Сочинение на тему про что папярэджваюць знакі бяды

Пасля Вялікай Айчыннай вайны галоўнымі тэмамі беларускай літаратуры сталі ваенныя падзеі, пасляваенная вёска. Твор «Знак Бяды» быў напісаны вялікім беларускім пісьменнікам Васілём Уладзіміравічам Быкавым у 1982 годзе, дзе прасочваецца трагічная сувязь паміж калектывізацыяй, рэпрэсіямі і становішчам на фронце. ў беларускай прозе Быкаў падняў праблемы маральнага выбару, свабоды.

Для свайго твора Быкаў абраў вельмі цікавую назву, якая выклікае ў чытача некаторы страх. Мы расшыфроўвае назву як прадвесце чагосьці дрэннага, прыкмету няшчасця, папярэджанне аб трагедыі. Чытаючы кнігу, мы апускаемся ў яе сюжэт, у свет, які стварыў аўтар, і дзе ён умела схаваў усе гэтыя знакі. Знаходзячыся на фоне падзей, яны ствараюць паўнавартасную карціну ўспрымання, дапамагаючы чытачу найлепшым чынам зразумець сутнасць, закладзеную аўтарам.

Самым першым знакам сталі словы Адольфа Яхімоўскага: «На чужым і дармовым шчасця не будзе. Мне шкада вас». Гэтымі словамі ён, як быццам, пракляў гэтую зямлю, вызначыўшы далейшы шлях яе новых уладальнікаў: Сцепаніду і Петрака. Такім чынам, радасць іх была нядоўгай.

Відавочным знакам бяды стала прымета, на якую аўтар звяртае нашу ўвагу: муж і жонка пры аглядзе поля знайшлі мёртвага жаўранка, што абяцала ім беды і пакуты. Быкаў выкарыстоўвае бытавой фон, каб найлепшым чынам дабудаваць ўсю карціну ў вачах чытача, і знакі бяды тут — галоўныя дэталі , так старанна прадуманыя аўтарам. Так ён паказвае праз смерць каня, што цяжар, взваленная на саміх герояў можа гэтак жа зламаць і іх.

Вярнуўшыся на хутар яны заўважаюць, што Яхімоўскі павесіўся. Смерць чалавека — гэта ўжо непрыемнае і нават дурная падзея. Самагубства іх былога гаспадара накладвае адбітак на далейшае развіццё падзей, пакідаючы пасля сябе адпаведны асадак у душы кожнага.

Галоўных герояў на працягу творы саправаждае мноства дробных няўдач, такіх, як пераварот санак, на якіх везлі сена, маленькі ўраджай і праблемы і гэтак далей. Таксама Петрака і Сцепаніду пераследуюць праблемы са здароуям: Пятрок надарваў спіну, пакуль займаўся гаспадаркай, зламаў ключыцу і правёў 2 месяцы ў шпіталі; Сцепаніда таксама хварэла, мела праблемы з нагой. Здавалася б, гэта звычайныя жыццёвыя клопаты, але ж гэта можна назваць і нешанцаванне, якое зыходзіць ад праклятай зямлі.

Самы яркі сімвал у аповесці — разбурэнне вясковымі камсамольцамі крыжа на Галгофе. Гэты крыж Пятрок паставіў на пагорку, каб адвесці беды ад хутара, Ён верыў, што крыж дапаможа. І наколькі дадзены выпадак сімвалічны для таго, што адбываецца: апошнюю надзею Петрака, крыж, знішчаюць. Як быццам сам лёс супраць любой веры ў шчасце. Разбурэнне крыжа паказвае амаральнасць людзей, бязмежжа, якое робіцца вакол, усё гэта — прыкмета катастрофы ў грамадстве, глабальны знак бяды ў жыцці кожнага.

Агульны фон аповесці — шэры і змрочны. Аўтар паказвае нам на гэта: «Надвор’е заўсёды было халоднае, шэрае. Вецер гнаў ірваныя хмары. Сонца паказвалася вельмі рэдка. Амаль тыдзень кожную раніцу на хутар прылятала чорная варона. Яна садзілася на плот і пранізліва крычалі. Накрычаўшыся, птушка сціхала, а пасля ляцела ў гай».

Дурныя прадвесці акружалі герояў паўсюль, нават ва ўласных снах. Сцепаніда бачыла пацука з ненажэрнай зяпай, Пятрок — чарвякоў.

Нават бомбу можна разгледзець як сімвал — сімвал народнага гневу, перамогі дабра над злом.

Самы галоўны сімвал, які завяршае твор – дом, які гарыць — помнік чалавечаму духу і адвазе, унутранай свабодзе і незалежнасці, якую нікому адняць не пад сілу.

«Знак бяды» — гэта помнік сіле, духу, патрыятызму і непакорлівасьці народа.

Ответ:

Объяснение:

Знакі бяды ў аповесці Васіля Бакава “Знак бяды”

Аповесць Васіля Быкава “Знак бяды” – арыгінальны твор з ёмістым і глыбокім філасофскім падтэкстам. Арыгінальны, у першую чаргу, тым, што героі і падзеі ацэньваюцца пры дапамозе шэрагу вобразаў-сімвалаў. З даўніх часоў у народзе ў аснове разумення дабра і зла ляжаць пэўныя вясковыя ўяўленні. Іх добра ведае аўтар і ўдала выкарыстоўвае ў творы. Пазнаёмімся з быкаўскімі знакамі бяды.

Галоўныя героі – Пятрок і Сцепаніда – знаходзяцца на хутары, наводдаль ад людзей. Тут яны ў маладосці працавалі на пана, тут жа ажаніліся, выхавалі дзяцей, вялі гаспадарку. І само месца дзеяння – хутар – набывае новае сімвалічнае значэнне. Гэта ўжо не сімвал уласніцтва, а месца, дзе пакутуюць, спрабуючы стаць на ногі, простыя сяляне, дзе пасля разгортваецца смяротны паядынак людскага з нялюдскім. Можа, таму няма шчасця тут героям, што атрымалі ў спадчыну чужое. Як прысуд калісьці прагучалі ім словы пана Яхімоўскага: “…На чужым і дармовым шчэнсця не бэндзе. Мне шкада вас”. Як пацверджанне гэтым словам у хуткім часе новыя гаспадары знаходзяць на полі мертвага жаваранка. Мёртвая птушка – народны знак-вяшчун усіх пакутніцкіх віхураў, што пранясуцца над гэтым полем. А пранясуцца над ім і сталіншчына, і фашызм.

Таксама сімвалічны сэнс мае і “пракляты Богам” неўрадлівы пагорак Галгофа, назва якога пераклікаецца з біблейскай легендай і перадае прадчуванне непазбежнасці вялікай бяды. У той жа час Галгофа – сімвал зямелькі-карміцелькі, якая для Петрака і Сцепаніды як Радзіма, як маці. Таму ёй героі не здраджваюць, нават калі яна няўдалая. Страціўшы каня, падарваўшы сваё здароўе, Пятрок звяртаецца за дапамогай да Бога. Крыж на Галгофе – увасабленне веры, якая здольна дапамагчы чалавеку застацца Чалавекам нават у абставінах, што мацней за яго. А спілаваны камсамольцамі крыж – знак парушанай веры, якая і дапамагала нашым героям вытрымаць усе нягоды.

Сімвалічныя ў творы сцэны гібелі каня і забойства каровы. Гэта жывёла ўвасабляе сялянскі дабрабыт. Страта яе – сімвал новых, вялікіх разбурэнняў.

І толькі адзін сімвал – скрыпка – выклікае ў чытача супакой і светлыя пачуцці. Гэта ўвасабленне таленавітасці беларускага народа.

Непрадказальная канцоўка твора: Сцепаніда, якая ўсе сваё жыццё баялася пажару, гіне ў агні. Палаючы дом галоўных герояў – таксама сімвал. Гэта не пастка, а непрыступная крэпасць, помнік чалавеку, які змагаецца з абставінамі да апошняга і перамагае ў гэтай барацьбе, бо перамога вызначаецца заўсёды сілай духу. Нават пасля сваёй смерці Сцепаніда прымусіла ворагаў баяцца яе, бо “…бомба на ўзроўку чакала свае пары”. Бомба – сімвал стоенага народнага гневу, усенароднай барацьбы.

Як мы ўбачылі, у аповесці Васіля Быкава “Знак бяды” шмат сімвалаў і знакаў няшчасця. Таму і мае твор такую назву. Толькі чаму ў загаловак аўтар вынес адзін з іх? І які са знакаў для аўтара самы галоўны, самы страшны?

dashkaneshtenko296

Ответ:

Объяснение:

Знакі бяды ў аповесці Васіля Бакава “Знак бяды”

Аповесць Васіля Быкава “Знак бяды” – арыгінальны твор з ёмістым і глыбокім філасофскім падтэкстам. Арыгінальны, у першую чаргу, тым, што героі і падзеі ацэньваюцца пры дапамозе шэрагу вобразаў-сімвалаў. З даўніх часоў у народзе ў аснове разумення дабра і зла ляжаць пэўныя вясковыя ўяўленні. Іх добра ведае аўтар і ўдала выкарыстоўвае ў творы. Пазнаёмімся з быкаўскімі знакамі бяды.

Галоўныя героі – Пятрок і Сцепаніда – знаходзяцца на хутары, наводдаль ад людзей. Тут яны ў маладосці працавалі на пана, тут жа ажаніліся, выхавалі дзяцей, вялі гаспадарку. І само месца дзеяння – хутар – набывае новае сімвалічнае значэнне. Гэта ўжо не сімвал уласніцтва, а месца, дзе пакутуюць, спрабуючы стаць на ногі, простыя сяляне, дзе пасля разгортваецца смяротны паядынак людскага з нялюдскім. Можа, таму няма шчасця тут героям, што атрымалі ў спадчыну чужое. Як прысуд калісьці прагучалі ім словы пана Яхімоўскага: “…На чужым і дармовым шчэнсця не бэндзе. Мне шкада вас”. Як пацверджанне гэтым словам у хуткім часе новыя гаспадары знаходзяць на полі мертвага жаваранка. Мёртвая птушка – народны знак-вяшчун усіх пакутніцкіх віхураў, што пранясуцца над гэтым полем. А пранясуцца над ім і сталіншчына, і фашызм.

Таксама сімвалічны сэнс мае і “пракляты Богам” неўрадлівы пагорак Галгофа, назва якога пераклікаецца з біблейскай легендай і перадае прадчуванне непазбежнасці вялікай бяды. У той жа час Галгофа – сімвал зямелькі-карміцелькі, якая для Петрака і Сцепаніды як Радзіма, як маці. Таму ёй героі не здраджваюць, нават калі яна няўдалая. Страціўшы каня, падарваўшы сваё здароўе, Пятрок звяртаецца за дапамогай да Бога. Крыж на Галгофе – увасабленне веры, якая здольна дапамагчы чалавеку застацца Чалавекам нават у абставінах, што мацней за яго. А спілаваны камсамольцамі крыж – знак парушанай веры, якая і дапамагала нашым героям вытрымаць усе нягоды.

Сімвалічныя ў творы сцэны гібелі каня і забойства каровы. Гэта жывёла ўвасабляе сялянскі дабрабыт. Страта яе – сімвал новых, вялікіх разбурэнняў.

І толькі адзін сімвал – скрыпка – выклікае ў чытача супакой і светлыя пачуцці. Гэта ўвасабленне таленавітасці беларускага народа.

Непрадказальная канцоўка твора: Сцепаніда, якая ўсе сваё жыццё баялася пажару, гіне ў агні. Палаючы дом галоўных герояў – таксама сімвал. Гэта не пастка, а непрыступная крэпасць, помнік чалавеку, які змагаецца з абставінамі да апошняга і перамагае ў гэтай барацьбе, бо перамога вызначаецца заўсёды сілай духу. Нават пасля сваёй смерці Сцепаніда прымусіла ворагаў баяцца яе, бо “…бомба на ўзроўку чакала свае пары”. Бомба – сімвал стоенага народнага гневу, усенароднай барацьбы.

Як мы ўбачылі, у аповесці Васіля Быкава “Знак бяды” шмат сімвалаў і знакаў няшчасця. Таму і мае твор такую назву. Толькі чаму ў загаловак аўтар вынес адзін з іх? І які са знакаў для аўтара самы галоўны, самы страшны?

Одной из первых попыток сказать правду о войне стала повесть В. Быкова «Знак беды». Повесть эта стала этапной в творчестве белорусского писателя. После «Знака беды» творчество писателя обретает новое дыхание, углубляется в историзм.

Анализ повести «Знак беды»

В центре событий мы видим пожилую пару, которые живут недалеко от села, куда приходят немецкие оккупанты и занимают их дом. Поначалу Петрок слушается их и делает все, что они прикажут, а Степанида, противоположность мужа, не подчиняется полицейским и немцам и не слушается их приказов. Они очень удивлены поведением женщины и тем, как она дает понять им, что не рабыня.

Все это, конечно, плохо отзывалось на супругов и не обошлось без издевательств над женщиной и избиением мужчины. После того, как полицейские бросили Петрока в тюрьму, его жена решила отомстить врагам и выкупила бомбу с дефектом, чтобы сорвать мост, который находиться в селе. Но вскоре об этом узнают полицейские и приходят арестовать Степаниду, которая в то время закрывается в доме и поджигает его.

Сильный характер и стойкость Степаниды дают уверенность в том, что еще остались хорошие люди в этом мире, ведь такие, как она, всегда побеждают и выходят из любой ситуации победителем. Также ей присущи такие черты характера как милосердие и доброта.

Примером может быть то, как она помогла глухонемому сельскому мальчику. Он замерз, и она дала ему теплые вещи, чтобы он не заболел. А Петрок — совсем другой человек. Ему присутствуют мягкость и покорность.

Он просто хотел спокойно жить и вести свое хозяйство на земле, которую с таким трудом получил. А Степанида хотела справедливости и честности, чтобы хорошим и плохим людям действительно досталось по заслугам.

В книге автор рассказывает о тяжелых временах людей, переживших Великую Отечественную войну. Он показывает героизм и силу в поступках простой женщины, которая борется за свою свободу и уважение к ней.

Спрятав ту бомбу, Степанида решила трагически умереть. Это был героический поступок, ради которого она не переступила черту и осталась верной себе, но заставила врагов бояться, так как тайну о местонахождении бомбы она забрала с собой.

И смысл в том, что всегда нужно собираться со всеми своими силами и давать отпор врагу. Но не стоит забывать о том, кто ты, какие твои моральные принципы, и какая твоя правда, чтобы не переступить за пределы, к которым уже не сможешь вернуться. Нужно всегда оставаться человеком.

О чем повесть Быкова – сюжет

Василь Владимирович Быков известный общественный деятель и участник Великой Отечественной войны, чувства боли и сожаления о которой он отразил в своих произведениях. Ведь тема войны является одной из главных и востребованных тем в русской литературе.

Именно война побудила написать такое количество произведений, в которых показана нравственность человека в трудных жизненных ситуациях.

В произведении Знак беды, которое было написано в 1982 году, автор рассказывает о не простой судьбе людей, переживавших тягостные минуты войны.

Быков показывает героизм народа и его сильный характер во всех поступках и действиях в лице простой женщины. Это повесть народная трагедия и одна из немногих которая смогла сказать правду о том тяжелом времени, постигшее каждого человека в стране.

Вначале произведения мы встречаем женщину Степаниду, которая на лугу пасет корову Бобовку. Она сельская активистка с трезвым взглядом на жизнь.

Чувства милосердия и сострадания в характере Степаниды очень ярко показывается в ситуации с глухонемым деревенским парнем Янком. Он замерз и она отправила его домой за теплыми вещами, что бы тот не заболел.

Позже Василь Владимирович рассказывает, что хутор, в котором живет Степанида, проникают фашисты. Они становятся полноправными хозяевами каждой души и травинки.  В дом каждого жителя этого хутора приходит беда, ведь они просто заселяются как хозяева и живут в своё удовольствие, унижая и оскорбляя стариков, детей и женщин.

В их понимании люди этого хутора лишь рабочие, которые не имеют ни права голоса, ни права слова. Фашистов очень сильно удивляет поведение Степаниды, которая не подчиняется им и дает понять, что она не рабыня и пользоваться собой она не даст.

Ее сильный характер, который был сформирован за пару лет до начала войны, и непоколебимость дает уверенность в завтрашнем дне, ведь такие люди со стержнем всегда побеждают и выходят из любой ситуации победителем.

В отличие от Степаниды один из героев Петрок является некоторой её противоположностью, у которого характер смирный и готовый к унижениям со стороны фашистов.

Степанида во всем произведении пытается противостоять той несправедливости, которая творится на хуторе. Но жизнь трудна и несправедлива, поэтому Быков очень тяжело показывает ее смерть, которая мучительна и невыносима.

Но мораль такова, что человек не скотина, которую можно унижать и оскорблять. Только лишь объединившись и собравшись со всеми силами можно одолеть любого врага, стоящего на нашем пути.

Сочинение про Знак беды (Быков)

В центре повести “Знак беды” — человек на войне. Не всегда человек идет на войну, она сама порой приходит в его дом, как это случилось с двумя белорусскими стариками, крестьянами Степанидой и Петроком Богатько.

Хутор, на котором они живут, оккупирован. В усадьбу являются полицаи, а за ними — и фашисты. Они не показаны В. Быковым жестокими и зверствующими, просто они приходят в чужой дом и располагаются там как хозяева, следуя идее своего фюрера, что всякий, кто не ариец, — не человек, в его доме можно учинить полный разор, а самих обитателей дома — воспринимать как рабочую скотину.

И поэтому так неожиданно них то, что Степанида не готова подчиниться им беспрекослсвно. Не позволить себя унижать — вот исток сопротивления этой немолодой женщины в такой драматической ситуации.

Степанида — сильный характер. Человеческое достоинство — вот главное, что движет ее поступками. “За свою трудную жизнь она все-таки познала правду и по крохам обрела свое человеческое достоинство. А тот, кто однажды почувствовал себя человеком, никогда уже не станет скотом”, — так пишет В. Быков о своей героине.

При этом писатель не просто рисует нам этот характер, — он размышляет об истоках его формирования. Задумываясь над смыслом названия повести, вспоминаешь строки из стихотворения А. Твардовского, написанного в 1945 году: “Перед войной, как будто в знак беды…” То, что творилось еще до войны в деревне, стало тем “знаком беды”, о котором говорит Быков.

Степанида Богатько, которая “шесть лет, не жалея себя, надрывалась в батрачках”, поверила в новую жизнь, одной из первых записалась в колхоз — недаром ее называют сельской активисткой. Но вскоре она поняла, что нет той правды, которую она искала и ждала, в этой новой жизни.

Опасаясь подозрения в потворстве классовому врагу, именно она, Степанида, бросает гневные слова незнакомому мужчине в черной кожанке: “А справедливость не нужна? Вы, умные люди, разве не видите, что делается?”

Не раз еще пытается вмешаться Степанида в ход дела, заступиться за арестованного по ложному доносу Левона, отправить Петрока в Минск с прошением к самому председателю ЦИК. И всякий раз ее сопротивление неправде натыкается на глухую стену.

Не в силах изменить ситуацию в одиночку, Степанида находит возможность сохранить себя, свое внутреннее чувство справедливости, отойти от того, что творится вокруг: “Делайте что хотите. Но без меня”.

Именно в предвоенных годах следует искать источник формирования характера Степаниды, и не в том, что она была колхозницей-активисткой, а в том, что сумела не поддаться всеобщему упоению обманом, пустыми словами о новой жизни, сумела не поддаться страху, сумела сохранить в себе человеческое начало.

И в годы войны оно определило ее поведение. В финале повести Степанида погибает, но погибает, не смирившись с судьбой, а сопротивляясь ей до последнего. Один из критиков заметил иронически, что “был велик урон, нанесенный Степанидой армии врага”. Да, видимый материальный урон не велик.

Но бесконечно важно другое: Степанида своей гибелью доказывает, что она — человек, а не рабочая скотина, которую можно по корить, унизить, заставить подчиниться. В сопротивлении насилию проявляется та сила характера героини, которая как бы опровергает смерть, показывает читателю, как много может человек, даже если он один, даже если он в безвыходной ситуации.

Рядом со Степанидой Петрок показан как характер если не противоположный ей, то, во всяком случае, совсем иной — не активный, а скорее робкий и мирный, готовый к компромиссу.

Бесконечное терпение Петрока основано на глубоком убеждении, что можно с людьми поговорить добром. И лишь в конце повести этот мирный человек, исчерпав весь запас своего терпения, решается на протест, открытый отпор.

Читайте также: Честность – итоговые сочинения для 9–11 классов ОГЭ и ЕГЭ.

Народная трагедия, показанная в повести В. Быкова “Знак беды”, раскрывает истоки подлинных человеческих характеров.

Ответ:

Поиск…

Избавься от ограничений

ПОПРОБУЙ ЗНАНИЯ ПЛЮС СЕГОДНЯ

ilyakur228

1 неделя назад

Беларуская мова

студенческий

ответ дан

Творчая работа. Сачыненне-разважанне па адной з прапанаваных тэм:

«Пятрок vs Сцепанiда: чыя пазiцыя мне блiжэйшая?», «Што такое здрада i хто такi здраднiк?», «Пра што папярэджваюць знакi бяды?» цi iнш.

1

СМОТРЕТЬ ОТВЕТ

Разблокированный значок показывает как сапог космонавта касается поверхности Луны

Посмотри что говорит сообщество и разблокируй значок

Войди чтобы добавить комментарий

Ответ

5,0/5

10

author_link

twitty8787

середнячок

1 ответ

10 пользователей, получивших помощь

Пра што прапярэджваюць знакі бяды

З даўніх часоў да нас дайшлі паданні, легенды, прыкметы, варажба. Людзі верылі ў існаванне добрых і злых духаў. Адных яны лічылі сваімі заступнікамі, а другіх, наадварот, баяліся, рабілі ўсё магчымае, каб задобрыць. А тых, каго зараз называюць экстрасэнсамі, празорцамі, лічылі калдунамі. У сярэднія вякі іх нават спальвалі на вогнішчах.

У любога чалавека ёсць нейкае больш ці менш выяўленае шостае пачуццё. Нездарма ў кожнай не зусім звычайнай з’яве ці сне чалавек спрабуе ўбачыць знак зверху. Знак, які прадвяшчае нешта добрае ці бяду. Калі чытаеш кнігі, часта сустракаешся з тым, што героі якім-небудзь чынам адчуваюць тое, што з імі здарыцца. А калі ўзяць аповесць Васіля Быкава «Знак бяды», дык ледзь не ў кожным раздзеле можна знайсці нейкі знак.

Не назавеш добрым і лёгкім жыццё Сцепаніды і Петрака Багацькаў на хутары Яхімоўшчына. Як праклён прагучалі для іх словы пана Адольфа Яхімоўскага: «На чужым і дармовым шчасця не будзе. Мне шкада вас». З таго часу ўсё пайшло не так, як трэба.

У час агляду поля на Юр’еў дзень Багацькі знайшлі мёртвага жаўранка, а гэта было вельмі дрэннай прыкметай. Калі яны вярнуліся на хутар, то ўбачылі, што іх былы гаспадар павесіўся. Гэта таксама прадвяшчала нейкую бяду.

Праз нейкі час не вытрымала і пала набытая ад старой гаспадаркі кабылка. Шмат нагараваліся Багацькі, пакуль набылі каня. Пасля таго, як нарадзілася Феня, Сцепаніда доўгі час не магла працаваць. Пятрок адзін касіў, жаў, цягнуў усю гаспадарку, таму і надарваўся. А калі вазіў сена, яго брычка падвярнулася. Пятрок падставіў плячо і зламаў ключыцу. Два месяцы ён адбыў у бальніцы. За гэты час у полі перастаяла і палегла ярына. Па восені нажалі вельмі мала, ледзь вярнулі насенне.

Каб адвесці беды ад хутара, Пятрок паставіў на ўзгорку крыж. Ён верыў, што крыж дапаможа. Але крыж мала прастаяў. Яго спілавалі камсамольцы. Вайна не мінула хутар, і пісьменнік апісвае новыя знакі бяды. Напрыклад, надвор’е заўсёды было халоднае, піэрае. Вецер гнаў рваныя хмары. Сонца паказвалася вельмі рэдка. Амаль тыдзень кожную раніцу на хутар прылятала чорная варона. Яна садзілася на плот і прарэзліва каркала. Накрычаўшыся, птушка сціхала, а пасля ляцела ў гай.

Гаспадарам сніліся дрэнныя сны. У адным сне Пятрок убачыў нейкіх чарвей. Яны варушыліся, абкручваліся адзін вакол другога, паўзлі па нагах Петрака. Пазней ён убачыў пацука, які хаваўся ад яго. I на працягу сну Пятрок спрабаваў забіць яго.

Сцепаніда сніла, што яна карабкаецца на нейкую гару і валачэ за сабой цяжкі груз. Гэты цяжар цягне яе ўніз. Рукамі не было за што ўчапіцца. Але ўсё роўна Сцепаніда паўзла, тым больш, што верх быў ужо блізка. Ей патрэбны былі сілы хоць яшчэ на два крокі. А раней, яшчэ да вайны, Сцепаніда часта сніла, што гарыць Яхімоўшчына.

Не падманулі знакі. Спачатку на хутар прыехалі паліцаі, затым немцы. Пасля збілі Сцепаніду так, што яна не магла ўстаць. Забралі і забілі Петрака. Нарэшце, згарэла Яхімоўшчына, а ў агні загінула Сцепаніда.