида сойдет на нет сама собой.

Таким образом, единственным подходящим путем для того, чтобы научиться прощать зло, на мой взгляд, является путь понимания мотивов человека, пусть он и не самый лёгкий.

Главный герой комедии имел совершенно другие взгляды и ценности, и именно поэтому стал объектом насмешек и сплетен со стороны фамусовского общества. Непонимание другого человека привело к конфликту.

Люди недолюбливали Александра Чацкого, потому что он отличался от них. Также непонимание отличных от нас людей может привести не только к конфликту, но и к убийству.

Например, Джордано Бруно сожгли за то, что он проповедовал гелиоцентрическую теорию. Ученый верил, что Солнце является центром планетарной системы, но церковь обвинила его в ереси. Непонимание взглядов одного человека привело к трагедии.

Люди должны быть толерантными по отношению к другим, иначе зло захватит планету. Ненависть – страшная сила, способная на разрушение целого мира. Только терпимость и добро спасут мир.

Горожане не понимали его образ жизни, дети кидались в него камнями и песком. Но Юшка не злился и не обижался. Он был уверен, что люди его любят, но не знают, как выразить это чувство.

Доброе отношение Юшки еще сильнее злило горожан. Они не понимали главного героя, поэтому и издевались над ним. В заключение, хотелось бы призвать человечество быть терпимыми друг к другу. Это может спасти наш мир.

Противостояние Зла и Добра – сочинение

Противостояние добра и зла началось со времён зарождения человечества и продолжается до сих пор. Некоторые люди совершают добрые поступки, а некоторые – злые, и человечество на протяжении многих веков пытается понять, что хорошо, а что плохо.

Доброта основана на самопожертвовании, делается во благо другим, ничего не требуя взамен, а зло причиняет людям боль и вред, и в этом и заключается противостояние добра и зла. Примеры этого есть в художественной литературе.

Ещё один герой рассказа – Василий – ворчливый и сварливый старик, который во всём плохом, что происходит в его жизни, винит вышестоящих начальников: недоплаченное жалованье, запрет посадить капусту на его огороде.

Жалобы Василия остаются без ответа со стороны начальства – как местного, так и московского, и тогда он решается на настоящее злодейство: выворачивает рельс на путях, чтобы поезд сошёл с них, и его начальство было наказано. Он покусился на жизни людей, но его заметил Семён.

Он знал, что по этим путям скоро проедет пассажирский поезд, и много людей погибнет – это невозможно было допустить, поэтому он поранил себе руку, намочил платок кровью и стал размахивать им, как красным флагом, чтобы остановить поезд.

В этом эпизоде показано самое настоящее противостояние добра и зла: Василий хотел устроить крушение поезда и гибель ни в чём не повинных людей, а Семён пытался эту аварию предотвратить, но силы его покинули, и он из-за потери крови упал на пути.

Вдруг Василий, вернувшись к месту происшествия, подхватил платок, поднял его высоко, и машинист, увидев это, остановил поезд. Борьба добра и зла шла также в душе Василия, и добро оказалось сильнее, чем злоба и ненависть. Он сознался в содеянном и раскаялся.

В заключение хочу сказать следующее: несмотря на то что в мире очень много зла и оно достаточно сильно, добро всё равно всегда побеждает. Совершая добрые поступки и жертвуя чем-то ради других, мы не только делаем им хорошо, но и сами становимся лучше.

Рассуждение, в чем проявляется Зло?

Действительно, часто зло проявляется в равнодушии и трусости людей по отношению к окружающим. Многие думают о том, что помогать другим не так уж и важно. А зачем? Порой намного проще промолчать, пройти мимо, не обращая внимание на то, что в данный момент кому-то очень нужна ваша помощь.

Я считаю, что равнодушие и трусость являются главными проявлениями зла, главными пороками человека. В мировой художественной литературе есть немало примеров, подтверждающих данную мысль.

И насилие породило ответную жестокость в людях. Первый разъяренный выкрик из толпы овладел чувствами каждого, явился приговором Вилли и заставил людей совершить то, на что никто бы не отважился поодиночке: стать убийцами.

А что же предпринял автор? Ничего! Вцепившись в автомат обеими руками, он трусливо попятился назад, слыша крик Вилли.

Таким образом, бездействие и трусость рассказчика не смогли помочь человеку в такой несправедливой ситуации.

Конечно, Катерину страшит ее участь, несмотря на то, что она добровольно дала согласие и, кажется, смирилась со своей участью. Посеревшая от болезни, она не вызывает никаких подозрений ни у медсестры, ни у соседей. И в конечном итоге героиня оказывается похоронена заживо.

К сожалению, равнодушие и эгоизм людей приводят к непоправимым последствиям, высшему проявлению зла.

В заключение хочется сказать, что равнодушие и трусость, бездействие и эгоизм являются причинами многих ужасных происшествий. Все это огромное зло, на которое люди часто закрывают глаза. Поэтому нужно пытаться помогать окружающим, чтобы в конечном итоге зло не победило добро.

Таким образом, зло – это вечный антагонизм добра, который обобщённо обозначает нравственно-отрицательное и предосудительное поведение в поступках и мотивах людей и в явлениях действительности.

Камедыя Кандрата Крапвы Хто смяецца апошнм хаця была напсана тыща дзевяцьсот трыццаць дзевятым годзе, але яе можна назваць сучаснай. Бо дзеянн, якя адбываюцца нстытуце геалог, вельм нагадваюць сённяпня стасунк памж людзьм амаль ва сх дзяржаных установах. Кандрат Крапва камеды выкры несправядлвасць, парушэнне прынцыпа жыцця. Ён асуджае кар’ерызм, прыстасавальнцтва. Але той жа час драматург услаляе вучоных, якя сваей працай прыносяць вялкую карысць дзяржаве.

Большасць героя камеды можна падзялць на станочых адмоных. Але ёсць такя персанажы, якх нельга аднесц н да першых, н да другх.

Адмоным п’есе з’яляюцца вобразы Аляксандра Пятровча Гарлахвацкага, Зёлкна яго жонк.

Гарлахвацк дырэктар нстытута геалог. Пасаду дырэктара нстытута ён займае не за свае навуковыя дасягненн, а па пратэкцы таварыша. На самай справе прафес палеантолага ён нчога не разумев. Гарлахвацк вельм небяспечны чалавек, бо выдае сябе не за таго, км з’яляецца на самай справе. Ён вельм хтры вынаходлвы. З розным людзьм паводзць сябе па-рознаму. Палахлвага прыпужае, а з даверлвым прыкдваецца шчырым сябрам. Але кольк вяровачцы н вцца засёды ёсць канец . У рэшце рэшт усе бачыл, што за чалавек Гарлахвацк, як ён невук.

Зёлкн малодшы навуковы супрацонк. Гэта сапрадны падхалм. А падхалмства, як вядома, засёды выклкала гне у Кандрата Крапвы. Хаця навуковы супрацонк з яго не вельм удалы, затое Зёлкн вельм здольны паклёпнк. Накольк ён тупы навуцы, настольк багатая яго фантазя выдумванн плётак. Такя разуменн, як дружба, давер мж людзьм, Зёлкну не даступны. Ён умее бачыць у людзях тольк адмонае.

Станочым вобразам камеды з’яляюцца Чарнавус, Вера Левановч.

Чарнавус прафесар нстытута геалог. Атар з смпатыяй малюе гэтага вучонага. Шчыра спачувае яму, даведашыся пра непрыемнасц, якя наваллся на беднага прафесара. Вось гэта справядлвасць сумленнасць часам перашкаджаюць вучонаму бачыць з’явы сапрадным святле. Чарнавус непатрабавальны сцплы. Яго вельм любяць калег. Ён увесь час адчувае х маральную падтрымку. Кал што-небудзь не ладзцца, ён непакоцца, каб з-за яго не было непрыемнасця у калег. нтарэсы навук для Аляксандра Пятровча даражэй за сё. Без навук ён не яляе свайго жыцця.

Вера правая рука Чарнавуса, малодшы навуковы супрацонк. Яна чалавек прынцыповы, мяркуе аб людзях не па чутках, а па х учынках. У цяжкя хвлны яна стараецца падтрымаць Чарнавуса дапамагчы яму. Менавта яна садзейнчае нчаслвай развязцы камеды. Сваей энергчнасцю, адкрытасцю натуры Вера выклкае нашы смпаты.

Левановч сакратар парткома. Ён сумленны прынцыповы камунст. Левановч умее выслухаць чалавека, паверыць яму дапамагчы кал трэба. Раней, чым хто, ён зразуме сапрадную абстаноку нстытуце, не без яго дапамог выкрыл Гарлахвацкага.

Туляга навуковы супрацонк. Ужас з’яляецца галонай перашкодаи да мэты на працягу сяго жыцця. Але ён змог пераадолець самога сябе расказачь аб усм Левановчу. Такя людз, як Туляга, вельм небяспечныя, бо яны жывуць пад уплывам каго-небудзь. Кал так чалавек будзе браць прыклад з дрэннага чалавека, то сам стане дрэнным. Туляга пакутуе ад сваей палахлвасц, горка прызнаецца, што праз тэту рысу характару не паважае самога сябе.

Камедыя Хто смяецца апошнм напсана з вялкм сатырычным майстэрствам. Дзеянн здесь адбываюцца, а атарскх высно няма. Напрыклад, кал Гарлахвацк робць даклад пра выкапнёвую жывёлну, а па сутнасц малюе собственный уласны партрэт. Тое, што мы робм выснову сам, разввае мысленне, фантазю. Таму камедыя не тольк цкавая, але карысная.

Читайте также:

  

• Сочинение на татарском языке про человека

  

• Сочинение рассуждение на тему главные члены предложения

  

• Ричард львиное сердце на английском сочинение

  

• Минем туган конем сочинение

  

• Сочинение на английском город мечты токио

Ответ:

Беларусь — дзяржава ва Усходняй Еўропе, цалкам акружанае сушай. У гэтай краіне шмат будынкаў сталінскай эпохі, гістарычныя баявыя ўмацавання і некранутыя лясы. У сталіцы, горадзе Мінску, знаходзіцца манументальны будынак КДБ Рэспублікі Беларусь. …

Bielaruś — dziaržava va Uschodniaj Jeŭropie, calkam akružanaje sušaj. U hetaj krainie šmat budynkaŭ stalinskaj epochi, histaryčnyja bajavyja ŭmacavannia i niekranutyja liasy. U stalicy, horadzie Minsku, znachodzicca manumientaĺny budynak KDB Respubliki Bielaruś. …

Объяснение:

У 1918 году 25 сакавіка на часткі акупаваных Германіяй тэрыторый былой Расійскай імперыі была абвешчаная Беларуская Народная Рэспубліка, а 1 студзеня 1919 года ўтворана Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка Беларусь (ССРБ), неўзабаве яе назва была зменена на Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка (…

U 1918 hodu 25 sakavika na častki akupavanych Hiermanijaj terytoryj byloj Rasijskaj impieryi byla abvieščanaja Bielaruskaja Narodnaja Respublika, a 1 studzienia 1919 hoda ŭtvorana Savieckaja Sacyjalistyčnaja Respublika Bielaruś (SSRB), nieŭzabavie jaje nazva byla zmieniena na Bielaruskaja Savieckaja Sacyjalistyčnaja Respublika (…

Драматычныя творы Кандрата Крапівы атрымалі шырокае прызнанне не толькі ў нашай краіне, але і далёка за яе межамі. Творчасць пісьменніка складае залаты фонд гісторыі тэатральнай культуры, з’яўляецца школай мастацкага майстэрства для многіх беларускіх драматургаў. Найбольш вядомай і папулярнай п’есай К. Крапівы стала камедыя «Хто смяецца апошнім», якая адлюстроўвае атмасферу, што панавала ў краіне ў 1937-1938 гг. Дзеянне камедыі разгортваецца ў навукова-даследчым інстытуце геалогіі, дзе дырэктарам з’яўляецца Гарлахвацкі. Да навукі дырэктар не мае ніякага дачынення: на пасаду кіраўніка інстытута яму дапамаглі ўладкавацца «сябры», выдаўшы фальшывую даведку. Гарлахвацкі адчувае сябе ў інстытуце, як рыба ў рацэ. Як гаспадар становішча, Гарлахвацкі тэрарызуе, шальмуе, запалохвае сумленных вучоных, хапаючы іх мёртвай хваткай (зусім невыпадкова драматург дае яму прозвішча Гарлахвацкі). Асабліва актыўнай стала яго дзейнасць пасля таго, як у інстытут прыйшла папера з патрабаваннем прадставіць спіс навуковых прац дырэктара. Не маючы ніводнай, Гарлахвацкі спрабуе выратаваць сваю шкуру шляхам шантажу, подкупа, пагроз, паклёпаў. І вось з яго лёгкай рукі былы настаўнік Варонежскай гімназіі Туляга раптам становіцца дзянікінскім палкоўнікам, асістэнтка Вера Міхайлаўна — распусніцай і амаральнай асобай, прафесар Чарнавус — здраднікам, ворагам народа, за што адхіляецца ад чытання лекцый, кніга яго здымаецца з выдавецкага плана, а над дачкой-студэнткай навісае пагроза выключэння з інстытута. Запалоханага Тулягу Гарлахвацкі прымушае напісаць за яго навуковы даклад. Невуцтва і шарлатанства Гарлахвацкага поўнасцю выкрываюцца ў канціы п’есы, калі на вучоным савеце слухаецца даклад «Новы від дагістарычнай жывёліны». З сур’ёзным выглядам абараняе дырэктар тэорыю аб мамантавай свінні, напісаную Тулягам. Вобраз «свінтуса грандыёзуса», праўда, асацыіруецца не з дагістарычнай жывёлінай, а з самім Гарлахвацкім. У дасягненні жаданай мэты Гарлахвацкаму дапамагае малодшы навуковы супрацоўнік Зёлкін — падхалім і пляткар. Ён з’яўляецца правай рукой Гарлахвацкага, надзейным яго паслужнікам, які, як шкоднае зелле, атручвае вакол сябе атмасферу, сее падазронасць і недавер сярод вучоных. Не маючы здольнасцей да навукі, пазбаўлены прынцыповасці, Зёлкін можа неймаверна раздзьмуць кожную дробязь, адшукаць у выпадковым, сказаным без усялякага прыхаванага намеру слове небяспечны палітычны сэнс. Варта было яму пачуць што-небудзь дрэннае аб сваім знаёмым, як сумленны чалавек станавіўся ворагам народа. Невуцтва і падхалімства Зёлкіна найбольш ярка праяўляюцца ў сцэне абароны Гарлахвацкім «навуковай працы». У прадмове Зёлкін кідаецца расхвальваць вялікія адкрыцці свайго начальніка, яго канструктыўны розум, даследчыцкія здольнасці. Але калі высвятляецца, што даклад не мае навуковай вартасці і што напісаны ён Тулягам, Зёлкін, нават не чырванеючы, гаворыць адваротнае: «Я так і думаў! Не можа быць, каб вы, Аляксандр Пятровіч, такую бязглуздзіцу напісалі». Важную ролю ў п’есе адыгрывае Туляга. Гэта сумленны, працавіты і сціплы чалавек. Вызначальнай рысай яго характару з’яўляецца баязлівасць. Магчыма, карані яе ў былым жыцці Тулягі, прывучанага слухацца начальства, нікому не пярэчыць, быць пакорлівым. Страх Тулягі, безумоўна, абумоўлены і грамадскай атмасферай таго часу, калі існавалі ўсеагульныя падазронасць і недавер, калі чалавека без усякай прычыны маглі арыштаваць. Баючыся нават уласнага ценю, запужаны прайдзісветам Гарлахвацкім, Туляга згаджаецца напісаць навуковую працу свайму дырэктару. Востра перажываючы сваё становішча вучонага-парабка, Туляга паступова пазбаўляецца ўласцівага яму страху. Нерашучы і баязлівы, ён у канцы камедыі з’яўляецца самым актыўным у барацьбе з Гарлахвацкім, у канчатковым яго выкрыцці. Ён піша даклад, які паказаў невуцтва лжэвучонага Гарлахвацкага, і з горда паднятай галавой, з выглядам пераможцы праходзіць паўз дырэктара. Безумоўна, шлях героя да перамогі быў нялёгкім. Пераадолець сваю баязлівасць і нерашучасць яму дапамаглі чулыя адносіны калег па працы — Чарнавуса, Веры, Левановіча. Дзякуючы іх намаганням зрываецца маска вучонага з невука і паклёпніка, высмейваецца падхалімства і прыстасавальніцтва, кар’ерызм і двурушніцтва. Апошнімі, на шчасце, смяюцца сумленныя вучоныя (у гэтым сэнс назвы камедыі). У п’есе «Хто смяецца апошнім» выявілася майстэрства К. Крапівы як тонкага псіхолага, які знайшоў непаўторныя, індывідуальныя рысы для герояў, поўна і закончана «вымаляваў» іх партрэты. Імёны Гарлахвацкага, Зёлкіна, Тулягі, як і імёны шматлікіх гогалеўскіх і шчадрынскіх герояў, ператварыліся з уласных у агульныя. На жаль, падхалімства, нахабства, подласць, пляткарства часта сустракаюцца і ў нашы дні. Нямала ёсць людзей, якія робяць усё, каб падняцца па службовай лесвіцы, заняць больш высокую пасаду. Дзеля сваіх асабістых інтарэсаў такія людзі не грэбуюць нічым, ідуць на любую подласць. Змагацца з імі, лічыць К. Крапіва, трэба агульнымі сіламі, проціпаставіўшы невуцтву і ашуканству прынцыповасць, строгасць і ваяўнічасць.

метки: Апошнім, Смяецца, Туляга, Чалавек, Аднак, Напісаць, Ляецца, Камедыя

ВОБРАЗ ТУЛЯГІ Ў КАМЕДЫІ К. КРАПІВЫ «ХТО СМЯЕЦЦА АПОШНІМ»

Камедыя «Хто смяецца апошнім» была напісана ў 1939 годзе, калі чалавека маглі схапіць без усялякага дазнання, проста па да-носу. Таму не дзіўна, што большасць людзей знаходзілася ў нейкім запалоханым стане, пад страхам апынуцца ў ГУЛАГу. Якраз да такіх людзей і належыць навуковы супрацоўнік Ту-ляга.

Туляга — адна з асноўных дзеючых асоб п’е-сы. Увесь знешні выгляд Тулягі цалкам адпа-вядае яго прозвішчу. Ён нейкі нязграбны, няспрытны, нібы сапраўды туляецца з аднаго месца на другое. Аднойчы, калі Туляга ішоў у інстытут, нейкі чалавек заўважыў яго падоб-насць да дзянікінскага палкоўніка. А паколькі Туляга і сапраўды некалі жыў у тым горадзе, назва якога прагучала ў вуснах незнаёмца, то бедалагу гэта насцярожыла і вельмі напужала. Ён расказаў пра гэты выпадак у інстытуце. Па-чуўшы пра гэта, Зёлкін — яшчэ адзін супрацоўнік гэтай навуковай установы і ўсім вядомы вы-думшчык і пляткар — перайначыў яго расказ так, што выходзіла, быццам Туляга на самой справе дзянікінскі афіцэр і вельмі баіцца Цяцер гэтага.

У той час дырэктар інстытута Гарлахвацкі пад пагрозай выдачы «дзянікінца» НКУС прымушае Тулягу напісаць за яго навуковую працу і паставіць пад ёй прозвішча Гарлахвацкага. Такі адкрыты шантаж узнімае хвалю незадаволенасці ў Тулягі, сумленнага навукоўца. Ён і раней ад-чуваў сваё становішча вучонага-парабка, але не хапала смеласці, каб пазбавіцца ад гэтага.

Апошняй кропляй стала здарэнне з Зіначкай Зёлкінай, калі Гарлахвацкі, баючыся жончынага гневу, выкліканага яго «шашнямі» з Зіначкай, павярнуў усё так, што атрымалася, быццам з Зінай у кабінеце быў не ён, а Туляга. Вынесці такога сораму Туляга не мог, таму тут жа пачаў распрацоўваць план, як адпомсціць ненавіснаму невуку і кар’ерысту. Ён раіцца, дзеліцца сваімі думкамі з супрацоўнікамі інсты-тута, шукае іх падтрымкі і дапамогі. Гэта да-памагае яму з цягам часу пераадолець страх. Заставалася толькі пераступіць апошнюю пры-ступку — выкрыць лжэвучонага, які да таго ж яшчэ і дырэктар навуковай установы.

У гэтай цяжкай справе Тулягу дапамаглі Чар-навус, Вера і Левановіч. Яны спакойна яго выслухалі, паспачувалі і паабяцалі падтрымку. Да моманту зачытвання «навуковай працы» Ту-ляга ўжо вызваліўся ад страху і быў рашуча на-строены паведаміць усім супрацоўнікам праўду.

Пасля таго, як Гарлахвацкі зачытаў напісаную Тулягам працу, усім стала зразумела, што ўяў-ляе сабою гэты чалавек як вучоны. У дакла-дзе сустракаліся такія дэталі, што ўзнікала пы-танне, хто на самой справе больш «карысны выкапень» — Гарлахвацкі ці тая жывёліна, пра якую гаварылася ў дакладзе.

1 стр., 418 слов

Гэты твор Я.Купалы я бы параіла прачытаць кожнаму

… паэзіі, я бы параіла не пакінуць без увагі, абавязкова прачытаць гэты незвычайна чуллівы, поўны пяшчоты і глыбокага сэнсу верш. Пра гэты верш хочацца сказаць «меладычны», і нядзіўна, што … шэпчуцца аб чымсьці неразгаданным, таямнічым пад вечным небам». І, безумоўна, раю кожнаму абавязкова прачытаць бліскучаю камедыю Купалы «Паўлінка», у якой аўтар высмейвае пошласць і ганарлівасць …

Заканчваецца камедыя трыумфам Тулягі. А Гарлахвацкага забіраюць у НКУС па справе здрадніцтва.

У кантрасце паміж пачаткам і канцом твора і хаваецца сэнс яго назвы. Спачатку смяяўся Гарлахвацкі, паціраючы рукі ад радасці, што, дзякуючы страху Тулягі, зможа ў хуткім часе абараніць дысертацыю і закрыць рот тым, хто падазрае яго ў лжэвучонасці і не давярае яму. У канцы смяецца Туляга, задаволены тым, што хапіла-такі смеласці і рашучасці перамагчы страх і выкрыць ярага кар’ерыста і невука.

Сэнс назвы твора «Хто смяецца апошнім» у тым, што , як сцвярджае народная мудрасць, той смяецца добра, хто смяецца апошнім.

ГАРЛАХВАЦКІ — НЯГОДНІК I ПРАЙДЗІСВЕТ

(К. Крапіва «Хто смяецца апошнім» )

На ўроках беларускай літаратуры мы пазна-ёміліся з камедыяй Кандрата Крапівы «Хто смяецца апошнім». У сваёй п’есе драматург раскрывае перад чытачом не толькі канфлікт паміж невуцтвам, ашуканствам, кар’ерызмам і адукаванасцю, сумленнем, але і паказвае атмас-феру, у якой даводзілася жыць людзям у трыц-цатыя гады. Чытаючы камедыю, мы бачым, як у той час нават бязвінны чалавек, сумленны гра-мадзянін мог зрабіцца здраднікам, «замаскіра- ваным ворагам» пасля плётак і інтрыг спрытнага паклёпніка ці інтрыгана.

Прыкладам чалавека, які дзеля дасягнення ўласных мэтаў здольны скарыстаць іншых лю дзей, з’яўляецца адзін з герояў п’есы Крапівы — кар’ерыст і невук Гарлахвацкі. Ён працуе на пасадзе дырэктара навукова-даследчага інстытута геалогіі. Але ўжо з першых старонак п’есы мы бачым, што да навуковай дзейнасці гэты чалавек не мае ніякага дачынення.

Гарлахвацкі толькі тым і займаецца, што ўладкоўвае свой кабінет і бавіць час са сваёй ка-ханкай Зіначкай Зёлкінай. Тут жа мы дазнаём-ся, што дыплом вучонага і адказную пасаду лму дапамаглі набыць ягоныя сябры. Але ў інстытут прыйшоў ліст з патрабаваннем спісу навуковых прац кіраўніка ўстановы. Гарла-хвацкі апынуўся перад пагрозай выкрыцця. Аднак і тут гэты прайдзісвет знаходзіць выйс-це: «Зрабіць так, каб Туляга і нават сам Чарна-вус былі тут у мяне на паслугах… на іх спінах у вялікія вучоныя ўехаць».

Каб здзейсніць свой план, дырэктар развівае актыўную дзейнасць: збірае плёткі, хлусню, карыстаецца дапамогай паклёпніка і падхалі-ма Зёлкіна, палахлівасцю Тулягі і даверлівас-цю Чарнавуса. Робіць гэта Гарлахвацкі вельмі спрытна і прафесійна. 3 рознымі людзьмі ён паводзіць сябе па-рознаму. Запалоханага Ту-лягу метадам шантажу прымушае напісаць за яго навуковую працу — даклад па палеанта-логіі: «Вы напішаце, а я прачытаю. Пасля мы зачытаем яго на савеце, апублікуем. Але вы ж разумееце, што ставіць сваё прозвішча побач з вашым мне нязручна».

Даверлівы Чарнавус, чалавек высокай год-насці, не разумее, чаму гэта з Масквы не прый-шоў водзыў на яго працу, чаму выдавецтва ад-маўляецца друкаваць яго кнігу, а над дачкой навісла пагроза выключэння з інстытута. I ніяк не можа зразумець, што прычына ўсяму — яго дырэктар.

12 стр., 5580 слов

Сочинения по произведения крапивы

… праходзіў у Гатчынскай школе прапаршчыкаў. Пацвярджаючы справядлівасць выслоўя, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім, К. Атрахович паказаў такой успех ў вучобе, что … дужа многа месца. Але нават беглага позірку дастаткова, каб зразумець, што гэта ніякі не музей і ніякіх не крыкатур, а самая звычайная рэчаіснасць … Ленивым восхвалением атрыма. Поўны планаў і надзей, завітаў да вучняў, аднак спраў …

У інстытуце геалогіі адбываюцца цікавыя падзеі. Замест таго, каб займацца навуковай дзейнасцю, вучоныя павінны даказваць, што яны не ворагі. Затое Гарлахвацкі — невук, прайдзісвет і кар’ерыст — адчувае сябе вельмі вольна. Але ўсе гэтыя непаразуменні адбыва-юцца да пэўнага часу. Пасля дакладу, якім Туляга помсціць свайму крыўдзіцелю, на па-верхню выходзіць увесь бруд Гарлахвацкага. Гэты прайдзісвет паўстае перад намі ў вобразе «свінтуса грандыёзуса». 3 Чарнавуса і Тулягі была знята пляма «ворагаў народа».

Сваім творам К. Крапіва дапамог нам зразу-мець тое страшнае становішча, у якім апыну-ліся ўсе нашыя суайчыннікі ў трыццатыя гады. Даў зразумець нам, як лёгка было ў той час прынізіць чалавека, а то і ўвогуле — ад-няць у яго жыццё. I разам з тым вучыць нас быць сумленнымі перад сабой і людзьмі, вы-крываць невуцтва, кар’ерызм і ўсе адмоўныя рысы чалавечага грамадства.

ВЫКРЫЦЦЁ ГАРЛАХВАЦКАГА I ГАРЛАХВАТЧЫНЫ Ў КАМЕДЫІ К. КРАПІВЫ «ХТО СМЯЕЦЦА АПОШНІМ»

Здаецца, зусім нядаўна памёр народны пісьменнік Беларусі Кандрат Кандратавіч Крапіва. Аднак прайшло ўжо восем год, цэлых восем год…

Усё гэта сумна, калі не думаць пра тое, колькі цікавага і карыснага напісаў і пакінуў нам гэты таленавіты чалавек за сваё доўгае жыццё. Хто не ведае яго сатырычных баек, шматлікіх вер-шаў, арыгінальных п’ес? Драматургію Кандра-та Крапівы складаюць такія творы, як «Канец дружбы», «3 народам», «Людзі і д’яблы» і іншыя, але самай цікавай, на маю думку, з’яў-ляецца камедыя «Хто смяецца апошнім», напісаная ў тысяча дзевяцьсот трыццаць дзе-вятым годзе.

Гэты твор Кандрата Крапівы поўнасцю адлю-строўвае атмасферу, якая панавала на тэрыторыі нашай краіны ў канцы трыццатых гадоў, калі аднаго даносу на сумленнага чалавека было да-статкова, каб пазбавіць яго жыцця або на доўгія гады адправіць у лагер, абвінаваціўшы ў здра-дзе Радзіме. Зразумела, гэты час быў на руку несумленным людзям, тым, хто марыў зрабіць сабе кар’еру за чужы кошт.

Сюжэт камедыі просты: падзеі адбываюцца ў навукова-даследчым інстытуце геалогіі, ды-рэктарам якога з’яўляецца А.П. Гарлахвацкі. Заняць такую адказную пасаду яму ў свой час дапамаглі сябры, зрабіўшы фальшывае пасвед-чанне. Ужо гэтага дастаткова, каб зразумець, што чалавек знаходзіцца не на сваім месцы. А калі ўлічыць, што да палеанталогіі — навукі, якой займаецца — Гарлахвацкі ўвогуле не мае ніякага дачынення, то партрэт яго стане яшчэ больш акрэсленым.

Усё гэта, зразумела, дрэнна. Аднак не было б так страшна, калі б, дасягнуўшы сваёй мэты — дырэктарства (слова гэта Гарлахвацкаму казы-тала слых і грэла душу), ён не перашкаджаў працаваць іншым, не замінаў развіццю навукі. Але такога, відаць, не бывае ці бывае вельмі рэдка. Звычайна адна брудная справа цягне за сабой другую.

Трэба адзначыць, што Гарлахвацкі валодаў ад-ной незвычайна карыснай для яго рысай — здольнасцю выдатна арыентавацца ў сітуацыі і беспамылкова распазнаваць людзей. Да цёці Каці ён ставіцца звысоку. Да Зёлкіна, пляткара і падхаліма — з ненатуральным дружалюбствам. Перад Чарнавусам Гарлахвацкі сцелецца лістом, усяляк падкрэсліваючы сваю павагу да навуко-вых вартасцяў прафесара. Аднак менавіта ён паклапаціўся аб тым, што прафесар Чарнавус ледзь не стаў ворагам народа. Сумленнаму, але занадта даверліваму вучонаму забаранілі чытаць лекцыі на геафаку, а над яго дачкой Тамарай навісла пагроза выключэння з інстытута.

23 стр., 11069 слов

Сочинения по белорусской литературе

… квiтанцыямi са спiртзавода. Мэта Калiберава — вярнуцца у Мiнск, але гэта можна зрабiць пры адной умове — набыушы славу. Для здзяйснення … як выйсцi у перадавiкi». I адзiн з iх — як гэта зрабiць пры дапамозе фальшывых квiтанцiй. Правядзен ню гэтага «сякрэта” … казаннi, панегiрыкi, загадкi, эпiтафii, плачы, удзельнiчаў у падрыхтоўцы поўнага перакладу расiйскай Бiблii i напiсаннi праекта першай у Расii …

Атрымаўшы загад зверху апублікаваць спіс сваіх навуковых прац, якіх у яго не было, Гарлахвацкі і тут не разгубіуся. Ён вырашыў выкарыстаць для гэтага маладога таленавітага, але занадта баязлівага вучонага Тулягу. А тут яшчэ і выпадак ідэальны падвярнуўся: Туля-гу да смерці напалохала пытанне выпадковага чалавека, ці не дзянікінскі ён афіцэр, бо надта падобны да таго. Прыбавіла страху яшчэ і тое, што Туляга сапраўды некалі жыў у тым го-радзе, які гэты чалавек назваў.

Даведаўшыся аб гэтым ад малодшага наву-ковага супрацоўніка Зёлкіна, шаптуна, які толькі тое і ўмеў, што «хадзіць на мяккіх ла-пах, прыслухоўвацца, хто што гаворыць», ды-рэктар тут жа спрабуе выкарыстаць страх Тулягі сабе на карысць. Запалохаўшы Тулягу, Гарлахвацкі-прайдоха прымушае яго напісаць навуковую працу: «Вы напішаце, а я прачы-таю, праверу. Пасля мы яе зачытаем на саве-це, апублікуем. Вы ж разумееце, што ставіць сваё прозвішча побач з вашым мне нязручна».

I ўсё зноў магло б сысці Гарлахвацкаму з рук, каб раптам у Тулягі не прачнуліся рашу-часць і мужнасць: занадта ж несправядлівай і крыўднай падалася яму прапанова дырэкта-ра. Ён згадзіўся напісаць працу, але толькі дзеля таго, каб у поўную сілу выкрыць невуц-тва і лжэвучонасць Гарлахвацкага.

Памагатым Гарлахвацкага ва ўсіх брудных справах выступае Зёлкін. Гэты чалавек здольны на самыя брудныя і нізкія ўчынкі. Як на-вуковец ён нікчэмны. Разумеючы гэта, Зёлкін ловіць кожнае слова Гарлахвацкага, спадзею-чыся шляхам угодніцтва застацца ў інстытуце. Увесь бруд, выліты Гарлахвацкім на нявінныя галовы Тулягі, Чарнавуса і Веры, выліты менавіта рукамі гэтага плеткара.

Аднак, на мой погляд, у інстытуце склалася такая спрыяльная для Гарлахвацкага глеба не толькі дзякуючы аднаму падхаліму і «шапту-ну» Зёлкіну. Гэтаму садзейнічалі ў нейкай ступені і іншыя супрацоўнікі: Чарнавус сваёй залішняй даверлівасцю, Туляга сваёй нерашучас-цю і баязлівасцю. Нездарма ж Левановіч сказаў: «Свінячыя маманты могуць жыць толькі там, дзе ім спрыяе клімат, — у атмасферы баязлівасці, разгубленасці, падхалімства.., а там, дзе пануе мужнасць, чэснасць… яны жыць не могуць і хутка выдыхаюць».

Прайшло нямала часу пасля таго, як была напісана камедыя «Хто смяецца алошнім». Але на жаль, сваёй актуальнасці яна не страціла і сёння.