Чалавек нараджаецца на свет і разам з жыццём атрымлівае ў спадчыну самае, быць можа, свае бясцэннае багацце: Радзіму. Яна ў яго адна, другой ніколі не будзе, як не будзе, не дадзена чалавеку пражыць другое жыццеё. Радзіма — дадзенасць. Яе не выбіраюць па сваім гусце і жаданні, сапраўды гэтак жа, як не выбіраюць сабе маці: ужо якая ні ёсць, але яна — твая маці, адна-адзіная з усіх, якія жывуць, яе не было з кім параўноўваць, бо ўсякае параўнанне блюзнерска, абразліва для той, што дала табе жыцце, выкарміла, вынянчыла і ўзгадавала, як магла і здолела. Радзіма, як і родная маці, — гэта твая лёс, які дасталаўся табе на радасць і на гора, на ўсе выпрабаванні, пакуты і захапленні, на няспынную штодзённую працу і на рэдкія святы — на ўсе, словам, шчаслівыя і нешчаслівыя часы хуткаплыннага жыцця. І таму-та прымаць яе трэба без наракання і жоўцевай незадаволенасці, без плебейскай зайздрасці да іншых людзей і народаў, якія нарадзіліся ў іншых межах, на іншай, магчыма, больш цёплай і добрай, аблашчанай сонцам зямлі. Тое — чужое. А твая Радзіма — гэта твая Радзіма, і табе яна належыць, як ты належыш ёй адной… Дзякуй жа ціха ў душы яе! Дзякуй за гонар называцца яе сынам, за цяжкае шчасце служыць ёй у блаславеныя дні свету і ў часіну бедстваў. Распранулі з Радзімай яе леёс і кахай па-сыноўему, захоўвай ёй вернасць, асцерагай, цані, не кляні у злую хвіліну жыцця, а рабі ўсе для яе, што ў тваіх сілах зрабіць добрага, добрага, — гэта і будзе галоўнай меркай тваей прыстойнасці і высакароднасці. Не чакай і не патрабуй ўзнагароды за вернасць, таму што вернасць, як і твая любоў, належыць ёй па праве нараджэння; ты проста-напраста выканаеш доўг. Узнагарода цябе абавязкова знойдзе, і гэта будзе спакойнае, гордае усведамленне, што не дарма ен жыў, не быў лішнім, бескарысным для Радзімы чалавекам…Кожны чалавек, з’яўляючыся ў гэтым вялікім і, залішне складаным свеце набывае жыцце, маму і тату, сяброў, грамадскі статус і многае іншае. Адным з самых галоўных пакупак у жыцці чалавека з’яўляецца Радзіма.
Існуе такі выраз: «У кожнага свая айчына.» І сапраўды, кожны мерыць сваю радзіму па-свойму. Для каго-то радзіма — гэта маленькі свет, які ўзводзяць вакол яго бацькі, для каго-то радзіма — гэта горад, у якім ён жыве і вучыцца, для каго-то радзіма — гэта цэлая краіна, і, можа быць, нават увесь свет. Як бы не мералі радзіму, у кожнага яна адзіная і выдатная! Вішневы сад ў двары з-за чаго дома, родная школа, у якой ты праводзіш шмат часу атрымліваючы веды і сустракаючыся са сваімі сябрамі і сяброўкамі, лес, у якім ты адпачываеш ў сямейным коле, твая краіна — усе гэта так вабіць і прыцягвае да сябе, нібы нябачны магніт, нараджаючы ў галаве самыя светлыя думкі і пачуцці. Радзіму любяць і ўсхваляюць, пра яе пішуць вершы і спяваюць песні, а, знаходзячыся далёка ад яе, тужаць па ёй і чакаюць з ей сустрэчы. Для кожнага чалавека вельмі важна прысутнасць у яго жыцці радзімы, бо гэта тое самае месца, дзе ён адчувае сябе абароненым і патрэбным, а гэта адыгрывае немалаважную ролю ў жыцці і станаўленні чалавека, развіцце яго асобы і інтэлектуальных здольнасцяў. Як бы добра ні было чалавеку на чужыне, яму заўсёды будзіць сніцца дом, дзе ён нарадзіўся і вырас, дзе яго бацькі і сябры.
Я ганаруся тым, што жыву ў Беларусі. Мая Радзіма – гэта дзіўная краіна са сваім цікавым мінулым, поўным легенд і паданняў, багатай культурнай спадчынай. Не менш цікава і сучаснасць нашай краіны, якая ў працэсе актыўнага культурнага і эканамічнага развіцця паступова мяняе сваё аблічча.
Большая частка прыроды Беларусі захавалася практычна ў некранутым выглядзе. Многія беларусы самі не разумеюць, як ім пашанцавала мець на сваёй тэрыторыі ўсё гэта багацце.
Беларусь называюць сінявокай, бо тут знаходзіцца шмат рэк і азёр, якія захапляюць сваёй прыгажосцю. Тэрыторыя краіны на 40% пакрыта ляснымі масівамі, таму яе называюць «Лёгкімі Еўропы». Беларусь знаходзіцца прама ў цэнтры Еўропы і забяспечвае гэту частку свету кіслародам.
Беларусь на працягу многіх гадоў падтрымлівае з міжнароднай арганізацыяй ЮНЕСКА плённыя, дынамічныя адносіны. Cёння ўжо 4 аб’екты, якія знаходзяцца на тэрыторыі нашай краіны, уключаны ў Спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
Першым аб’ектам стаў Нацыянальны парк «Белавежская пушча» – унікальны запаведны лес Еўропы. У Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА ўвайшоў замкавы комплекс «Мір» і сусветна вядомае геадэзічнае збудаванне Дуга Струвэ. Палац у Нясвіжы, які на працягу стагоддзяў быў рэзідэнцыяй адной з найбагацейшых і ўплывовых дынастый Еўропы – Радзівілаў, таксама папоўніў спіс.
Беларускі народ шматпакутны. Складана ўспомніць хоць бы адно стагоддзе, якое ён пражыў бы ў адносным спакоі, без войнаў. І нягледзячы на гэта, людзі змаглі захаваць сваю ідэнтычнасць і чалавечнасць. Беларусы цярплівыя, працаздольныя і мудрыя людзі.
Галоўнай асаблівасцю беларускага краю ад іншых краін з’яўляецца тое, што беларускія людзі з павагай адносяцца да чужых перакананняў. У нашым краю няма месца ганення па нацыянальным і рэлігійным прыкметам.
Я ганаруся людзьмі, якія нарадзіліся на Беларусі і праславілі яе на ўвесь свет. Францыск Скарына з’яўляецца пачынальнікам беларускага і ўсходнеславянскага кнігадрукавання. Марк Шагал вядомы ва ўсім свеце як класік авангардызму ў выяўленчым мастацтве. Янка Купала – знакаміты беларускі паэт. Жарэс Алфёраў атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы. Лаўрэатам Нобелеўскай прэміі з’яўляецца таксама пісьменніца і журналіст Святлана Алексіевіч. Вікторыя Азаранка – знакамітая беларуская тэнісістка. Дар’я Домрачава – чэмпіёнка па біятлоне. Але гэта толькі маленькі спіс усіх славутых імён беларусаў, які можна ўсё дапаўняць і дапаўняць.
У газеце «СБ. Беларусь сегодня» я прачытала аб тым, што солі з нашай зямлі павышаюць ураджайнасць у розных кропках планеты. І здабываюцца кожную хвіліну, падымаючыся з глыбіні беларускіх нетраў у сотні метраў. Кожная пятая тона угнаенняў у свеце – соль нашай зямлі. «Беларуськалій» – гэта не проста брэнд, гэта нацыянальны здабытак.
У цэнтры Беларусі размясціўся Мінск – самы буйны горад, сталіца дзяржавы. За доўгую гісторыю свайго існавання ён неаднаразова разбураўся і падымаўся з руін. Сёння Мінск з’яўляецца сучасным еўрапейскім горадам, галоўным палітычным, эканамічным, культурным і навуковым цэнтрам краіны. Мінск – вельмі чысты горад. Я ганаруся сталіцай Беларусі.
Наша беларуская мова вельмі прыгожая. Колькі цудоўных твораў напісана на гэтай мове. Беларускай мовай нельга не захапляцца, бо з дапамогай яе можна перадаць усю прыгажосць навакольнага свету, а таксама і ўнутраны свет чалавека.
На працягу стагоддзяў беларуская мова змянялася, развівалася, ўдасканальвалася. Але яшчэ многія пакаленні будуць дапаўняць, развіваць мову. Самае галоўнае – гэта захаваць родную мову, не даць ёй памерці. Трэба памятаць словы Францішка Багушэвіча: «Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі».
Шмат вершаў напісана пра Беларусь. Адным з такіх твораў з’яўляецца верш Уладзіміра Караткевіча «Беларуская песня», які мне вельмі падабаецца. У гэтым вepшы адчуваецца зaмiлaвaнacць poднaй cтapoнкaй. Аўтap пaўтapae пытaннe: «Дзe мoй кpaй?». Адкaз нa гэтa пытaннe дaпaмaгaюць знaйcцi гeaгpaфiчныя i гicтapычныя cвeдкi aб тым, як i дзe cтaлa пpaлягaць мяжa нaшaй дзяpжaвы з iншымi кpaiнaмi. Уcтoйлiвымi ciмвaлaмi нaшaй кpaiны, нapoднымi cвятынямi cтaлi Бeлaвeжcкaя пyшчa, Нaвaгpaдcкiя вeжы, Сaфiйcкi caбop нaд paкoй Дзвiнoй, aзёpы, рэкі, бapы-aкiяны.
Я шчаслівая, бо жыву ў Беларусі. Гэта зямля нашых бацькоў, багатая на падзеі і імёны. Нельга не любіць яе, нельга ёю не ганарыцца. Я шчаслівая, бо жыву ў мірнай краіне, у прыгожым краі, маю магчымасць спакойна вучыцца, радавацца жыццю. Надзвычай важна агульнымі намаганнямі зберагчы мірнае неба над галавой. Бо з прыходам вайны ў краіне губляюцца ўсе чалавечыя каштоўнасці: спакойнае жыццё, дабрабыт, шчасце. Ды і само жыццё ставіцца пад пагрозу.
Для мяне Радзіма — гэта тое месца, дзе я нарадзіўся, жыву, дзе жывуць мае родныя і блізкія. З самага дзяцінства мама расказвала мне, што сваю Радзіму трэба любіць, паважаць і абараняць. Таму я вырашыў, калі вырасту, абавязкова стану ваенным. Я ўжо хутчэй хачу паступіць у ваеннае вучылішча. Мне ўвесь час здаецца, што толькі я адзін змагу з такой любоўю і самаадданасцю абараняць свае родныя краю.
Думаю, што для кожнага чалавека слова Радзіма мае свой сэнс і значэнне. Усё залежыць ад таго, у які час ён вырас, як яго выхоўвалі бацькі, што праходзілі ў школе. Я пастаянна чытаю кнігі пра вайну. Вось гэта быў час, калі людзі сапраўды абаранялі Радзіму. Яны кідалі сем’і, родныя краю, і ішлі абараняць тое месца, якое для іх так дорага. Я ўпаду ў калені кожнаму ветэрану, бо менавіта яны падарылі нам жыццё. Елі б тады не яны, то нас бы зараз і на свеце не было. Мне здаецца, што сёння людзі зусім не такія.Яны ўжо так не будуць абараняць сваю краіну, у іх іншыя прыярытэты ў жыцці.
А як хочацца, каб усё было па-іншаму! З пакалення ў пакалення распавядаюць дзецям гісторыі пра вайну, пра тое, як людзі любілі сваю Радзіму тады. І я сваім дзецям абавязкова раскажу тое, аб чым распавёў мне мой дзед-ветэран.
Аднойчы ў нашай сям’і здарылася гора, і бацькам тэрмінова спатрэбіліся грошы. Маме з татам давялося з’ехаць на заробкі за мяжу. Я ў гэты час жыў у бабулі, у іншым горадзе. І хоць я не пакідаў сваю краіну, я не мог дачакацца таго моманту, калі вярнуся дадому, у любімы горад. Бацькі мае прыехалі дадому праз паўгода. Мама сказала, што няма на свеце лепш месцы, чым родны дом і родная краіна.
Пра Радзіму пішуць песні, вершы. Ведаеце, а бо паэты і музыканты апяваюць яе практычна ў кожным сваім творы. І відаць, што гэта адбываецца ад душы, з любоўю да сваёй радзімы.
Любіце сваю родную зямлю, той край, дзе вы нарадзіліся. Куды б вы не паехалі, вы заўсёды будзеце вяртацца менавіта сюды. Чым больш мы будзем рабіць дабра для Радзімы, тым яна будзе мацней і мацней.
Відповідь:
Я жыву ў зялёнай і прыгожай краіне. Яна называецца Беларусь. Яе незвычайнае імя кажа аб чысціні гэтых месцаў і пра незвычайныя пейзажах. Ад іх вее спакоем, прасторам і дабрынёй. І ад гэтага хочацца нешта рабіць, атрымліваць асалоду ад жыццём і любавацца прыродай.
У маёй краіне вельмі шмат рэк і азёр. Яны пяшчотна плёскаюцца летам. Увесну раздаецца іх звонкае цурчанне. Узімку люстраная роўнядзь вабіць да сябе аматараў катання на каньках. Увосень па вадзе слізгаюць жоўтыя лісце. Яны кажуць аб хуткім пахаладанні і маючай адбыцца спячцы. І ад усіх гэтых цудоўных ператварэнняў замірае сэрца. Хочацца любавацца гэтымі выдатнымі краявідамі пастаянна. Проста страшна прапусціць хоць бы адно імгненне або вобраз. Каб не забыць усё гэта чараўніцтва, я часта фатаграфую прыроду.
На ўскраіне нашага горада знаходзіцца невялікі лес, дзе можна знайсці шмат ягад і грыбоў. Кожнае лета мы ўсёй сям’ёй адпраўляемся збіраць ягады і атрымліваць асалоду ад зносінамі з прыродай. Нам часта сустракаюцца алені і ласі. На шляху трапляюцца шустрыя вавёркі і часам прабягаюць палахлівыя зайцы. Хоць мне больш за ўсё запамінаюцца птушкі. Яны заўсёды розныя, з незвычайным афарбоўкай і пацешнымі галасамі. Нядаўна мне ўдалося блізка разгледзець сойка, якая красавалася на суседнім дрэве. І кожны раз лес падае мне і маім бацькам усё новыя і новыя сюрпрызы.
У кожным кутку маёй цудоўнай Радзімы можна знайсці шмат незвычайных пейзажаў і пацешных жывёл. Можна наведаць розныя славутасці і музеі, але ёсць нешта больш важнае і прывабнае. Больш за ўсё я люблю сваю краіну за дружалюбнасць мясцовых жыхароў. Беларусы заўсёды гатовыя прыйсці на дапамогу адзін аднаму. Яны ахвотна падтрымліваюць кожнага чалавека лёгка і бескарысліва. З-за гэтага ў нашай краіне заўсёды мірна і ціха. Над галавой раздаецца спеў птушак, а побач размяшчаюцца раскошныя зялёныя прасторы.
Я вельмі люблю Беларусь і ганаруся тым, што жыву ў гэтай цудоўнай краіне. У ёй шмат выдатнага — прыемныя людзі, камфортны клімат, багатая гісторыя. Але я больш за ўсё ў сваёй краіне цаню прыроду. Увогуле, мне падабаецца гуляць, я часта адкрываю для себе нешта новае. Беларусь — краіна, багатая на лясы, рэкі і азёры. «Сінявокая» — так часта кажуць пра яе. У розных рэгіёнах Беларусі розныя рэкі і азёры. А вось што датычыцца лясоў — яны проста цудоўныя! У беларускіх лясах растуць розныя дрэвы — як дрэвы з ігліцай, так і з лісцем. Самая лепшая пара для таго, каб атрымліваць асалоду ад наведвання лесу — гэта, канешне, лета. Здорава паехаць у вёску, рана-рана, калі сонца толькі ўзбіраецца на неба, выйсці з хаты ды пайсці ў грыбы ці ў ягады. Ды і проста пагуляць па лесе, ловячы кожны птушыны спеў і прыродны гук — тое, чаго часам не хапае ў паўсядзённым жыцці вялікіх гарадоў.
OBRAZOVALKA.COM
OBRAZOVALKA.COM — образовательный портал
Наш сайт это площадка для образовательных консультаций, вопросов и ответов для школьников и студентов .
На вопросы могут отвечать также любые пользователи, в том числе и педагоги.
Консультацию по вопросам и домашним заданиям может получить любой школьник или студент.
Адукацыя, Сярэднюю адукацыю і школы
Мая радзіма — гэта … Што такое «малая радзіма»?
Вельмі часта можна пачуць фразу ад чалавека: «Мая Радзіма — гэта …». Але адназначнага працягу гэтай фразы няма. Кожны апавядае пра сваю радзіму па-рознаму.
Ля вытокаў …
Для аднаго Радзіма — гэта месца яго нараджэння, для іншага — горад, дзе ён жыве ў дадзены момант. Падобных меркаванняў існуе мноства, і ўсе яны па-свойму верныя. Чалавек выбірае сваёй Радзімай тое, што дорага яго душы, што дорага яго думкам, што абумоўлівае яго паводзіны і ўспрыманне навакольнага свету.
«Мая Радзіма» — гэта паняцце, якое бярэ свой пачатак са старажытных часоў, і пра яе гаварылася яшчэ задоўга да сучаснай гісторыі дзяржаў. Пра яго напісалі масу кніг і вершаў, стварылі нямала песень і розных апавяданняў. І для кожнага гэта паняцце было цёплым і радасным. А часам — выклікала сум. Ці абавязкова Радзімай з’яўляецца менавіта тое дзяржава, у якім быў народжаны грамадзянін? Любы чалавек зможа адказаць на гэтае пытанне самастойна.
велізарная краіна
«Мая Радзіма — Расія», — так з гонарам кажуць патрыёты. Людзі, народжаныя і якія вырасьлі ў гэтай дзяржаве, шануюць яго гісторыю. Штогод з жыцця сыходзяць нашы продкі, тыя, хто заспеў эпоху вайны, крызісу, перабудовы. Але гэтыя людзі ніколі не скардзіліся на свой лёс, на тое, што ім давялося перажыць голад, страту блізкіх, разнастайныя іншыя цяжкасці.
Наадварот, іх характар стаў трывалей сталі, і свае ўспаміны яны перадавалі нам у апавяданнях, песнях, вершах, фільмах. Гэта велізарная каштоўнасць кожнага рускага чалавека. Мая Радзіма — гэта герб, гімн, словы якога мы ведаем з дзяцінства. Выконваючы традыцыі і законы Расіі, чалавек паважае сваю краіну, ставіцца да яе з любоўю. Увесь свет абмяркоўвае гэта дзяржава: хтосьці лае, хтосьці падтрымлівае, камусьці смутная палітыка. Двухгаловы арол малюецца на грашовых знаках, пячатках, дакументах, пашпартах, а ў сіле Расійскай арміі проста немагчыма ўсумніцца.
Бязмежныя палі і лясы, мноства прыгожых месцаў, вялікая колькасць карысных выкапняў, шырокая руская душа — цудоўная нагода для гонару кожнага расіяніна. А любы які пабываў у гэтай краіне іншаземец вяртаецца дадому з незабыўнымі ўражаннямі і, вядома ж, наборам матрёшек.
Такая разная Радзіма
Мая Радзіма — гэта не толькі пэўная краіна, у якой нарадзіўся той ці іншай грамадзянін. Іншымі словамі, калі чалавек нарадзіўся ў СССР, што ж цяпер? У яго няма Радзімы? Гэта зусім не так. Радзіма — гэта тое, дзе чалавеку было добра ў нейкія моманты яго жыцця.
Тая зямля, дзе чалавек адчувае сябе яе часткай, куды вяртаюцца яго думкі і ўспаміны, пра якую ён сумуе — усё гэта і ёсць яго родная прастора. Справа ў тым, што першым «інстытутам» для пазнання Радзімы становіцца непасрэднае асяроддзе чалавека.
«Мая малая Радзіма» — так чалавек можа назваць край або населенага пункта, у якім вырас, частка зямлі, якая звязаная з яго сябрамі, з вуліцай, на якой у дзяцінстве ён гулялі з імі ў хованкі. Бывае і так, што чалавек пакідае свой родны край у пошуках лепшага жыцця, але гэта зусім не значыць, што ён забывае пра свой любімым горадзе.
Успамінаючы родныя краю
Мая Радзіма — гэта горад, пасёлак або сяло, дзе прайшло дзяцінства, дзе былі сказаны першыя словы, дзе былі зроблены першыя крокі. Пасталеўшы, мы праглядаем старыя фотаздымкі і вяртаемся ў тыя далёкія дні, дзе ўпершыню спазналі горыч і радасць.
Памятаем, як упершыню ўпалі з ровара, разбіўшы сабе каленкі, як з суседскімі хлопцамі будавалі снежныя тунэлі, як ўпотай ад бацькоў выносілі кавалак свежы мамінага хлеба для бяздомнага шчанюка. Мая малая Радзіма — гэта усе гэтыя памятныя моманты, якія навечна будуць са мной, іх немагчыма адабраць у чалавека, іх немагчыма прадаць ці купіць. Квітнеючыя дрэвы каля дома, рыпучыя арэлі, ранішняе спевы птушак за акном, дарога ў школу — гэта ўсё частка душы кожнага, гэта Радзіма чалавека.
Пра самае важнае
З чаго пачынаецца Радзіма? Адкуль чалавек пазнае аб гэтым слове? Радзіма пачынаецца з блізкіх, родных людзей. Радзіма — гэта мая сям’я. З малых гадоў нашы бацькі, дзядулі і бабулі, браты і сёстры прышчапляюць нам любоў да сваёй Айчыне. Яны вучаць нас шанаваць і пачытаць родныя традыцыі і культуру, распавядаюць павучальныя гісторыі, раскрываюцца цікавыя гістарычныя факты аб нашай Радзіме.
Хто яшчэ зможа даць нам такі каштоўны вопыт? Вядома, патрыятызм у нас ўзгадоўваць і ў школе, але ўсё ж большы ўклад уносіць сям’я. Нашы дзядулі са слязамі на вачах расказвалі пра гераізм маладых рабят на фронце, аб самаадданых учынках ў імя родных зямель. Менавіта сям’я павінна дапамагаць дзіцяці ў выхаванні патрыятычнасць, а паўнавартасная асоба не можа выхоўвацца без гонару за сваю краіну, край або населенага пункта. Сям’я вучыць нас быць адказнымі за свае ўчынкі, за свае словы і, вядома ж, за сваю Радзіму.
родныя краю
Па ўсіх гэтых прыкладаў лёгка зразумець: «мая малая радзіма» — гэта шырокае паняцце. Кожны разумее яго па-свойму. Ясна адно — Радзімай мы называем тое месца, дзе нашы ўспаміны, дзе нашы думкі. Гэта тое, з чым звязаны самыя лепшыя моманты жыцця.
Зараз па ўсім свеце людзі пакідаюць свае дамы ў пошуках лепшага фінансавага становішча. А хто-то надоўга едзе адпачываць у іншыя краіны і горада. Але адпраўляючыся ў чужую краіну або краіны, сустрэўшы там чалавека са сваёй роднай боку, мы радуемся. Нам прасцей разумець яго. Мы хутка знаходзім з ім агульную мову. Нам хочацца быць бліжэй да яго. Гэты чалавек — частка Радзімы, частка таго вялікага, што выклікае ў нас далікатныя і ў той жа час тужлівыя пачуцці. Ці варта выхоўваць у дзецях такія пачуцці? Вядома, варта! Бо дзе б чалавек ні знаходзіўся, ён заўсёды павінен ведаць: суцяшэнне можна знайсці ў родных краях.