З чым можа быць параўнальная прыгажосць прыроды Беларусі ? Толькі з прыгажосцю іншай прыроды. Аднак, усё роўна гэта ўжо будзе не тая прыгажосць, а іншая, бо прырода ў кожнай асобнай краіне ўнікальная, непаўторная, бязмежна выдатная і дзіўна разнастайная. Гэта ставіцца і да нашай беларускай прыроды, не любавацца на якую проста нельга. Асабліва цяпер, з надыходам вясны, калі ўсё навокал ажывае, прачынаецца ад зімовага халоднага сну. Прырода літаральна зараджаецца зноўку, адкрываецца кожнаму, хто хоча яе назіраць і ёю атрымліваць асалоду. І ў гэтую пару можна ўбачыць шмат прыгожага: абуджэнне жыцця на зямлі, у вадзе, пад зямлёй і ў паветры. Так, жыццё не спынялася ні на секунду і падчас халоднай зімы. А мы можам толькі назіраць і захапляцца, як растае снег, як яго выносяць хуткія хвалі плыняў, як свеціць і ўжо нават грэе вясновае сонейка, усміхаючыся мінакам хлапчукам, бабулькам і ўсім тым, хто усміхаецца яму. Як з-пад зямлі прабіваецца першая пралеска — пяшчотная, маленькая і далікатная, якая спрабуе схавацца ад холаду, але яна адчувае набліжэнне цяпла. Ўсё так проста, але ўсё разам з тым так складана. Вяртаюцца птушкі з далёкіх цёплых краін, пачынаюць зелянець першыя травінкі, ляніва, але ўсё ж радасна, прачынаецца прырода !
І трэба быць чэрствым, прыземленым чалавекам, каб усяго гэтага не заўважаць, не любавацца гэтым. Бо менавіта такія простыя, але мілыя рэчы надаюць сэнс нашага жыцця, вучаць любіць, захапляцца, здзіўляцца нават самаму малому, бо ўсё вялікае з гэтага малога і адбываецца.
Адчуйце дыханне вясны. Раскрыйце вашы душы насустрач пераменам, чамусці новаму, цёпламу і пяшчотнаму. Няхай вясна наступіць не толькі за акном, але і ў вашай душы! Нездарма нам сама прырода паказвае, як трэба клапаціцца і берагчы тое, што ў нас ёсць, не важна якім менавіта гэта з’яўляецца, яно ж наша! Дык давайце берагчы прыроду, настаўніка нашага, і ўсё тое , што ёсць у нашым жыцці, што нас акружае !
Беларускі лес багаты на цуды. Густыя туманныя імгі ранняй раніцай хаваюць шмат чаго цікавага і загадкавага, і толькі ня спячы грыбнік можа ўбачыць усё тое, што адбываецца там, пад галінкамі векавых соснаў і алей, бяроз і асі , у папараці і на васільковых палянках. Куды ні глянь — прыгажосць неапісальная.
Шмат раслін, якіх мы нават не бачылі, шмат жывёл маленькіх і вялікіх. Некаторыя з іх занесены ў Чырвоную Кнігу нашай краіны, таму што з’яўляюцца вельмі рэдкімі і якія зводзяцца відамі. Аднак, сярод усёй гэтай шматстатнасці ёсць і такія жывёлы, якія нам добрыя вядомыя, ці то таму што бывалі ў лесе, бачылі, ці то ў запаведніках былі, ці то проста нехта па тэлевізары назіраў. Мядзведзі, ласі, дзікі, зайцы, вожыкі і не толькі каго ні сустрэнеш у беларускім лесе. Аднак, гэтым моцным, спрытным, здавалася б жывёлам, бывае часам вельмі цяжка, асабліва зімой. А калі ўжо зіма такая снежная і халодная, як цяперашняя , то ўвогуле туга зверанятам прыходзіцца.
У Беларусі налічваецца больш за дваццаць тысяч рэк і больш за десяць тысяч азёр. Самае вялікае — возера Нарач, плошча якога састаўляе каля васьмідзесяці кіламетраў квадратных. Лясы займаюць адну трэццюю частку тэрыторыі Беларусі , балоты — каля трынаццаці працэнтаў усёй тэрыторыі рэспублікі і маюць вялікае кліматычнае і гідралагічным значэнне.
Для захавання унікальных куткоў прыроды, захавання і памнажэння колькасці рэдкіх і знікаючых відаў фауны і флоры, для арганізацыі назіранняў за зменамі ў прыродзе ў Беларусі створаны Нацыянальныя паркі, запаведнікі, заказнікі, помнікі прыроды. Агульная плошча ахоўных тэрыторый складае каля сямі працэнтаў плошчы краіны.
Найбольш буйныя з іх: Нацыянальныя паркі «Белавежская пушча» , Браслаўскія азёры » , « Прыпяцкі «,» Нарачанскі «; Бярэзінскі біясферны і Палескі радыяцыйна — экалагічны запаведнікі і іншыя. На іх базе ў апошнія гады паспяхова развіваецца экалагічны турызм; ў эксперыментальных лесапаляўнічых гаспадарках, якія існуюць пры запаведніках і нацыянальных парках, арганізуюцца паляўнічыя туры. Прырода Беларусі – цудадзейная, няхай яна існуе ўсе вякі.
Я ганаруся тым, што жыву ў Беларусі. Мая Радзіма – гэта дзіўная краіна са сваім цікавым мінулым, поўным легенд і паданняў, багатай культурнай спадчынай. Не менш цікава і сучаснасць нашай краіны, якая ў працэсе актыўнага культурнага і эканамічнага развіцця паступова мяняе сваё аблічча.
Большая частка прыроды Беларусі захавалася практычна ў некранутым выглядзе. Многія беларусы самі не разумеюць, як ім пашанцавала мець на сваёй тэрыторыі ўсё гэта багацце.
Беларусь называюць сінявокай, бо тут знаходзіцца шмат рэк і азёр, якія захапляюць сваёй прыгажосцю. Тэрыторыя краіны на 40% пакрыта ляснымі масівамі, таму яе называюць «Лёгкімі Еўропы». Беларусь знаходзіцца прама ў цэнтры Еўропы і забяспечвае гэту частку свету кіслародам.
Беларусь на працягу многіх гадоў падтрымлівае з міжнароднай арганізацыяй ЮНЕСКА плённыя, дынамічныя адносіны. Cёння ўжо 4 аб’екты, якія знаходзяцца на тэрыторыі нашай краіны, уключаны ў Спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
Першым аб’ектам стаў Нацыянальны парк «Белавежская пушча» – унікальны запаведны лес Еўропы. У Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА ўвайшоў замкавы комплекс «Мір» і сусветна вядомае геадэзічнае збудаванне Дуга Струвэ. Палац у Нясвіжы, які на працягу стагоддзяў быў рэзідэнцыяй адной з найбагацейшых і ўплывовых дынастый Еўропы – Радзівілаў, таксама папоўніў спіс.
Беларускі народ шматпакутны. Складана ўспомніць хоць бы адно стагоддзе, якое ён пражыў бы ў адносным спакоі, без войнаў. І нягледзячы на гэта, людзі змаглі захаваць сваю ідэнтычнасць і чалавечнасць. Беларусы цярплівыя, працаздольныя і мудрыя людзі.
Галоўнай асаблівасцю беларускага краю ад іншых краін з’яўляецца тое, што беларускія людзі з павагай адносяцца да чужых перакананняў. У нашым краю няма месца ганення па нацыянальным і рэлігійным прыкметам.
Я ганаруся людзьмі, якія нарадзіліся на Беларусі і праславілі яе на ўвесь свет. Францыск Скарына з’яўляецца пачынальнікам беларускага і ўсходнеславянскага кнігадрукавання. Марк Шагал вядомы ва ўсім свеце як класік авангардызму ў выяўленчым мастацтве. Янка Купала – знакаміты беларускі паэт. Жарэс Алфёраў атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы. Лаўрэатам Нобелеўскай прэміі з’яўляецца таксама пісьменніца і журналіст Святлана Алексіевіч. Вікторыя Азаранка – знакамітая беларуская тэнісістка. Дар’я Домрачава – чэмпіёнка па біятлоне. Але гэта толькі маленькі спіс усіх славутых імён беларусаў, які можна ўсё дапаўняць і дапаўняць.
У газеце «СБ. Беларусь сегодня» я прачытала аб тым, што солі з нашай зямлі павышаюць ураджайнасць у розных кропках планеты. І здабываюцца кожную хвіліну, падымаючыся з глыбіні беларускіх нетраў у сотні метраў. Кожная пятая тона угнаенняў у свеце – соль нашай зямлі. «Беларуськалій» – гэта не проста брэнд, гэта нацыянальны здабытак.
У цэнтры Беларусі размясціўся Мінск – самы буйны горад, сталіца дзяржавы. За доўгую гісторыю свайго існавання ён неаднаразова разбураўся і падымаўся з руін. Сёння Мінск з’яўляецца сучасным еўрапейскім горадам, галоўным палітычным, эканамічным, культурным і навуковым цэнтрам краіны. Мінск – вельмі чысты горад. Я ганаруся сталіцай Беларусі.
Наша беларуская мова вельмі прыгожая. Колькі цудоўных твораў напісана на гэтай мове. Беларускай мовай нельга не захапляцца, бо з дапамогай яе можна перадаць усю прыгажосць навакольнага свету, а таксама і ўнутраны свет чалавека.
На працягу стагоддзяў беларуская мова змянялася, развівалася, ўдасканальвалася. Але яшчэ многія пакаленні будуць дапаўняць, развіваць мову. Самае галоўнае – гэта захаваць родную мову, не даць ёй памерці. Трэба памятаць словы Францішка Багушэвіча: «Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі».
Шмат вершаў напісана пра Беларусь. Адным з такіх твораў з’яўляецца верш Уладзіміра Караткевіча «Беларуская песня», які мне вельмі падабаецца. У гэтым вepшы адчуваецца зaмiлaвaнacць poднaй cтapoнкaй. Аўтap пaўтapae пытaннe: «Дзe мoй кpaй?». Адкaз нa гэтa пытaннe дaпaмaгaюць знaйcцi гeaгpaфiчныя i гicтapычныя cвeдкi aб тым, як i дзe cтaлa пpaлягaць мяжa нaшaй дзяpжaвы з iншымi кpaiнaмi. Уcтoйлiвымi ciмвaлaмi нaшaй кpaiны, нapoднымi cвятынямi cтaлi Бeлaвeжcкaя пyшчa, Нaвaгpaдcкiя вeжы, Сaфiйcкi caбop нaд paкoй Дзвiнoй, aзёpы, рэкі, бapы-aкiяны.
Я шчаслівая, бо жыву ў Беларусі. Гэта зямля нашых бацькоў, багатая на падзеі і імёны. Нельга не любіць яе, нельга ёю не ганарыцца. Я шчаслівая, бо жыву ў мірнай краіне, у прыгожым краі, маю магчымасць спакойна вучыцца, радавацца жыццю. Надзвычай важна агульнымі намаганнямі зберагчы мірнае неба над галавой. Бо з прыходам вайны ў краіне губляюцца ўсе чалавечыя каштоўнасці: спакойнае жыццё, дабрабыт, шчасце. Ды і само жыццё ставіцца пад пагрозу.
Е адрес электронной почты и получите 10 баллов.
Школьные Знания.com
Задай вопрос из школьного предмета
5 — 9 классыБеларуская мова 5+3 б
Сочинение на белорусском языке «Мая зямля»
Рассказать про беларусь, описать природу.
Попроси больше объяснений Следить Отметить нарушение Lnik2 15.09.2014
Реклама
Ответы и объяснения
Maria022006 Хорошист
Я вельмі люблю Беларусь і ганаруся тым, што жыву ў гэтай цудоўнай краіне. У ёй шмат выдатнага — прыемныя людзі, камфортны клімат, багатая гісторыя. Але я больш за ўсё ў сваёй краіне цаню прыроду. Увогуле, мне падабаецца гуляць, я часта адкрываю для себе нешта новае. Беларусь — краіна, багатая на лясы, рэкі і азёры. «Сінявокая» — так часта кажуць пра яе. У розных рэгіёнах Беларусі розныя рэкі і азёры. А вось што датычыцца лясоў — яны проста цудоўныя! У беларускіх лясах растуць розныя дрэвы — як дрэвы з ігліцай, так і з лісцем. Самая лепшая пара для таго, каб атрымліваць асалоду ад наведвання лесу — гэта, канешне, лета. Здорава паехаць у вёску, рана-рана, калі сонца толькі ўзбіраецца на неба, выйсці з хаты ды пайсці ў грыбы ці ў ягады. Ды і проста пагуляць па лесе, ловячы кожны птушыны спеў і прыродны гук — тое, чаго часам не хапае ў паўсядзённым жыцці вялікіх гарадоў.
Беларусь багата вельмі прыгожымі, чароўнымі мясцінамі.
Прырода – гэта ўсе тое, што наўкол нас: лясы, палі, лугі, рэкі, азёры, вада. Кожнае з пералічанага – сапраўдная таямніца або, як яшчэ кажуць, непрачытаная кніжка. Колькі яе не чытай – яна кожны раз адкрывае нам нешта новае, да гэтага нязведанае.
Узяць хаця б лес. Як можна не любавацца ім, напоўненым сонечнымі зайчыкамі, якія прабіваюцца праз густую зеляніну верхавін. Заходзім – і ты быццам у зачараваным царстве. Паўсюль птушыныя спевы, звон камароў, цвырканне конікаў, туды-сюды снуюць па-святчнаму стракатыя матылькі, завіхаюцца працавітыя мурашкі і не менш руплівыя пчолкі. Жыццё ідзе, кіпіць, бурліць!
Але як крыўдна і нават страшна становіцца, калі раптам натыкаешся ў лесе на зламанае дрэва, на перасохлы ручай ці на сметнік. Тады разумееш, што ўся гэтая прагажосць можа загінуць. І не будзе чутна ні спеваў птушак, ні цвыркання конікаў, не будзе мурашоў, пчолак, жучкоў.
Усім вядома, што паветра, вада, зямля – аснова ўсяго жывога на зямлі. Без паветра чалавек не можа пражыць і пяці хвілін. А яно ж ўсё больш забруджваецца прамысловымі прадпрыемствамі.
Без вады таксама немагчыма неякае жыццё. Аднак нашы рэкі і азёры запаўняюцца рознымі адходамі і ядахімікатамі. Чыстай вады становіцца ўсё менш і менш.
З усяго гэтага нам, людзям, трэба зрабіць выснову: зямлю і ўсё жывое, што ёсць на ёй, трэба берагчы.
Прырода – наша карміліца. Ёй неабходна неадкладная дапамога. І гэтую паслугу мы абавязаны зрабіць. Бо што тады мы пакінем сваім нашчадкам?
Ганна Клiмовiч
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter
OBRAZOVALKA.COM
OBRAZOVALKA.COM — образовательный портал
Наш сайт это площадка для образовательных консультаций, вопросов и ответов для школьников и студентов .
На вопросы могут отвечать также любые пользователи, в том числе и педагоги.
Консультацию по вопросам и домашним заданиям может получить любой школьник или студент.
На мой погляд, лета – найцудоўнейшы час года, паколькі вельмі цёпла, вакол усё прыгожа, і ў нас маецца выдатная магчымасць адпачыць. А яшчэ лета – гэта час канікул і адпачынкаў. Мы можам адправіцца куды заўгодна, выдатна правесці час каля вадаёма, у цені смарагдавай зеляніны, плёскацца ў цёплай вадзе. А можна адправіцца ў горы, насіцца на ровары або гуляць ў разнастайныя гульні. Я хачу падзяліцца ўражаннямі ад самага запамінальнага моманту за апошнія летнія вакацыі. У ліпені мы з маёй сям’ёй арганізавалі выезд у лес на шашлыкі. Быў разведзены вогнішча, прыгатавана мяса для смажання, і пастаўлена палатка. Пакуль мае бацькі рыхтавалі абед, я адправіўся ў лес, каб, як след, нагулять апетыт. Лес у гэты дзень быў цудоўны! У паветры стаяў водар кветак, мёду і суніцы. Усё вакол было зялёным, толькі ствалы дрэў яркімі плямамі вылучаліся на цёмна-зялёным фоне. Шчабяталі на сваёй мове птушкі, стукаў дзяцел. Раптам пачуліся падазроныя гукі … Мне здалося, што хто-то прашыпеў побач са мной. Я павярнуўся і ўбачыў … якая выгінаецца змяю! У мяне тут жа перахапіла дыханне. Я нават не запомніў, як яна выглядала, паколькі моцна спалохаўся. Я пачаў павольна адступаць, а затым рынуўся да нашага лагера. Я вырашыў не распавядаць аб усім, што здарылася маме, каб не хваляваць яе. Крыху пазней, паабедаўшы і ўдосталь павесяліліся, мы сабралі рэчы і паехалі дадому. Так … Час ляціць вельмі хутка. Шкада, што немагчыма паўтарыць тыя моманты і адчуванні, якія былі перажыты табой за час канікул. Але я веру, што наступнае лета будзе незабыўным!
Зіма – белая, марознае і казачная пара. Толькі зімой можна ўбачыць незвычайна прыгожыя галінкі дрэў, пасярэбраныя інеем, пакачацца ў гурбах і сабраўшы трохі “будаўнічага матэрыялу” зляпіць снегавіка. Гэтыя вобразы не выпадковыя, таму што ўсе яны родам з дзяцінства. Калі яшчэ, як не тады – можна было паверыць: што ў аднаго вялікага вогнішча могуць сабрацца ўсе дванаццаць месяцаў года, што Дзед Мароз са Снягуркай насяляюць ў ледзяным доміку, што вецер дзьме за вокнамі, таму што на калясьніцы едзе Снежная каралева, зазіраючы ў вокны і пакідаючы мудрагелістыя ўзоры на шкле. Ну што яшчэ рабіць доўгімі зімовымі вечарамі, як не чытаць казкі ці чароўныя гісторыі, каб засынаючы пад цёплай коўдрай, героі кніжак ажывалі ў дзіцячых снах. Большасць людзей не любяць гэта пару года, лічачы яе халоднай, гідкай і процілеглага. Але гэта далёка не так. Каб не было холадна – трэба апрануцца цяплей і наперад катацца на санках або гуляць у снежкі. Для ўзняцця настрою можна схадзіць у лес або найбліжэйшы парк, дзе ўсё настолькі пышна, што цяжка адвесці погляд ад гэтага белага прасторы. Трэба браць прыклад з дрэў, захутаных ў белыя футра. Ім хоць бы што і зімовая сцюжа і бясконцыя завірухі, бо яны ўпэўненыя, што пасля ўсіх гэтых выпрабаванняў холадам, наступіць вясна. І ад гэтага яна станавіцца яшчэ больш доўгачаканай. Падчас снегападу, калі змёрзлыя ледзяныя кроплі ператвараюцца ў снежныя шматкі, хочацца выйсці на вуліцу, каб незачыненай скурай адчуць прыемны кантраст якія растаюць сняжынак. Часта бывае, што засынаючы ўвечары без снегу, раніцай бачыш наколькі змяняецца свет, пад белай заслонай і тут жа падымаецца настрой. Хочацца бегчы подскакам па рыпучых дарожках або проста па нерасчышчаныя пухнатым гурбах, як першапраходца. Ісці па выпаўшы снег, гразнучы нагамі ў гурбах нават часам падаць у іх – гэта цяперашні невымоўнае асалода і як-то зусім не перашкаджае той факт, што сняжынкі падаюць табе за каўнер, прыемна казычучы шыю і растаюць там. Узімку бліскаюць сапраўднай прыгажосцю нават самыя штодзённыя рэчы. Калі восень размалёўвае ўсе вар’яцка яркімі фарбамі, то зіма аддае перавагу апранаць прадметы і дрэвы ў серабрыста белыя адзенні, даючы вачам адпачыць. Таксама адпачывае і прырода, яна засынае і толькі з першымі промнямі вясновага сонца гатовая прачнуцца. Ну і хай сабе адпачывае, таму што людзям таксама ёсць чым заняцца. Шматлікія зімовыя святы – зноў вяртаюць нас у дзяцінства. Хрышчэнне, Каляды, Новы год – як іх шмат і якія яны вясёлыя і цікавыя. Прыгожыя святы з не менш цікавымі традыцыямі. А традыцыі – гэта працяг казак і легенд. Большасць людзей, выйшаўшы з дзіцячага ўзросту, працягваюць верыць у Дзеда Мароза і кожны год з боем курантаў загадваць самае патаемнае жаданне. Не ў адну пару года няма такой колькасці святочных тожеств, менавіта таму зіма так хутка праходзіць, пакідаючы пасля сябе толькі самыя яркія ўспаміны. Вось чаму трэба шанаваць кожнае імгненне жыцця і тады кожнае загаданае жаданне спраўдзіцца.
Я памятаю кожнае сваё лета. Мае бацькі кожны год прыдумляюць, куды ж мяне адправіць. Як толькі пачынаюцца школьныя канікулы, становіцца пытанне пра гэта. Тата ўвесь час хоча, каб я ехаў у піянерскі лагер, а мама настойвае на сумесным адпачынку на моры або за мяжой. Куды б я ні пайшоў, сам або са сваімі бацькамі, мне ўсё роўна будзе па душы гэты час года. Цяпло, не трэба апранаць шмат адзення. А яшчэ мне падабаецца, што дні становяцца доўгімі і можна гуляць у двары дапазна. А калі ёсць месяц на небе, то нават ноччу можна трохі пагуляць, калі бацькі недзе непадалёк. У мінулым годзе мы хадзілі з татам у паход. Там я навучыўся збіраць лясныя ягады і грыбы. Я яшчэ не запомніў усе разнавіднасці грыбоў, але затое цяпер я ведаю, што летам расце вельмі шмат лясных ягад, а вось грыбы больш за ўсё вырастаюць восенню. Мяне тады укусіў клешч, дома мы яго выцягвалі, а мама перажывала, што ён залезе пад скуру, але ўсё абышлося. Гэтым летам я хачу, каб сонца не так моцна паліла, а то ўжо зусім горача. І яшчэ хачу паехаць на мора, вельмі даўно не быў там. Улетку на моры добра. Калі горача, можна пайсці купацца, а потым грэцца на сонейку. І так круглыя дні. Люблю лета за яго сонца і ўсмешкі.
Сочинения: Іншыя тэмы
1
“Люблю цябе, Белая Русь!”
2
“Пра маці можна расказваць бясконца” (Максім Горкі)
3
“Родная мова, цудоўная мова…”
4
“Слова аб юнай краіне” (развагі і думкі пра паэзію Віктара Казлоўскага)
5
“Слова пра паход Iгаравы” — паэтычны помнiк рускага, беларускага i ўкраiнскага народаў
6
19 стагоддзе як новы этап у развіцці слоўнага мастацтва Беларусі
7
Актуальнее, надзённае, набалелае…
8
Алесь Загорскі i Кастусь Каліноўскі – “Рыцары свабоды i сумлення”
9
Антыподы Мікіты Зносака i яго хаўруснікаў
10
Багата, родная ты мова…
11
Белавежскі зубр
12
Беларусы — гэта мы
13
Беларусь — мая Радзiма
14
Водгук на верш Дануты Бічэль-Загневатай “Будучыня Беларусі — старажытныя кнігі Скарыны”
15
Гуманістычныя матывы старажытнай беларускай літаратуры
16
Да двухсотгоддзя Адама Міцкевіча
17
Дзік
18
Жыві, яго вялікасць Хлеб!
19
Зімой у лесе
20
Зямля бацькоўская — святая
21
Зямля мая — зялёны дом
22
Каго я лiчу сапраўдным сябрам
23
Кніга — крыніца ведаў
24
Колеры восені
25
Лістапад
26
Летам у лесе
27
Летнія канікулы
28
Люблю свой край (1)
29
Люблю свой край (2)
30
Людзі зямлі беларускай
31
Мае пакаленне, якое яно?
32
Маральна-этычная праблематыка ў творах Алеся Асіпенкі
33
Маці
34
Мая Радзіма
35
Мая бабуля
36
Мая мама
37
Мова — крыніца чалавечага жыцця
38
Мы за мір
39
Найбольш яркія вобразы жанчын у беларускай літаратуры
40
Наш гонар, наш боль (пра Хатынь)
41
Наш сябар — лес
42
Наша багацце
43
Наша мова — цудоўная, спеўная
44
Нашы асветнікі — наша гордасць
45
Незвычайны чалавек
46
Няхай раскажа час мінулы
47
Пра мацi можна гаварыць бясконца
48
Прыйшла вясна
49
Прырода i мы
50
Прыход вясны
51
Разумны гномік
52
Раніца ў лесе
53
Роднае слова
54
Рысь
55
Рэцэнзія на прагледжаны спектакль
56
Самае ласкавае слова на зямлi
57
Тэатр у сучасным жыцці
58
Хлеб — наша багацце
59
Хлеб — усяму галава
60
Цана хлеба
61
Чалавек і прырода
62
Шануйце Родную мову
63
Шануйце нашых продкаў
64
Што робіць чалавека чалавекам?
65
Што такое адказнасць?
66
Што такое сапраўднае шчасце?
67
Што такое талент?
68
Што я ведаю пра жыццё
69
Эвалюцыя характару Мiхала Тварыцкага
70
Як я разумею шчасце?
71
Зіма. Адлюстраванне пары года на прыкладзе твораў розных мастакоў
72
Сачыненне-разважанне “Ці патрэбна беларусам родная мова?”
На мой погляд, лета – найцудоўнейшы час года, паколькі вельмі цёпла, вакол усё прыгожа, і ў нас маецца выдатная магчымасць адпачыць. А яшчэ лета – гэта час канікул і адпачынкаў. Мы можам адправіцца куды заўгодна, выдатна правесці час каля вадаёма, у цені смарагдавай зеляніны, плёскацца ў цёплай вадзе. А можна адправіцца ў горы, насіцца на ровары або гуляць ў разнастайныя гульні.Я хачу падзяліцца ўражаннямі ад самага запамінальнага моманту за апошнія летнія вакацыі. У ліпені мы з маёй сямёй арганізавалі выезд у лес на шашлыкі. Быў разведзены вогнішча, прыгатавана мяса для смажання, і пастаўлена палатка. Пакуль мае бацькі рыхтавалі абед, я адправіўся ў лес, каб, як след, нагулять апетыт.Лес у гэты дзень быў цудоўны! У паветры стаяў водар кветак, мёду і суніцы. Усё вакол было зялёным, толькі ствалы дрэў яркімі плямамі вылучаліся на цёмна-зялёным фоне. Шчабяталі на сваёй мове птушкі, стукаў дзяцел.Раптам пачуліся падазроныя гукі… Мне здалося, што хто-то прашыпеў побач са мной. Я павярнуўся і ўбачыў… якая выгінаецца змяю! У мяне тут жа перахапіла дыханне. Я нават не запомніў, як яна выглядала, паколькі моцна спалохаўся. Я пачаў павольна адступаць, а затым рынуўся да нашага лагера. Я вырашыў не распавядаць аб усім, што здарылася маме, каб не хваляваць яе. Крыху пазней, паабедаўшы і ўдосталь павесяліліся, мы сабралі рэчы і паехалі дадому.Так… Час ляціць вельмі хутка. Шкада, што немагчыма паўтарыць тыя моманты і адчуванні, якія былі перажыты табой за час канікул. Але я веру, што наступнае лета будзе незабыўным!