метки: Купала, Прачытаць, Кожнама, Параиу, Пейзажнай, Першы, Тэатр, Пакладзен
Першы народны паэт Беларусі, драматург, публіцыст, перакладчык, Янка Купала ( Іван Дамінікавіч Луцэвіч) пакінуў багатую літаратурную спадчыну. Але я лічу, што знаёмства з творчасцю Купалы трэба пачынаць, перш за ўсё, з яго паэзіі.
Бясспрэчна , важнае месца ў паэзіі Янкі Купалы займае нацыянальна- патрыятычная тэма, але , мне здаецца, што без яго пейзажнай лірыкі немагчыма глыбока зразумець і ацаніць усё багацце яго творчасці.
Узоры пейзажная лірыкі Купалы- гэта усім вядомыя вершы »Дзве таполі», »Адцвітанне», »Жніво» і іншыя. Для мяне ж выдатнейшы ўзор пейзажнай лірыкі Купалы- верш »Явар і каліна».
Песняй вясны лебядзінаю,
Скінуўшы зімнія чары,
Шэпчуцца явар з калінаю
Ў сумная даліне над ярам.
Тым, хто цікавіцца творчасцю беларускага песняра, хто хацеў бы спасцігнуць усю глыбіню яго паэзіі, я бы параіла не пакінуць без увагі, абавязкова прачытаць гэты незвычайна чуллівы, поўны пяшчоты і глыбокага сэнсу верш.
Пра гэты верш хочацца сказаць »меладычны», і нядзіўна, што ён пакладзены на музыку. Музыку на словы Купалы напісаў беларускі кампазітар Ю.Семеняка, выконваюсь песню вядомыя беларускія »Песняры» , а так сама наш суайчыннік з Амерыкі Багдан Андрусішын. Не толькі »Явар і каліна» пакладзены на музыку, але і іншыя вершы Купалы : »Я ад вас далёка», »Зваяваным», »Спадчына».
»Явар і каліна»- гэта, сапраўды, больш чым верш пра прыроду. У ім зліліся радасць вясновага абуджэння прыроды, пяшчота і каханне, легенды і паданні беларускай зямлі пра русалак і даўнейшыя павер’і беларусаў пра тое, што прырода — гэта жываю істота.
Слухаюць смехаў русалчыных,
Лопату крылляў начніцы,
Ветру павеваў ап’янчаных,
Плюскату шклістай крыніцы.
Беларускі пісьменнік Іван Навуменка сказаў пра верш »Явар і каліна», што »гэта выказаная замілаванымі, надзвычай экспрэсіўнымі паэтычнымі радкамі хвала Жыццю, Каханню… у вобразах дрэў…што шэпчуцца аб чымсьці неразгаданным, таямнічым пад вечным небам».
І, безумоўна, раю кожнаму абавязкова прачытаць бліскучаю камедыю Купалы »Паўлінка», у якой аўтар высмейвае пошласць і ганарлівасць засцянковай шляхты. Купала стварыў каларытныя, запамінальныя вобразы прыгожай сялянскай дзяўчыны Паўлінкі і фанабэрыстага пана Быкоўскага. Вобраз пана Адольфа Быкоўскага створаны так таленавіта і выразна, што яго прозвішча ператварылася з уласнага ў агульнае.
5 стр., 2105 слов
Жыццёвы i творчы шлях паэта Янкі Купалы
… многа твораў, якiя маюць фальклорную зенону: вершы «Явар i калiна», «Дзве таполi», «На Купалле, паэма «Курган. Восенню 1913 года Янка Купала вяртаецца ў Вiльню. Ён працуе сакратаром Беларускага … самых плённых перыядаў мастакоўскай бiяграфii Я. Купалы. За гэты час (1909-1913 гг.) ён выдаў два зборнiкi вершаў — «Гусляр» (1910) i «Шляхам жьцця» (1913), напiса …
Камедыя »Паўлінка», напісанная на пачатку мінулага стагоддзя, і сёння бліскуча выконваецца беларускімі акцёрамі на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Я.Купалы, які па праву з’яўляецца Першай сцэнай нашай рэспублікі.
Шмат дзесяцігоддзяў »Паўлінка» не сыходзіць са сцэны Купалаўскага тэатра. За гэты час у спектаклі прымалі ўдзел многія таленавітыя і знакамітыя беларускія акцёры. »Паўлінка» і сёння карыстаецца вялікім поспехам у гледачоў.
Перейти к контенту
Мне вельмі спадабаўся твор Янкі Купалы “Раскіданае гняздо”. Пісьменнік у гэтай драме паказвае пошукі галоўных герояў шляхоў змагання за волю, шчасце, кавалак зямлі. Пісьменнік апісвае збядненне і разарэнне беларускага сялянства,працаўнікоў вёскі. Твор прысвечаны рэвалюцыйным імкненням беларускіх людзей. Назву твора Янка Купала узяў з жыцця сялян. Аснова твора – гэта здарэнне якое адбылося у сям’і Луцэвічаў, што з’яўляецца гістарычнымм фактам.
Янка Купала творам “Раскіданае гняздо” апісвае падзеі 1905 гадоў, калі ў тыя часы народныя массы вялі змаганне за свабоду і свае справы. Асноўнымі пытаннямі твора з’яляецца тое, што пісьменік імкнецца пазнаць дзе ж усё такі існуюць чалавечыя шляхі да шчасця, дзе жыве чалавечая праўда. І што трэба зрабіць каб выратаваць сваю сям’ю ад галечы.
Галоўныя героі твора Марыля і Лявон пачынаюць шукаць праўду строга па закону. Іх жыццё- гэта надзея на справядлівае рашэння ад суду. Лявон – вельмі старанны працаўнік, для яго зямля- яго другая маці. Зямля належыць Лявону па праву спадчыны, усе сваі сілы Лявон траціць на свой кавалак зямлі. Аднак не так усё проста. Трэба змагацца за замлю і Лявон выбірае, што лепш чым змагаацца з панамі, лепш пакончыць жыццё самагубствам. Што ён і робіць. Гэтым самым Лявон робіць пратэст супраць існуючай несправядлівасці. І трагедыя Лявона заключаецца ў тым, што герой не бачыць далейшага шляху за сваю волю і сваю зямлю. Ужо перад самагубствам, Лявон асазнае што суд праўды не дасць.
Янка Купала творам гэтым творам паказаў чытачам усе жыццёвыя няўзгоды –гэта смерць, страта кавалка зямлі, ганьба роднай сястры, разбурэнне сваёй гаспадаркі, знаёмства і размова з незнаёмым.
Твор “Раскіданае гняздо» я бы параіла прачытаць кожнаму чалавеку, бо ён вядзе нас да правільных раздумак, застаўляе задумацца пра жыццё астатніх і зразумець часы цяжкага чалавечана жыцця.
Опубликовано 22.08.2017 по предмету Литература от Гость
>> <<
Написаць сачыненне на адну из тэм, Я.Купала «Раскиданае гняздо»
1.» Я буду малицца и сэрцам,и
думами…» 2.»Трэба прауды шукаць не
тапаром,а розумам…» 3. Гэты твор Я.
Купалы я параиу бы прачытаць
кожнаму.
Ответ оставил Гость
Купала купала дауна изкупала!
Оцени ответ
Найти другие ответы
Загрузить картинку
Пробач я погано знаю україській але ось На думку Н. М. Гальковского, «в купальському святі поєдналося два елемента: язичницький та християнський»[12]. Дохристиянське назва свята невідомо. Назва Іван Купала має народно-християнське походження і є словянським варіантом імені Іоанн Хреститель[13], оскільки епітет Іоанна — перекладається з грецької як «купатель, погружатель» (грец. βαπτιστής)[14]. Така назва свята було обумовлено і власне словянськими уявленнями: праслав. kǫpati означало ритуальне обмивання, очищення, яке здійснювалося у відкритих водоймах[15]. Тому, з одного боку, саме цей дієслово був застосований для перекладу епітета «хреститель», а з іншого боку, назва свята пізніше було переосмислене народної етимології і повязане з ритуальними купаннями в річках під час цього свята.[джерело не вказано 17 днів]
Деякі науково-популярні[16] і неоязыческие[джерело не вказано 17 днів] видання повязують свято з язичницьким божеством Купала, посилаючись на «Густинський літопис». Він відзначається практично у всіх словянських народів. Зокрема, в Латвії в цей день відзначають свято Ліго, ритуали якого практично нічим не відрізняються від купальських[16]. Проте дана точка зору не поділяється вченими, оскільки вкрай сумнівно колишнє існування в словянському язичництві самого цього божества. Вперше про божество «Купала» згадується в пізньої Густинському літописі (XVII століття), і є плодом непорозуміння: літописець, знаючи про «бісівських ігрищах» на Івана Купалу, прийняв назву свята за імя язичницького бога. Згодом це непорозуміння було повторено переписувачами, а потім і попередніми дослідниками словянської міфології, в результаті чого у словянському пантеоні зявилося нове «божество»[17]. На ділі ж Купала божеством ніколи не був і міг зявитися в народних уявленнях лише як фольклорна персоніфікація свята, відбилася, наприклад, в піснях[18].
Оцени ответ
Гость:
пробач я погано знаю україській але ось На думку Н. М. Гальковского, «в купальському святі поєдналося два елемента: язичницький та християнський»[12]. Дохристиянське назва свята невідомо. Назва Іван Купала має народно-християнське походження і є слов’янським варіантом імені Іоанн Хреститель[13], оскільки епітет Іоанна — перекладається з грецької як «купатель, погружатель» (грец. βαπτιστής)[14]. Така назва свята було обумовлено і власне слов’янськими уявленнями: праслав. kǫpati означало ритуальне обмивання, очищення, яке здійснювалося у відкритих водоймах[15]. Тому, з одного боку, саме цей дієслово був застосований для перекладу епітета «хреститель», а з іншого боку, назва свята пізніше було переосмислене народної етимології і пов’язане з ритуальними купаннями в річках під час цього свята.[джерело не вказано 17 днів]
Деякі науково-популярні[16] і неоязыческие[джерело не вказано 17 днів] видання пов’язують свято з язичницьким божеством Купала, посилаючись на «Густинський літопис». Він відзначається практично у всіх слов’янських народів. Зокрема, в Латвії в цей день відзначають свято Ліго, ритуали якого практично нічим не відрізняються від купальських[16]. Проте дана точка зору не поділяється вченими, оскільки вкрай сумнівно колишнє існування в слов’янському язичництві самого цього божества. Вперше про божество «Купала» згадується в пізньої Густинському літописі (XVII століття), і є плодом непорозуміння: літописець, знаючи про «бісівських ігрищах» на Івана Купалу, прийняв назву свята за ім’я язичницького бога. Згодом це непорозуміння було повторено переписувачами, а потім і попередніми дослідниками слов’янської міфології, в результаті чого у слов’янському пантеоні з’явилося нове «божество»[17]. На ділі ж Купала божеством ніколи не був і міг з’явитися в народних уявленнях лише як фольклорна персоніфікація свята, відбилася, наприклад, в піснях[18].
Некалькi год таму я прачытаў паэму Янкi Купалы «Курган». Гэты твор я параiў бы прачытаць кожнаму, i вось чаму.
У паэме «Курган» Купала распавядае старую легенду-быль. Народная памяць захавала гiсторыю песняра-гусляра, якi не забаяўся паўстаць супраць магутнага князя-валадара. Стары, жабрак-гусляр, усё жыццё бадзяўся па свеце, не меў свайго кута, шукаў прытулку ў розных людзей, iшоў з месца да месца, чуў розныя аповеды, людзкiя крыўды. Усё гэта ён перадаваў у сваiх песнях. Гусляр спяваў гэтыя песнi iншым людзям, i тыя чулi такiя самыя гiсторыi гора, крыўды. Таму пясняр быў у народзе паважаным, папулярным i аўтарытэтным.
Князь прачуў пра таленавiтага музыку i запрасiў яго на пiр. Маючы незлiчоныя багаццi, вялiкую, моцную дружыну, князь ведаў, што яму даступна ўсё i дазволена ўсё. Кожны чалавек лiчыць сябе годным i вартым. Кожны кiраўнiк думае, што дзейнiчае на дабро сваiм падначаленым. Дружына i блiняе кола заўсёды хвалiлi i падтрымлiвалi князя. А як iначай, калi на ягоным баку грошы, i ён можа шчодра ўзнагародзiць, але на ягоным баку i права моцнага, ён можа люта пакараць тых, хто не дагадзiў. Да такога парадку валадары хутка прызвычайваюцца. Вось i князь, паклiкаўшы гусляра, чакаў, што той за княскую лiтасць аддзячыць хвалебнай песняй.
Гусляр жа пражыў жыццё, поўнае гора i лiха, але заставаўся свабодным. Ён складаў песнi па волi сэрца i ў згодзе з сумленнем, ён не прасiў княскае ласкi i не меў са сваiх песень нi славы, нi багацця – толькi лусту хлеба ад спагадлiвых людзей ды падзяку абяздоленых, якiм шчыра спачуваў. Але гусляр меў цвёрдыя прынцыпы. I, насупраць чаканням князя, заспяваў зусiм не тую песню, што чакаў валадар. Гусляр спяваў пра гора простых людзей, пра тое, што княская ўлада – гэта невыносны цяжар для народа.
Не ўпадабаў князь песнi старога. Хацеў купiць ён пахвалу сабе i сваёй дружыне, але ж гусляр адказаў «скурганiў бы душу чырванцом тваiм я. Гуслям, княжа, не пiшуць законаў». Тым самым ён паставiў сваю свабоду, сваё сумленне вышэй за волю ўсемагутнага князя.
За свае прынцыпы гусляр заплацiў жыццём. Але у памяцi народа ён застаўся сiмвалам праўды, якую нельга купiць.
Гэты твор я параiў бы чытаць усiм вялiкiм начальнiкам, каб яны ведалi, што не ўсё можна купiць, а за свае ўчынкi давядзецца адказваць. Iх падначаленым, каб ведалi, што трэба мець годнасць, а не прадаваць сумленне за грошы i даброты. Творцам, каб бралi прыклад з сумленнага i бясстрашнага гусляра, каб служылi народу, а не ўладзе. I звычайным людзям, каб вучылiся адрознiваць дабро ад зла.