Сочинение про рассказ жураулины крык

Восень 1941- га. Камбат паставіў атраду з шасцярых чалавек невыканальную задачу : на суткі затрымаць нямецкія войскі ў безназоўнага чыгуначнага пераезду. Камандаванне атрадам камбат даручыў старшыне Карпенка. Як толькі кароценькая калона батальёна знікла з вачэй, старшына размеркаваў пазіцыі паміж байцамі. Флангавага пазіцыя дасталася Пшанічнаму, за ім пачаў рыць сховішча Фішэр, следам размясціліся Аўсееў, Свіст і Глечык. Да вечара пазіцыі абсталявалі ўсе, акрамя Фішэра.

Пшанічны выкапаў свой ​​акоп яшчэ завідна. Адасобіўшыся, ён вырашыў перакусіць і дастаў сала, схаванае ад таварышаў. Яго абед перарваў далёкія кулямётныя чэргі. Байцы ўстрывожыліся, асабліва калі Аўсееў сказаў, што іх атачаюць, і ўвесь атрад складаецца з смяротнікаў. Старшына хутка спыніў гэтую размову, але Пшанічны ўжо прыняў рашэнне здацца ў палон.

Увечары пайшоў дождж. Старшына вырашыў злучыць выкапаныя хованкі ровам. Траншэя была гатова толькі да поўначы. Свіст заткнуў акно і падпаліў печку ў ацалелай станцыйнай вартоўні. Неўзабаве ў ёй схаваліся і астатнія байцы.

Аўсеева старшына прызначыў вартавым. Стоячы пад халодным дажджом, ён думаў пра заўтрашні дзень. Аўсееў не хацеў паміраць. Ён лічыў сябе чалавекам выключна таленавітым. « У роце Аўсееў жыў сам па сабе ». Ён лічыў сябе нашмат больш разумнымі і інтэлігентней іншых . Адных ён грэбаваў, на іншых не звяртаў увагі, але і на самога Аўсеева ніхто не быў роўн , ды і спаганялі з яго гэтак жа, як і з іншых . Гэта здавалася яму вельмі несправядлівым.

Пасля Аўсеева дзяжурыць выпала Глечыку. Гэта быў самы малады з шасці байцоў. За час вайны Глечык “парадкам агрубелым душой і перастаў заўважаць дробныя нягоды жыцця”. У яго свядомасці жыла « толькі адна усёпаглынальная боль » .

У станцыйнай вартоўні тым часам усё спалі. Заснуў і Рыгор Карпенка. У сне ён бачыў свайго бацьку і трох братоў . Бацька старшыны быў селянінам . Дзяліць на тры часткі свой ​​невялікі зямельны надзел ён не захацеў, аддаў ўсю сядзібу старэйшаму сыну . Карпенка быў самым малодшым . Пасля дзесяцігадовай службы ў войску ён патрапіў на фінскай вайне, дзе атрымаў медаль « За баявыя заслугі ». Пасля звальнення ў запас Карпенка «прызначылі намеснікам дырэктара льнозавода », і Карпенка « ажаніўся на Каці , маладзенькай настаўніцы мясцовай пачатковай школы». Разам з дырэктарам, « аднарукім чырвоным партызанам » , яны зрабілі свой ​​завод лепшым у раёне . Калі пачалася вайна , жонка Карпенка чакала дзіцяці. На фронце Рыгору шанцавала, ён прывык адчуваць сваю непаражальнасць . Шанцаванне змяніла Карпенка толькі сёння, але адступаць не збіраўся. У каржакаватага, дужа збітага старшыны было адно цвёрдае жыццёвае правіла : «усё сумніўнае, нявызначаны хаваць у сабе, а напаказ выстаўляць толькі ўпэўненасць і непахісную цвёрдасць волі» .

Пачало днець. Фішэр ўжо даўно выкапаў сабе прытулак і цяпер разважаў пра старшыне. Ён выклікаў у Фішэра « складанае і супярэчлівае пачуццё». Вучонага прыгнятала яго патрабавальнасць, чэрствасць і злыя вокрыкі . Але варта было таго стаць не старшыной , а проста таварышам, Фішэр гатовы быў выконваць любыя яго загады. Фішэр не мог зразумець, як гэта ён, малады і здольны вучоны, ўпотай « стараўся дагадзіць нейкаму малапісьменнаму салдафону » . Барыс Фішэр лічыў сябе не занадта маладым — « нядаўна размяняў чацвёрты дзесятак » .

Пасля Аўсеева на часах стаяў Пшанічны. Выйшаўшы з вартоўні , ён адчуў , што скончыўся чарговы этап яго жыцця. Цяпер самым разумным , на яго думку, «будзе здацца немцам — на іх ласку і ўлада» . Ён разлічваў , што немцы прызначаць яго на якую-небудзь выгадную пасаду. З гэтымі думкамі Пшанічны дайшоў да бліжэйшай вёскі. З-за бліжэйшай хаты выскачылі немцы. Дарэмна Пшанічны даводзіў ім, што ён « палон » . Немцы загадалі яму ісці па дарозе , а потым стрымана расстралялі.

Гэтая кулямётная чарга разбудзіла Фішэра . Ён спалохана падскочыў у акопе і пачуў далёкі трэск матацыклетных матораў. Фішэр адчуў , што « надыходзіць хвіліна , якая пакажа нарэшце, чаго каштавала яго жыццё » . Калі з туману здаліся першыя матацыклы , Фішэр «зразумеў, што трапіць шанцаў у яго мала». Фішэр расстраляў цэлую абойму , не прынёсшы ворагам ніякага шкоды . Нарэшце ён супакоіўся , старанна прыцэліўся і здолеў цяжка раніць нямецкага афіцэра, які сядзеў у калысцы матацыкла. Гэта быў адзіны подзвіг навукоўца. Немцы падышлі да акопа і расстралялі яго ва ўпор.

Гукі стрэлаў паднялі астатніх байцоў. Толькі цяпер старшына выявіў, што знік Пшанічны, а праз некаторы час зразумеў , што пазбавіўся яшчэ аднаго байца. Першую хвалю матацыклаў і транспарцёраў яны адбілі. Увесь маленькі атрад ахапіла натхненне . Асабліва выхваляўся Аўсееў, хоць вялікую частку бою прасядзеў, уцягнуўшы галаву ў плечы , на дне акопа . Ён ужо зразумеў, што Пшанічны збег, і цяпер шкадаваў, што не зрабіў тое самае. Свіст па — ранейшаму быў аптыміст. Ён зрабіў вылазку да падбітага транспарцёрам, дзе расстараўся новенькі кулямёт і патроны да яго. Расшчодрыўся , Свіст падарыў старшыне залатыя гадзіны , выцягнутыя з кішэні забітага немца , а калі Карпенка разбіў іх аб сцяну старожкі , толькі пачухаў патыліцу.

Прынесены кулямёт старшына ўручыў Аўсеева, які не занадта узрадаваўся. Аўсееў выдатна разумеў , што менавіта кулямётчыкі гінуць першымі. У наступную атаку немцы кінулі танкі. Першы ж стрэл танкавага прылады пашкодзіў адзіны ў атрадзе ПТР і цяжка параніў старшыну . Свіст загінуў , кінуўшы пад танк з бранябойнай гранатай . Танкі адышлі назад, і Глечык адарваўся ад вінтоўкі . Старшына ляжаў без прытомнасці. «Самым страшным для Глечыкаў было апынуцца сведкам гібелі заўсёды рашучага , ўладнага іх старшыны ». Аўсееў тым часам вырашыў , што самы час змыцца . Ён выскачыў з акопа і рвануў праз поле. Глечык не мог дазволіць яму дэзертыраваць. Ён стрэліў. Цяпер яму аднаму трэба было скончыць бой.

Глечык ўжо не баяўся. У яго свядомасці « паўстала абсалютная мізэрнасць ўсіх яго ранейшых, здавалася, такіх пякучы , крыўд » . «Што-та новае і мужнае » ўваходзіла ў душу перш нясмелага хлопца . Раптам ён пачуў « дзіўныя журботныя гукі », поўныя амаль чалавечага адчаю. Гэта ляцеў на поўдзень жураўліны клін, а за ім, адчайна спрабуючы нагнаць зграю , ляцеў самотны жураўлік і жаласна крычаў. Глечык зразумеў, што дагнаць зграю ён ужо не зможа. У душы Васілька « раслі і шырыліся » вобразы людзей, якіх ён калісьці ведаў . Ахоплены ўспамінамі, ён не адразу пачуў далёкі гул танкаў. Глечык схапіў адзіную сваю гранату і стаў чакаць, а ў яго душы, абхопленай прагай жыцця , усё біўся жураўліны крык.

Анализ произведения Быкова Журавлиный крик

Василь Быков знаменитый литератор из республики Беларусь. Подавляющее большинство его творений изображают трудные боевые годы, а также время после окончания войны. Все эти нелегкие времена писатель пережил сам. В еще  раннем периоде жизни Быков поехал воевать на фронт, в котором попал по обстрел и был  сильно ранен, но, однако с честью прошел все боевые невзгоды. Это положило начало его собственного неповторимого военного стиля на все литературные работы писателя, так как только в них имеется возможность разглядеть всю боль, адские муки и горе людей.

Эта произведение было создано в 1959 году и отображает боевые сражения в лицах разных личностей. В литературной работе мы обнаруживаем пять военных людей со старшиною, которые должны преодолеть смерть и прийти на помощь собственному подразделению, чтобы оно могло оставить свои позиции и отойти к своим частям.

Основная цель шестерых бойцов против сил нацистов это закрыть переправу на день. В такой решающий период их существования в их обликах показываются различные эмоции и события прошлых лет. Все бойцы это индивидуальности, с собственными нравами и принципами на жизненном пути. Во время прочтении читатель догадывается, что это бойцы идущие на смерть, но свою стойкость духа они ставят превыше всего. По-своему писатель показывает чувства старшины Карпенко, который догадывается, что парни неопытны и не могут вести себя правильно в опасных моментах. Он сам после ранения ведет себя достойно, не хочет покориться смерти, а даже напротив обнаруживает в самом себе внутреннею энергию, отдает приказы, чтобы бойцы могли  выполнить полученное задания. Все эти события открывают нам с другой стороны персонажа Ивана Пшеничного. Трусость Ивана и неготовность вырвать победу порождают гнев, потому что все его поступки обрекают жизни многих товарищей на смерть. Он не верит ни в себя, ни в счастливое будущее и после попытки сбежать, и сдачи в плен его расстреливают фашисты.

Еще одно действующее лицо, заинтересовывающее читателя своим мужеством это Борис Фишер. Он средних лет и учился в области творческой деятельности, но это не помешало ему продемонстрировать какой он настоящий и отважный мужчина. А Витька Свист привносит в сочинение определенную смешинку, потому что старается юморить и отвлечь каждого солдата от плохих помыслов. Он одно время находился в местах не столь отдаленных, но остался дружественным и великодушным человеком.

Рассказ достаточно жизненный, а чтец во всем описании находится в напряженности и в беспокойстве за судьбы солдат. Все работы Василя Быкова предавались жестким рецензиям и критике. Однако это не помешало читателям влюбиться в его литературные работы из-за человечности историй и мужественности простых людей.

Анализ произведения Быкова Журавлиный крик

Несколько интересных сочинений

• Сочинение Главная мысль комедии Ревизор (Гоголь)

  В комедии Ревизор освещаются главные пороки русского общества того времени, а именно недобросовестная работа чиновников и людей

• Сочинение Ничто не бывает так редко на свете, как полная откровенность между родителями и детьми (Р. Роллан) Итоговое

  Никто не выбирает своих родителей. Вот почему есть противоречия между поколениями. Именно поэтому люди часто не понимают, спорят, не устраивают друг друга. Родители и дети часто смотрят на других — родственники, соседи, знакомые и приводят примеры.

• Сочинение Что значит быть самим собой? Итоговое 11 класс

  Все стали замечать, насколько сильно все люди похожи друг на друга. У все похожие цели: накопить побольше денег, купить дорогую машину, брендовую одежду, телефон… Даже внешне люди стали стандартизированы.

• Сочинение на тему Жилин и Костылин разные судьбы 5 класс

  Рассказ Л.Н. Толстого «Кавказский пленник» повествует о судьбе двух русских офицеров, попавших в плен к горцам во время войны. Сюжет рассказа довольно простой. История одна на двоих, но судьбы разные.

• Сочинение Кого я считаю выдающейся личностью? рассуждение

  Для меня выдающейся личностью является Александр Сергеевич Пушкин, без преувеличения один из самых выдающихся русских поэтов. Он известен во всем мире наравне с Л.Н.Толстым, А.П.Чеховым, Ф.М.Достоевским.

Мой любімы герой
у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” – Барыс Фішар.

Фішар не ваенны
чалавек, ён вучоны, мастацтвазнаўца. Вайсковая справа для яго — ненатуральнае і
няёмкае становішча. З маленства ён марыў стаць мастаком і ўвесь сэнс ягонага
жыцця быў у мастацтве, у кнігах. У першы дзень абароны адступлення, калі Фішар
апынуўся ў групе старшыні Карпенкі, ён быццам не атаясамлівае сябе з вайной,
працягвае чытаць кніжку пра скульптуры Мікеланджэла.

Седзячы ў акопе,
ён разважае пра сябе, пра вайну, пра тое, што ягоная справа  — вывучаць мастацтва, чытаць, а не
падпарадкоўвацца незразумеламу распарадку. Фішар ніколі не цікавіўся палітыкай,
паўсядзённыя турботы, цяжкая рэчаіснасць таксама для яго быццам не існавалі.

Ён падаецца
чужынцам у гэтай групе байцоў, пакінутых на справу лёсу абараняць адыход нашых
войскаў. Але не гледзячы на свой склад мыслення і характару, Фішар пакажа сябе
ў баі сапраўдным воінам, абаронцай. Ён будзе слухацца камандзіра Карпенку,
бездакорна выконваць загады. Возьме кулямёт і няспрытна, але смела будзе
страляць па ворагах.

У канцы аповесці Барыс Фішар абараняецца і забівае адзінага
ў сваім жыцці ворага. Хутка падыдуць немцы і расстраляюць маладога вучонага ва
ўпор. 

Я прачытаў аповесць В.Быкава “Жураўліны крык”. Гэтая аповесць, як і іншыя творы Быкава, што я прачытаў, пра вайну. Апісання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена апісанню настрою і стану герояў, іх успамінам і перажыванням. З усіх салдат, якія засталіся на пераездзе затрымліваць ворага, мне найбольш спадабаўся Свіст. Вясёлы і знаходлівы, Віцька дапамагаў воінам забыцца пра тое, што іх, магчыма, чакае смерць. Яго жарты падымалі ў салдаіт настрой. Віцька Свіст сам вельмі шчодры чалавек і не любіць скупых. Гэтая рыса яго характару вельмі добра раскрываецца ў эпізодзе з салам Пшанічнага. Іншы на яго месцы мог бы дамовіцца з Пшанічным і ціхенька з’есці сала толькі ўдваіх. Але Віцька так ніколі не зрабіў бы. Ён добра разумее, што ўсе воіны галодныя. Таму, забраўшы падманам сала ў Пшанічнага, Віцька прапануе зварыць кашу на ўсіх. Вядома, не вельмі добра, што ён гэта зрабіў падманам, але ў дадзенай сітуацыі іншага выйсця не было.

Мінулае Свіста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыцці не шсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. За гэта Свісту давялося нават пасядзець у турме. Але сваю памылку Віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе.
Калі пачалося вайна, Свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. А ў хуткім часе — і на пераездзе. Калм з’явіліся немцы і стала зразумела, што прыйдзецца загінуць, Свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. Ён смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх.

Васіль Быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або здрадзіць Радзіме, або стаць яе абаронцам. Віцька Свіст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. За гэта не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае памылкі. Але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў далейшым іх не выпраўляе.

Вось за гэтыя рысы характару мне і спадабаўся Віцька Свіст.

С этим файлом связано 1 файл(ов). Среди них: 0096.docx.
Показать все связанные файлы

Подборка по базе: 12,15,5, сочинение.docx, Зима сочинение.docx, 34 вариант сочинение.docx, экономика сочинение.docx, Весна сочинение.docx, я помню я горжусь сочинение.doc, Задание 27 сочинение.doc, дача сочинение.docx, краеведческое сочинение.docx, Современное общество выдвигает новые требования к воспитательно.

Выпрабаванне вайной

Мы, дзеці ХХІ стагоддзя, ведаем вайну па кінастужках, творах пісьменнікаў, падручніках гісторыі, са слоў ветэранаў. У нашых вачах падзеі Вялікай Айчыннай вайны паўстаюць як адзіны подзвіг цэлага народа. Усе разам і кожны паасобку, пераадолеваючы холад, голад і страх, рухаўся да адзінай мэты – жыць пад мірным небам.

Існуе меркаванне, што менавіта ў складаных жыццевых абставінах, чалавек дэманструе сваё сапраўднае аблічча. У аповесці Васіля Быкава «Жураўліны крык» паказана, як невялікая група байцоў цаною ўласнага жыцця павінна забяспечыць адыход войск. Менавіта у гэты адказны момант кожнаму з іх “здымае маску”. Салдаты на чале са старшыной Карпенка – вельмі розныя, зусім не падобныя адзін на аднаго. У кожнага свой характар, свае адносіны да жыцця, сваё мінулае.

Іван Пшанічны і Алік Аўсееў не вытрымалі выпрабавання вайной. У самы адказны час, калі патрабаваліся мужнасць і узаемадапамога, яны здрадзілі. Пшанічны замест тако, каб выканаць каманду і затрымаць праціўніка, перабягае да ворага. Я не магу назваць Івана здраднікам. Ён не здрадзіў Радзіме, Радзіма адраклася ад яго сама. Савецкая ўлада не пашкадавала ні яго бацькоў, саслаўшы ў Сібір, ні яго самога, адправіўшы на вайну, на заданне, якое не магчыма было выканаць. Усё жыццё ён быў, нібы “белая варона” “непралетарскага паходжання”. Таму Іван, апынуўшыся ў апісаных абставінах, выбраў адзіна верны выхад для сябе – магчымасць выжыць і жыць інакш.

Змаладушнічаў у самы адказны момант і Алік Аўсееў. Па ўсім жыцці ён шукаў тое месца, дзе не патрэбна “фанатычная самаадданасць, ўпартасць і катаржная праца”. Так і на вайне, калі убачыў, што становішча ўскладнілася, гледзячы на ўчынак Івана Пшанічнага, паспрабаваў перайсці на бок немцаў.

Не адназначна, на мой погляд, выглядае і гібель Віцькі Свіста. У аповесці ён сам пайшоў на сустрач смерці, кінуўшыся пад танк. Гэты ўчынак больш паходзіць на наўмыснае самагубства ад страху перад ворагам, чым на подзвіг.

З шасці маладых мужчын на пераезде апошнім з жывых застаўся толькі Васіль Глечык, самы маладому з іх. Ён мяняецца на нашых вачах: “штосьці новае і мужнае ўваходзіць у яго душу”. Салдат разумее, што выйсці няма як, усе загінулі, камандзір цяжка паранены. І ў гэтай бязвыхаднай сітуацыі Васіль “схапіў адзіную сваю гранату” і стаў чакаць танкаў…”

Фінал аповесці “Жураўліны крык” трагічны. Адны загінулі мужна і самаахвярна, усведамляючы важнасць і неабходнасць ахвяраваць сваім жыццём дзеля Радзімы — яны дастойна прайшлі выпрабаванне вайной. А другія, згубіўшы сумленне і годнасць, — як здраднікі.