.Удых…Крык нованароджанага малога. Ён з’явіўся на святло, і адразу спрабуе абвясціць аб сваім нараджэнні
Цяпер Хатынь — мемарыяльны комплекс (54 км ад Мінска). Гэты мемарыял быў адкрыты ў
Нясвіжскі замак — палацава-замкавы комплекс, змешчаны ў паўночна-усходняй частцы горада Нясвіжа Мінскай вобласці Беларусі.
«Чалавек жыве на зямлі, на сваей зямлі, на сваей малой радзіме. Мы жывем у
У кожнага чалавека ёсць свая родная мова. І кожны ўлічвае сваю кропку гледжання аб
Парку, які носіць імя выдатнага беларускага паэта, да Другой Сусветнай вайны не было. На
Валерыя Гарбач, 7 “Б” клас
Самы дарагі чалавек.
Самы дарагі чалавек. Хто гэта? Я ведаю, што вы ўжо зразумелі. Гэта – яна. Гэта тая, што падаравала мне жыццё, што шануе мяне, клапоціцца і любіць, нягледзячы не на што. У яе прыгожыя вочы, чыстае сэрца, мяккія і заўсёды ласкавыя рукі. А якая яна добрая, разумная!
Яна ўсё раскажа: пра каханне, пра жыццё, пра ўвесь свет вакол мяне. Яна ніколі не скардзіцца на мяне, не тымае злосці ці крыўды, бо ведае, што я яшчэ не такая разумная, як яна. Яна радуецца маім перамогам і турбуецца, калі ў мяне нешта не атрымліваецца. Яна ніколі мяне не перастане любіць, бо я ў яе такая адзіная. Як і яна ў мяне!
Безумоўна, самы дарагі чалавек – гэта МАМА.
Дзмітрый Гаргун, 7 “Б” клас
Мая мама
Самы дарагі і лепшы чалавек для мяне – гэта мая матуля. Я магу расказаць ёй любую таямніцу, даверыць усе свае сакрэты. Яна заўсёды дапаможа мне і дасць добрую параду.
Мая матуля вельмі прыгожая. У яе блакітныя вочы і светлыя валасы. Я здзіўляюся, як яна паспявае зрабіць столькі спраў: у доме заўсёды чысціня і парадак, мама вельмі смачна гатуе. Да дня майго нараджэння матуля ўпрыгожвае кватэру шарамі і рознакаляровымі плакатамі, гатуе вельмі смачны торт.
Я вельмі шкадую і люблю сваю матулю.
Дзіяна Вашчыла, 7 “Б” клас
Матуля
Самы дарагі для мяне чалавек – гэта маці.
Мая мама сярэдняга росту, у яе прыгожыя прамыя валасы, блакітныя вочы. Яны заўсёды ясныя. У маёй мамы прыгожая ласкавая ўсмешка, якая заўсёды падымае мне настрой.
Мая матуля ветлівая, добрая, пяшчотная, ласкавая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну, даць ідэальную параду, у любой сітуацыі падкажа, што рабіць. Я ведаю, што мая матуля заўсёды зразумее і падтрымае мяне, парадуецца маім поспехам.
Любіце сваіх мам, ніколі не крыўдзіцеся на іх, памятайце, што мама ў кожнага з нас – адна.
Кожны чалавек у свеце думае, што яго мама самая прыгожая. Дзяўчынкі хочуць быць падобнымі да сваіх мам, хлопчыкі мараць аб такой прыгожай жонцы.
Я не выключэнне. Мая мама таксама самая прыгожая.
Маёй маме сорак гадоў, але выглядае яна значна маладзей, таму што яна вельмі стройная і сочыць за сабой. У яе падцягнутая скура, зусім мала маршчын. Сівізну яна хавае фарбай.
Валасы ў мамы пафарбаваныя ў каштанавы колер. Яны ў яе хвалістыя і непаслухмяныя, вельмі густыя, даўжынёй да плячэй. Мама марнуе шмат часу штодня, каб скласці свае валасы ў прыгожую прычоску. Але яно таго варта: яе валасам ўсе зайздросцяць.
Твар у мамы сімпатычны. Самае прыгожае ў ім — гэта вочы. Яны ў яе блакітныя і бяздонныя, нібы азёры. Вочы яе абрамляюць густыя чорныя вейкі, якія з’яўляюцца прадметам маёй ціхай зайздрасці.
Вусны ў мамы пульхныя і ружовыя. Ёй яны здаюцца залішне бледнымі, і яна фарбуе іх ярка-чырвонай памадай. Мне здаецца, ёй вельмі пасуе.
У мамы зграбныя рукі з доўгімі пальцамі. Па яе руках адразу відаць, што калісьці яна грала на раялі. У яе сапраўдныя рукі музыканта. На пазногцях ў мамы заўсёды акуратны манікюр. Яна лічыць, што стан пазногцяў чалавека можа расказаць пра іх гаспадара вельмі многае.
У мамы таксама вельмі зграбныя ступні ног. Яна носіць трыццаць пяты памер абутку. Мы часам жартуем, што яна магла б быць галоўнай гераіняй казкі «Папялушка». А яна незадаволеная памерам сваёй ногі, таму што абутак такога памеру можна знайсці толькі ў дзіцячым аддзеле.
Мама ўмее стыльна і дарэчы апранацца. Мяне яна таксама гэтаму навучыла.
Мне яшчэ трэба будзе навучыцца ў сваёй мамы вельмі шмат чаму. Але яна ўжо цяпер для мяне самая прыгожая жанчына ў свеце.
Ответ:
Мая матуля сярэдняга росту, не высокі і вельмі стройная, як бярозка. Валасы ў яе рудыя, злёгку хвалістыя і не доўгія — да плячэй. Вочы зялёныя і вялікія. Тата кажа, што ў мамы вочы, як у кошкі. Скура колеру, я б сказаў, кроў з малаком. А на роўным маленькім носіку рассыпаліся вяснушку. Узімку іх не моцна відаць, а вясной, як толькі прыгрэе цёплае сонейка, яны тут як тут. На правай шчацэ ў мамы радзімка. Мама ў нас як сонейка. Што б не здарылася яна ніколі не падае духам і заўсёды стараецца ўсміхацца. А калі мама смяецца, то на шчоках у яе з’яўляюцца ямачкі. Вусны ў мамы тонкія, далікатна ружовага колеру. Калі мама кудысьці збіраецца і наносіць макіяж, яна карыстаецца ярка чырвонай памадай.
ПЕРЕВОД:
Моя мамочка среднего роста, не высокая и очень стройная, как березка. Волосы у нее рыжие, слегка волнистые и не длинные — до плеч. Глаза зеленые и большие. Папа говорит,что у мамы глаза как у кошки. Кожа цвета, я бы сказал, кровь с молоком. А на ровном маленьком носике рассыпались веснушку. Зимой их не сильно видно, а весной, как только пригреет теплое солнышко, они тут как тут. На правой щеке у мамы родинка. Мама у нас как солнышко. Что бы не случилось она никогда не падает духом и всегда старается улыбаться. А когда мама смеется, то на щеках у нее появляются ямочки. Губы у мамы тонкие, нежно розового цвета. Когда мама куда-то собирается и наносит макияж, она пользуется ярко красной помадой.
Мама — гэта першае слова дзіцяці. А колькі цяпла , клопату і любові напаўняюць гэтае слова. Мама дала нам жыццё ! Нялёгкі праца кладзецца на маміны плечы : праца , клопаты па хаце , а галоўнае — выхаванне дзяцей. Любая маці хоча , каб яе дзіця стаў сапраўдным чалавекам . Усе перашкоды ў жыцці мы пераадольваем разам з мамай. Мама пра нас клапоціцца ўсё сваё жыццё. У першы клас мы ідзем за руку разам з нашымі мамамі . Уся хатняя праца кладзецца на маму . Матчына сэрца любіць сваіх дзяцей у любых сітуацыях , з тых самых часоў , як у адзін цудоўны і незабыўны дзень жыцця мама бярэ на рукі свайго малога. Жаданне вырасціць дзіцяці , які апраўдае ўсе надзеі і чакання , з гэтага дня займае ўсе думкі маці , і толькі дзіцяці цяпер непадзельна належыць яе любячае матчына сэрца . Мы часам не цэнім мам , забываючы пра тых цяжкасцях і праблемах , якія звальваюцца на мам , а яны ў цяжкую хвіліну заўсёды побач і гатовыя дапамагчы нам . Толькі з мамай мы падзелімся сваімі сакрэтамі і таямніцамі , і , вядома ж , яна заўсёды нам дапаможа . Мне здаецца , што без мамы гэты свет быў бы нецікавым , сумным , таму што мама — гэта сонейка , якое свеціць нам кожны дзень.
Оцени ответ