Сочинение на тему у нас добрая спадчына паболей бы добрых спадчынникау

У гэтым эсэ-разважанні я буду абмяркоўваць думку, што ў нас ёсць добрая спадчына, але хочацца, каб добрых спадчыннікаў было больш. Я лічу, што наша спадчына — гэта вялікае дабраславеньне і што яна можа аказаць вялікі ўплыў на сьвет. На жаль, спадкаемцы гэтай спадчыны вырашаюць, як яе выкарыстоўваць, і не ўсе яны робяць лепшы выбар.

Я лічу, што галоўны абавязак быць добрым спадчыннікам заключаецца ў разуменні і шанаванні спадчыны таго, хто пакінуў спадчыну. Гэта азначае разуменне каштоўнасцяў і мэтаў таго, хто пакінуў спадчыну, і спробу рэалізаваць гэтыя каштоўнасці і мэты ў сваім жыцці. Гэта таксама азначае не марнаваць спадчыну ў пагоні за кароткатэрміновай выгадай, а замест гэтага інвеставаць яе такім чынам, каб прынесці карысць будучым пакаленням.

Я таксама лічу, што добры спадчыннік павінен імкнуцца максімальна выкарыстоўваць даступныя ім рэсурсы. Гэта азначае выдаткаваць час на даследаванне і разуменне розных спосабаў выкарыстання спадчыны, а затым выкарыстоўваць яе для стварэння чагосьці пазітыўнага, што прынясе карысць свету. Гэта можа ўключаць выкарыстанне спадчыны для адкрыцця бізнесу, стварэння стыпендыяльнага фонду ці нават проста для дапамогі тым, хто мае патрэбу.

Нарэшце, я лічу, што добры спадчыннік павінен быць сціплым, сумленным і гатовым вучыцца. Добры спадчыннік павінен быць дастаткова сціплым, каб ведаць, што ён не адзіны, хто можа паўплываць на спадчыну, і дастаткова сумленным, каб прызнаць свае памылкі і вучыцца на іх.

У заключэнне я лічу, што ў нас ёсць добрая спадчына, і што спадкаемцы гэтай спадчыны павінны максімальна выкарыстоўваць яе. Мы можам толькі спадзявацца, што ёсць больш добрых спадчыннікаў, якія жадаюць разумець, шанаваць і максімальна выкарыстоўваць гэтую спадчыну.

Сачыненне на тэму «Што такое дабро?»

Што такое дабро? Гэта паняцце аб’ядноўвае ў сабе вельмі многае: імкненне быць добрым і не здзяйсняць дрэнных учынкаў, дапамагаць бескарысліва тым, хто мае патрэбу ў цяпле, клопаце і любові. Перавесці праз дарогу пажылога чалавека ці данесці яму цяжкія сумкі. Дапамагчы занесці калыску ў тралейбус маме з малым. Заступіцца за тых, каго крыўдзяць. Зрабіць падарунак дзеткам у дзіцячы дом. Пералічваць усё гэта можна бясконца. Бо добрых спраў, учыненых проста па нейкім унутранаму жаданні спантанна, вельмі шмат, але ўсе яны азначаюць адно паняцце — дабро.

Ад нараджэння чалавек па сваёй сутнасці з’яўляецца добрай натурай. Але год за годам акалічнасці жыцця складваюцца ва ўсіх па-рознаму. Хтосьці расце ў шчаслівай, добрай і добрай сям’і, акружаны клопатам, увагай, добрымі рэчамі і масай станоўчых эмоцый. Тады і вырастае дзіця з імкненнем рабіць добрыя справы і несці толькі добрае ў гэты свет.

Але бывае і па-іншаму. З самага нараджэння дзіця адчувае пачуццё непатрэбнасці нікому. Вакол адно зло, гвалт, адсутнасць нават мамінай ласкі. Тады дзіцяці складана зразумець, што дабро, а дзе зло. Бо ён не навучылі адрозніваць такія паняцці. З’яўляецца зло, якое разбурае чалавека і ўсё вакол яго. Толькі і ў гэтым дзіцяці ёсць часціцы дабра, якія дадзены чалавеку ад прыроды. І калі ў патрэбны момант яму дапамагчы, то добрыя якасці і ўчынкі выявяцца ў ім з большай сілай.

Бо без ліха існаваць не можа. Гэтыя паняцці заўсёды супрацьпастаўляюцца адзін аднаму. Любая хвароба з’яўляецца злом для чалавека, а лекар, які дапамагае справіцца з гэтым, здзяйсняе дабро. Колькі ў свеце людзей, якія займаюцца міласэрнасцю бескарысліва, толькі па клічы свайго сэрца.

Сардэчна для кожнага чалавека выяўляецца па-рознаму, але яно нясе ў сабе толькі адно — імкненне зрабіць добрае не таму, што гэта прапісана законам, а толькі па ўнутраным адчуванню. Нельга прымусіць зрабіць чалавека дабро. Яно адбываецца неўсвядомлена, а проста па загадзе сэрца. Наш сучасны розум часам блакуе такая праява пачуццяў. Многія людзі становяцца чёрствыми і чужыя праблемы ім нецікавыя. Мы праходзім міма чалавека, валяецца на зямлі, думаючы пра тое, што гэта алкаш напіўся і не можа ўстаць. Мы асуджаем яго, бок. А можа варта падысці да чалавека і паглядзець на яго? Бо яму можа быць проста стала дрэнна з сэрцам? А наша абыякавасць і перакруціў розум дазволяць памерці для кагосьці блізкага чалавека. Спыніцеся і дапамажыце незнаёмцу. Гэта і будзе дабром.

Вельмі часта некаторыя добрыя справы застаюцца дробяззю для навакольных, але для таго, каму яны адрасаваныя, могуць каштаваць цэлай жыцця.

Калі вам здаецца, што вы не рабілі добрых спраў, то выйдзеце на вуліцу, усміхніцеся мінаку і скажыце: «Добрай раніцы!» Гэта і стане пачаткам добрых спраў.

Складанне »Сардэчна» складанне на тэму «Што такое дабро?»

Сардэчна

Адрозненне паміж натуралістычна (у мураўскіх разуменні гэтага слова) і этычным разуменнем Д. адпавядае адрозьніваць д.У адносным і абсалютным сэнсе. Пры першым разуменні «добрае» — гэта добрае, г.зн. прыемнае, карыснае, важнае, а значыць, каштоўнае дзеля чагосьці іншага.

Хоць па імператыўна-каштоўнасны змест Д. як быццам суразмерна злу, іх онталягічны статус можа трактавацца розна: а) Д. і зло з’яўляюцца однопорядковыми пачаткамі свету, якія знаходзяцца ў пастаянным адзінаборстве (маніхейство); б) сапраўдным абсалютным сусветным пачаткам з’яўляецца боскае Д. як Балазе, або абсалютная Быццё, ці Бог, а зло — вынік памылковых або заганных рашэнняў чалавека, вольнага ў сваім выбары; у дачыненні да да быцьця зло ёсць нішто; так што Д., будучы адносным ў проціпастаўленне злу, абсалютна ў выкананні дасканаласці; зло — заўсёды адносна (Аўгусцін, B.C. Салаўёў); в) супрацьлегласць Д. і зла апасродкавана чымсьці іншым — Богам (Л. Шастоў), «вышэйшай каштоўнасцю» (Н.А. Бярдзяеў), у чым і заключана абсалютная пачатак маралі, і тым самым сцвярджаецца, што анталагічна і аксіялагічных Д . не з’яўляецца канчатковым паняццем. У высвятленні прыроды Д. было б дарэмна шукаць менавіта яго бытийственную аснову. Прырода Д. ня онтологична, а аксиологична. Тлумачэнне паходжання Д. не можа служыць яго абгрунтаваннем; таму логіка уласна каштоўнасных развагі можа быць аднолькавай як у таго, хто перакананы, што базавыя каштоўнасці даюцца чалавеку ў аб’яўленні, так і ў таго, хто лічыць, што каштоўнасці маюць «зямное» — сацыяльнае і антрапалагічны — паходжанне.

У структурна-маральным плане статус Д. распагоджваецца ў суаднясенні гэтага паняцця з паняццем «абавязак». Сутнасць этыка-тэарэтычнай антытэзы Д.
і абавязку заключаецца ў пытанні пра прыярытэт у маралі каштоўнасных або імператыўнага пачаў. У вырашэнні гэтай антытэзы ў гісторыі філасофіі прасочваюцца дзве тэндэнцыі — «этыка выгоды» (або ўтылітарызм ў шырокім сэнсе слова) і «этыка доўгу» (або кантыянства ў шырокім сэнсе слова). Паводле першай, паняцце Д. з’яўляецца асноватворным у маралі; паводле другой, вызначальным з’яўляецца паняцце належнага. Зрэшты, у рамках самога маральнай свядомасці каштоўнасныя і імператыўныя меркаванні взаимооборачиваемы: паколькі маральныя патрабаванні імператыўна значныя не самі па сабе, а ў дачыненні да недасканалай чалавечай волі, належнае абумоўлена Д. як каштоўнасцю; і, наадварот, сапраўднае Д. магчыма як дабрачыннасць, г.зн. як практычнае і дзейная выкананне чалавекам свайго доўгу.

Ідэя непераадольнай складнасці Д. і зла праходзіць праз усю гісторыю філасофіі і канкрэтызуецца ў шэрагу этычных палажэнняў: а) Д. і зло змястоўна взаимоопределены і пазнаюцца ў антитетическом адзінстве, адно праз іншае; б) фармальнае перанясенне узаемазвязанасці Д. і зла на індывідуальную маральную практыку багата спакусай чалавека; в) разумення зла недастаткова без гатоўнасці супраціўляцца яму; але супрацьстаянне злу само па сабе не вядзе да Д.; г) Д. і зло функцыянальна ўзаемаабумоўлены: Д. нарматыўна значна ў супрацьлегласці злу і практычна сцвярджаецца ў адхіленьні зла; іншымі словамі, сапраўднае Д. — гэта дзеянне Д., г.зн. дабрачыннасць як практычнае і дзейная выкананне чалавекам разумных яму маральлю патрабаванняў. Аднак будучы «збалансаванымі» на ўзроўні паняццяў, Д. і зло прадастаўляюць няроўныя падставы для ацэнкі адпаведных дзеянняў. Адна справа вяршыць Д. ці зло і іншае — дазваляць злу дзеяцца (інш. Людзьмі, збегам абставінаў і г.д.). І хоць пры выбары паміж вялікім і меншым дабром варта выбіраць большае, а паміж вялікім і меншым злом — меншае, з маральнага т.зр. шкоду зла значней, чым карысць Д. Недапушчэнне несправядлівасці з маральнага т.зр. істотней, чым твор міласэрнасці.

Філасофія: энцыклапедычны слоўнік. — М .: Гардарики. Пад рэдакцыяй А.А. Івін. 2004.

Філасофскі энцыклапедычны слоўнік. 2010.

Новая філасофская энцыклапедыя: У 4 тт. М .: Думка. Пад рэдакцыяй В. С. Стёпина. 2001.

дабро б — дабро б … Арфаграфічны слоўнік-даведнік

дабро б — дабро б … Арфаграфічны слоўнік рускай мовы

Сардэчна — пар. матэрыяльна, усё добрае пар. маёмасць або дастатак, а зьдзірства, добришко, асоб. рухомасць. Ўсё дабро, альбо добрае маё прапала. У іх прорву дабра па куфра. Ўсякае дабро прах. | У духоўным · знач. карысць, што сумленна і карысна, усё чаго патрабуе … Толковый словарь Даля

дабро — [карысць] наз., С., Употр. часта Марфалогія: (няма) чаго? дабра, чаму? дабру, (бачу) што? дабро, чым? дабром, пра што? пра дабро 1. Сардэчна гэта ўсё добрае, станоўчае, накіраванае на карысць. Дабро перамагае зло. | Дабро абавязкова пераможа. 2. … … Толковый словарь Дзмітрыева

дабро — Сардэчна, а, пар. 1. Нешта станоўчае, добрае, карыснае, супрацьлеглае злу; добры ўчынак. Жадаць дабра каму н. Не на добрае (прадвесціць благое; разг.). Зрабіць шмат дабра людзям. Памінаць дабром (успамінаць з удзячнасцю, з добрым … … Толковый словарь Ожегова

Сардэчна — Містэрыя пачуццяў * Успамін * Жаданне * Мара * Асалода * Адзінота * Чаканне * Падзенне * Памяць * Перамога * Параза * Слава * Сумленне * Страсць * Забабоны * Павага * … Зводная энцыклапедыя афарызмаў

Сардэчна — Сардэчна ♦ Bien Усё абсалютна добрае. Калі ўсякая каштоўнасць, як я перакананы, адносная, то дабро — не больш чым ілюзія, то што застанецца ад станоўчага ацэначнага меркаванні, калі адрынуць суб’ектыўныя ўмовы, дзякуючы якім яно … … Філасофскі слоўнік Спонвиля

Сардэчна — 1. ДОБРО1, дабра, мн. Не, пар. 1. Станоўчае пачатак у маральнасці, ант. зло. Людзі імкнуцца да праўды, дабра і прыгажосці. 2. Тое, што добра, карысна, прыемна. Дабра вам, дабра жадаю. З гэтага дабра не выйдзе. «Няма ліха без дабра.» (Паслы.) «Ад … … Толковый словарь Ушакова

Сардэчна — 1. ДОБРО1, дабра, мн. Не, пар. 1. Станоўчае пачатак у маральнасці, ант. зло. Людзі імкнуцца да праўды, дабра і прыгажосці. 2. Тое, што добра, карысна, прыемна. Дабра вам, дабра жадаю. З гэтага дабра не выйдзе. «Няма ліха без дабра.» (Паслы.) «Ад … … Толковый словарь Ушакова

Сардэчна — 1. ДОБРО1, дабра, мн. Не, пар. 1. Станоўчае пачатак у маральнасці, ант. зло. Людзі імкнуцца да праўды, дабра і прыгажосці. 2. Тое, што добра, карысна, прыемна. Дабра вам, дабра жадаю. З гэтага дабра не выйдзе. «Няма ліха без дабра.» (Паслы.) «Ад … … Толковый словарь Ушакова

Wir verwenden Cookies für die beste Präsentation unserer Website. Wenn Sie diese Website weiterhin nutzen, stimmen Sie dem zu. OK

Перейти к содержанию

Дзяржаўная ўстанова адукацыі   «Гімназія г. Буда-Кашалёва»

Спадчына

Буда-Кашалёўшчыны

Выканала

Вучаніца 10  класа

ДУА
“Гімназія г.Буда-Кашалёва”

Лозка
Юлія Сяргееўна

Кіраўнік

Церахава
Людміла Мікалаеўна, настаўнік беларускай мовы і літаратуры

ДУА
“Гімназія г.Буда-Кашалёва”

г. Буда-Кашалёва, 2016

Змест:

I
.Уводзіны…………………………………………………………………….2

II. Віды  дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва……………………………..4

II.1. Вышыўка……………………………………………………………………..4

II.2. Вязанне………………………………………………………………………………..5

II.3. Ганчарства……………………………………………………………….6

II.4. Пляценне і саломапляценне…………………………………………….7

II.5. Бондарства……………………………………………………………….9

II.6. Разьба па дрэве. Вырабы з драўніны………………………………….11

II.7. Ткацтва………………………………………………………………….12

III. Заключэнне………………………………………………………………13

IV. Літаратура………………………………………………………………..14

V.
Дадатак

Дадатак
1……………………………………………………………………..15

Дадатак
2……………………………………………………………………..17    

Дадатак
3……………………………………………………………………..18

Дадатак
4……………………………………………………………………..19

Дадатак
5……………………………………………………………………..20

Дадатак
6……………………………………………………………………..23

Дадатак
7……………………………………………………………………..24

Дадатак
8……………………………………………………………………..26

Дадатак
9……………………………………………………………………..27
I. Уводзіны

Ад прадзедаў спакон вякоў

Мне засталася спадчына;

Паміж сваіх і чужакоў

Яна мне ласкай матчынай.

Янка Купала

Спадчына!  Якое простае слова і які
няпросты яго сэнс! Спадчына – гэта наша мінулае, наша памяць. Цяжка ўявіць сябе
чалавекам без гісторыі, без кроўных сувязей з роднай зямлёй.

Кожнаму пакаленню застаецца ў спадчыну
тое, што стварылі талент і працалюбства бацькоў, продкаў, тое, што выяўляе
нацыянальнае аблічча народа, яго душу, яго імкненні, тое, што кожнае пакаленне
павінна шанаваць і памнажаць.

Свая, цудоўная спадчына ў беларускага
народа. Стагоддзямі, узбагачаючы і ўдасканальваючы, выраблялі беларусы ўзоры
народнага мастацтва, у якім сцвярджалі свой эстэтычны ідэал, у якое ўкладвалі
тонкі густ і высокае майстэрства. Адыходзіла і губляляся многае – лёс не песціў
беларусаў. Але і тое, што засталося, раскрывае перад нашым, сучаснікам,
па-мастацку дзівосны, па-філасофску мудры свет народа – пранікнёнага творцы і
ашчаднага захавальніка лепшага, таленавітага. Беларуская народная творчасць –
паэма жыцця беларускага народа на ўсіх этапах гісторыі, люстра яго душы,
невычэрпная крыніца творчага натхнення і мастацкіх вобразаў.

Народ заўсёды і ва ўсім – мастак. Усякі
выраб яго рук адухоўлены шчырасцю пачуцця, расквечаны цікавай выдумкай. Таму
творы народнага, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва ва ўсе часы былі і застаюцца
бясспрэчнымі ўзорамі сапраўднага мастацтва, дзейсна ўплываюць на сучасную культуру,
на яе далейшае развіццё і ўзбагачэнне.

Мэтай маёй работы з’яўляецца даследаванне спадчыны Буда-Кашалёўшчыны.

Ёсць такое месца ў нашым краі, дзе
вякамі песня не змаўкае!

На ўскрайку Беларусі, ля ракі – Буда-Кашалёва
дарагі.

Ёсць такія людзі ў нашым краі, што,
напрацаваўшыся, – спяваюць,

А ў вольны час – цуды сваімі рукамі
ствараюць.

Цуды гэтыя, як навуку, неабходна дзецям
сваім перадаць і ўнукам,

Каб зналі ўсе і бераглі  спадчыну сваёй
зямлі.

Задачы :

 пазнаёміць з беларускімі традыцыйнымі рамёствамі, якія
меюць месца на      Буда-Кашалёўшчыне;

 папулярызаваць нарoднае мастацтва;

 прывабліваць навучэнцаў да народных традыцый, павышаць іх
этнакультуру;

 далучаць школьнікаў да свету людзей працы, майстроў сваёй
справы, увесці ў мінулае рамёстваў;

 пабудзіць да практычай дзейнасці па асваенні пэўнага
традыцыйнага рамяства.

II. Віды дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва

II.1. Вышыўка

Здаўна адным з абавязковых заняткаў
жанчыны на  Беларусі лічылася вышыўка. Вышыўкай пачалі займацца яшчэ ў глыбокай
старажытнасці. Ёй упрыгожвалі адзенне, абрусы, ручнікі, сурвэткі. Прыёмы
вышыўкі беражліва перадаваліся з пакалення ў пакаленне, яны паступова
ўскладняліся і набывалі закончаны выгляд.

Разнастайныя і цікавыя мастацтва вышыўкі беларускага
народа. Яны адрозніваюцца простымі геаметрычнымі кампазіцыямі ў спалучэннямі з
расліннымі матывамі.

Гладзь – від вышыўкі, які вядомы са старажытнасці. У
традыцыйным народным побыце беларусаў бытуе і ў наш час. Ёю аздабляюць ручнікі,
парцьеры, абрусы, фіранкі, пасцельную бялізну; ёю займаюцца на некаторых
фабрыках мастацкіх вырабаў.  Вышываюць гладдзю і ў Губіцкім доме рамёстваў
нашага раёна  (Дадатак 1)

II.2. Вязанне

Вязанне – гэта тэхніка стварэння
вырабаў з суцэльных нітак, выгінаннем іх ў петлі, якія пераплятаюцца паміж
сабой уздоўж і ўпоперак. Для вязання выкарыстоўваюцца ніткі шарсцяныя,
баваўняныя, з хімічных валокнаў. Ручное вязанне пашырана ў хатнім ужытку
насельніцтва, выконваецца драўлянымі, металічнымі пруткамі ці кручкамі. На
Беларусі вязанне вядома здаўна. Вязалі ўжытковыя рэчы: рукавіцы, шкарпэткі,
сурвэткі, абрусы, накідкі на ложак. У ХІХ стагоддзі высокімі мастацкімі якасцямі
вызначыўся асаблівы від вязаных вырабаў – карункі.

Карункі пашыраны па ўсёй Беларусі. Іх
выраблялі з суравых ці адбеляных ільняных, а з канца ХІХ стагоддзя белых
баваўняных нітак. Выкарыстоўвалі карункі для аздаблення ручнікоў, абрусаў,
навалачак ці як самастойны выраб (сурвэткі, абрусы).

З серадзіны ХХ стагоддзя вядомы
аб’ёмныя карункавыя вырабы (карзінкі, кошыкі, вазы). З плеценых карункаў
выраблялі чапцы, паясы. Бываюць карункі ў выглядзе ажурнай сеткі, плеценыя на
раме (пакрывалы на ложкі, абрусы), або вытканыя на кроснах (посцілкі, дзе
тканыя часткі чаргуюцца з карункавымі). Для беларускіх народных карункаў
характэрна спалучэнне строгага геаметрычнага арнаменту з расліннымі матывамі,
выявамі людзей, фігуркамі жывёл, птушак.

          
Вязанне таксама актуальна і папулярна ў наш час.  Ім займаюцца навучэнцы РЦТДіМ
майго горада   (Дадатак 2).
II.3. Ганчарства

Ганчарства — агульная
назва аднаго з найважнейшых заняткаў — вытворчасці ганчарных вырабаў
гаспадарчага і дэкаратыўна-прыкладнога прызначэння з гліны. Назва паходзіць ад
слова «горн».

У эпоху Кіеўскай Русі
асноўнымі цэнтрамі, дзе займаліся гэтай справай, былі гарады Полацкай,
Тураўскай і Смаленскай зямель, Панямоння. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі былі
створаныя ганчарныя арцелі. Выраб глінянага посуду ў якасці дапаможнага
промыслу існаваў нават у некаторых калгасах.

Гліна, сыравіна для
ганчарных спраў, знаходзілася ў наваколлі амаль што кожнай вёскі, прылады працы
былі ў кожнай сялянскай гаспадарцы. Спачатку вырабы проста ляпілі з гліны, пазней
карысталіся ганчарным кругам. Для абпальвання керамікі будавалі невялікую
печ-горан з камянёў. Калі вырабаў было не многа, толькі для сваёй гаспадаркі,
абпальвалі ў хатняй печы.

У сялянскай сядзібе
вырабляліся толькі самыя простыя і неабходныя ў гаспадарцы рэчы, больш
складаныя ў вырабе куплялі на кірмашы ў
рамеснікаў. Гэта вазоны, букетніцы,
кубкі, друшлякі. На кірмашы керамічныя вырабы былі прыгажэйшыя і ў больш
багатым асартыменце, былі і фабрычныя вырабы.

       
У цэнтры народнага быту  ў вёсцы Чабатовічы Буда-Кашалёўскага раёна на цалкам
рэканструяваным вясковым падворку ўзноўлены побыт мясцовых жыхароў пачатку
мінулага стагоддзя. Тут есць склеп, адрына, іншыя надворныя пабудовы.
Непасрэдна ў хаце — старадаўнія рэчы, а таксама калекцыі тканых вырабаў,
адзежы, упрыгожанняў, якія шмат гадоў збіралі супрацоўнікі мясцовага Дома
культуры. У цэнтры народнага побыту праводзяць экскурсіі для школьнікаў усяго
раёна і дарослых, старадаўнія абрады, майстар-класы рамеснікаў па ткацтве,
вышыўцы, ганчарнай справе, якімі славіліся мясцовыя жыхары  (Дадатак 3).

II.4. Пляценне і
саломапляценне

Апрача ганчарства
сялянскія сем’і займаліся пляценнем. З каранёў маладой сасны плялі кошыкі для
бульбы і збору грыбоў, калыскі — люлькі для немаўлят. З лыка, кары маладой ліпы,
рабілі лапці — найлепшы абутак для сенакосу, розныя корабы і каробкі.
Спадручным матэрыялам была і салома, лён. З ільнянога валакна
плялі вяроўкі. Апрацоўвалі і скуру, воўну.

Побач з дарослымі
заўсёды знаходзіліся дзеці. Малодшыя з цікавасцю назіралі, большыя дапамагалі ў
рабоце. Такім чынам майстэрства і традыцыі рамёстваў перадаваліся з пакалення ў
пакаленне. Многае захавалася да нашага часу, бо матэрыялы для рамёстваў
прыродныя, лёгкадаступныя, растуць у лесе, на полі, на берагах рачулак, а то і пад
плотам.

           У
Буда-Кашалёўскім раёне пляценне працягвае сваё жыццё. Вырабы Івольскага
дзіцячага сада –базавай школы радуюць вока і захапляюць сваёй прыгажосцю  (Дадатак
4).

          Сучаснае народнае мастацтва – складаная,
шматаспектная, неадназначная з’ява нацыянальнай культуры, якая існуе і
развіваецца ў разнастайных відах і формах. Адны яго віды, не знаходзячы свайго
месца ў сучасных культурных працэсах, сталі здабыткам мінулага, іншыя
захаваліся амаль без змяненняў, трэція атрымалі новае жыццё, нярэдка заметна
змяніўшы свой характар, формы, асаблівасці існавання і прымянення.   
Найбольш наглядна дэманструе гэтыя працэсы саломапляценне – самая яркая з’ява ў
сучаснай народнай творчасці, своеасаблівы нацыянальны феномен мастацкай
культуры Беларусі.
         Увабраўшы, пераасэнсаваўшы і перапрацаваўшы вопыт папярэднікаў,
сучасныя майстры саломапляцення змаглі выйсці на новы, значна больш высокі
ўзровень у гэтай вобласці творчасці: ад умоўна-сімвалічных вырабаў
аграрна-абрадавага назначэння і даволі простых па форме цацак да сапраўдных
твораў мастацтва.
        Нельга не захапляцца невычэрпнымі тэхналагічнымі і мастацкімі
знаходкамі  сучасных майстроў саломапляцення, якія пастаянна адчыняюць
усё новыя і новыя магчымасці празаічнага матэрыяла. Разнастайнасць фактуры
дасягаецца супастаўленнем тоўстых і тонкіх саломінак, размяшчэннем іх пад
рознымі вугламі, касымі зрэзамі, драбленнем. Паверхня вырабаў пераліваецца,
іграе, ласкае вочы каляровай і пластычнай гармоніяй, выключнай чуткасцю
матэрыяла. Прастатой і логікай форм, традыцыйнасцю і вобразнасцю адрозніваюцца
невялікія фігуркі сувенірнага і мастацкага назначэння.

         Святочнасць і манументальнасць характэрны творам
выставачнага назначэння  Губіцкага  дома рамёстваў, Уваравіцкага
цэнтра дзіцячай творчасці нашага раёна і Івольскага
дзіцячага сада—базавай школы  (Дадатак 5).

II.5.  Бондарства

Бондарства – выраб драўлянага посуду з клёпак. Клёпкі
(падоўжныя трапецападобныя ці акруглыя планкі) апрацоўвалі на варштаце
(прыстасаванне для сталярных работ) з дапамогай струга, гэбля і гэбліка. Абручы
рабілі на варштаце з дапамогай струна і нажа, гнулі на спецыяльнай калодзе –
гбале, ці бабе. Днішча размячалі цыркулем. Найбольш старажытны спосаб –
сцягванне бочак абручамі рознай велічыні з дапамогай нацягуша і чакухі; пазней
выкарыстоўвалі таксама вяроўкі ці ланцугі, якія намотваліся на кола (па тыпе
лябёдкі), кліны і лісічкі (драўляныя зажымы). Важным у бандарнай справе было
выкарыстанне той ці іншай драўніны: народныя майстра ўлічвалі пароду дрэва,
стан, вільготнасць, умовы росту, сезон нарыхтоўкі. Адной з самых каштоўных
парод быў дуб. З яго выраблялі бочкі і кадкі пад квас, сок, грыбы, гародніну;
пры гэтым апрача трываласці і даўгавечнасці пасудзін мелася на ўвазе і
здольнасць драўніны надаваць прадуктам спецыфічны смак, садзейнічаць працэсу
квашання. З дубу рабілі таксама вёдры для студні, барылкі, кубельцы і дзежкі. Асіна
і вольха больш прыдатныя для мер ёмітасці, пасудзін пад збожжа, кублаў для
адзення. З асіны рабілі бочкі пад капусту. Абручы для посуду выраблялі звычайна
з ляшчыны і дубу, радзей з елкі.

Беларускія майстры, дасканала валодаючы бандарным
інструментам, тонка адчувалі пластыку дрэва. Ведаючы разнастайныя якасць пэўных
парод, яны ўмела выкарыстоўвалі іх пры вырабе розных відаў посуду.
Майстар-бондар падыходзіў да кожнага традыцыйнага элемента асэнсавана і рабіў
усё трывала, з густам.

Дзяжа — бандарная пасудзіна
для заквашвання цеста. Мела форму звужанай зверху шырокай бочачкі без вушак,
накрыўку (вечка) з абечкам, аб’ём 20-30 літраў. Рабілі яе з дубовых ці хваёвых
(з некалькімі дубовымі) клёпак; дуб паскараў працэс квашэння і надаваў цесту
лёгкі прыемны водар. Дзяжа карысталася вялікай павагай, звязанай з культам
хлеба.

Кадушка — бандарная, радзей выдзеўбаная пасудзіна розных памераў у
форме ўсечанага конуса, звужаная даверху. Называлася таксама кадзь, кадка.
Звычайна без вушак. Выкарыстоўвалася для захавання прадуктаў – квашанай капусты
і буракоў, салёных агуркоў, грыбоў, соку, квасу ды інш. Кадкі вялікіх памераў –
кадзі (1,5 – 1,6 м. у вышыню) – выкарыстоўвалі для захавання збожжа і мукі.
Нярэдка, як і бочкі, замацоўваліся стацыянарна на глінянай аснове ў свірнах ці
клецях. Пашыраныя ў хатнім побыце са старажытнасці, захаваліся да нашага часу  (Дадатак 6).

На жаль, майстроў,
якія б займаліся гэтай справай зараз, у нашым раёне я не знайшла.

II.6.
Разьба па дрэве.    Вырабы з драўніны

Разьба па дрэве – спосаб апрацоўкі драўніны з дапамогай
спецыяльных інструментаў. Разьбяныя ўпрыгожванні з даўніх часоў знаходзілі
шырокае ўжыванне пры апрацоўцы архітэктурных дэталяў драўляных будынкаў, пры
вырабе мэблі і прадметаў хатняга ўжытку.

Для разьбяных прац лепш за ўсё ўжываць умерана цвёрдую
драўніну з тонкімі і раўнамернымі валокнамі. У паўночных
раёнах нашай краіны матэрыялам для разьбы можа служыць хвоя і кедр. У паўднёвых
раёнах — кіпарыс, арча, карагач, ціс. Для тонкіх і дробных прац выкарыстоўваецца
самшыт, груша, клён. У мэблі матэрыялам для разьбы служыць драўніна розных
парод, у тым ліку: арэх, дуб, груша, алешына. Для архітэктурных упрыгожванняў
лепш за ўсё драўніна ліпы.

Берасцень – гліняная пасудзіна, абгорнутая бяростай.
Берасцяная аплётка надавала трываласць і зніжала цеплаправоднасць сценак
глінянага посуду (збанкоў, гладышоў, цёрлаў, слоікаў і інш.), прызначанага для
захавання ці халоднага прыгатавання ежы.  Берасцяныя вырабы здаўна бытавалі і ў
беларусаў. У сярэдзіне 20 ст. берасцяныя вырабы выйшлі з ужытку. У наш час
адноўлены промысел па вырабу рэчаў мастацкага і сувенірнага прызначэння
(дэкаратыўныя талеркі, шкатулкі, пудраніцы, біжутэрыя).

         
Даўбёжнае рамяство – вытворчасть выдзеўбанага посуду і іншых вырабаў з дрэва
шляхам даўбення ці апрацоўкі яго натуральных (дуплістых) форм. Даўбёжнае
рамяство – адно з найбольш старажытных. Яно практычна насіла характар хатняй
вытворчасці. Выкарыстоўвалі звычайна мяккаслойныя і падатлівыя пароды драўніны.
У гэтай вытворчасці карысталіся долатам, сякерай, пілой, цыркулем.

       
У наш час выраб даўбежнага посуду эпізадычна трапляецца ў прыватных
гаспадарках. На Буда-Кашалёўшчыне Уваравіцкі цэнтр дзіцячай творчасці можа
ганарыцца сваімі вырабамі з драўніны (Дадатак 7).

II.7
Ткацтва

Ткацтва — выраб тканін з пражы. Ткачыхі
выраблялі посцілкі, ручнікі, абрусы, дываны, падвойныя дываны ў  розных
тэхніках: перабору, закладання. Выкарыстоўваўся геаметрычны арнамент.

Посцілкі і дываны найчасцей  ткалі ў
палосы без танальных адценняў і з адценнямі вяселкі, часам у клетачку. У апошні
час пашырылася кампазіцыя з каляровых палос, якія чаргуюцца.

Ручнiкi ткалi на кроснах з iльняных, баваўняных нiтак,
аздаблялi ўзорыстым натыканнем, вышыўкай, вязанымi i плеценымi махрамi.

Для арнаменту характэрны прамалiнейнасць абрысаў даволi
буйных матываў, прастата і яснасць узораў, спакойны рытм чаргавання аднародных
элементаў, сiметрыя малюнка. Значэнне матываў звязана з такiмi спрадвечнымi
паняццямi, як дабро, святло, жыццё, урадлiвасць. Яны ўспрымаюцца таксама, як
знакi сонца, агню, зямлi, неба, вады, святла.

Беларускi ручнiк у лепшых сваiх узорах дае прыклад
высокамастацкай  тканiны з ярка выяўленым характарам аздаблення. 
Своеасаблiвасць яго – у выкарыстаннi льняных нiтак для фонавага палатна i
баваўняных нiтак для ўзорыстага малюнка, у чырвонай аднаколернасцi  ўзораў,
хаця i адцененых невялiкай колькасцю чорнага тону, у перавазе геаметрычнага
арнаменту, у арыгiнальных вырашэннях кампазiцый, размешчаных у большасцi  па
гарызантальнай восi (Дадатак 8).

Цэнтр народнага быту ў
вёсцы Чабатовічы праводзіць майстар-класы па ткацтве і вышыўцы для жадаючых
навучыцца гэтай справе.

III. Заключэнне

У працэсе даследавання я ўпэўнілася ў вялікай спадчыне
Буда-Кашалёўскага раёна ў розных напрамках.Традыцыі нашага краю застаюцца, перадаюцца
з пакалення ў пакаленне. Гэта магчыма часткова дзякуючы дамам рамёстваў,
вучэбным установам, якія дапамагаюць пашырыць кола людзей, што цікавяцца гэтымі
справамі.

У наш час жыхары Буда-Кашалёўскага раёна працягваюць
займацца   вышыўкамі, вязаннем, пляценнем, саломапляценнем.

         
Раённы цэнтр творчасці дзяцей і моладзі, Губіцкі дом рамёстваў, Уваравіцкі
цэнтр дзіцячай творчасці, Івольскі дзіцячы сад—базавая школа, Цэнтр народнага
быту ў вёсцы Чабатовічы—гэта ўстановы, якія захоўваюць і распаўсюджваюць
гістарычную спадчыну  маёй малой Радзімы, адраджаюць яе мясцовыя традыцыі і
нацыянальную культуру (Дадатак 9).

        
Праведзенае мной сацыялагічнае апытанне шляхам анкетавання гімназістаў на тэму
“Беларускія народныя промыслы і рамёствы” паказала, што навучэнцы мала знаёмы з
традыцыйнымі беларускімі рамёствамі, якія працягваюць сваё жыццё і зараз у
нашым горадзе і раёне. Варта зрабіць выснову: каб выхаваць патрыёта і
грамадзяніна сваёй краіны, трэба пачынаць з малога – з вывучэння традыцый, свят
і абрадаў. Нашы продкі вельмі любілі сваю радзіму, шанавалі, паважалі блізкіх і
родных. Новае пакаленне, на жаль, забывае свае вытокі. Трэба выпраўляць сітуацыю
і ўжо з малога ўзросту ўкладваць у дзіця паняцці “народныя традыцыі”, “народныя
святы”, “народныя абрады”, “народныя промыслы і рамёствы”.

IV.
Літаратура

1.
Жаўруковая песня Радзімы: народныя духоўныя скарбы Буда-Кашалёўскага краю,
2008, Гомель “Сож”

2.
Народная культура Беларусі, В.С.Цітоў, Мінск, 2006

3.Памяць: Гіст.-дакум. Хроніка Буда-Кашалеўскага
раёна. У 2 кн. – Мн.: БЕЛТА, 2002. – 544с.: іл.

4.
www.buda—koshelevo.gomel—region.by

Дадатак
1. Вышыўка.

     Вышыўкі аўтара
работы

Дадатак
2. Вязанне.

Дадатак 3  Цэнтр народнага быту ў вёсцы
Чабатовічы

Дадатак 4.  Пляценне

Дадатак
5. Саломапляценне.

 

У
Губіцкім доме рамёстваў

Саломапляценне.     Вырабы Івольскага
дзіцячага сада—базавай школы

Дадатак 6.  Бондарства

Дадатак 7.   Уваравіцкі цэнтр дзіцячай
творчасці

Уваравіцкі цэнтр дзіцячай творчасці

Дадатак 8.   Ткацтва

Дадатак 9.   Мая Буда-Кашалёўшчына

        

Ці задумваліся вы, што азначае для кожнага з нас слова “спадчына”? З такога пытання пачалася краязнаўчая вандроўка “Вяртанне ў мінулае”,  якую мы здзейснілі разам з выхаванцамі Асарэвіцкага  сацыяльнага прытулку.

Дарэчы, актыўнымі ўдзельнікамі самых розных тэматычных мерапрыемстваў, што наладжваюцца  ў нашай бібліятэцы. Іх задумваем і арганізоўваем разам з выхавальнікам Віктарам Падвербным. І на гэты раз  было  вырашана    пазнаёміць  дзяцей   з  адраджэннем нашай спадчыны, духоўных каштоўнасцей народа, расказаць аб адным з прыярытэтных напрамкаў дзейнасці бібліятэкі – краязнаўчай рабоце. А каб адчуць подых мінулага, адчынілі дзверы ў этнаграфічны пакой “Наша спадчына”.

Дзеці даведаліся аб тым, што справа па захаванасці народнай спадчыны пачалася са стварэння ў бібліятэцы этнаграфічнага куточка, які ў чэрвені 2006-га перамясціўся ў асобны пакой. І ён стаў кожны год, дзякуючы падтрымцы мясцовых жыхароў, папаўняцца новымі экспанатамі. У выніку з’явілася чатыры экспазіцыі: “Нацыянальнае адзенне”, “Народныя рамёствы”, “Прылады працы”, “Робім самі”. Аб звычаях і абрадах вяскоўцаў,  тапанімічных назвах, прызначэннях прадметаў побыту расказваюць матэрыялы, змешчаныя ў папках “Юраўскі карагод”, “Фальклорныя святы і абрады”, “Рамёствы нашай   вёскі”,  “Адзенне нашай вёскі”, “Паходжанне назваў нашых мясцовасцей”, “Аб чым прадметы даўніны табе паведаміць павінны”.

Дзеці змаглі на свае вочы пазнаёміцца з экспанатамі, сабранымі ў этнаграфічным пакоі. Такімі, напрыклад, як дзяжа – драўляная ёмістасць, у якой ставілі цеста для хлеба. Лічылася, як яно будзе расці, так будзе расці і дабрабыт у хаце. Начоўкі,  што    выкарыстоўваліся замест сучаснай пральнай машыны, вярнулі ў часы, калі ў сялянскіх сем’ях было шмат дзяцей, і сарочкі ва ўсіх – доўгія, льняныя. Каб вымыць, збіралі з печы залу і залівалі яе гарачай вадой, замочвалі бялізну ў жлуктах. А потым цягнулі яе на санках да ракі. Там білі доўга пранікам, каб знішчыць гразь, і паласкалі. Чым больш лён б’еш, тым больш мяккі і белы ён робіцца.

Шмат аб чым распавялі таксама юным вандроўнікам газавая лямпа, серп, маслабойка, ручнікі… З вялікай цікавасцю слухалі яны расказ аб мінулым. А колькі сыпалася пытанняў! Значыць, не дарэмна сабіралі ўсе гэтыя прылады,  рэчы: адна справа – пачуць і зусім іншая – убачыць, паназіраць. Напрыклад, як прасавалі тую ж бялізну качолкамі. Гэта дае магчымасць уявіць наступным пакаленням, як жылі і працавалі, чым займаліся іх папярэднікі. І шчыры інтарэс дзяцей да мінулага свайго народа застаецца толькі вітаць.

Кожны чалавек непарыўна звязаны са сваёй Радзімай. Ён павінен ведаць яе гісторыю, цікавіцца культурай і літаратурай, усім, што засталося нам у спадчыну, што ствараецца душой і працай народа.

Валянціна ХМЕЛЯНОК,
бібліятэкар Асарэвіцкай бібліятэкі

В современном обществе остается все меньше и меньше людей, которым присуще такое качество, как доброта. Люди стали безразличными и равнодушными к чужим бедам.

Я считаю, что без добра невозможно жить. Я верю, что все добрые поступки обязательно вернутся, положительно повлияют на дальнейшую жизнь человека.

Я стараюсь ежедневно совершать добрые поступки. Подкармливаю голубей и бездомных животных, помогаю пожилым людям и просто людям, которые нуждаются в помощи. Сделать добро это же так просто, поднять человеку настроение, помочь больным,

защитить слабых людей.

В душе разливается тепло, когда сделав доброе дело, видишь довольную сытую собаку или улыбку людей, слышишь приятные слова в свой адрес. Призываю всех людей делать добрые дела, ведь всякое в жизни бывает, возможно и вам когда-нибудь протянут руку помощи.

Делать добро нужно бескорыстно. Не могу передать ощущение радости и гордости, которое испытываешь совершив очередной добрый поступок.

Для того, чтобы быть добрым и совершать добрые дела нужно каждый день работать над собой. Бороться с ленью, обидами, учиться

искренне любить и ценить друзей и близких, хорошо относится к незнакомым людям.

Если люди перестанут быть эгоистичными и не будут проходить мимо человеческой беды, мир станет намного ярче, добрее и позитивней.

2, 3, 4, 5, 6 класс

Сочинение про Добрые поступки

А что это такое? Что подталкивает людей совершать их? Мне кажется, что любой человек дарит добро по какой-то причине, исходящей его души.

Кому-то они даются легко и являются ежедневной привычкой, обыденным делом. А для некоторых – сложность, состоящая в том, что нужно переступить через себя, свои взгляды и убеждения.

В любом случае, можно сказать, что добрые дела и поступки – это не только награда тем, на кого они направлены. Это еще и возможность развития себя как личности тому, кто их совершает. Ведь быть добрым совсем не сложно. Можно уступить место в транспорте, и не важно, пожилой человек это или простая студентка.

Можно придержать дверь, выходя из магазина, пропустив кого-то вперед. Или положить в гардеробе в карман какого-то незнакомого ученика вкусную конфету с пожеланием хорошего дня.

Представьте себе, идет человек по дороге, ему грустно. Может он переживает какие-то сложности и неприятности. А навстречу идет прохожий, на лице которого сияет искренняя улыбка. Ну как можно не улыбнуться в ответ?

Ведь это просто! Не требует больших усилий.

В наше время закрытости, агрессии и ненависти, добрые поступки так важны и необходимы. Как было бы замечательно, если б каждый человек на Земле сделал прямо сейчас один простой жест доброты и щедрости. Сколько людей это могло бы спасти, скольким людям бы улучшило настроение, а может и изменило их жизни?

Древняя пословица гласит: относись к другим так, как хотел, чтобы относились к тебе самому. Несомненно, каждому хотелось бы больше доброты и заботы по отношению к себе. А делаем ли мы это для других? Дарим ли тепло, помогаем нуждающимся?

Подбадриваем тех, кто грустит?

Вот где можно разгуляться фантазии. Вместо того чтобы сидеть у экранов телевизоров или мониторов компьютеров, затрачивая свое время и силы впустую, каждый из нас может протянуть руку навстречу доброте. Сделать шаг в лучшее самостоятельно, позвав за собой друзей и близких.

Кто может улучшить мир, в котором мы живем, если не мы сами. Это совсем не сложно, главное не забывать творить добрые дела.