Мой край – гэта месца дзе я з’явіўся на свет, сказаў першае слова, зрабіў першы крок. У родным крае – роднае ўсё: знаёмае дрэўца, сцяжынка дамой, звонкія птушыныя спевы, чыстае паветра, прыгожыя кветкі. І нідзе на ўсёй зямлі няма месца раднее за гэта. Гэта край маіх прадзедаў, маіх бацькоў, мой край, які хутка стане краем маіх дзяцей і унукаў.
Мой край – мая Беларусь. Тут шмат рэчак і азёр, лясоў і палей. Тут не змаўкае птушак вяселыя напевы. У блакітным небе плывуць белавокія воблакі, тут і сонейка свеціць па іншаму, бо гэта край майго кахання, край жыцця.
Беларусы – дзеці прыгажуні – зямлі, якая для усіх нас з’яўляецца матуляй. І краіна якую мы завем сваей – гэта наша багацце, падарунак жыцця. Мы адчуваем усім сэрцам запах роднай зямлі, любім яе чыстае паветра, услухоўваемся ў шапатлівы гоман лясоў.
А якія беларусы добрыя людзі, мірныя людзі і працавітыя. Кожнаму чалавеку хочацца каб за ўсё жыццё не насцягала нас сумная часіна і ніколі не адрывала нас ад роднага краю, роднай зямлі.
Шуміць Белавежа ўздымам чалавечаскіх сардэц, красуецца на палетках жытнія каласы. Наша багацце — наша родная мова, нашы песні і прыказкі. Лепшай краіны не трэба.
“Белая Русь” – якое ласкавае і паэтычнае імя. Галоўная асаблівасцю беларускага краю ад іншых краін з’яўляецца тое што, беларускія людзі с вялікім пачуццем адносяцца да чужых перакананняў. У нашым краю няма месца ганення па нацыянальным і рылігійным якасцям.
Кахаю свой край за яго самабытнасць, прыгажосць прыроды і культуры. Мой родны край, я ведаю дзе ты!
Словы «родны край» не заўсёды азначаюць для розных людзей адно і тое ж. Для некаторых родны край — гэта месца, дзе яны нарадзіліся. Для іншых — дзе яны пражылі большую частку жыцця. Але часам родным краем становіцца месца, дзе ты быў усяго раз. Проста так склалася, што менавіта гэта тое месца, дзе ты адпачываеш душой і сэрцам.
Я называю родным краем вёску, дзе жывуць мае бабулі і дзядулі, дзе нарадзіліся мае мама і тата. Так склалася, што нарадзіліся яны ўсе ў адной вёсцы. І нядзіўна, што ў дзяцінстве я праводзіў там цэлае лета і амаль усе святы: то ў адных дзядулі і бабулі, то ў другіх.
Вёска гэтая невялікая, але тым яна мне і падабаецца. Там няма мітусні і шуму, як у горадзе. Там можна адпачыць ад тэлевізара, тэлефона і інтэрнэту.
А якая там прыгожая прырода! Непадалёку знаходзіцца лес, дзе расце мноства грыбоў і ягад. А трохі далей ад яго размяшчаецца возера, куды мы з бацькамі хадзілі летам купацца.
Мая вёска — гэта тое месца, адкуль адязджаеш адпачылым, нават калі ты ўвесь час працаваў на гародзе. На жаль, цяпер у мяне радзей атрымліваецца бываць там. Але ў бліжэйшую нядзелю я абавязкова туды зезджу, я абяцаю.
Оцени ответ
Я ганаруся тым, што жыву ў Беларусі. Мая Радзіма – гэта дзіўная краіна са сваім цікавым мінулым, поўным легенд і паданняў, багатай культурнай спадчынай. Не менш цікава і сучаснасць нашай краіны, якая ў працэсе актыўнага культурнага і эканамічнага развіцця паступова мяняе сваё аблічча.
Большая частка прыроды Беларусі захавалася практычна ў некранутым выглядзе. Многія беларусы самі не разумеюць, як ім пашанцавала мець на сваёй тэрыторыі ўсё гэта багацце.
Беларусь называюць сінявокай, бо тут знаходзіцца шмат рэк і азёр, якія захапляюць сваёй прыгажосцю. Тэрыторыя краіны на 40% пакрыта ляснымі масівамі, таму яе называюць «Лёгкімі Еўропы». Беларусь знаходзіцца прама ў цэнтры Еўропы і забяспечвае гэту частку свету кіслародам.
Беларусь на працягу многіх гадоў падтрымлівае з міжнароднай арганізацыяй ЮНЕСКА плённыя, дынамічныя адносіны. Cёння ўжо 4 аб’екты, якія знаходзяцца на тэрыторыі нашай краіны, уключаны ў Спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
Першым аб’ектам стаў Нацыянальны парк «Белавежская пушча» – унікальны запаведны лес Еўропы. У Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА ўвайшоў замкавы комплекс «Мір» і сусветна вядомае геадэзічнае збудаванне Дуга Струвэ. Палац у Нясвіжы, які на працягу стагоддзяў быў рэзідэнцыяй адной з найбагацейшых і ўплывовых дынастый Еўропы – Радзівілаў, таксама папоўніў спіс.
Беларускі народ шматпакутны. Складана ўспомніць хоць бы адно стагоддзе, якое ён пражыў бы ў адносным спакоі, без войнаў. І нягледзячы на гэта, людзі змаглі захаваць сваю ідэнтычнасць і чалавечнасць. Беларусы цярплівыя, працаздольныя і мудрыя людзі.
Галоўнай асаблівасцю беларускага краю ад іншых краін з’яўляецца тое, што беларускія людзі з павагай адносяцца да чужых перакананняў. У нашым краю няма месца ганення па нацыянальным і рэлігійным прыкметам.
Я ганаруся людзьмі, якія нарадзіліся на Беларусі і праславілі яе на ўвесь свет. Францыск Скарына з’яўляецца пачынальнікам беларускага і ўсходнеславянскага кнігадрукавання. Марк Шагал вядомы ва ўсім свеце як класік авангардызму ў выяўленчым мастацтве. Янка Купала – знакаміты беларускі паэт. Жарэс Алфёраў атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы. Лаўрэатам Нобелеўскай прэміі з’яўляецца таксама пісьменніца і журналіст Святлана Алексіевіч. Вікторыя Азаранка – знакамітая беларуская тэнісістка. Дар’я Домрачава – чэмпіёнка па біятлоне. Але гэта толькі маленькі спіс усіх славутых імён беларусаў, які можна ўсё дапаўняць і дапаўняць.
У газеце «СБ. Беларусь сегодня» я прачытала аб тым, што солі з нашай зямлі павышаюць ураджайнасць у розных кропках планеты. І здабываюцца кожную хвіліну, падымаючыся з глыбіні беларускіх нетраў у сотні метраў. Кожная пятая тона угнаенняў у свеце – соль нашай зямлі. «Беларуськалій» – гэта не проста брэнд, гэта нацыянальны здабытак.
У цэнтры Беларусі размясціўся Мінск – самы буйны горад, сталіца дзяржавы. За доўгую гісторыю свайго існавання ён неаднаразова разбураўся і падымаўся з руін. Сёння Мінск з’яўляецца сучасным еўрапейскім горадам, галоўным палітычным, эканамічным, культурным і навуковым цэнтрам краіны. Мінск – вельмі чысты горад. Я ганаруся сталіцай Беларусі.
Наша беларуская мова вельмі прыгожая. Колькі цудоўных твораў напісана на гэтай мове. Беларускай мовай нельга не захапляцца, бо з дапамогай яе можна перадаць усю прыгажосць навакольнага свету, а таксама і ўнутраны свет чалавека.
На працягу стагоддзяў беларуская мова змянялася, развівалася, ўдасканальвалася. Але яшчэ многія пакаленні будуць дапаўняць, развіваць мову. Самае галоўнае – гэта захаваць родную мову, не даць ёй памерці. Трэба памятаць словы Францішка Багушэвіча: «Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі».
Шмат вершаў напісана пра Беларусь. Адным з такіх твораў з’яўляецца верш Уладзіміра Караткевіча «Беларуская песня», які мне вельмі падабаецца. У гэтым вepшы адчуваецца зaмiлaвaнacць poднaй cтapoнкaй. Аўтap пaўтapae пытaннe: «Дзe мoй кpaй?». Адкaз нa гэтa пытaннe дaпaмaгaюць знaйcцi гeaгpaфiчныя i гicтapычныя cвeдкi aб тым, як i дзe cтaлa пpaлягaць мяжa нaшaй дзяpжaвы з iншымi кpaiнaмi. Уcтoйлiвымi ciмвaлaмi нaшaй кpaiны, нapoднымi cвятынямi cтaлi Бeлaвeжcкaя пyшчa, Нaвaгpaдcкiя вeжы, Сaфiйcкi caбop нaд paкoй Дзвiнoй, aзёpы, рэкі, бapы-aкiяны.
Я шчаслівая, бо жыву ў Беларусі. Гэта зямля нашых бацькоў, багатая на падзеі і імёны. Нельга не любіць яе, нельга ёю не ганарыцца. Я шчаслівая, бо жыву ў мірнай краіне, у прыгожым краі, маю магчымасць спакойна вучыцца, радавацца жыццю. Надзвычай важна агульнымі намаганнямі зберагчы мірнае неба над галавой. Бо з прыходам вайны ў краіне губляюцца ўсе чалавечыя каштоўнасці: спакойнае жыццё, дабрабыт, шчасце. Ды і само жыццё ставіцца пад пагрозу.
Я родился и живу в красивой и свободной стране. Моя родина богата лесами, полями и реками. Живут в Белоруси хорошие добрые люди. Детей воспитывают и растят в любви и уважении к старшим.
История моей родины сложная. Исторический путь Белоруси был тернист. Но сложившаяся культура страны стала отличаться от других славянских народов. До сегодняшнего дня белорусский народ трепетно относится к своим корням. С уважением белорусы относятся к людям другой веры. На территории Белоруси спокойно уживаются православная и католическая религия. Все праздники отмечаются дважды, по христианскому и по католическому календарю. А ещё белорусы любят языческие обряды. Эти праздники как нить предков. Белорусь – славянская страна, уважающая память своих предков.
Какие просторы, сколько воздуха и какие великие реки наполняют мою родину. Днепр, Западная Двина, Сож – это природное богатство моей страны!
Есть в Белоруси и ремесленники, и рукодельницы, и крестьяне. Люди в моей стране любят трудиться. Труд уважают и относятся к нему с почтением.
Некоторые вещи, созданные руками белорусов, можно отнести к предметам искусства. На моей родине растёт хлопок, изделия из которого славятся по всему миру. А ещё здесь умеют делать изделия из кожи, плетут из лозы и делают керамические изделия.
Мастерицы вышивают рушники, которые бережно хранятся в семье и даже передаются по наследству. Рушники особое полотно, ими благословляют, венчают, покрывают иконы. Вся жизнь белоруса связана с его предками, с историей белорусского народа.
Страна с богатейшей историей и природой. Многие люди узнают Белорусь при одном упоминании о национальном парке Беловежская пуща. Это самый большой лесной массив в центральной Европе. Первобытный лес, такой, каким задумала его природа ещё до технического прогресса человечества.
Я горжусь тем что родился в Белорусии. Родина – место которое даёт силу жить. Родина – место где воздух наполнен энергией и светом. Родина – место куда всегда тянет вернуться! Мы не выбираем где родиться. Где родился там и твоя родина! Моя родина – Белорусь! Ее просторы, доброта и трудолюбие её народа даёт мне уверенность в завтрашнем дне. Я хочу, закончив обучение, стать достойным своей родины человеком. Я хочу приносить пользу людям, живущим в моей стране! Я хочу чтобы Белорусия развивалась и оставалась всегда достойной памяти своих предков!
Я родился и живу в красивой и свободной стране. Моя родина богата лесами, полями и реками. Живут в Белоруси хорошие добрые люди. Детей воспитывают и растят в любви и уважении к старшим.
История моей родины сложная. Исторический путь Белоруси был тернист. Но сложившаяся культура страны стала отличаться от других славянских народов. До сегодняшнего дня белорусский народ трепетно относится к своим корням. С уважением белорусы относятся к людям другой веры. На территории Белоруси спокойно уживаются православная и католическая религия. Все праздники отмечаются дважды, по христианскому и по католическому календарю. А ещё белорусы любят языческие обряды. Эти праздники как нить предков. Белорусь – славянская страна, уважающая память своих предков.
Какие просторы, сколько воздуха и какие великие реки наполняют мою родину. Днепр, Западная Двина, Сож – это природное богатство моей страны!
Есть в Белоруси и ремесленники, и рукодельницы, и крестьяне. Люди в моей стране любят трудиться. Труд уважают и относятся к нему с почтением.
Некоторые вещи, созданные руками белорусов, можно отнести к предметам искусства. На моей родине растёт хлопок, изделия из которого славятся по всему миру. А ещё здесь умеют делать изделия из кожи, плетут из лозы и делают керамические изделия.
Мастерицы вышивают рушники, которые бережно хранятся в семье и даже передаются по наследству. Рушники особое полотно, ими благословляют, венчают, покрывают иконы. Вся жизнь белоруса связана с его предками, с историей белорусского народа.
Страна с богатейшей историей и природой. Многие люди узнают Белорусь при одном упоминании о национальном парке Беловежская пуща. Это самый большой лесной массив в центральной Европе. Первобытный лес, такой, каким задумала его природа ещё до технического прогресса человечества.
Родина занимает огромное место в творчестве любого писателя и поэта. Теме родины посвящали свои произведения А.С. Пушкин и М.Ю. Лермонтов, А.А. Блок и С.А. Есенин. Вот только в лирике последнего тема родины, по его собственному признанию, занимает первое место. Есенин любит свою землю, свой край, свою страну. Любит сильно, беззаветно.
Но люблю тебя, родина кроткая!
А за что – разгадать не могу.
Таких признаний в творчестве С.А. Есенина очень много. Одним из эпитетов, характеризующих родную землю, является слово «любимый». Но образ родины у поэта не однозначен, и восприятие им этого образа тоже противоречиво.
В начале творческого пути поэт рисует родной край прекрасным, тихим, скромным. Это белые берёзки, зелёные клёны, тополя. Это синь небес, малиновые дали. «Тихая моя родина», деревянная, с ризами в хатах, с бескрайними полями, глубокими снегами. Поэт любуется родной стороной, восхищается её красотой. Но в то же время он видит и её убогость, и серость, и отсталость.
Край ты мой забытый,
Край ты мой родной!
Война приносит новые беды родной земле. Теперь ситцевая родина уже не та. Поэт видит, что деревня всё больше беднеет, что нужны перемены. Он разочарован в родной стороне, потому что скуден край, где он родился и рос.
Устал я жить в родном краю
В тоске по гречневым просторам,
Покину хижину мою,
Уйду бродягою и вором.
Поэтому С. Есенин в восторгом принял революцию. Он надеялся, что перемены коснутся села, что наступит «крестьянский рай». К сожалению, по прошествии нескольких лет он не увидел никаких перемен к лучшему в жизни крестьян. А родина стала для него чужой и неуютной, потому что он не мог понять и принять того нового, что совершалось в жизни. Индустриализация страны пугала его. Есенин считал, что машины погубят ту голубую, ситцевую Русь которую он так любил. В стихотворении «Сорокоуст» русская деревня изображена в образе жеребёнка, который пытается обогнать паровоз. Герой стихотворения остерегает его. Смертью грозит маленькому жеребёнку «стальной конь»
Поездка за границу нанесла поэту ещё один удар. Он увидел совсем другую жизнь. Его лирический герой вступает в противоречия сам с собой. Его любовь поколебалась. Вернувшись на родину, он почувствовал себя ненужным в родной стороне, где поют песни Демьяна Бедного, читают «Капитал». В стихотворении «Да! Теперь решено. Без возврата…» (1922-1923) он признаётся в любви к городу:
Я люблю это город вязевый,
Пусть обрюзг он и пусть одрях.
Но это всего лишь боль. Боль от несбывшихся надежд и крушения того мировосприятия, которые были у молодого поэта. Страдания поэта сильны. В этот период появляется цикл стихов «Русь кабацкая».
И всё же поэт постепенно начинает понимать, что прежней Руси уже не вернуть. Он пытается снова найти своё место в этой, теперь уже новой жизни. Но… В одном из стихотворений С. Есенин признается:
И теперь, когда вот новым светом
И моей коснулась жизнь судьбы,
Всё равно остался я поэтом
Золотой бревенчатой избы.
Родина для поэта осталась прежней, неизменной.
Источник: vse-diktanty.ru
Я родился и живу в красивой и свободной стране. Моя родина богата лесами, полями и реками. Живут в Белоруси хорошие добрые люди. Детей воспитывают и растят в любви и уважении к старшим.История моей родины сложная. Исторический путь Белоруси был тернист. Но сложившаяся культура страны стала отличаться от других славянских народов. До сегодняшнего дня белорусский народ трепетно относится к своим корням. С уважением белорусы относятся к людям другой веры. На территории Белоруси спокойно уживаются православная и католическая религия. Все праздники отмечаются дважды, по христианскому и по католическому календарю. А ещё белорусы любят языческие обряды. Эти праздники как нить предков. Белорусь – славянская страна, уважающая память своих предков.Какие просторы, сколько воздуха и какие великие реки наполняют мою родину. Днепр, Западная Двина, Сож – это природное богатство моей страны!Есть в Белоруси и ремесленники, и рукодельницы, и крестьяне. Люди в моей стране любят трудиться. Труд уважают и относятся к нему с почтением.Некоторые вещи, созданные руками белорусов, можно отнести к предметам искусства. На моей родине растёт хлопок, изделия из которого славятся по всему миру. А ещё здесь умеют делать изделия из кожи, плетут из лозы и делают керамические изделия.Мастерицы вышивают рушники, которые бережно хранятся в семье и даже передаются по наследству. Рушники особое полотно, ими благословляют, венчают, покрывают иконы. Вся жизнь белоруса связана с его предками, с историей белорусского народа.Страна с богатейшей историей и природой. Многие люди узнают Белорусь при одном упоминании о национальном парке Беловежская пуща. Это самый большой лесной массив в центральной Европе. Первобытный лес, такой, каким задумала его природа ещё до технического прогресса человечества.Я горжусь тем что родился в Белорусии. Родина – место которое даёт силу жить. Родина – место где воздух наполнен энергией и светом. Родина – место куда всегда тянет вернуться! Мы не выбираем где родиться. Где родился там и твоя родина! Моя родина – Белорусь! Ее просторы, доброта и трудолюбие её народа даёт мне уверенность в завтрашнем дне. Я хочу, закончив обучение, стать достойным своей родины человеком. Я хочу приносить пользу людям, живущим в моей стране! Я хочу чтобы Белорусия развивалась и оставалась всегда достойной памяти своих предков.
Я родился и живу в красивой и свободной стране. Моя родина богата лесами, полями и реками. Живут в Белоруси хорошие добрые люди. Детей воспитывают и растят в любви и уважении к старшим.
История моей родины сложная. Исторический путь Белоруси был тернист. Но сложившаяся культура страны стала отличаться от других славянских народов. До сегодняшнего дня белорусский народ трепетно относится к своим корням. С уважением белорусы относятся к людям другой веры. На территории Белоруси спокойно уживаются православная и католическая религия. Все праздники отмечаются дважды, по христианскому и по католическому календарю. А ещё белорусы любят языческие обряды. Эти праздники как нить предков. Белорусь – славянская страна, уважающая память своих предков.
Какие просторы, сколько воздуха и какие великие реки наполняют мою родину. Днепр, Западная Двина, Сож – это природное богатство моей страны!
Есть в Белоруси и ремесленники, и рукодельницы, и крестьяне. Люди в моей стране любят трудиться. Труд уважают и относятся к нему с почтением.
Некоторые вещи, созданные руками белорусов, можно отнести к предметам искусства. На моей родине растёт хлопок, изделия из которого славятся по всему миру. А ещё здесь умеют делать изделия из кожи, плетут из лозы и делают керамические изделия.
Мастерицы вышивают рушники, которые бережно хранятся в семье и даже передаются по наследству. Рушники особое полотно, ими благословляют, венчают, покрывают иконы. Вся жизнь белоруса связана с его предками, с историей белорусского народа.
Страна с богатейшей историей и природой. Многие люди узнают Белорусь при одном упоминании о национальном парке Беловежская пуща. Это самый большой лесной массив в центральной Европе. Первобытный лес, такой, каким задумала его природа ещё до технического прогресса человечества.
Я горжусь тем что родился в Белорусии. Родина – место которое даёт силу жить. Родина – место где воздух наполнен энергией и светом. Родина – место куда всегда тянет вернуться! Мы не выбираем где родиться. Где родился там и твоя родина! Моя родина – Белорусь! Ее просторы, доброта и трудолюбие её народа даёт мне уверенность в завтрашнем дне. Я хочу, закончив обучение, стать достойным своей родины человеком. Я хочу приносить пользу людям, живущим в моей стране! Я хочу чтобы Белорусия развивалась и оставалась всегда достойной памяти своих предков!
Я родился и живу в красивой и свободной стране. Моя родина богата лесами, полями и реками. Живут в Белоруси хорошие добрые люди. Детей воспитывают и растят в любви и уважении к старшим.
История моей родины сложная. Исторический путь Белоруси был тернист. Но сложившаяся культура страны стала отличаться от других славянских народов. До сегодняшнего дня белорусский народ трепетно относится к своим корням. С уважением белорусы относятся к людям другой веры. На территории Белоруси спокойно уживаются православная и католическая религия. Все праздники отмечаются дважды, по христианскому и по католическому календарю. А ещё белорусы любят языческие обряды. Эти праздники как нить предков. Белорусь – славянская страна, уважающая память своих предков.
Какие просторы, сколько воздуха и какие великие реки наполняют мою родину. Днепр, Западная Двина, Сож – это природное богатство моей страны!
Есть в Белоруси и ремесленники, и рукодельницы, и крестьяне. Люди в моей стране любят трудиться. Труд уважают и относятся к нему с почтением.
Некоторые вещи, созданные руками белорусов, можно отнести к предметам искусства. На моей родине растёт хлопок, изделия из которого славятся по всему миру. А ещё здесь умеют делать изделия из кожи, плетут из лозы и делают керамические изделия.
Мастерицы вышивают рушники, которые бережно хранятся в семье и даже передаются по наследству. Рушники особое полотно, ими благословляют, венчают, покрывают иконы. Вся жизнь белоруса связана с его предками, с историей белорусского народа.
Страна с богатейшей историей и природой. Многие люди узнают Белорусь при одном упоминании о национальном парке Беловежская пуща. Это самый большой лесной массив в центральной Европе. Первобытный лес, такой, каким задумала его природа ещё до технического прогресса человечества.
Я горжусь тем что родился в Белорусии. Родина – место которое даёт силу жить. Родина – место где воздух наполнен энергией и светом. Родина – место куда всегда тянет вернуться! Мы не выбираем где родиться. Где родился там и твоя родина! Моя родина – Белорусь! Ее просторы, доброта и трудолюбие её народа даёт мне уверенность в завтрашнем дне. Я хочу, закончив обучение, стать достойным своей родины человеком. Я хочу приносить пользу людям, живущим в моей стране! Я хочу чтобы Белорусия развивалась и оставалась всегда достойной памяти своих предков.
Для мяне Радзіма — гэта тое месца, дзе я нарадзіўся, жыву, дзе жывуць мае родныя і блізкія. З самага дзяцінства мама расказвала мне, што сваю Радзіму трэба любіць, паважаць і абараняць. Таму я вырашыў, калі вырасту, абавязкова стану ваенным. Я ўжо хутчэй хачу паступіць у ваеннае вучылішча. Мне ўвесь час здаецца, што толькі я адзін змагу з такой любоўю і самаадданасцю абараняць свае родныя краю.
Думаю, што для кожнага чалавека слова Радзіма мае свой сэнс і значэнне. Усё залежыць ад таго, у які час ён вырас, як яго выхоўвалі бацькі, што праходзілі ў школе. Я пастаянна чытаю кнігі пра вайну. Вось гэта быў час, калі людзі сапраўды абаранялі Радзіму. Яны кідалі сем’і, родныя краю, і ішлі абараняць тое месца, якое для іх так дорага. Я ўпаду ў калені кожнаму ветэрану, бо менавіта яны падарылі нам жыццё. Елі б тады не яны, то нас бы зараз і на свеце не было. Мне здаецца, што сёння людзі зусім не такія.Яны ўжо так не будуць абараняць сваю краіну, у іх іншыя прыярытэты ў жыцці.
А як хочацца, каб усё было па-іншаму! З пакалення ў пакалення распавядаюць дзецям гісторыі пра вайну, пра тое, як людзі любілі сваю Радзіму тады. І я сваім дзецям абавязкова раскажу тое, аб чым распавёў мне мой дзед-ветэран.
Аднойчы ў нашай сям’і здарылася гора, і бацькам тэрмінова спатрэбіліся грошы. Маме з татам давялося з’ехаць на заробкі за мяжу. Я ў гэты час жыў у бабулі, у іншым горадзе. І хоць я не пакідаў сваю краіну, я не мог дачакацца таго моманту, калі вярнуся дадому, у любімы горад. Бацькі мае прыехалі дадому праз паўгода. Мама сказала, што няма на свеце лепш месцы, чым родны дом і родная краіна.
Пра Радзіму пішуць песні, вершы. Ведаеце, а бо паэты і музыканты апяваюць яе практычна ў кожным сваім творы. І відаць, што гэта адбываецца ад душы, з любоўю да сваёй радзімы.
Любіце сваю родную зямлю, той край, дзе вы нарадзіліся. Куды б вы не паехалі, вы заўсёды будзеце вяртацца менавіта сюды. Чым больш мы будзем рабіць дабра для Радзімы, тым яна будзе мацней і мацней.
Відповідь:
Я жыву ў зялёнай і прыгожай краіне. Яна называецца Беларусь. Яе незвычайнае імя кажа аб чысціні гэтых месцаў і пра незвычайныя пейзажах. Ад іх вее спакоем, прасторам і дабрынёй. І ад гэтага хочацца нешта рабіць, атрымліваць асалоду ад жыццём і любавацца прыродай.
У маёй краіне вельмі шмат рэк і азёр. Яны пяшчотна плёскаюцца летам. Увесну раздаецца іх звонкае цурчанне. Узімку люстраная роўнядзь вабіць да сябе аматараў катання на каньках. Увосень па вадзе слізгаюць жоўтыя лісце. Яны кажуць аб хуткім пахаладанні і маючай адбыцца спячцы. І ад усіх гэтых цудоўных ператварэнняў замірае сэрца. Хочацца любавацца гэтымі выдатнымі краявідамі пастаянна. Проста страшна прапусціць хоць бы адно імгненне або вобраз. Каб не забыць усё гэта чараўніцтва, я часта фатаграфую прыроду.
На ўскраіне нашага горада знаходзіцца невялікі лес, дзе можна знайсці шмат ягад і грыбоў. Кожнае лета мы ўсёй сям’ёй адпраўляемся збіраць ягады і атрымліваць асалоду ад зносінамі з прыродай. Нам часта сустракаюцца алені і ласі. На шляху трапляюцца шустрыя вавёркі і часам прабягаюць палахлівыя зайцы. Хоць мне больш за ўсё запамінаюцца птушкі. Яны заўсёды розныя, з незвычайным афарбоўкай і пацешнымі галасамі. Нядаўна мне ўдалося блізка разгледзець сойка, якая красавалася на суседнім дрэве. І кожны раз лес падае мне і маім бацькам усё новыя і новыя сюрпрызы.
У кожным кутку маёй цудоўнай Радзімы можна знайсці шмат незвычайных пейзажаў і пацешных жывёл. Можна наведаць розныя славутасці і музеі, але ёсць нешта больш важнае і прывабнае. Больш за ўсё я люблю сваю краіну за дружалюбнасць мясцовых жыхароў. Беларусы заўсёды гатовыя прыйсці на дапамогу адзін аднаму. Яны ахвотна падтрымліваюць кожнага чалавека лёгка і бескарысліва. З-за гэтага ў нашай краіне заўсёды мірна і ціха. Над галавой раздаецца спеў птушак, а побач размяшчаюцца раскошныя зялёныя прасторы.
«Мая малая Радзіма»
«Малая Радзіма, малая Радзіма,
Наша вясна і любоў,
Горыч рабіны і слодыч парэчак,
Восені хмурная брыво …
Колькі б ні было чытана — пройдзена
Гадоў, кіламетраў і радкоў,
З намі заўсёды наша малая Радзіма —
Наш жыватворны выток. «
Радзіма — гэта Расія, але ў кожнага з нас ёсць месца, дзе ён нарадзіўся, дзе ўсё здаецца асаблівым, выдатным і родным. Нішто на зямлі не можа быць бліжэй, мілей, чым малая Радзіма.
У адных — гэта вялікі горад, у іншых — маленькая вёска, але ўсе людзі любяць яе аднолькава. Мы расцем, сталеем, але вось малую Радзіму мы ніколі не забудзем. Кожны чалавек павінен любіць сваю малую Радзіму, ведаць яе гісторыю, выдатных людзей, якія тут нарадзіліся і выраслі.
Для мяне маёй малой Радзімай з’яўляецца невялікі пасёлак — Никитинский, дзе я жыву вось ужо 3 года, дзе праходзіць маё дзяцінства.
Наш послок — гэта невялікі, утульны куток, дзе ёсць нямала прыгожага. Тут створаны ўсе ўмовы для спакойнай і бесклапотнага жыцця, удалечыні ад мітусні і праблем горада. Тут людзі могуць адпачыць і добра правесці час.
А пачыналася ўсё так: вялізнае поле аўса, бярозавыя пералескі, мяккае восеньскае сонца, шчодра заліваю сваімі прамянямі ўсё вакол, спевы птушак гэта ўсё, што ўбачылі і пачулі першыя жыхары і будаўнікі пасёлка.
Пасёлак Никитинский быў заснаваны ў 1961 годзе, названы ў гонар інжынера Нікіціна, які склаў план будаўніцтва.
Пачалося будаўніцтва як драўляных хат, так і цагляных будынкаў для розных устаноў: школы, дзіцячага сада, паліклінікі, клуба, бібліятэкі.
Прыгожая і разнастайная мясцовая прырода.
Пасёлак акружаны невялікімі бярозавымі гаямі і лясамі.
У палях спее жыта і пшаніца, а ў лясах растуць ягады, грыбы і разнастайныя лекавыя расліны.
Маюцца два штучных вадаёма, якія называюцца мясцовымі жыхарамі як сажалкі Никитинский і Тамбоўскі.
Наш послок вельмі прыгожы ва ўсе часы года.
Узімку ён падобны на казачную краіну. Увесну асабліва прыгожы, калі пачынаюць квітнець: вішня, чаромха, яблыня і бэз. Улетку послок увесь у зеляніны, а восенню нд кругам у залатым убранні.
Мясцовыя жыхары любяць свой послок і імкнуцца зрабіць яго больш утульна і прыгажэй: садзяць дрэвы і кветкі, будуюць дзіцячыя пляцоўкі, прымаюць удзел у суботніках, берагуць і ахоўваюць прыроду. На вуліцах заўсёды чыста прыбрана. Развіццё послка не стаіць на месцы, ён увесь час мяняецца.
Людзі тут вельмі добрыя, ветлівыя і чулыя, што з’яўляецца самым галоўным багаццем послка. Менавіта з іхняй працы трымаецца жыццё маёй малой Радзімы.
Гэтак жа весела і заўзята праходзяць святы. Усе жыхары пасёлка: і дарослыя, і дзеці прымаюць удзел у спартыўных спаборніцтвах, вёслы спаборніцтвах, у віктарынах. Усюды чутныя песні мясцовых творчых калектываў.
У 2011 годзе послку споўнілася 50 гадоў. Усе жыхары дружна адзначалі дзень нараджэнне.
І няхай у мом послке няма помнікаў архітэктуры, няма прыгожых цагляных будынкаў, але ён мне дарагі тым, што ён стаў маёй малой Радзімай.
Я люблю гэты пасёлак за тое, што ён не падобны ні на любы іншы горад.
Я хачу, каб ён быў самым чыстым, квітнеючым, ветлым і ўтульным. Але для гэтага ўсе мы павінны любіць і берагчы не толькі сябе, але і ўсе, што нас акружае. І мы, маладое пакаленне, пастараемся зрабіць нд, каб наш послок квітнеў і станавіўся ня лепш і лепш.
Калі я вырасту, я з’еду з адсюль, але самыя лепшыя моманты майго жыцця, звязаныя з послком, назаўжды застануцца ў маёй памяці.
Я жадаю свайму послку росквіту і дабрабыту.
На вузкай прыбярэжнай палосцы стаяла адзінокая драўляная хатка. Лес шчыльнай сцяной цягнуўся ўздоўж берага на дзясяткі кіламетраў. Вакол ні душы. Толькі рознагалосы птушыны гоман парушаў цішыню. Такім пабачыў бераг будучага пасёлка герой кнігі І. Яфімава — аднаго з выбітных жыхароў нашага пасёлка.
п. Уральскі адзін з многіх пасёлкаў, якія выраслі ў пасляваенныя гады.
Вяцкія паселяць Савецкага сельсавета Пермскай вобласці 7 чэрвеня 1948г. менавіта тады быў выдадзены загад аб адукацыі Камскага паселяць будучага пасёлка Уральскі.
Прайшло больш за паўстагоддзя Сёння Уральскі сучасны пасёлак гарадскога тыпу з развітой інфраструктурай.
А ты, наш пасёлак, падобны на мару.
А ты, наш пасёлак, захоўваеш прыгажосць.
Як летнія вады ў як сонца цішы,
І рускай прыроды, і рускай душы.
І ў травеньскіх прасторах, і ў карункамі зім
Ты кожнаму дорага і кожным любім
Размешчаны на беразе Камы, акружаны зялёна-блакітным каралямі вод і лясоў, летам увесь у зеляніны, а зімой у снезе. Увосень пасёлак пачынае жоўкнуць і чырванець, а калі лісце ападае, то яны меладычна шамацяць пад нагамі. Улетку, у гарачае надвор’е набярэжную прыгажуні Камы запаўняюць людзі розных узростаў.
Самым галоўным і каштоўным багаццем Уральскага з’яўляюцца яго людзі фанершчыкаў, настаўнікі, работнікі культуры і многія іншыя. Летапіс Уральскага і яго людзей можна прачытаць на старонках кніг мясцовых аўтараў вершы і проза Ігната Іванавіча Хаврука, Івана Яфімавіча Яфімава, Івана Афанасьевіча Тонгузова, вершы Кіры Зубарева — яе вершы я выкарыстала ў сваім творы, Марыны Ражко і іншых выдатных людзей.
Многія з старэйшага пакалення са зброяй у руках адстойвалі гонар нашай Радзімы ў час Вялікай Айчыннай вайны.
На беразе Камы ў парку, стаіць помнік Салдату вызваліцелю 1941-1945г. . Ён узведзены ў памяць пра герояў:
Цьмянае сонца, мутнае неба,
Чорная ноч без сну,
У дзіцячых ручаньках скарыначка хлеба,
Гэта яна вайна.
Поўная гневу, мужнасці, болю,
Чыёй-то лёсу радок,
У жыцці дзіцяці дарослае гора
Гэта яе рука.
Няхай жа растануць змрочныя думкі
У цёплых промнях вясны,
Хай не прыходзіць у дні нашага жыцця
Чорная ноч вайны.
З’яўленне на свет пасёлка выклікана будаўніцтвам Пермскага фанерны Камбіната ў 1946г. Праз 55 гадоў — гэта сучаснае прадпрыемства па вытворчасці фанеры і драўнянастружкавых пліт. На гэтым прадпрыемстве працуюць мае мама і тата, а раней працавалі мае бабулі і дзядулі. Камбінат сёння — эканамічнае сэрца пасёлка, яго прадукцыя вядомая як у нутро краіны, так і далёка за яе межамі. Камбінат ганарыцца сваімі фанершчыкаў.
У жыцці кожнага чалавека адбывайся падзеі, якія ўплываюць на яго лёс і вызначаюць яго сутнасць на ўсе пакінутыя гады. Мне пашчасціла нарадзіцца і жыць у такім месцы, дзе мяне атачаюць добрыя, спагадлівыя людзі, мае родныя і сябры.
Калі я вырасту, і можа быць, паеду з пасёлка, самыя лепшыя моманты майго жыцця, звязаныя з Уральскай, назаўжды застануцца ў маёй памяці. Сваё сачыненне я хачу скончыць вершам Кіры Зубарева:
Малая Радзіма, малая Радзіма,
Наша вясна і любоў,
Горыч рабіны і слодыч парэчак,
Восені хмурная брыво
Колькі б ні было чытана — пройдзена
Гадоў, кіламетраў і радкоў,
З намі заўсёды наша малая Родина-
Наш жыватворны выток.