Сочинение про семью на беларускай мове

Светило науки — 109 ответов — 9551 помощь

Сям’я — важнае слова ў жыцці кожнага чалавека. Усе людзі розныя, і сем’і ў іх таксама розныя. У кожнай сям’і ёсць свае традыцыі, героі, можа быць, нават дынастыі, напрыклад, як у мяне. Але пра гэта крыху пазней.
Для пачатку я хацела б расказаць пра майго тату. Ён вайсковец, удзельнік баявых дзеянняў у Афганістане. Аднойчы тата прынёс з працы свой парадны мундзір, і калі я ўбачыла яго ў ім, была вельмі здзіўлена. На мяне глядзеў не той добры тата ў хатнім халаце з газетай у руках — на мяне глядзеў баявы афіцэр, гатовы любой цаной абараняць не толькі сваю сям’ю, але і краіну. У гэты момант мяне перапоўніла пачуццё радаснай трывогі, гонару за тое, што гэта мой тата, мой родны тата. Гэтыя эмоцыі нельга перадаць словамі, гэта можна толькі адчуць, і я ніколі іх не забуду.
Як я і сказала, у сям’і можа быць свая дынастыя. У маёй сям’і ёсць дынастыя ўрачоў. Я нездарма называю гэта дынастыяй, таму што па лініі маці ў нас вельмі шмат сваякоў-лекараў. Мая прапрабабка, у гонар якой, дарэчы, мяне назвалі, была лекарам-акушэрам на вайне. Мой дзед — хірург, бабуля неўрапатолаг, а мама — урач-лабарант. Я ганаруся тым, што я дачка патомных лекараў, і хачу таксама быць лекарам, хоць мама мяне ад гэтага ўсяляк адгаворвае.
Яшчэ ў мяне ёсць родны брат, ён старэйшы за мяне на дзесяць з паловай гадоў. Вядома, розніца досыць вялікая, але гэта не перашкаджае нам мець зносіны і дзеліцца сакрэтамі. Мы вельмі блізкія. З ім весела і вельмі надзейна. Бывае, мы сварымся, але тут жа мірымся, а хвілін праз дзесяць гучна смяемся, таму што сварка была з-за дробязі. Я яго вельмі люблю і стараюся клапаціцца пра яго, як толькі магу. Напрыклад, абараніць яго, калі раптам мама будзе лаяць, памыць за ім посуд і г.д. Свой клопат я праяўляю больш актыўна, чым ён. У яго хутчэй гэта ўнутры, і мне часам здаецца, што клопату зусім няма. Але гэта не так. Ён вельмі за мяне перажывае, не менш, чым бацькі. Не так даўно я трапіла ў бальніцу, брат тэлефанаваў мне кожны дзень і стараўся прыязджаць да мяне часцей, нягледзячы на тое, што ў яго вельмі шмат працы і яна знаходзіцца на іншым канцы горада. Я была прыемна, вельмі прыемна здзіўлена, і мяне гэта кранула да глыбіні душы.
Уся сям’я вельмі любіць актыўны адпачынак. Мы стараемся не сядзець дома на выходных, а куды-небудзь хадзіць або ездзіць. Гэта можа быць выезд за горад, паход у тэатр, басейн, боўлінг, катанне на каньках або паход па крамах. У нас нават ёсць такая сямейная традыцыя: узімку кожныя выхадныя мы ходзім у басейн пад адкрытым небам. Гэта вельмі выдатна. Уся сям’я ў зборы, мы гутарым, смяёмся і проста прыемна праводзім час разам. Нягледзячы на нашы невялікія, сваркі я сваю сям’ю вельмі люблю і шаную яе. Ці хачу я сям’ю, падобную на маю? Калі шчыра, я ніколі не задумвалася пра гэта, і будаваць нейкія планы на будучыню мне не хочацца. Ніхто не ведае, як павернецца жыццё, які будзе мой муж і колькі ў мяне будзе дзяцей. Але адно я ведаю дакладна — я хачу дружную сям’ю. Сям’ю, якая не пакіне ў бядзе, падтрымае і якая проста будзе паважаць і любіць мяне. Яшчэ ў 7 класе я напісала наіўны (цяпер я гэта бачу) верш, прысвечаны маці як захавальніцы сямейнага шчасця. Але некалькі радкоў працытую, яны пра даверы і адкрытасці. У сям’і гэта галоўнае! Нам няма каму душой адкрыцца… Няма з кім таямніцай падзяліцца. Але ёсць маміна плячо — і ў сэрцы адразу горача!..

Сям’я для кожнага — гэта тыя самыя любімыя і родныя людзі, якія былі зь ім з самага дзяцінства. І галоўная роля ў стварэнні сямейнага ачага належыць, вядома, маці. Жанчына можа быць бліскучым спецыялістам у любой вобласці, аднак, самая галоўная яе роля ў грамадстве, то, з чым не зможа справіцца ні адзін мужчына — гэта стварэнне сям’і. Жанчына са старажытных часоў была захавальніцай хатняга ачага. На яе ўскладалася ўся праца па хаце. Акрамя таго, яна павінна была стварыць такую ​​хатнюю абстаноўку, каб астатнія члены сям’і адчувалі цяпло і ўтульнасць дома, адчувалі сябе сям’ёй — адзіным цэлым. Гэта вельмі цяжкая і адказная праца, але жанчына заўсёды спраўлялася з ёй. Зараз зусім іншыя часы. Жанчына занятая на працы, а для дома застаецца ўсё менш часу. Аднак яна і цяпер, як і шмат гадоў таму, беражэ дом, стварае, падтрымлівае і ўмацоўвае сям’ю. Мама — самы блізкі мне чалавек. Я лічу, што кіраўнік нашай сям’і — гэта, усё ж такі, мама.

Мая сям’я — самае дарагое, што ў мяне ёсць. Сям’я ў нас невялікая — чатыры чалавекі. Самы лепшы, самы дарагі чалавек — гэта мама. Яе клічуць Наташа. Мама — чалавек, які падтрымае і заўсёды зразумее. Я вельмі люблю яе і хачу сказаць усім сваім паводзінамі, што я яе люблю больш за жыццё. Я ведаю ўсе яе думкі, жаданні, пачуцці. І гора, і радасць мамы адгукаецца ў маім сэрцы. Кожная клопат, праблема становіцца ранняй маршчынкі, сівым валасінкай. Матуля, я буду вельмі старацца, каб ты не старэла, каб радавалася і ганарылася мною. Я — твая часцінка, таму мы так добра разумеем адзін аднаго, мы любім адзін аднаго. А яшчэ ў мяне ёсць тата Валодзя і сястра Даша. Я люблю свайго татачку і Дашу. Мая старэйшая сястра дапамагае захоўваць таямніцы, клапоціцца пра мяне. А татачка клапоціцца пра ўсіх нас. У нас ёсць шмат сваякоў, якія нас не забываюць: тэлефануюць, прыязджаюць, дапамагаюць. Яны з намі і ў бядзе, і ў радасці. У мяне ёсць яшчэ бабуля і дзядуля. Дзядуля быў вязнем канцлагера падчас вайны. Жыццё ў яго была цяжкая, але ён выстаяў і захаваў у сабе дабрыню да людзей, радасць жыцця. На жаль, я не ведаю ўсіх сваіх сваякоў. Не ведаю, хто былі мае пра-пра- прабабулі і дзядулі, я не ведаю, чым яны займаліся, пра што марылі, што любілі. Але заўсёды імкнуся спытаць у бацькоў, даведацца што-небудзь пра тых людзей, якія жылі даўно. У дрэва ёсць карані, ў куста ёсць карані, нават у сціплай рамонкі ёсць карэньчык. Вось і ў чалавека ёсць карані — гэта яго продкі. Карані, якія трымаюць, дапамагаюць, без якіх нельга ні жыць, ні дыхаць. Нашы продкі прайшлі праз вайну, пакуты, смерць, каб мы маглі хадзіць па зямлі, слухаць спевы птушак, смяяцца, радавацца сонцу. Галоўнае, каб больш ніколі не паўтарылася гэтая жудасная вайна. Хай ніколі больш не свішчуць кулі, хай больш не плачуць дзеці, няхай усе будуць жывыя і здаровыя! Вельмі хачу, каб над намі заўсёды ззяла сонейка, сінела неба маёй Радзімы. Я жыву ў маленькай краіне — Беларусі. Сама назва кажа пра тое, якая яна чыстая, светлая. Такія ж у ёй жывуць людзі. Колькі ў нас прыгожых рэк, азёр, лясоў. У Беларусі ёсць вельмі вялікае возера — Нарач. Яго называюць беларускім морам. А колькі ў нас старадаўніх помнікаў, якія цяпер рэстаўруюць! Няхай людзі з усяго свету прыязджаюць, любуюцца нашай краінай! Але самай галоўнай славутасцю нашай краіны з’яўляюцца людзі. Беларусы працавітыя, стрыманыя, шчодрыя, заўсёды прыйдуць на дапамогу ў бядзе. Беларусы вельмі мяккія людзі, уважлівыя, паважаюць меркаванне іншых. Але калі пяройдзеш мяжу — беларус пакажа сябе, як паказаў падчас Вялікай Айчыннай вайны, пакажа на што ён здольны, каб абараніць сябе ад ворага. Бацькі, род, Радзіма — усе тры словы звязаныя паміж сабой. Усе словы маюць адзін корань. Радзіма пачынаецца для нас з бацькоў, з сям’і і становіцца вельмі вялікім, галоўным сэнсам нашага жыцця. Радзіма — гэта мой дом, куды я буду вяртацца зноў і зноў, нават калі паеду вельмі далёка.

У мяне шмат сяброў і таварышаў : у школе, у двары, у секцыі футбола, дзе я займаюся. А Марат сярод іх — лепшы сябар. Мы жывем з ім у адным двары і вучымся ў адным класе. Праўда, за адной партай мы з Маратам не сядзім. Настаўнікі нас рассаджваюць, каб мы не адцягвалі адзін аднаго на ўроках.

У майго сябра цёмныя валасы, карыя вочы. Ён худы і трохі ніжэй за мяне ростам, хоць мы з ім аднагодкі. Але пры гэтым Марат моцны, трывалы і не скардзіцца на спартыўную форму.

Мы сябруем з Маратам ўжо чатыры гады. Разам мы гуляем у футбол і баскетбол. Ездзім на роварах на раку і ловім там рыбу. Калі мае бацькі едуць на пікнік, то мы бярэм з сабой Марата, і наадварот. Яшчэ мой сябар прыходзіць да мяне гуляць у кампутарныя гульні і сядзець у інтэрнэце, таму што ў яго дома інтэрнэт не праведзены.

Марат добры і вясёлы хлопчык, ён заўсёды бадзёры і ў добрым настроі. Сваімі жартамі ён умее падняць настрой мне і іншым сваім таварышам. У Марата добра атрымліваецца распавядаць анекдоты і смешныя гісторыі.

Марат застаецца добрым сябрам не толькі ў гульнях , але і ў бядзе. Таму складанне пра сапраўднага сябра я вырашыў напісаць менавіта пра яго, а не пра некага іншага. Бо менавіта гэты хлопец заўсёды дапамагае мне, і не толькі тады , калі я прашу. Часта Марат сам бачыць, што я сам не магу справіцца з нечым. Тады ён , не чакаючы просьбы , спяшаецца дапамагчы ці даць карысную раду.

Яшчэ Марат ужо пять год займаецца боксам. Аднойчы вечарам я вяртаўся ад бабулі, і ў падваротні сустрэў Шурыка з чарадой.

Яны адабралі ў мяне бабуліны гасцінцы, рассыпалі піражкі і сталі падкідваць іх нагамі. Я кінуўся на Шурыка, забыўшыся пра страх. Проста я прадставіў маю бабулю , якая прастаяла цэлы дзень на кухні, колькі працы яна ўклала ў гасцінец. На дапамогу мне прыйшоў Марат.

Апамятаўся я толькі тады , калі хлапчукі разбегліся, а побач са мной важдаліся Шурык з Маратам. Марат  трымаў Шурыка за каўнер, прыгаворваючы , што чужую працу трэба паважаць, а хлеб — берагчы. Калі заплаканы Шурык ўцёк, мы маўчалі, нам не патрэбныя былі словы, мы адзін аднаго разумелі.

Мая сям’я — самае дарагое, што ў мяне ёсць. Сям’я ў нас невялікая — чатыры чалавекі. Самы лепшы, самы дарагі чалавек — гэта мама. Яе клічуць Наташа. Мама — чалавек, які падтрымае і заўсёды зразумее. Я вельмі люблю яе і хачу сказаць усім сваім паводзінамі, што я яе люблю больш за жыццё. Я ведаю ўсе яе думкі, жаданні, пачуцці. І гора, і радасць мамы адгукаецца ў маім сэрцы. Кожная клопат, праблема становіцца ранняй маршчынкі, сівым валасінкай. Матуля, я буду вельмі старацца, каб ты не старэла, каб радавалася і ганарылася мною. Я — твая часцінка, таму мы так добра разумеем адзін аднаго, мы любім адзін аднаго. А яшчэ ў мяне ёсць тата Валодзя і сястра Даша. Я люблю свайго татачку і Дашу. Мая старэйшая сястра дапамагае захоўваць таямніцы, клапоціцца пра мяне. А татачка клапоціцца пра ўсіх нас. У нас ёсць шмат сваякоў, якія нас не забываюць: тэлефануюць, прыязджаюць, дапамагаюць. Яны з намі і ў бядзе, і ў радасці. У мяне ёсць яшчэ бабуля і дзядуля. Дзядуля быў вязнем канцлагера падчас вайны. Жыццё ў яго была цяжкая, але ён выстаяў і захаваў у сабе дабрыню да людзей, радасць жыцця. На жаль, я не ведаю ўсіх сваіх сваякоў. Не ведаю, хто былі мае пра-пра- прабабулі і дзядулі, я не ведаю, чым яны займаліся, пра што марылі, што любілі. Але заўсёды імкнуся спытаць у бацькоў, даведацца што-небудзь пра тых людзей, якія жылі даўно. У дрэва ёсць карані, ў куста ёсць карані, нават у сціплай рамонкі ёсць карэньчык. Вось і ў чалавека ёсць карані — гэта яго продкі. Карані, якія трымаюць, дапамагаюць, без якіх нельга ні жыць, ні дыхаць. Нашы продкі прайшлі праз вайну, пакуты, смерць, каб мы маглі хадзіць па зямлі, слухаць спевы птушак, смяяцца, радавацца сонцу. Галоўнае, каб больш ніколі не паўтарылася гэтая жудасная вайна. Хай ніколі больш не свішчуць кулі, хай больш не плачуць дзеці, няхай усе будуць жывыя і здаровыя! Вельмі хачу, каб над намі заўсёды ззяла сонейка, сінела неба маёй Радзімы. Я жыву ў маленькай краіне — Беларусі. Сама назва кажа пра тое, якая яна чыстая, светлая. Такія ж у ёй жывуць людзі. Колькі ў нас прыгожых рэк, азёр, лясоў. У Беларусі ёсць вельмі вялікае возера — Нарач. Яго называюць беларускім морам. А колькі ў нас старадаўніх помнікаў, якія цяпер рэстаўруюць! Няхай людзі з усяго свету прыязджаюць, любуюцца нашай краінай! Але самай галоўнай славутасцю нашай краіны з’яўляюцца людзі. Беларусы працавітыя, стрыманыя, шчодрыя, заўсёды прыйдуць на дапамогу ў бядзе. Беларусы вельмі мяккія людзі, уважлівыя, паважаюць меркаванне іншых. Але калі пяройдзеш мяжу — беларус пакажа сябе, як паказаў падчас Вялікай Айчыннай вайны, пакажа на што ён здольны, каб абараніць сябе ад ворага. Бацькі, род, Радзіма — усе тры словы звязаныя паміж сабой. Усе словы маюць адзін корань. Радзіма пачынаецца для нас з бацькоў, з сям’і і становіцца вельмі вялікім, галоўным сэнсам нашага жыцця. Радзіма — гэта мой дом, куды я буду вяртацца зноў і зноў, нават калі паеду вельмі далёка.

Оцени ответ

Валерыя Гарбач, 7 “Б” клас

Самы дарагі чалавек.

Самы дарагі чалавек. Хто гэта? Я ведаю, што вы ўжо зразумелі. Гэта – яна. Гэта тая, што падаравала мне жыццё, што шануе мяне, клапоціцца і любіць, нягледзячы не на што. У яе прыгожыя вочы, чыстае сэрца, мяккія і заўсёды ласкавыя рукі. А якая яна добрая, разумная!

Яна ўсё раскажа: пра каханне, пра жыццё, пра ўвесь свет вакол мяне. Яна ніколі не скардзіцца на мяне, не тымае злосці ці крыўды, бо ведае, што я яшчэ не такая разумная, як яна. Яна радуецца маім перамогам і турбуецца, калі ў мяне нешта не атрымліваецца. Яна ніколі мяне не перастане любіць, бо я ў яе такая адзіная. Як і яна ў мяне!

Безумоўна, самы дарагі чалавек – гэта МАМА.

Дзмітрый Гаргун, 7 “Б” клас

Мая мама

Самы дарагі і лепшы чалавек для мяне – гэта мая матуля. Я магу расказаць ёй любую таямніцу, даверыць усе свае сакрэты. Яна заўсёды дапаможа мне і дасць добрую параду.

Мая матуля вельмі прыгожая. У яе блакітныя вочы і светлыя валасы. Я здзіўляюся, як яна паспявае зрабіць столькі спраў: у доме заўсёды чысціня і парадак, мама вельмі смачна гатуе. Да дня майго нараджэння матуля ўпрыгожвае кватэру шарамі і рознакаляровымі плакатамі, гатуе вельмі смачны торт.

Я вельмі шкадую і люблю сваю матулю.

Дзіяна Вашчыла, 7 “Б” клас

Матуля

 Самы дарагі для мяне чалавек – гэта маці.

Мая мама сярэдняга росту, у яе прыгожыя прамыя валасы, блакітныя вочы. Яны заўсёды ясныя. У маёй мамы прыгожая ласкавая ўсмешка, якая заўсёды падымае мне настрой.

Мая матуля ветлівая, добрая, пяшчотная, ласкавая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну, даць ідэальную параду, у любой сітуацыі падкажа, што рабіць.  Я ведаю, што мая матуля заўсёды зразумее і падтрымае мяне, парадуецца маім поспехам.

Любіце сваіх мам, ніколі не крыўдзіцеся на іх, памятайце, што мама ў кожнага з нас – адна.