Людзі! Пакуль сэрца стукаюцца, —
Памятаеце!
Якой цаной заваявана шчасце, —
Калі ласка, памятайце!
Р. Калядны
На працягу ўсёй чалавечай гісторыі людзей суправаджаюць вайны. Археолагі да гэтага часу знаходзяць сляды невядомых бітваў, якія адбываліся тысячы гадоў таму. Стагоддзямі людзі канкуруюць за тэрыторыю і рэсурсы. Часам сутыкнення адбываюцца ўнутры адной дзяржавы. Але як бы там ні было і хто б не застаўся пераможцам вайна заўсёды нясе страты для ўсіх бакоў. Яна забірае жыцці і ламае лёсы людзей, руйнуе гістарычныя помнікі і тармозіць развіццё навукі.
Вялікая Айчынная вайна не выключэнне. 22 чэрвеня 1941 г. на Савецкі саюз напала Германія. Вайна працягвалася 4 гады да верасня 1945-га. За гэты час на фронт сыходзілі мужы, сыны, бацькі і браты. Жанчыны і дзеці без адпачынку працавалі на заводах і ў шпіталях, каб дапамагчы сваім мужчынам і краіне. Пацярпела кожная сям’я. Людзі гінулі ў баі, некаторыя былі забітыя ў лагерах ці памерлі ад голаду. Вайна забрала жыцці мільёнаў салдат і мірных жыхароў.
Я вельмі шмат чула аб гэтай вайне з самага дзяцінства. Калі я была маленькай, мама распавядала мне пра лёс сваіх сваякоў, якія жылі ў той перыяд. Таксама я бачыла шмат мастацкіх і дакументальных фільмаў аб вайне. Вялікая Айчынная вайна асацыюецца ў мяне з пакутамі і бядою. Але ўсё-такі рускі народ атрымаў перамогу.
У нас у сям’і няма ветэранаў. Мая бабуля памерла, калі я была маленькай. Але я даволі добра яе памятаю. Калі пачалася вайна, яна была яшчэ дзіцем і мала чаго магла ўспомніць са свайго дзяцінства. Яна распавядала, што ўсё вельмі радаваліся перамозе. Гэта было самым вялікім шчасцем для людзей, які толькі яны маглі пажадаць. Але потым бабуля яшчэ доўгія гады трымала на балконе сухары і алей «на ўсялякі выпадак», і страх голаду турбаваў яе на працягу ўсяго жыцця.
Кожны год мы абавязкова ходзім на парад перамогі. Сведак Другой сусветнай вайны застаецца ўсё менш. Але пра яе нельга забываць! Мільёны людзей загінулі змагаючыся. Яны ішлі на вайну за светлае мірнае будучыню, у якім мы цяпер жывем. Я вельмі ўдзячная ім за гэта. Мы павінны памятаць і шанаваць нашых герояў. Павінны ведаць усе аб гэтай вайне, бо гэта частка нашай гісторыі. І павінны перадаць гэтую памяць і веды нашым нашчадкам, каб яны ніколі не дапусцілі гэтага зноў.
Вайна пакінула крывавы след у гісторыі нашага народа, у кожнай сям’і, у чалавечых лёсах. Бяда не абышла і тых, хто вярнуўся дадому з крывавых палёў вайны. Многія памерлі ад франтавых ран, засталіся інвалідамі. Вайна пакінула меткі на кожным пакаленні. Але не гасне памяць пра яе жудасныя і гераічныя падзеі, не сціхае боль, не затуманьваецца слава подзвігу нашага народа. З пакалення ў пакаленне перадаецца эстафета гэтай памяці.
З цягам часу ў людзей знікае з памяці такое слова як “вайна”. Так, гэта было ўжо амаль 70 гадоў таму, зараз усё зусім інакш. Але дзякуючы чаму? Усе гэта дзякуючы тым, у каго хапіла мужнасці, стойкасці і адвагі, каб процістаяць ворагу. Людзі не задумваліся, што рызыкуюць сваім жыццём. Яны проста аддана ішлі абараняць сваю зямлю, сваю Радзіму. Абаронцы ўсяе Беларусі падаравалі нам светлае і чыстае неба над галавой, яснае сонейка, а галоўнае – спакойнае і мірнае жыццё. Але ўсё адно – не трэба забываць пра такія страшэнныя падзеі як вайна. Калі не забывацца на сваё прошлае, яно не павінна паўтарыцца. А як жа даведацца, што было тады, у часы вайны? На жаль, рэальных сведкаў тых падзей з кожным годам становіцца ўсе менш і менш. Скора ўвогуле не застанецца ні ўдзельнікаў, ні сведкаў Вялікай Айчыннай вайны. А хто данясе да нас ваенную гісторыю, хто раскажа праўду – як яно было на самой справе? Адно я магу сказаць упэўнена: не горш за людзей нам распавядаюць кнігі. Яны – адны з лепшых крыніц інфармацыі. Літаратура, асабліва беларуская, багатая на творы, прысвечаныя Вялікай Айчыннай вайне. Нават ёсць пакаленні пісьменнікаў і паэтаў, маладосць якіх прыпала на час той жудаснай трагедыі. Ім была адзначана вялікая роля – абараняць Радзіму. Акрамя таго, яны яшчэ іпакінулі наступным пакаленням вялікае і неацэннае багацце – сваю гісторыю.
Вайна ва ўсіх звязана з цяжкімі ўспамінамі – хтосьці загубіў сям’ю, хтосьці – проста блізкага чалавека. Але ўсё гэта прынесла вялікія пакуты. Цяжка слухаць, як пакутавалі мірныя жыхары. Даводзілася хавацца ў лесе, баяцца кожнага шораху, змагацца з голадам і суровымі марознымі зімамі. Цяжкі час – цяжкае і жыццё.
Я жыву пад мірным небам, не ведаючы клопату і бяды. Я не бачыла вайны, але я ведаю, як цяжка прыходзілася людзям у той час. Мы пажыццёва абавязаны тым, хто такое жыццё нам адваяваў. Шануйце сваё жыццё, бо за яго было аддадзена шмат чалавечых душ. А памяць аб героях Вялікай Айчыннай вайны не згасне ніколі!
ОТВЕТЫ
Вялікая Айчынная Вайна — гэта велізарная душэўная рана ў чалавечых сэрцах. Пачалася гэтая страшная трагедыя дваццаць другога чэрвеня тысяча дзевяцьсот сорак першага года, а скончылася толькі праз чатыры гады, праз чатыры цяжкіх года — дзявятага мая тысяча дзевяцьсот сорак пятага года. Гэта была самая найвялікшая вайна за ўсю гісторыю чалавецтва. Велізарная колькасць людзей загінула ў гэтай вайне. Страшна падумаць, што ў гэтай трагедыі прымалі ўдзел нашы аднагодкі — дзеці трынаццаці-чатырнаццаці гадоў. Людзі аддавалі свае жыцці за лёс сваёй Радзімы, за сваіх таварышаў. Нават гарадах, якія выстаялі ўвесь напор гітлераўскай арміі, прысвоілі званне герояў.
151
Отв. дан
2018-11-13 04:02:09
Fordrebandis
Вялікая Айчанный вайна… Як мала нашага пакалення ведае пра той сташнай вайне. Колькі гора, нягод, пазбаўленняў перажыў наш народ! Колькі жыцця яна забрала! Колькі дзяцей засталося без бацькоў. Многія дзеці засталіся сіротамі. Разруха, голад, — вось усе, што засталося нашаму народу пасля вайны. Хіба мы маем права забываць пра герояў, якія аддалі свае жыцце на карысць Радзіме? Мы абавязаны памятаць і шанаваць і тых, хто застаўся у жывых. Сення іх засталося вельмі мала.
Што тычыцца літаратуры, то тэма вайны закранула серца многіх рускіх і беларускіх пісьменнікаў. Кожны імкнуўся паказаць усю праўду таго часу, расказаць падзеі, якія прычынілі боль нашаму народу. Давайце разгледзім творчасць Васіля Быкава. Несумненна, творчасць Быкава — гэта суцэльны гераізм і мужнасць, сіла і смеласць. Быкаў зрабіў вялікі ўклад у станаўленне беларускай прозы ХХ стагоддзя, асабліва жанру апосесці.
Адразу хачу адзначыць, што я не з’яўляюся прыхільніцай яго творчасці, але яго аповесці проста самі прымушаюць сябе чытаць, але і чытаюцца яны складана (для мяне). Нам была прадстаўлена магчымасць пазнаеміцца з яго аповесцю «Сотнікаў» і «Знак Бяд». Аповесці вельмі сур’езныя, злегку трывожныя, эмацыянальныя, дзесьці ледзь-ледзь ранімыя, а аповесць «Знак Бяды» кранула мяне да слез. У Быкава было цяжкае дзяцінства, а вайна застала яго на Украіне ў горадзе Шостка Сумскай воласці. З тых самых часоў Быкаў пачынае пісаць пра голоўныя падзеі ўсей краіны.
Быкаў расказаў сенняшнему пакаленню ўсю праўду пра вайну, якой бы страшная і трагічная ні была тая праўда. У той час, калі пра вайну было прынята пісаць героіка-рамантычным і бадзерым тонам, В. Быкаў, кіруючыся «праўдай адзінай», паказаў у сваіх творах, што на вайне было ўсе: гераізм, трагізм, баязлівасць, подласць, абыякавасць да лесу людзей.
Не дзіўна, што некаторыя аповесць былі забаронены для выхаду ў краіну, а ўсе чаму? Таму шта ўсе баяліся праўды.
Горкая і цяжкая праўда вельмі добра прасочваецца ў аповесці Васіля Быкава «Знак Бяды». Менавіта там мы бачым здрадніцтва «свае» пераходзіць у бок «зла» і становяцца паліцаямі. І што самае цікавае, кожны шукае гэтаму апраўданне, але навошта гэта тут? Здрадніцтва не мае патрэбу ў тлумачэннях.
У аповесці «Сотнікаў» такая ж тэматыка. Рыбак, таварыш і памочнік Сотнікава, выбірае паміж «быць або не быць». Рыбак адчуў, што яго апрабаваная не раз славутая партызанская тактыка ўжо не спрацоўвае, што ўдача яго пакінула. А ўсе таму, што «свая кашуля бліжэй да цела».
Мне падабалася тое, што ў гэтых аповесцях Быкаў прапануе нам ацаніць дзеянні кожнага героя.
Дзякуя гэтым аповесцям, зараз мы выдатна ведаем, што ў гады вайны «сваімі» маглі апынуцца немцы, а на самой справе свае людзі вялі сябе горш за сапраўдных фашыстаў. Дзякуя аповесцям Быкава, мы выдатна ведаем тую самую праўду, якую так доўга хавалі ад народа.
Але не варта казаць пра тое, што на вайне было только здрадніцтва. Трэба памятаць тых самых герояў, якія адважна і мужна выконвалі доўг перад краінай. Дзякуй ім за чыстае сэца. Я ўвесь час думаю пра тое, што дапамагло героям выжыць, выстаяць, не зламіцца? Бо гэта так цяжка: шанаваць і быць адданым свайму народу, краіне.
Мы не павінны забываць падзею таго часу. Хто, калі не мы, раскажа наступнаму пакаленню, нашым дзецям пра тую вайну.
Вайна скончылася: і не б’бць гарматы, не грымяць выбухі, але памяць аб тым страшным часу заўседы будзе жыць у сэрцы нашых пераможцаў, а цяпер і ў маім сэрцы.
Вайна — якое бязлітаснае і цяжкі час, якое забірае жыццё многіх ні ў чым не вінаватых людзей. Тыя, хто ладзяць вайны, думаюць толькі пра сябе і бачаць толькі сябе галоўным ва ўсім свеце. Яны не любяць свет вакол, не шануюць яго багацця і паважаюць толькі сябе. А на самай справе ўсё людзі роўныя. Я жыву, радуюся, засмучаюся як і ўсё. Але толькі жыццёвы шлях у кожнага свой. Трагічныя падзеі праяўляюць асабістыя якасці чалавека. Калі ў чалавека добрыя душа і сэрца, ён заступіцца за слабага, не пашкадуе свайго жыцця дзеля чужой. Такіх людзей называюць героямі. Медсёстры выцягвалі параненых з поля бою, лётчыкі і танкісты, расстрэльваючы боезапас, ішлі на таран, партызаны падрывалі варожыя эшалоны … Людзі аддавалі свае жыцці за радзіму, за свабоду, за мірную жыццё, за будучыню. Менавіта ім мы абавязаны сваёй перамозе над фашызмам. Нават сёння, праз 65 гадоў пасля заканчэння Вялікай Айчыннай вайны, вайны, якая навучыла шматлікія пакаленні цаніць мір і мірнае жыццё, грымяць выбухі і гінуць людзі. Але сёння вайну вядзе нябачны вораг, і тым ён больш небяспечны і страшней. Гэты враг- тэрарызм. На вайне людзі ведаюць, дзе свае, а дзе — ворагі. Зараз тэрарысты, як трусы, нападаюць цішком на бяззбройных людзей. І наша асноўная задача аб’яднацца супраць гэтай сусветнай пагрозы пагражальнай ўсяму чалавецтву. Людзям трэба зразумець: войнамі яны разбураць наш крохкі свет! Бо можна вырашыць любое пытанне без дапамогі зброі і пагроз. Трэба проста мець цярпенне і, тады любы спрэчка вырашыцца без бойкі. Але зло і дабро вечныя, і таму вайны будуць працягвацца. Вельмі хочацца, каб людзі пераходзілі на бок дабра, бо разам мы мацнейшыя, храбрэйшы і мацнейшая ў шмат разоў. А пакуль людзі гэтага не зразумеюць, шанцаў на перамогу вельмі мала. Мы ўсе дзеці прыроды і павінны яе берагчы, інакш наша планета перастане існаваць.
Адукацыя, Сярэднюю адукацыю і школы
Сачыненне на тэму «Вайна»: подзвіг народа
Другая сусветная вайна забрала жыцці мноства людзей. Не было ў гісторыі столькі жахаў, як на працягу гэтай вайны. Чалавецтва не мае права забыцца гэты кашмар, каб не дапусціць яго паўтарэння. Сур’ёзна пацярпела наша дзяржава, кожная сям’я пазбавілася каго-то ў гэты страшны перыяд. Сачыненне на тэму «Вайна» павінна дапамагчы студэнтам ці школьнікам задумацца над гэтай з’явай, магчыма, пагутарыць з відавочцамі тых страшных падзей і зрабіць правільныя высновы.
Тэма Вялікай Айчыннай вайны ў літаратуры
Гэтая катастрофа стала галоўнай тэмай твораў ХХ стагоддзя. Прычын такой з’явы велізарная колькасць. Да іх ставяцца разуменне ўсяго жаху, які давялося перажыць людзям, аплакванне незаменных страт, разважанні над ўчынкамі чалавека ў экстрэмальных сітуацыях. Сачыненне на тэму «Вайна» павінна грунтавацца на якасных крыніцах. Ці можа лічыцца літаратурны твор такой крыніцай? Безумоўна, так. Аднак толькі на мастацкія творы абапірацца не варта, праца атрымаецца больш цікавай і рознабаковай, калі дадаць дакументальныя фільмы, гістарычныя крыніцы.
Педагагічнае значэнне сачыненні
Сачыненне на тэму «Вайна» дазволіць студэнту або школьніку надаць дадатковы час вывучэнню гэтага перыяду. Важна, каб чалавек, які піша сачыненне, змог зразумець, што подзвіг утварыўся ня толькі на лініі фронту, але і ў тыле. Увесь народ здзейсніў адзін велізарны подзвіг, каб выстаяць у гэтай вайне. Людзі працавалі на мяжы сваіх магчымасцяў, каб забяспечыць салдат ўсім неабходным для перамогі.
план сачынення
Сачыненне на тэму «Вайна» не павінна распальваць нянавісці да людзей, якія апынуліся на другім баку. Яно павінна паказаць подзвіг нашага народа. На дадзены момант у грамадскі доступ паступаюць матэрыялы, якія рассакрэчваць, вывучыўшы іх, можна адшукаць мноства цікавых фактаў.
Сачыненне на тэму «Вялікая вайна» павінна мець структуру, напрыклад:
- ўвядзенне;
- подзвіг салдата (прыклад кагосьці з сям’і);
- цяжкія працоўныя будні ў тыле;
- бедствы, прынесеныя вайной;
- перамога;
- выснова.
Не трэба спрабаваць ў адным складанні раскрыць усе аспекты тэмы, лепш засяродзіцца на адным, але зрабіць працу глыбокай, цікавай.
Перад тым як садзіцца за напісанне, падумайце пра тое, якую асноўную думку вы хацелі б выказаць сваім складаннем, што яно павінна сказаць чытачу. І прытрымвайцеся гэтай лініі.
прыклад сачыненні
Узнікае пытанне, актуальна Ці такое сачыненне? Тэма Вялікай Айчыннай вайны не страціць сваёй важнасці ніколі. Бо гісторыя цыклічная, падзеі паўтараюцца, і калі дазволіць сабе забыцца гэтыя трагічныя моманты, то верагоднасць таго, што гэта можа адбыцца зноў, вельмі высокая.
Кожная сям’я мае сваіх герояў, многія не вярнуліся з вайны, але памяць пра іх жыве. Мы памятаем пра тое, што ўклад кожнага чалавека, нават невялікі, набліжаў перамогу яшчэ на адну хвіліну.
Мы не забываем, што подзвігі былі толькі на лініі фронту. Штодзённая цяжкая праца ў тыле вымотвала людзей не менш, чым баі. У той час падлеткам і жанчынам прыйшлося ўстаць да станкам, каб вырабляць усё неабходнае для фронту.
Перамога далася нашаму народу вялікай цаной. Дзякуючы ёй мы ўсе тут знаходзяцца можам атрымліваць асалоду ад жыццём. Страшна падумаць, што здарылася б, калі б вайна была прайграна.
Забыцца пра подзвігі нашых прадзедаў мы не маем права, бо калі б гісторыя склалася іначай, то наўрад ці хто-небудзь з нас сядзеў бы тут. Мы выдатна ведаем, што здарылася б з усімі намі. Не дазволім самім сабе забыцца подзвіг нашых прадзедаў, дакажам, што іх ахвяра была ня марнай, што яны не забытыя.
Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не сказана.
Варты захаплення подзвіг савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. Непасільны цяжар нягод і пакут вынеслі на сваіх плячах салдаты і афіцэры, рабочыя і калгаснікі, дзеячы навукі і культуры, дзеці і дарослыя. Шмат напісана аб вайсковым подзвігу і значна менш — аб подзвігу тых , хто працаваў у тыле. А бо гэта — сапраўды вялікая тэма . «Усё для фронту , усё для перамогі» , — гэты лозунг натхняў працаўнікоў тылу, даваў ім новыя сілы. І з завадскіх цэхаў выходзілі новыя танкі, самалёты, артылерыйскія гранаты, снарады, патроны. Цяжка паверыць, што ўся гэта складаная тэхніка стваралася рукамі жанчын і дзяцей, бо мужчыны былі на фронце.
«Народ бессмяротны» — так называецца адзін з твораў знакамітага пісьменніка Васіля Гросмана. У гэтай назве гукі народных маршаў , стогны параненых, вуркатанне надыходзячых танкавых палкоў , слёзы і радасць Дня Перамогі. Так, народ бессмяротны , як бессмяротны яго подзвіг.
У той вайны быў і непарадны, непаказны бок. Нельга забываць, што саракавыя гады, як і трыццатыя, былі часам сталінскіх рэпрэсій. І нярэдка той, хто быў сапраўдным героем на фронце , апыняўся » ворагам народа», прыйшоўшы дадому. Але і гэта здолелі пераадолець савецкія людзі.
Людзі ваеннага пакалення — асаблівыя людзі . З франтоў Вялікай Айчыннай яны прынеслі ў няпростае жыццё краіны веру ў будучыню , гатоўнасць ахвяраваць сабой дзеля іншых. Побыт савецкіх людзей яшчэ доўгі час быў напоўнены адгалоскамі ваеннага ліхалецця.
Вышыня чалавечага подзвігу вызначаецца сілай любові да жыцця. Чым мацней гэтая любоў, тым неспасціжнасць вымярэнне подзвігу, які здзяйсняецца чалавекам дзеля любові да жыцця. І подзвіг народа — гэта прамое адлюстраванне подзвігу кожнага чалавека , памножанае на мільён, на дзясяткі мільёнаў.
Мне здаецца , што наш народ і зараз здольны на паўтор подзвігу яднання, братэрства і доўг, які стаў асноўным сэнсам Вялікай Айчыннай вайны , якая скончылася больш паўстагоддзя таму.