сачыненне на тэму маленькае падарожжа
- Я хачу расказаць пра сво падарожжа па свеце. Спачатку лячу я доўга на самалёце ў Парыж. Як толькі прыляцела, прайшлася па горадзе паглядзела на Эйфелева вежа, Сабор Парыжскай Божай Маці, Люксембургскі сад. Мне вельмі было страшна на Эйфелевай вежы, я баялася ўпасці ці што цяпер разаб’юся, але там было так прыгожа! Пасля Парыжа паляцела я ў Лондан. Паглядзела там, на Біг-Бэн, Сабор святога Паўла, Вестмінстэрскі палац. Мне вельмі спадабаўся Сабор святога Паўла вельмі прыгожая канструкцыя. Пасля гэтага я паехала на касмічную базу. Там я пазнаёмілася з касманаўтам, і ён прапанаваў паляцець на месяц. Я згодны, і вось калі мы пачалі ўзлятаць я бац і прачнулася …. было вельмі крыўдна, але затое, я прыдумала што буду рабіць летам!
- рр
- У 2005 годзе я вырашыў з’ездзіць у падарожжа ў Расію. Там я поситил такія гарады як Санк-Пецярбург, Курск, Масква, Варонеж, Сочы, Туапсэ і многія іншыя. Я даведаўся што ў Расеі на закуску прынята падаваць разнасолы: квашаная капуста, солнные грыбы, агуркі і многае іншае. Ещ ў Расіі вядома ж аддаюць перавагу блінам тонинким і тоўстым, і вядома ж з рознымі начынкамі. У розных гарадах Расіі я наведаў шмат достопремичательностей. Напрыклад у Санк-Пецярбургу я наведаў казанскі сабор, а ў Алушце я наведаў крэпасць Алустон і многія іншыя. Само больш мне спадабалася ў Расіі ў горадзе Санк-Пецярбургу гэта Петергоф там вельмі шмат розных і самых найпрыгажэйшых фантанаў. Рэлігія Расіі гэта вядома ж проваславное хрысціянства. Традыцый у Расіі вельмі шмат і ўсе людзі іх вельмі паважаюць. Мне вельмі спадабалася мо падарожжа ў Расею я ўбачыў там столькі шмат новага Я ніколі не забуду гэтага падарожжа ў Расію.
- Аднойчы восенню мы ўсёй семьй сабраліся ў лес. З’ехалі не далёка, нават горад быў бачны ў далі. Мы выйшлі з машыны і пайшлі павольна па лесе. Дрэвы стаялі высокія і ціхія. Неба было блакітнае і высокае. А паветра свежы і бодрящ.
Раптам, пад кустом мы ўбачылі вожыка. Ён скруціўся ў клубок і доўга не хацеў паказаць нам нават свой нос. Але потым супакоіўся і разгарнуўся. Які ён мілы!
Мы пакінулі вожыка ў лесе. Прыйшлі да машыны і паехалі дадому. Я думаю. што падарожжа можна здзяйсняць не толькі ў далёкія краіны, але і зусім блізка ад дома. І гэта маленькае падарожжа будзе такім жа прыемным і запамінальным.
- бб
Обновлено: 11.03.2023
На мінулым тыдні мы з мамай пайшлі гуляць у бярозавы гай. Надвор’е была сонечная, ветру практычна не было і птушкі на вуліцы шчабяталі, як быццам клікалі нас. Мы ўзялі некалькі бутэрбродаў, чай у тэрмасе і шакалад.
Ехаць ад нас да бліжэйшай бярозавай гаі хвілін трыццаць, так што неўзабаве мы ўжо былі на месцы. Здавалася б, гэтая гай знаходзіцца ў межах горада, але блізкасць прыроды адчувалася адразу. Паветра было такім чыстым, і пахла восенню. Увайшоўшы ў гай, мы апынуліся ў поўнай цішыні. Тут няма машын, вялікіх навал людзей, будаўнічай тэхнікі і іншага. Адзінае, што часам парушае гэтую ціша – гэта спевы птушак і гукі конікаў.
Мы ішлі па невялікай дарожцы, не спяшаючыся, хацелася больш удыхнуць гэтага паветра, нагледзецца на гэтую прыгажосць, пакінуць яе частку сабе:
— Мама, паглядзі, як тут цудоўна, — сказаў я.
— Так, дарагі, я ў девстве часта гуляла тут з бабуляй і дзядулем. Мы збіралі грыбы і вывучалі розных птушак. Хочаш, і з табой паназіраем за жывой прыродай? — адказала мама.
Па-мойму, верасень – гэта самы спрыяльны час для прагулак на свежым паветры. Яшчэ досыць цёпла, але да вечара постацівіць халаднавата. Вакол усё набывае новыя фарбы, накшталт лета яшчэ не прайшло, але адчуваецца змена сезону.
Потым мы выйшлі на невялікую паляну. Пакуль чай у тэрмасе не астыў, мы вырашылі ра і покрыва і крыху адпачыць. Я прылёг на спіну і глядзеў на блакітнае восеньскае неба. Яно такое цудоўнае і глыбокае. Толькі зрэдку праплывалі пухнатыя аблокі, дарэчы, восенню яны як быццам ніжэй.
Пасля невялічкага прывалу, мы адправіліся далей. У шляху мама паказала мне некалькі відаў грыбоў. Гэта былі падбярозавікі і яшчэ якія-то дзіўныя неядомыя грыбы. Наогул гэта было вельмі займальнае падарожжа. Мы атрымлівалі асалоду ад прыродай і адпачывалі ад гарадской мітусні.
Дадому мы вярнуліся ўжо позна ўвечары. Я ў аўтобусе прымудрыўся нават заснуць. У наступны раз мы адправімся ў падарожжа разам з татам на машыне. Ён абяцаў мне паказаць гістарычныя месцы, спадзяюся гэтая паездка будзе да надыходу халадоў.
Однажды осенью мы всей семьёй собрались в лес. Уехали не далеко, даже город был виден в дали. Мы вышли из машины и пошли медленно по лесу. Деревья стояли высокие и тихие. Небо было голубое и высокое. А воздух свеж и бодрящ.
Вдруг, под кустом мы увидели ежа. Он свернулся клубком и долго не хотел показать нам даже свой нос. Но потом успокоился и развернулся. Какой он милый!
Мы оставили ежа в лесу. Пришли к машине и поехали домой. Я думаю. что путешествие можно совершать не только в дальние страны, но и совсем близко от дома. И это маленькое путешествие будет таким же приятным и запоминающемся.
Я хочу рассказать про своё путешествие по миру. Сначала лечу я долго на самолете в Париж. Как только прилетела, прошлась по городу посмотрела на Эйфелевую башню, Собор Парижской Богоматери, Люксембургский сад. Мне очень было страшно на Эйфелевой башне, я боялась упасть или что сейчас разобьюсь, но там было так красиво! После Парижа полетела я в Лондон. Посмотрела там, на Биг-Бен, Собор святого Павла, Вестминстерский дворец. Мне очень понравился Собор святого Павла очень красивая конструкция. После этого я поехала на космическую базу. Там я познакомилась с космонавтом, и он предложил полететь на луну. Я согласилася, и вот когда мы начали взлетать я БАЦ и проснулась. было очень обидно, но зато, я придумала что буду делать летом!
В 2005 году я решил съездить в путешествие в Россию. Там я поситил такие города как Санк-Петербург, Курск, Москва, Воронеж, Сочи, Туапсе и многие другие. Я узнал что в России на закуску принято подавать разносолы: квашенную капусту, солённые грибы, огурцы и многое другое. Ещё в России конечно же отдают предпочтене блинам тонинким и толстым, и конечно же с разными начинками. В разных городах России я посетил много достопремичательностей. Например в Санк-Петербурге я посетил казанский собор, а в Алуште я посетил крепость Алустон и многие другие. Само больше мне понравилось в России в городе Санк-Петербурге это петергоф там очень много разных и самых красивейших фонтанов. Религия России это конечно же проваславное христианство. Традиций в России очень много и все люди их очень уважают. Мне очень понравилось моё путешествие в Россию я увидел там столько много нового Я никогда не забуду этого путешествия в Россию.
всем привет
я очень долго искала маленький нужный рассказ мне его надо в школу на ОДНКНР
Пару недель назад мы с мамой пошли гулять в лес. Погода была хорошая, а субботнее утро требовало от нас немедленных действий, ведь в такой день просто нельзя сидеть дома. Мы собрали бутерброды, чай в термосе и печенье, взяли бадминтон и отправились на автобус.
Ехать от нас до ближайшего хвойного леса минут двадцать, так что вскоре мы уже были на месте. Казалось бы, этот лес находится в черте города, но близость природы там все равно чувствуется. Воздух такой чистый и пахнет хвоей. Зайдя поглубже, мы почти физически ощутили тишину. Нет здесь машин, больших скоплений людей, строительной техники и прочего. Единственное, что иногда нарушает эту тишь – это пение птиц и звуки сверчков.
Мы шли по тропинке, не торопясь, хотелось побольше вдохнуть этого воздуха, насмотреться на эту красоту, оставить ее часть себе:
— Мама, как же здесь красиво, — сказал я.
— Да, в детстве мы часто гуляли с твоим дедушкой в лесу. Он научил меня разбираться в грибах и растениях. Я тебя тоже научу, — ответила мама.
По-моему, май – это самое благодатное время для лесных прогулок. Уже достаточно тепло, но еще не жарко, все вокруг распустилось и зацвело, воздух наполняет прекрасный аромат лесных трав и цветов, летают бабочки и пчелы, а скоро появится земляника.
Потом мы нашли круглую полянку и стали играть в бадминтон. Это очень веселая игра. С криками и смехом мы бегали по поляне, то и дело отбивая воланчик, не давая ему касаться земли. Когда мы с мамой немного устали, то решили перекусить. Разложили на пеньке наши припасы и с удовольствием поели. На таких вот прогулках еда кажется еще вкуснее.
Домой мы вернулись вечером, как раз к приходу папы. Наперебой рассказывали ему, как хорошо провели день. Он улыбался и попросился в следующий раз с нами. Мы договорились, что в следующий раз поедем на озеро.
Заказать сочинение
Мы можем написать 100% уникальное сочинение под любые ваши требования всего за 24 часа!
Мини-сочинения 8 школьников из Клецкого района опубликованы в сборнике «Мая малая радзіма». Ребята из Голынки, Рассвета, Заостровечья, Зубков и Клецка стали победителями интернет-олимпиады по белорусскому языку среди учеников 4 классов Минской области.
Яна Бушыла, ДУА «Галынкаўскі навучальна-педагагічны комплекс дзіцячы сад — сярэдняя школа Клецкага раёна»:
— Мая малая радзіма — аграгарадок Галынка. Яна размешчана ў маляўнічых мясцінах: густыя лясы, сакаўныя лугі, празрыстая рэчка Нача. Я люблю бываць у лесе, збіраць ягады і грыбы, слухаць спеў птушак. Разам з бацькамі часта адпачываю на рэчцы. Я люблю саваю малую радзіму, стараюся яе шанаваць і берагчы. І раблю ўсё магчымае, каб яна станавілася яшчэ прыгажэйшай.
Анастасія Нупрэйчык, ДУА «Заастравецкая сярэдняя школа Клецкага раёна»:
— Мая маленькая радзіма завецца аграгарадок Заастравечча. Размясціўся ён у маляўнічай мясціне Клецкая раёна. Тут жывуць гасцінныя і працавітыя людзі. Побач з аграгарадком працякае прыгожая рэчка Лань. З усіх бакоў яе абступае лес. Ён багаты на розных дзікіх жывёл, ягады і грыбы.
Ілона Падгайская, ДУА «Рассветаўская сярэдняя школа Клецкага раёна»:
— Малая радзіма ў кожнага свая. А калі ёсць у чалавека моцнае да яе пачуццё, дык гэта заўважаюць на адлегласці. Мая радзіма — гэта вёска Сякерычы. Ужо пачынаючы в другога класа, я пачала цікавіцца гісторыяй стварэння маёй малой радзімы. Чаму гэты куток носіць такую назву? Пэйна, кожны жыхар гэтай вёскі, хто цікавіўся такім пытаннем, адкажа, што тут некалі выраблялі сякеры. Такую зброю выкарыстоўвалі ў мірным і ваенным жыцці. Але больш усяго мяне вабіць прырода: возера з маляўнічымі берагамі, лес-карміцель з ягадамі і грыбамі, лугі і палі з прыгожымі кветкамі і лекавымі раслінамі. Я вельмі люблю сваю малую радзіму!
Дзіяна Пальчык, ДУА «Зубкаўская сярэдняя школа Клецкага раёна»:
— Я жыву ў вёсцы Зубкі. Гэта мая малая радзіма. Тут жывуць мае самыя блізкія і родныя людзі. І я тут нарадзілася. У нашай вёсцы ёсць сярэдняя школа, дзе вучацца мае самыя лепшыя сябры. Наша настаўніца самая цудоўная для мяне. Я люблю сваю школу, сваю вёску і свой дом. Я ганаруся тым, што нарадзілася і жыву ў Беларусі.
Павел Валодзька, ДУА «Зубкаўская сярэдняя школа Клецкая раёна»:
— Мілая, прыгожая вёска Зубкі. Мая маленькая любімая вёсачка. Ты мне з кожным днём становішся ўсё больш дарагой і блізкай. Ні з чым не магу параўнаць твае непаўторныя краявіды, густыя косы зялёных дрэў. З кожным годам ты набіраеш усё большую моц. Ты квітнееш. А твая прыгажосць дорыць натхненне мясцовым паэтам. Я люблю цябе, мая вёсачка, за спакой, прыемны настрой і думкі, што ты выклікаеш.
Валерыя Расчэціна, ДУА «Клецкая сярэдняя школа №3»:
— Я нарадзілася ў Клецку. Гэта маленькі, але вельмі прыгожы і чысты гарадок. Тут я пайшла ў школу, тут і жыву зараз. Самым любімым месцам у горадзе з’яўляецца возера. Тут устаноўлены фантан, які свеціцца ўначы і прыгожа ззяе на сонцы днём. З кожным годам наш горад усё прыгажэе, не гледзяцы на тое, што ў яго цяжкае мінулае. Я ганаруся сваім горадам.
Юлія Здрок, ДУА «Клецкая сярэдняя школа №1»:
— Я вельмі люблю сваю малую радзіму. Гэта мой родны горад Клецк. З кожным годам ён прыгажэе ўсё больш. Тут жывуць таленавітыя і працавітыя людзі. У мінулым годзе мы святкавалі 890-годзе нашага горада. Асабліва прыгожы горад вясною. На клумбах рознымі колерамі цвітуць кветкі. Людзі са шчырымі ўсмешкамі вітаюць мяне. Квітней, мой родны горад!
Надзея Сухановіч, ДУА «Клецкая сярэдняя школа №3»:
— Мой родны горад Клецк. Ён маленькі і ўтульны. Нядаўна яму споўнілася 890 гадоў. У маім горадзе шмат прыгожых мясцін для адпачынку. Асабліва мне падабаецца возера Меляўня. Сюды прыходзяць і дарослыя і дзеці, каб правесці свой вольны час. Цяністыя алеі вабяць у спякоту. А колькі ў горадзе прыгожых кветак і дрэў! У нашым горадзе жывуць вельмі добрыя і гасцінныя людзі. Я люблю свой горад!
16/02/2022 Парень о целесообразности покупки дорогой машины
21/02/2022 Пять поколений мужчин в одной семье
17/02/2022 Острая шашка против бутылки с водой
15/02/2022 Кот Мурзик, который любит париться в бане
22/02/2022 На что способен внедорожник при грамотном управлении
17/02/2022 Эффектное выступление индийских металлистов Bloodywood
17/02/2022 Специальная техника для строительства мостов в Китае
18/02/2022 Забавный фэйл кота во время интервью
16/02/2022 Эпичная попытка выиграть игрушку в автомате
21/02/2022 Из чего на самом деле сделаны некоторые дома в США
15/02/2022 Когда в твоем доме живет сторожевой кот
25/02/2022 Принцесса из мультиков Дисней в реальной жизни
Читайте также:
- Что нужно делать ученику в новом коллективе сочинение
- Сочинение раменское мой город
- Почему катерина рассказала об измене сочинение
- Мой идеальный дом сочинение
- Три блаженных дня мцыри сочинение
Першы раз я ўбачыў мора, калі мне было сем гадоў.
Мае бацькі за некалькі месяцаў сталі рыхтавацца да паездкі, і кожны раз, калі яны заводзілі размову на гэтую тэму, іх твары асвятляліся шчасцем. Тата мог гадзінамі распавядаць мне аб моры, аб тым, якое яно вялікае, прыгожае, ласкавае. Я ўважліва слухаў яго, і мне здавалася, што ўжо ўсё ведаю пра мора, тым больш я яго шмат разоў бачыў па тэлевізары.
Мне хацелася як мага хутчэй адправіцца ў падарожжа, таму што мы першы раз ехалі адпачываць ўсей сям’ёй. Два тыдні мама і тата будуць побач са мной, ім не трэба будзе хадзіць на працу.
І вось доўгачаканы дзень ад’езду надышоў. Мы вельмі доўга ехалі цягніком і прыехалі ў горад Сімферопаль. Да майго здзіўлення тут ніякага мора не было, але тата растлумачыў, што яно зусім побач, і вельмі хутка я яго ўбачу.
Мы селі ў маршрутнае таксі, і яно памчала нас па распаленым сонцам шашы. Калі мы выехалі за горад, дарога стала падымацца змейкай ўсе вышэй і вышэй у горы. Як толькі мы пераехалі праз горны перавал, здалося мора.
Я прытуліўся да акенца і зачаравана глядзеў баючыся міргнуць, таму што мне здавалася, калі я заплюшчу вочы, то выдатная ўява знікне.
Мора было велізарнае і нейкага чароўнага сіняга колеру. Нічога выдатней я ніколі не бачыў! Сонечныя промні пераліваліся на хвалях-баранах, і ад гэтага мора было яшчэ казачней. Мне вельмі захацелася да яго дакрануцца і пераканацца, што яно сапраўднае.
Дабраўшыся да пансіяната, мы пакінулі рэчы ў нумары і паспяшаліся насустрач з морам.
І вось я стаю на беразе, прахалодныя хвалі лашчаць мае ногі. Я спрабую ахапіць позіркам бязмежныя марскія прасторы, і пачуццё небывалай радасці перапаўняе мяне. Мора летам вельмі прыгожае, адлюстроўваючы ў сабе блакітнае неба, нібы люстэрка, яно выпраменьвае нейкую дабрату, якая так і прыцягвае. Не дарма людзей заўсёды цягне да мора, бо яго дзіўнай прыгажосцю нельга не захапляцца. Жоўты пясок і блакітнае мора, што можа быць лепш пасля душных абдымак горада. Мора цёплае летам, і не хочацца сыходзіць з пляжу. Гадзінамі можна любавацца на бязмежнае мора. У мора свой настрой: яно можа быць ласкавым, прыязным, так і цягне да сябе, але часам яго настрой мяняецца, і тады мора злуецца. Вялізныя хвалі, вышынёй у некалькі метраў б’юцца аб скалы, яны нібы спрабуюць паказаць усе сваю сілу і моц. Мора бывае бязлітасным, не пашанцуе таму, хто патрапіць пад яго гнеў. Але як бы не гневалось мора, яно прыцягвае сваей загадкавасцю і прыгажосцю людзей. Нездарма многія паэты апявалі яго прыгажосць у сваіх творах, а мастакі спрабавалі перадаць усю яго прыгажосць на палатне.
Цяпер я дакладна ведаю, што шчасце — гэта тата, мама, мора і я.
Ответ:
Объяснение:
На мінулым тыдні мы з мамай пайшлі гуляць у бярозавы гай. Надвор’е была сонечная, ветру практычна не было і птушкі на вуліцы шчабяталі, як быццам клікалі нас. Мы ўзялі некалькі бутэрбродаў, чай у тэрмасе і шакалад.
Ехаць ад нас да бліжэйшай бярозавай гаі хвілін трыццаць, так што неўзабаве мы ўжо былі на месцы. Здавалася б, гэтая гай знаходзіцца ў межах горада, але блізкасць прыроды адчувалася адразу. Паветра было такім чыстым, і пахла восенню. Увайшоўшы ў гай, мы апынуліся ў поўнай цішыні. Тут няма машын, вялікіх навал людзей, будаўнічай тэхнікі і іншага. Адзінае, што часам парушае гэтую ціша – гэта спевы птушак і гукі конікаў.
Мы ішлі па невялікай дарожцы, не спяшаючыся, хацелася больш удыхнуць гэтага паветра, нагледзецца на гэтую прыгажосць, пакінуць яе частку сабе:
— Мама, паглядзі, як тут цудоўна, — сказаў я.
— Так, дарагі, я ў девстве часта гуляла тут з бабуляй і дзядулем. Мы збіралі грыбы і вывучалі розных птушак. Хочаш, і з табой паназіраем за жывой прыродай? — адказала мама.
Па-мойму, верасень – гэта самы спрыяльны час для прагулак на свежым паветры. Яшчэ досыць цёпла, але да вечара постацівіць халаднавата. Вакол усё набывае новыя фарбы, накшталт лета яшчэ не прайшло, але адчуваецца змена сезону.
Потым мы выйшлі на невялікую паляну. Пакуль чай у тэрмасе не астыў, мы вырашылі распасцерці покрыва і крыху адпачыць. Я прылёг на спіну і глядзеў на блакітнае восеньскае неба. Яно такое цудоўнае і глыбокае. Толькі зрэдку праплывалі пухнатыя аблокі, дарэчы, восенню яны як быццам ніжэй.
Пасля невялічкага прывалу, мы адправіліся далей. У шляху мама паказала мне некалькі відаў грыбоў. Гэта былі падбярозавікі і яшчэ якія-то дзіўныя неядомыя грыбы. Наогул гэта было вельмі займальнае падарожжа. Мы атрымлівалі асалоду ад прыродай і адпачывалі ад гарадской мітусні.
Дадому мы вярнуліся ўжо позна ўвечары. Я ў аўтобусе прымудрыўся нават заснуць. У наступны раз мы адправімся ў падарожжа разам з татам на машыне. Ён абяцаў мне паказаць гістарычныя месцы, спадзяюся гэтая паездка будзе да надыходу халадоў.
На мінулым тыдні мы з мамай пайшлі гуляць у бярозавы гай. Надвор’е была сонечная, ветру практычна не было і птушкі на вуліцы шчабяталі, як быццам клікалі нас. Мы ўзялі некалькі бутэрбродаў, чай у тэрмасе і шакалад.
Ехаць ад нас да бліжэйшай бярозавай гаі хвілін трыццаць, так што неўзабаве мы ўжо былі на месцы. Здавалася б, гэтая гай знаходзіцца ў межах горада, але блізкасць прыроды адчувалася адразу. Паветра было такім чыстым, і пахла восенню. Увайшоўшы ў гай, мы апынуліся ў поўнай цішыні. Тут няма машын, вялікіх навал людзей, будаўнічай тэхнікі і іншага. Адзінае, што часам парушае гэтую ціша – гэта спевы птушак і гукі конікаў.
Мы ішлі па невялікай дарожцы, не спяшаючыся, хацелася больш удыхнуць гэтага паветра, нагледзецца на гэтую прыгажосць, пакінуць яе частку сабе:
— Мама, паглядзі, як тут цудоўна, — сказаў я.
— Так, дарагі, я ў девстве часта гуляла тут з бабуляй і дзядулем. Мы збіралі грыбы і вывучалі розных птушак. Хочаш, і з табой паназіраем за жывой прыродай? — адказала мама.
Па-мойму, верасень – гэта самы спрыяльны час для прагулак на свежым паветры. Яшчэ досыць цёпла, але да вечара постацівіць халаднавата. Вакол усё набывае новыя фарбы, накшталт лета яшчэ не прайшло, але адчуваецца змена сезону.
Потым мы выйшлі на невялікую паляну. Пакуль чай у тэрмасе не астыў, мы вырашылі распасцерці покрыва і крыху адпачыць. Я прылёг на спіну і глядзеў на блакітнае восеньскае неба. Яно такое цудоўнае і глыбокае. Толькі зрэдку праплывалі пухнатыя аблокі, дарэчы, восенню яны як быццам ніжэй.
Пасля невялічкага прывалу, мы адправіліся далей. У шляху мама паказала мне некалькі відаў грыбоў. Гэта былі падбярозавікі і яшчэ якія-то дзіўныя неядомыя грыбы. Наогул гэта было вельмі займальнае падарожжа. Мы атрымлівалі асалоду ад прыродай і адпачывалі ад гарадской мітусні.
Дадому мы вярнуліся ўжо позна ўвечары. Я ў аўтобусе прымудрыўся нават заснуць. У наступны раз мы адправімся ў падарожжа разам з татам на машыне. Ён абяцаў мне паказаць гістарычныя месцы, спадзяюся гэтая паездка будзе да надыходу халадоў.
Объяснение:
Ответ:Асноўная думка:
Я у Полацку
План
1.Прыезд{я прыехаў, с бацькамі, мы прыйшлі}
2.Славутасць{У горадзе ёсць, самы старажытны ў}
3.Гісторыя{ён быў заснаваны, ‘гісторыя горада’}
4.Новы сябар.
Полацк
Мы с бацькамі вырашылі з’ездзіць у Полацк. Я і тата ўзялі заплечнікі, а мама сумку і грошы. Ехалі мы на машыне.
Калі мы прыехалі, то заўважылі геаграфічны цэнтр Еўропы, ён нагадваў компас, і паказваў стараны гарызонту. Потым мы паехалі да Спаса-Ефрасінеўскага манастыра. За тым мы рушылі да Полацкага музея сярэдневяковага рыцарства. У ім былі даспехі, мечы, тапары і дзіды.
Горад нагадвае музей. Першае ўпамінанне аб гэтым горадзе было ў васемсот шэсцьдзясят другім годзе.
Горад мне вельмі спадабаўся, там я завёў новага сябра, з якім маю зносіны па сей дзень. Калі я пачынаў садзіцца ў машыну, ён мне пажадаў поспехаў.
Так я за адзін дзень пазнаёміўся з новым сябрам і даведаўся больш пра самы старажытны горад Беларусі.
Объяснение: сочинение
Ответ:
На мінулым тыдні мы з мамай пайшлі гуляць у бярозавы гай. Надвор’е была сонечная, ветру практычна не было і птушкі на вуліцы шчабяталі, як быццам клікалі нас. Мы ўзялі некалькі бутэрбродаў, чай у тэрмасе і шакалад.
Ехаць ад нас да бліжэйшай бярозавай гаі хвілін трыццаць, так што неўзабаве мы ўжо былі на месцы. Здавалася б, гэтая гай знаходзіцца ў межах горада, але блізкасць прыроды адчувалася адразу. Паветра было такім чыстым, і пахла восенню. Увайшоўшы ў гай, мы апынуліся ў поўнай цішыні. Тут няма машын, вялікіх навал людзей, будаўнічай тэхнікі і іншага. Адзінае, што часам парушае гэтую ціша – гэта спевы птушак і гукі конікаў.
Мы ішлі па невялікай дарожцы, не спяшаючыся, хацелася больш удыхнуць гэтага паветра, нагледзецца на гэтую прыгажосць, пакінуць яе частку сабе:
— Мама, паглядзі, як тут цудоўна, — сказаў я.
— Так, дарагі, я ў девстве часта гуляла тут з бабуляй і дзядулем. Мы збіралі грыбы і вывучалі розных птушак. Хочаш, і з табой паназіраем за жывой прыродай? — адказала мама.
Па-мойму, верасень – гэта самы спрыяльны час для прагулак на свежым паветры. Яшчэ досыць цёпла, але да вечара постацівіць халаднавата. Вакол усё набывае новыя фарбы, накшталт лета яшчэ не прайшло, але адчуваецца змена сезону.
Потым мы выйшлі на невялікую паляну. Пакуль чай у тэрмасе не астыў, мы вырашылі распасцерці покрыва і крыху адпачыць. Я прылёг на спіну і глядзеў на блакітнае восеньскае неба. Яно такое цудоўнае і глыбокае. Толькі зрэдку праплывалі пухнатыя аблокі, дарэчы, восенню яны як быццам ніжэй.
Пасля невялічкага прывалу, мы адправіліся далей. У шляху мама паказала мне некалькі відаў грыбоў. Гэта былі падбярозавікі і яшчэ якія-то дзіўныя неядомыя грыбы. Наогул гэта было вельмі займальнае падарожжа. Мы атрымлівалі асалоду ад прыродай і адпачывалі ад гарадской мітусні.
Дадому мы вярнуліся ўжо позна ўвечары. Я ў аўтобусе прымудрыўся нават заснуць. У наступны раз мы адправімся ў падарожжа разам з татам на машыне. Ён абяцаў мне паказаць гістарычныя месцы, спадзяюся гэтая паездка будзе да надыходу халадоў.
Объяснение: